Έτσι μας έκανε γνωστό τον θάνατο του Mark Shelton ο Bryan Patrick, τραγουδιστής των MANILLA ROAD και στενός φίλος του αρχηγού και ηγέτη της μπάντας. Με τη φράση της επικεφαλίδας. Δεν χρειάζεται ένα ακόμη τυπικό αφιέρωμα για τη πλούσια δισκογραφία του, για τις καλύτερες στιγμές του και για το ποιοι ήταν οι MANILLA ROAD. Θεωρούμε πως από τη μία αυτά (πρέπει να) είναι γνωστά στον καθένα μας, από την άλλη, έχουν τόσες και τόσες φορές ειπωθεί. Με αυτό το σκεπτικό, μετά από λίγες δικές μας σκέψεις, θα δώσουμε τη πένα σε μουσικούς που με τον α’ ή β’ τρόπο, έζησαν τον εκλιπόντα ή/και επηρεάστηκαν από αυτόν. Η συνδρομή τους στη πραγματοποίηση αυτού του αφιερώματος και η άμεση ανταπόκριση που έδειξαν αμέσως μετά από τη πρόσκλησή μας, κάνουν το «ευχαριστώ» να ακούγεται λίγο και τυπικό. Την αρχή κάνουμε, με ένα μικρό δικό μας αποχαιρετισμό εγώ με τον καλό φίλο Σάκη Νίκα, παίρνουν τη σκυτάλη μουσικοί από την Ελλάδα και ακολουθούν από το εξωτερικό, πάντα σε αλφαβητική σειρά.
Γράφει ο Δημήτρης Τσέλλος
Δεν ξέρω αν μπορώ να αξιολογήσω το έργο του Mark Shelton, και να πω «ο τάδε δίσκος ήταν ο καλύτερος», «το δείνα τραγούδι η μέγιστη στιγμή του» κλπ… Θα πω δύο λόγια λοιπόν, αν μου επιτρέπετε, σχετικά με το τι σήμαινε για μένα ο Mark. Δεν είχα δυστυχώς την τιμή να τον γνωρίζω προσωπικά, όπως αρκετοί άλλοι φίλοι και γνωστοί της ευρύτερης μεταλλικής σκηνής, μουσικοί ή απλοί οπαδοί. Υπάρχουν άτομα εκεί έξω που τον έζησαν πραγματικά, που δεν αρκέστηκαν όπως πολλοί εξ ημών σε μια φωτογραφία, σε ένα-δύο λόγια ή έστω σε μια σύντομη (αλλά τόσο «γεμάτη») συζήτηση. Εγώ τον «γνώρισα» ουσιαστικά μέσα από τη μουσική του. Μέσα από τα τραγούδια του, τις μελωδίες και τους εξώκοσμους, ιδιαίτερους, ποιητικούς του στίχους. Ο Mark Shelton για μένα ήταν ένας μουσικός που όριζε ένα από τα αγαπημένα μου υποείδη. Αυτό που λέμε επικό metal. Από την άλλη όμως ήταν και ένας προοδευτικός νους, που δεν δίσταζε να εξελιχθεί, να εναρμονιστεί με τις όποιες εξελίξεις και να καταφέρει να ακούγεται καινοτόμος ακόμη και μετά από σχεδόν 40 χρόνια καριέρας. Και ακριβώς επειδή εδώ θα διαβάσετε ΚΑΙ προσωπικές ιστορίες, αντί μιας τέτοιας, από μένα θα έχετε μια συμβουλή, αν μου επιτρέπετε να την χαρακτηρίσω έτσι. Όποτε έχετε την δυνατότητα να δείτε κάποιον αγαπημένο σας καλλιτέχνη, να το κάνετε. Ποτέ δεν ξέρετε τι θα φέρει το μέλλον. Δεν το έκανα κατά την τελευταία εμφάνιση των MANILLA ROAD, και με «παρηγορεί» μονάχα το γεγονός πως έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσα να παραβρεθώ για λόγους ανωτέρας βίας. Χαρείτε, ζήστε τους μουσικούς σας ήρωες. Τώρα που μπορείτε. R.I.P Mark… May the gods of light guide and protect your soul now…
Γράφει ο Σάκης Νίκας
Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος οπαδός των MANILLA ROAD. Ήμουν όμως μεγάλος οπαδός του Mark Shelton και της συνολικής προσφορά του σε αυτό που είναι ευρέως γνωστό σαν επικό metal. Θαύμαζα τον προσγειωμένο χαρακτήρα του και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τους οπαδούς του. Θαύμαζα το πώς κατάφερε να αφήσει το μουσικό του στίγμα υπό αντίξοες συνθήκες. Σε τελική ανάλυση θαύμαζα την επιμονή και την καλλιτεχνική του ακεραιότητα. Το γεγονός ότι δεν έχω ακούσει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο από κάποιον όλα αυτά τα χρόνια –είτε είναι μουσικός είτε απλός οπαδός- σίγουρα λέει πολλά. Το κενό που αφήνει πίσω του είναι δυσαναπλήρωτο. Η μουσική του όμως θα ζει για πάντα…
ΚΑΡΑΖΕΡΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ (DEXTER WARD, ex. BATTLEROAR, διοργανωτής του UP THE HAMMERS FESTIVAL) – «Είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς ώστε να μπορέσω να μαζέψω τα κομμάτια μου από τον πρόσφατο χαμό του μεταλλικού μου πατέρα, Mark Shelton, και να βάλω τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου σε μια σειρά, θα το προσπαθήσω όμως γιατί το οφείλω και σε αυτόν και σε μένα. Επιτρέψτε μου να κάνω μια ανάδρομη στην κοινή μας πορεία και όχι να κάνω μια γενική αναφορά στο τι είναι ο Mark για το epic metal, αυτό μπορούν να το κάνουν άλλοι πολύ καλύτερα από μένα. Ο Mark έπαιξε τεράστιο ρόλο στη ζωή μου και ο λόγος που έφτασα όπου έφτασα στην μουσική, είναι ξεκάθαρα αυτός. Οι MANILLA ROAD ήταν η κύρια επιρροή μας και ο βασικός λόγος που δημιουργήθηκαν οι BATTLEROAR. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα βράδια στο προβάδικο που ακούγαμε το “Ninth Wave” και ονειρευόμασταν να μπορέσουμε και εμείς να γράψουμε ένα τραγούδι σαν κι αυτό. Ο Mark Shelton άνοιξε το σπίτι του για να μας φιλοξενήσει το 2001 στις Η.Π.Α, παρότι σχεδόν τελείως άγνωστοι σ’ αυτόν και ταξιδέψαμε μαζί στο δρόμο για το Classic Metal festival όπου εμφανιζόταν. Φέρτε στο μυαλό σας την αγαπημένη σας μπάντα και μετά σκεφθείτε να είστε στο προβάδικό τους 23 ετών και να τζαμάρουν για σας. Αν προσθέσεις το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχε επαφή μαζί τους μέσω internet, οπότε δεν είχαμε απομυθοποιήσει τίποτα, έχετε την εικόνα. Ήταν μια εμπειρία που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια και με έχει σημαδέψει για πάντα. Στο ταξίδι αυτό γνώρισα και τον Marco Concoreggi, μετέπειτα τραγουδιστή των BATTLEROAR, κουμπάρο μου, καλύτερο μου φίλο και συνταξιδιώτη στους DEXTER WARD πλέον. Με τον Marco περνούσαμε άπειρες βραδιές στο σπίτι μου ακούγοντας το “Mark of the Beast”, πίνοντας και κλαίγοντας για το πόσο όμορφος είναι αυτός ο δίσκος που μας είχε (κι έχει) στιγματίσει και τους δυο.
Η σχέση μας λοιπόν με τους MANILLA ROAD μετά από αυτό το ταξίδι δυνάμωσε και παίξαμε πάρα πολλές φορές μαζί τους, τόσο στην Ελλαδα όσο και στο εξωτερικό. Οι αναμνήσεις γεμίζουν άνετα ένα βιβλίο. Στα live τότε κάναμε διασκευή στο “The Ram”, με τον ίδιο Mark Shelton στη φωνή. Μπορείτε να σκεφθείτε μεγαλύτερη τιμή για ένα συγκρότημα; Αποκορύφωμα της σχέσης μας θεωρώ την συμμέτοχη του Mark στο δεύτερο άλμπουμ των BATTLEROAR. Θυμάμαι να βάζω τα κλάματα ακούγοντας πρώτη φορά το τι είχε κάνει στο “The Wanderer”. Ως διοργανωτής, τους έφερα πάρα πολλές φορές στην Ελλάδα. Τι να πρωτοθυμηθώ… Το πρώτο ευρωπαϊκό show με τον Randy Fox στα τύμπανα; Το πρόσφατο show με τον Rick Fisher; Ή το ακουστικό show σε ένα κελάρι, μπροστά σε 40 άτομα; Όλα αυτά θα με γεμίζουν υπερηφάνεια για πάντα. Μην ξεχνάμε ότι το όνομα του φεστιβάλ μου, το UP THE HAMMERS, το οφείλω σε αυτούς.
