a
Κάθε promo της Mascot είναι καλοδεχούμενο, οπότε είναι καλοδεχούμενο το νέο album των Αμερικανών THE COLD STARES. Ιδιότυπη περίπτωση αυτό το group. Κιθάρα, φωνή, τύμπανα ως τώρα, δύο άνθρωποι επάνω στην σκηνή, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Chris Tapp και ο drummer Brian Mullins κι όμως, έχουν καταφέρει ως τώρα οκτώ δίσκους και με το “Voices”, εννιά. Επίσης αν και δυάδα, έχουν περιοδεύσει πολύ σε ΗΠΑ και Ευρώπη δίνοντας live shows που έχουν λάβει τις καλύτερες των κριτικών από τον Τύπο και έχουν αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων στο κοινό. Δεν αποτελεί πάντα αδιάψευστο μάρτυρα και ατράνταχτη απόδειξη κάτι τέτοιο, αλλά όταν έχεις παίξει με Joe Bonamassa, Larkin Poe, RIVAL SONS, GRAND FUNK και THIEVERY CORPORATION, μεταξύ άλλων, κάτι κάνεις πολύ καλά, έτσι δεν είναι; Μέχρι και στο επιτυχημένο βιντεοπαιχνίδι Cyberpunk 2077 τους βρίσκουμε.
Με το “Voices”, ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της μπάντας, αφού πλέον είναι ένα power trio με τα όλα του, μετά και την άφιξη του μπασίστα Bryce Klueh. Φαίνεται πως τούτη η κίνηση ήταν παραπάνω από απαραίτητη, όχι μόνο για να boost-άρει ακόμη περισσότερο τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, αλλά και για να ανοίξει νέους ορίζοντες στο studio. Από τον επόμενο δίσκο λοιπόν, θα μπορεί και ο Bryce να συμβάλει συνθετικά. Στο “Voices” τα κομμάτια ήταν όλα έτοιμα και απλά έπρεπε να μπει και να τα παίξει. Εδώ φάνηκε πως η επίσης απαραίτητη «χημεία» επετεύχθη άμεσα, με τα τραγούδια να ηχογραφούνται μέσα σε μόλις δύο ημέρες στα studios του παραγωγού/μηχανικού ήχου Mark Needham (TAJ MAHAL, THE KILLERS, IMAGINE DRAGONS, WALK THE MOON, FLEETWOOD MAC), που έχει κάνε φανταστική δουλειά.
Ωραίο, πολύ ωραίο το southern hard rockin’ blues των THE COLD STARES. Δυναμικό, με έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα vintage και μοντέρνος, άρτια παιγμένο και σωστά ερμηνευμένο. Όλα δηλαδή, όπως πρέπει να είναι. Από τους CREAM και τους LED ZEPPELIN, στους BBM (Bruce, Baker, Moore), στον Bonamassa, στον Gales και από κει στα blues του Δέλτα και στις δημιουργίες των πρώτων νέγρων καλλιτεχνών, αυτό που παίζουν οι τρεις Αμερικανοί είναι ειλικρινές, πηγαίο, ευφάνταστο. Το μόνο που του λείπει, είναι μια-δυο συνθέσεις που θα έδιναν το «κάτι παραπάνω» και θα «απογείωναν» το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά ακόμη κι έτσι, το “Voices” ακούγεται μονομιάς, χωρίς να κάνεις κάπου skip. Αντιθέτως θα έλεγα, θα πατήσεις το repeat και δεύτερη και τρίτη φορά.
Συχνά-πυκνά παρουσιάζουμε albums από το ευρύτερο blues rock σε τούτο το περιοδικό. Albums σαν του Bonamassa, του Gales, του Walter Trout, των BLACK COUNTRY COMMUNION ή του Kenny Wayne Shepherd, που θεωρούνται σπουδαία. Σε αυτά, ας προστεθεί και το “Voices”. Όχι, δεν είναι σπουδαίο, αν και οι THE COLD STARES δείχνουν πως μέσα στα επόμενα χρόνια, μπορούν να συνθέσουν το δικό τους μικρό ή μεγάλο, σύγχρονο αριστούργημα, γι’αυτό και θα τους έχουμε υπό παρακολούθηση. Αξίζει όμως και με το παραπάνω να παρουσιαστεί, διότι συνεχίζει το σερί των κυκλοφοριών του στυλ αυτού, που αν συγκαταλέγεσαι στους φίλους του, πρέπει να ακούσεις.
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
