Δεύτερη φορά που μου δίνεται βήμα μέσα από τούτο το περιοδικό, ώστε να προτείνω κάτι το οποίο δεν άπτεται άμεσα της ύλης και των ενδιαφερόντων του. Επίσης τρίτο άσχετο – φαινομενικά – άλμπουμ μες στην χρονιά που παρουσιάζεται εδώ, διά της πλαγίας οδού. Έτσι, μετά το “New man, new songs, same shit vol. 1” των ME AND THAT MAN και τους δικούς μας GREY RIVER AND THE SMOKEY MOUNTAIN με το αριστουργηματικό “Live to tell the tale”, έρχονται οι THE DEVIL’S TRADE με το νέο τους άλμπουμ να συμπληρώσουν αυτήν την τόσο ιδιαίτερη τριάδα.
Μονόπρακτο τούτο το κατά βάση ακουστικό και ουχί ηλεκτροδοτούμενο έργο. Πίσω από τα πάντα, ο Μαγυάρος Dávid Makó. Φωνή, κιθάρα, banjo. Με τρεις καλεσμένους μουσικούς να δίνουν το κατιτίς τους, Márton Szabó, Péter Szabó και Adam Vincze τα ονόματα αυτών, σε τύμπανα και διαφόρων λογιών κρουστά. Σκοτάδι, απόγνωση, και θλίψη. Μεγάλη, απέραντη θλίψη που οδηγεί στην απόλυτη κενότητα και στην απουσία κάθε ελπίδας. Ο καλλιτέχνης θρηνεί, σπαράζει, και μια απίστευτα καταθλιπτική ατμόσφαιρα καλύπτει τα τραγούδια. Το φως δεν περνά ούτε μια στιγμή, ούτε μέσα από κάποια μικρή χαραμάδα. Οι στίχοι; Εννοείται εσωτερικοί, βγαλμένοι και γραμμένοι πιθανότατα από προσωπικές εμπειρίες του Dávid Makó ή από το πώς ο ίδιος βλέπει τα πράγματα γύρω του. Γύρω του; Όχι, μάλλον γύρω μας. Και το γράφω αυτό, για να συμπληρώσω πως τούτο το άλμπουμ μπορεί να είναι ως και ο καθρέπτης της καθημερινότητας πολλών εκεί έξω. Ακούγοντάς το, ίσως να βρουν το ιδανικό soundtrack που θα «ντύσει» με νότες όσα άσχημα βιώνουν. Τον δίσκο εκείνο που σε συγκεκριμένες περιστάσεις θα αποτελέσει το μέρος που θα χαρίσει απομόνωση, ασφάλεια και δυνατότητα ουσιαστικής ενδοσκόπησης. Και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, μια πρώτης τάξεως συντροφιά για τις κρύες (θέλω να πιστεύω) νύχτες του χειμώνα που έρχεται.
Doom folk από τον Dávid Makó, θεωρητικά, αλλά θα «πιάσει» αρκετούς «εναλλακτικούς» εκεί έξω. Από οπαδούς των WOVENHAND, του Steve Von Till των NEUROSIS και αυτούς των CURRENT 93, μέχρι λάτρεις της dark Americana, της folk-noir και του post rock. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Είναι πως το “The call of the iron peak” έχει τέτοια ποιότητα, που και καμία σχέση να μην έχεις με το ύφος του, τουλάχιστον, το λιγότερο, δεν θα σου περάσει απαρατήρητο σαν το ακούσεις. Μα για όσους γενικότερα εθίζονται σε τέτοιες μελωδίες, αυτοί να ξέρουν πως πρόκειται για ένα από τα “must” της χρονιάς. Βαθμολογία δεν χρειάζεται. Πανέμορφος δίσκος.
Δημήτρης Τσέλλος