Ξέχωρα όμως από την προσωπική μου σχέση με τους MANILLA ROAD, ακόμα και να μην τους είχα γνωρίσει ποτέ μου, είναι μέσα στην πεντάδα των αγαπημένων μου συγκροτημάτων όλων των εποχών. Έχουν κάνει την ζωή μου καλύτερη με την μουσική τους και για αυτό θα τους έχω πάντα χαραγμένους μέσα στην καρδιά μου.
Αυτή την στιγμή νιώθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου…»
ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΣ (CONVIXION, STRIKELIGHT)
«Mark, ο άνθρωπος.
Υπάρχουν άνθρωποι που τους συναντάς και από την αρχή, δεν σου κάνουν. Σε χαλάει η κοψιά τους. Τους γνωρίζεις και επιβεβαιώνεται το ένστικτό σου. Κάποιες άλλες φορές, όταν έρθεις σε επαφή με κάποιον που δεν σου “έκανε” στην αρχή, γνωρίζοντάς τον, καταλαβαίνεις ότι έκανες λάθος και πρόκειται για αξιόλογο χαρακτήρα. Άλλοτε συναντάμε ανθρώπους που η εξωτερική τους εμφάνιση και η κίνηση τους στο χώρο σε προδιαθέτουν για καλό χαρακτήρα αλλά με τον καιρό αποδεικνύονται σκάρτοι. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που αποπνέουν εμπιστοσύνη και έτσι είναι όταν τους μάθεις. Αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι καλύτεροι, μάλλον. Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν όταν κλήθηκα να γράψω μερικές λέξεις για το Mark Shelton. Ο Mark, δεν ανήκει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Ανήκει σε μία άλλη, η οποία έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Τα μάτια του, η αύρα του, η ομιλία του – ο τόνος της φωνής του, η κίνηση του στο χώρο, σε προδιαθέτει για έναν ήρεμο και ευχάριστο άνθρωπο τον οποίο όμως όταν τον γνωρίσεις, καταλαβαίνεις ότι το ένστικτό σου σε ξεγέλασε, αλλά με την καλή έννοια – διότι πρόκειται για έναν ακόμα καλύτερο άνθρωπο.
Δένομαι πολύ με τους μουσικούς όταν τα έργα τους είναι βιωματικά και απογοητεύομαι όταν μαθαίνω άσχημες πτυχές του χαρακτήρα τους. Δεν μπόρεσα να ξανακούσω τους ΤΑΔΕ όταν έμαθα ότι ο τραγουδιστής είναι ακροδεξιός. Δε μπόρεσα να ξανακούσω τους ΑΛΛΟΥΣ όταν έμαθα ότι ο κιθαρίστας και ιδρυτής δέρνει τη σύζυγό του. Το αντίθετο συμβαίνει όταν για μουσικούς που θαυμάζω, μαθαίνω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ότι είναι λαμπροί χαρακτήρες. Μία από τις μεγαλύτερες αρετές είναι η ταπεινότητα. Μισώ την έπαρση και αγαπώ τους προσγειωμένους ανθρώπους. Πόσο μάλλον όταν θα μπορούσαν να καβαλάνε το καλάμι τους όταν το αξίζουν. Ίσως ο λόγος που αγαπάω τόσο πολύ τον Mark, είναι αυτός. Ότι είναι ο πιο ταπεινός και προσγειωμένος άνθρωπος του χώρου μας. Και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ αντάλλαξε έστω και δύο κουβέντες μαζί του. Αυτά τα χαρακτηριστικά ενός ευγενικού ανθρώπου, υμνούν όλοι όσοι μοιράστηκαν τις δικές τους σκέψεις για τον Mark, που δυστυχώς δε βρίσκεται πια ανάμεσα μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες μέρες. Ο θρύλος του όμως, το έργο του, παραμένει.
Mark, ο μουσικός.
Μνημονεύω μία ατάκα του Γρηγόρη πριν δεκατέσσερα χρόνια: Οι MANILLA ROAD είναι πραγματικά progressive μπάντα. Θυμάμαι που συνδύαζα τον όρο progressive μόνο με μπάντες όπως DREAM THEATER. Όταν η συζήτηση προχώρησε, συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Η μουσική των MANILLA ROAD, είναι πραγματικά προοδευτική. Από τα πρώτα κιόλας άλμπουμ, δε κόλλησαν στα κλασσικά μοτίβα που φτιάχνεις πιασάρικα και εμπορικά κομμάτια. Όχι. Οι συνθέσεις τους θέλουν ακροάσεις και μερικές από αυτές είναι δύσπεπτες. Είναι δύσκολες μερικές φωνητικές γραμμές και περίεργα μερικά riff και οι εναλλαγές. Κι όμως, τα άλμπουμ αγαπήθηκαν όσο λίγων μπαντών. Η ποικιλομορφία αυτή οφείλεται και στο γεγονός ότι την μπάντα ακολουθούν όχι μόνο οπαδοί του κλασσικού και του επικού Heavy Metal, αλλά και πολλοί που ασχολούνται με τον ακραίο ήχο. Γενικά, οι MANILLA ROAD έχουν υποστηρικτές από όλο το φάσμα του Metal και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Από την επανασύνδεση και μετά, οι ζωντανές τους εμφανίσεις ήταν όλες άψογες σε απόδοση, με τον ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό τους ήχο. Και το κοινό, μέσω αυτών, δέθηκε ακόμα περισσότερο με τη μπάντα. Ακούραστος, αγέρωχος και ορεξάτος, μόνο σεβασμό απόπνεε ο Mark πάνω στη σκηνή όταν ξεδίπλωνε το κιθαριστικό του ταλέντο. Ένα με την υπόλοιπη μπάντα. Ένα με τους οπαδούς.
Mark, ο συνεργάτης.
Πολλοί είδαν τους MANILLA ROAD στην τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, στο Up The Hammers Festival. Λίγοι γνωρίζουν ότι η συναυλία ηχογραφήθηκε με σκοπό την κυκλοφορία ενός “Live in Athens” άλμπουμ. Ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν ότι εγώ ήμουν αυτός που ηχογράφησε τη συναυλία και λόγω αυτού, ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τον Mark πριν και μετά το φεστιβάλ. Ήταν πολύ χαρούμενος που θα κυκλοφορήσει αυτό το άλμπουμ. Ένιωθε ότι το οφείλει στους Έλληνες οπαδούς λόγω αυτού του τόσο στενού και παθιασμένοι δεσμού. Άγνωστο αν και πότε θα κυκλοφορήσει. Το ελπίζω όμως γιατί ήταν «γαμώ τα live».
Mark, ο φίλος.
Δεν ξέρω αν οι πολλές φορές που συζήτησα μαζί του για μουσική, για μερικά κοινωνικοπολιτικά θέματα ή οι τελευταίες μας συνομιλίες για την ηχογράφηση μας έκαναν “φίλους”, ξέρω όμως ότι νιώθω πολύ περήφανος που τον γνώρισα, που τον είδα τόσες πολλές φορές ζωντανά, που μοιράστηκα δύο φορές τη σκηνή μαζί του (και ήταν από κάτω, κοπανιόταν και μας υποστήριζε) και που ήπια μπύρες με έναν τόσο καλό άνθρωπο. Λυπάμαι αφάνταστα που δε θα τον ξαναδώ. Θα μου λείψουν πολύ αυτά τα τρίωρα live. Rest in Power, my friend.»
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ (DIVINER, ROCK ‘N’ ROLL CHILDREN) – «Μεγάλη απώλεια για το μεταλλικό σύμπαν ο Mark Shelton! Ένας πανάξιος μουσικός, είδωλο, προσωποποίηση της ειλικρινούς αφοσίωσης στη τέχνη του, ατόφιος όσο κανείς, η σχέση του με τον οπαδό η πεμπτουσία της αμεσότητας του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που ήξερε πολύ καλά γιατί παίζει μουσική διδάσκοντας τον κάθε ντεμέκ ονειροπαρμένο πώς το πράγμα γίνεται με απλότητα, σεμνότητα και τόνους ιδρώτα στο σανίδι! Έτσι ο τύπος αυτός έγινε τοτέμ στο χώρο, στο ιδίωμα με μία μοναδικά φοβερή και ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό! Προσωπικά πιστεύω πώς όροι όπως US Power, Epic, Classic Metal, δεν είναι ικανοί να χωρέσουν το μέγεθος και την καλλιτεχνική προσωπικότητα του, γιατί αυτό που υπηρέτησε έχει τόσο ισχυρή ταυτότητα, ιδιαίτερο μουσικό στίγμα και αποψάρα με τεράστιο εύρος που πραγματικά τον αδικούν. Δεν είμαι ο πιο σκληρός fan των παραπάνω ειδών γιατί απλά θεωρώ πως οι MANILLA ROAD και φυσικά οι MANOWAR (γουστάρω πολύ και OMEN) για μένα είναι έτη φωτός μπροστά από όλους τους υπόλοιπους του συγκεκριμένου ήχου. Το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα ήταν το εκπληκτικό “Crystal Logic” με το οποίο μπήκα στη μαγεία τους, θεωρώ πως με αφετηρία αυτό το δίσκο η μπάντα μεγαλούργησε στα 80’s και θα ψήφιζα δαγκωτό τουλάχιστον το “The Deluge” ως ένα από τα πιο αγαπημένα και κορυφαία Heavy Metal άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Η φωνή του Mark, ο τρόπος που συνέθετε και φυσικά ο εξωφρενικός Randy Foxe στα τύμπανα όλα τα λεφτά στο δικό μου κεφάλι!
Δυστυχώς δεν έτυχε να γνωριστούμε από κοντά, οι ιστορίες όμως που έχω ακούσει από κολλητούς φίλους είναι άπειρες και έγιναν η αιτία του ακόμα μεγαλύτερου θαυμασμού μου στο πρόσωπο του! Η λέξη “true” δεν ανήκει σε κανέναν άλλον, μόνο στον τεράστιο Mark Shelton κι αν θέλετε τη γνώμη μου θα τον παρομοίαζα με το Lemmy του Underground Metal…γιατί ήταν αληθινός και Rock n’ Roll στην ουσία του όσοι λίγοι…έφυγε κυριολεκτικά στο σανίδι!
Καλό του ταξίδι…απέραντη αγάπη και σεβασμός!!!»
ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΚΩΣΤΑΣ (BATTLEROAR) – «Η απώλεια του Mark, σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής σε πολλούς τομείς. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια, όσον αφορά τη μουσική που αγαπάμε. Είχα την τύχη και την τιμή να είμαστε καλοί φίλοι για πάνω από 16 χρόνια και να έχουμε μοιραστεί πολλές αξέχαστες στιγμές και εμπειρίες σε διάφορες γωνιές του κόσμου. Η μεγαλύτερη όμως εμπειρία ήταν αποκλειστικά δική μου και δεν ήταν άλλη από το να γνωρίσω τον άνθρωπο και μουσικό, Mark Shelton, εις βάθος. Έναν αληθινό άνθρωπο που πρέσβευε εις το ακέραιο, όλα αυτά για τα οποία τραγουδούσε σε όλη του τη ζωή. Έναν άνθρωπο που άφησε μια τεράστια κληρονομιά πίσω του, ως μουσικός αλλά και ως άνθρωπος με την ταπεινότητα και τη ζεστασιά του. Γύρω από τη μουσική του, μαζεύτηκαν άνθρωποι από όλο τον κόσμο και ενώθηκαν σε ένα φανταστικό κοινό. Ο Mark θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου εμού του ιδίου, με τη στάση ζωής και το έργο του μακριά από κάθε έπαρση και σταριλίκι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Mark Shelton ήταν ένας και μοναδικός …αλλά έπαψε πια να υπάρχει. Το έργο του όμως παραμένει αθάνατο στις καρδιές πολλών ανθρώπων.
Καλό ταξίδι Mark…και όπως μου είπες κι εσύ κάποιο μεθυσμένο βράδυ σε κάποιο μπαρ… To death and beyond.
ATLANTEAN KODEX (GER) – «Ο Mark Shelton ήταν ένας πραγματικός αδερφός και μέντορας για μας. Όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, συγκλονιστήκαμε. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο επηρεαστήκαμε ως συγκρότημα από δίσκους σαν το “Crystal Logic” και το “Open The Gates”. R.I.P Mark… Έφυγες για να συμμετάσχεις και εσύ στη BIG HEAVEN’S BAND, στη μεγάλη συναυλία των Ουρανών…»
BAKER, TIM (CIRITH UNGOL) – «Είμαι σοκαρισμένος και βαθύτατα λυπημένος από την είδηση του θανάτου του Mark Shelton. Εκφράζω τα από καρδιάς συλλυπητήριά μου τόσο στην οικογένειά του, όσο και σε ολόκληρη την οικογένεια των MANILLA ROAD. Στα αλήθεια θα μας λείψει. Μεγάλος μουσικός και άνθρωπος, ήταν και θα παραμείνει μια πραγματικά εμβληματική φιγούρα του underground metal στο οποίο όλοι ανήκουμε. Νιώθω τυχερός που τον ήξερα προσωπικά, ήταν τιμή μου που μοιραστήκαμε την ίδια σκηνή και επίσης μεγάλη τιμή που οι CIRITH UNGOL και οι MANILLA ROAD αναφέρονται ως δύο «συγγενείς» μπάντες. Αναπαύσου εν ειρήνη αδερφέ μου…»
BARRAGAN, LARRY (HELSTAR) – «Θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη φορά που παίξαμε μ ετους MANILLA ROAD. Βασικά, αυτό που θυμάμαι είναι να πηγαίνω στο venue και να ακούω τα μέλη των MANILLA ROAD να παραπονιούνται που οι αστυνομία είχε κρατήσει τον Mark στο αεροδρόμιο γιατί φορούσε δαχτυλίδια, μία μεταλλική ζώνη και γενικά ήταν ένας πολύ cool heavy metal τύπος. Ο Mark ζούσε και ανέπνεε για το heavy metal! Συνάντησα τον Mark λίγες ώρες μετά και ήταν ο πιο προσγειωμένος και καλοσυνάτος άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου! Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος. Ήταν απίστευτος άνθρωπος και μουσικός. Αναπαύσου τώρα, αδερφέ μου. Θα συναντηθούμε ξανά!»
BRIODY, MARK (JAG PANZER) – «Ο Mark Shelton ήταν το καλύτερο άτομο που γνώρισα μέσω του heavy metal, και ο πιο ευφυής ανάμεσα στους μουσικούς του. Πάντα με έκανε να χαμογελώ, τόσο με τα τραγούδια του, όσο και με τη προσωπικότητά του. Τον θεωρούσα και τον θεωρώ πραγματικό μου φίλο. Ο κόσμος θα είναι περισσότερο λυπημένος, χωρίς αυτόν…»
GABRIEL, BART (Skoll Records, Producer/Manager) – «Ήμουν φίλος με τον Mark για 18 χρόνια και αλήθεια έχω τόσες πολλές ευχάριστες αναμνήσεις που δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Εξαιρετικός φίλος, εξαιρετικός άνθρωπος και απίστευτος μουσικός που είχε καρδιά μικρού παιδιού και δεν φοβόταν να πάει κόντρα στο ρεύμα. Πριν από 18 χρόνια, δεν υπήρχε το Keep It True Festival και δεν υπήρχαν ούτε τα άλλα πολλά αξιόλογα φεστιβάλ του χώρου. Ο Mark ήταν ένας από τους πρώτους που συνετέλεσε στο να ξανανάψει η φλόγα και να εμπνεύσει πολύ κόσμο. Τα πρώτα άλμπουμ των MANILLA ROAD θεωρούνται δικαίως κλασικά αλλά και η δουλειά του τις τελευταίες 2 δεκαετίες ήταν εντυπωσιακή. Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ! Σε αγαπάω, φίλε μου! Θα συναντηθούμε ξανά στις χρυσές πύλες της Valhalla!»
GOOCHER, KEVIN (OF GODS AND MONSTERS, ex-OMEN) – «O Mark ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Καλόψυχος και ευγενικός, αλλά ταυτόχρονα σου έδινε να καταλάβεις πως δεν έπρεπε να «μπλέξεις» μαζί του. Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση, είναι το πώς συμπεριφερόταν στους οπαδούς των MANILLA ROAD. Δεν έφευγε ποτέ από το εκάστοτε venue, αν πρώτα δεν είχε μιλήσει, φωτογραφηθεί ή υπογράψει ένα αυτόγραφο με τον καθένα ξεχωριστά. Οι οπαδοί των MANILLA ROAD και η δημιουργία metal μουσικής υψηλών προδιαγραφών, ήταν οι πρώτες του έγνοιες, οι προτεραιότητές του. Πάντα θα θυμάμαι τις τρομερές στιγμές που περάσαμε μαζί περιοδεύοντας, ειδικά στη Λατινική Αμερική. Πόσο όμορφες στιγμές… Όταν πια δεν ήμουν μέλος των OMEN, ο Mark ήταν ανάμεσα σε αυτούς που θα με βοηθούσαν να δημιουργήσω το “Tale Of Ten Kings” άλμπουμ. Δυστυχώς, πρέπει αυτό να μείνει πίσω πια, καθώς χωρίς τον Mark… Όλοι όμως εμείς που αγαπήσαμε τον Mark και τη μουσική του, έχουμε ως παρηγοριά τη «κληρονομιά» του. Μια πληθώρα επικών στιγμών τις οποίες δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια… Βάλτε MANILLA ROAD να παίζει δυνατά φίλοι μου, στη μνήμη του. Long Live Mark “The Shark” Shelton, The Godfather Of Epic Metal!»
GORLE, TERRY (HEIR APPARENT) – «59 ετών πια, με όνειρα να συνεχίσω να περιοδεύω όπως και ο Mark, συνειδητοποιώ πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και πόσο σημαντικό είναι να ζούμε τη κάθε στιγμή. Εκτός από μουσικό, θαύμαζα τον Mark μόνο και μόνο που κατάφερε αυτό. «Προίκισε» χιλιάδες ανθρώπους με πανέμορφες αναμνήσεις και άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά… R.I.P Mark…»
GRAYSON, PERRY (Ex-DESTINY’S END) – «27 Ιουλίου 2018. Ήταν μία δυσάρεστη μέρα για το heavy metal. Χάσαμε έναν αληθινό ήρωα. Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να τους δω live (αν και βρέθηκα πολύ κοντά σε αυτό το 2000). Οι MANILLA ROAD μαζί με τους CIRITH UNGOL είναι οι απόλυτοι βασιλιάδες του επικού metal. Ο Rob Preston (Doomed Planet Records) μου έμαθε αυτές τις 2 μπάντες το 1994, σε μία χρονική περίοδο δηλαδή που το heavy metal ήταν ανύπαρκτο. Ξεκίνησα να ακούω MANILLA ROAD αγοράζοντας το “Crystal logic” και στη συνέχεια τα “Invasion” & “Metal”. Αν και ο Mark δεν ήταν μεγάλος fan του “Mark of the beast”, εγώ λάτρευα αυτό το άλμπουμ. Δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον Mark αλλά είχα μιλήσει στο τηλέφωνο μαζί του και μου είχε δώσει την εντύπωση ενός προσγειωμένου ανθρώπου παρά το γεγονός ότι ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του epic metal.
Σε πολλούς δεν άρεσε η φωνή του…εγώ την αγαπούσα! Ο Mark ήταν ένας μοναδικός καλλιτέχνης που έδειξε σε όλους πως μπορείς να είσαι πρωτοπόρος χωρίς να ξεπουλάς το όραμα και τα όνειρά σου!»
HALL, TODD MICHAEL (RIOT V) – «Μπορεί να μην γνώριζα προσωπικά τον Mark αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι είναι μία δυσάρεστη μέρα για το heavy metal καθώς η συνεισφορά του είναι ανεκτίμητη. R.I.P.»
LUCAS, BOBBY (ATTACKER, ex. SEVEN WITCHES) – «Τιμή μου να πω δύο λόγια για τον Mark Shelton. Άκουσα για πρώτη φορά MANILLA ROAD εκεί γύρω στο 1985, από έναν φίλο του μεγάλου μου αδερφού, με τα “Crystal Logic” και “Open The Gates”. Μου άρεσε πάντα το στιχουργικό περιεχόμενο της μπάντας αυτής, και θεωρώ πως η μουσική «μιλά» από μόνη της. Όταν γνώρισα τον Mark στο Βέλγιο το 2014, σε ένα fest που παίζαμε μαζί, εξεπλάγην από το πόσο «προσγειωμένος» και ευγενικός ήταν, καθώς και από το πόση ώρα αφιέρωνε σε κάθε οπαδό του γκρουπ που ερχόταν να του πει δύο κουβέντες… Από εκείνη τη στιγμή, κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό μου. Το Metal Βασίλειο μόλις δέχθηκε μια μεγάλη απώλεια… R.I.P Mark “The Shark” Shelton… ήρθε η ώρα να τζαμάρεις με τον Lemmy στη Valhalla!»
PAOLI, ENRICO (DOMINE, ιδιοκτήτης της DRAGONHEART RECORDS) – «Πάντα αγαπούσα τους MANILLA ROAD, ως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του underground heavy metal. Θυμάμαι που αγόρασα σε ένα μικρό, συνοικιακό δισκοπωλείο του Firenze τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, σε μια ειδική προσφορά… Φανταστείτε περίπου 5 ευρώ, σε σημερινά χρήματα. Ήταν η εποχή που θα κυκλοφορούσε το “Open The Gates”, το οποίο και αγόρασα αμέσως. Αυτό ήταν… έγινα αμέσως οπαδός τους. Πολλά χρόνια αργότερα, είχα το προνόμιο να συνεργαστώ μαζί με τον Mark στα πλαίσια της επανακυκλοφορίας του “Open The Gates” από την εταιρεία μου, τη Dragonheart Records. Τότε ανακάλυψα πως εκτός από σπουδαίος μουσικός, ήταν και ένας ευγενέστατος και ταπεινός άνθρωπος, χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού που συναντάς σε πολλούς, αλλά με μια αμέριστη αγάπη προς τη μουσική και τους οπαδούς του. Τώρα που τα θυμάμαι, δεν έχω μια φωτογραφία μαζί του… πάντα έλεγα «δεν πειράζει, την επόμενη φορά». Πόσο το έχω μετανιώσει… Γι’ αυτό, ποτέ μη θεωρείτε τους ανθρώπους δεδομένους, πως θα βρίσκονται γύρω σας για πάντα. Ο Mark ήταν ένας μεγάλος μουσικός, μια διαρκής επιρροή για όλους μας, δικαίως έλαβε το status του θρύλου και πάνω απ’ όλα, ήταν ένας καλός φίλος. Με θλίβει το γεγονός πως δεν θα τον ξαναδώ στη σκηνή, η μουσική του όμως θα μείνει για πάντα. Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του, στο συγκρότημα, στους φίλους και στους οπαδούς του. Αντίο Mark!»
POWELL, KENNY (OMEN) – «Είμαι βαθύτατα στεναχωρημένος από τον πρώιμο χαμό του Mark. Κάναμε μαζί πολλές περιοδείες και τα πηγαίναμε πάντα τέλεια παρέα χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος εγωισμού. Του άρεσε να παίζει μουσική, να βγάζει φωτογραφίες με όλους και να υπογράφει αυτόγραφα. Ήταν ένας απλός άνθρωπος και ένας καταπληκτικός μουσικός. Θα μου λείψει πολύ και ξέρω ότι θα λείψει, επίσης, σε πολύ κόσμο.»
STARR, JACK (BURNING STARR, Ex- VIRGIN STEELE) – «Μπορεί να μην γνώριζα τον Mark προσωπικά αλλά πάντοτε μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε κιθάρα αφού είχε κάτι το αληθινό και φρέσκο στο όλο στυλ του. Δεν χρησιμοποιούσε περιττά τρικ στο studio και αυτό που άκουγες στο δίσκο, το ίδιο θα άκουγες αργότερα σε κάποια από τις συναυλίες του. Το κενό που αφήνει πίσω είναι δυσαναπλήρωτο και με στενοχωρεί αφάνταστα. Ο Mark “The Shark” Shelton δεν προσπάθησε ποτέ να αντιγράψει κανέναν. Δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει ο επόμενος Michael Schenker ή ο επόμενος Yngwie Malmsteen και αυτό ήταν κάτι που εκτίμησαν πολύ οι οπαδοί του. Σήμερα κοιτάζω το γαλλικό περιοδικό Enfer από τον Μάρτιο του 1985. Εκεί υπήρχε μία στήλη για τα ελπιδοφόρα, νέα συγκροτήματα. Σε εκείνο το τεύχος ήταν οι MANILLA ROAD. Και μπορεί ποτέ να μην πέτυχαν τις τεράστιες πωλήσεις αλλά σίγουρα τα πήγαν περίφημα σε μουσικό επίπεδο. Το γεγονός ότι έχουν μία τόσο μεγάλη βάση φανατικών οπαδών τα λέει όλα.
Είμαι πολύ λυπημένος καθώς η απώλεια του είναι ίδιας βαρύτητας με αυτή του Mark Reale. Τουλάχιστον η μουσική του θα ζει για πάντα.»
STIVALA, LEO (FORSAKEN, ex. REFLECTION) – «Έμαθα τους MANILLA ROAD τέλη δεκαετίας ‘80, αρχές ’90 ακούγοντας το “Courts of Chaos”. Στη πραγματικότητα, αυτό το άλμπουμ επηρέασε πολύ τους FORSAKEN κατά τα πρώτα μας χρόνια, λόγω της σκοτεινής του ατμόσφαιρας. Από τότε λοιπόν, έπεσα με τα μούτρα στη μουσική των MANILLA ROAD. Η πρώτη μου συνάντηση με τον Mark και τη μπάντα ήταν στα πλαίσια του Hammer of Doom festival το 2011, στη Γερμανία. Οι Μαλτέζοι οπαδοί που παρακολουθούσαν το festival, όρμηξαν στα παρασκήνια και ο πρώτος που τους υποδέχτηκε ήταν ο ίδιος ο Mark, με χαμόγελο και διάθεση να φωτογραφηθεί και να μιλήσει με τον κάθε έναν από αυτούς. Η δεύτερη φορά, ήταν στο Malta Doom Metal festival το 2014. Πάλι συνάντησα έναν Mark «προσγειωμένο», ενώ οι MANILLA ROAD ήταν καταπληκτικοί πάνω στη σκηνή… Είμαι πραγματικά συντετριμμένος από τον χαμό του, θα τον θυμάμαι όχι μόνο σαν έναν ικανότατο μουσικό, αλλά και σαν έναν αγνό οπαδό της μουσικής μας και σαν έναν εξαιρετικό χαρακτήρα. Το “Dig Me No Grave” ήταν, είναι και θα παραμείνει το αγαπημένο μου τραγούδι… LONG LIVE THE SHARK!!!!!!».
Δημήτρης Τσέλλος / Σάκης Νίκας
