THE GATHERING – “Nighttime birds” – Worst to best
Η μεγάλη επιτυχία του “Mandylion”, το οποίο ήταν και το πρώτο album τους με την Anneke van Giesbergen πίσω από το μικρόφωνο, έφερε τους THE GATHERING στη δύσκολη θέση να ακολουθήσουν τις απαιτήσεις της εταιρίας τους. Η Century Media ήθελε οπωσδήποτε ένα “Mandylion part 2” και η «συνταγή» ήταν η ίδια: Ηχογραφήσεις στα Woodhouse studios με τον Siggi Bemm και πάλι πίσω από την κονσόλα! Αποτέλεσμα; Ένας δίσκος που ικανοποίησε τους πάντες, εκτός από το ίδιο το συγκρότημα!
Σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου ακολουθούν τη λογική του «κύματος» (wave), δηλαδή αργά μέρη που τα διαδέχονταν ξεσπάσματα. Σε αυτή τη λογική έμπαιναν όσοι ήθελαν να γίνουν εύληπτοι από ευρύ κοινό και ήταν κάτι σύνηθες στα 90s. Ακόμα θυμάμαι την κρυάδα που έφαγα ακούγοντας το την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, μη πιστεύοντας πόσο προβλέψιμα ήταν, σχεδόν όλα τα κομμάτια του. Κάπου εδώ η Century Media βάζει τη σφραγίδα της στο τι είναι «Century Media ήχος στα Woodhouse studios». Τα demos θα αποκαλύψουν την προσπάθεια του group να ξεφύγει από τα αμιγώς metal στεγανά που ήθελε να τους βάλει η γερμανική εταιρία. Και όχι μόνο τους επέβαλε τις επιταγές της, αλλά για πρώτη και τελευταία φορά θα «έπνιγαν» τις ιδέες τους σε ολιγόλεπτα κομμάτια για να γίνουν singles και θα επανεκτελούσαν κομμάτι που πρωτοπαρουσιάστηκε τελείως διαφορετικά!
Και τι να πεις και για το υπέροχο εξώφυλλο που επιτέλους το είδαμε όπως το ήθελαν οι THE GATHERING χωρίς το αντιαισθητικό πράσινο πλαίσιο, λες και είναι κάδρο! Ναι, ξέρω ότι πολλοί από εσάς αυτό το album το λατρεύετε και καλά κάνετε. Στην πορεία, όμως, το ίδιο το group δείχνει να το έχει αφήσει στη λήθη, παίζοντας μόνο δυο κομμάτια του στις συναυλίες του! Και πώς να ξεχάσουν ότι εξαιτίας του βέτο της Century Media δεν μεταπήδησαν στη Sony; Πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν κυκλοφορούσε το επόμενο album τους, “How to measure a planet?”, από τη Sony; Όπως και να έχει το “Nighttime birds” ήταν το 1997 για τους Ολλανδούς το «διαβατήριο» προς την «ελευθερία» από τις επιταγές της εταιρίας για να κυκλοφορήσουν ένα χρόνο μετά το magnum opus τους! Και μόνο γι’ αυτό το λόγο παίρνει τη θέση στις κατώτερες θέσεις της, μέχρι τώρα, δισκογραφίας τους.
“Nighttime birds” countdown
- “Third chance” (5:26)
Υπάρχει σαν σύνθεση από το 1994 και πρωτοπαρουσιάστηκε στο “Leaves/adrenaline” mCD στις αρχές του 1996. Και οι δυο εκτελέσεις έδειχναν την κατεύθυνση προς πιο pop/rock ήχο που είχαν οι THE GATHERING και τους ταίριαζε άψογα. Δυστυχώς η Century Media τους έβαλε να το επαναηχογραφήσουν για τις ανάγκες του album – λόγω της μικρής διάρκειας του – βάζοντας τους να χαμηλώσουν τις ταχύτητες που είχαν οι αρχικές εκτελέσεις του. Το τελικό αποτέλεσμα απογοήτευσε όσους το λάτρευαν…
- “New moon, different day” (6:06)
Ίσως το πιο προβλέψιμο κομμάτι του δίσκου, έχοντας τη λογική του «wave» στη δομή του. Αν αφαιρέσετε τα εκπληκτικά φωνητικά της Anneke μένει ένα απογυμνωμένο μουσικό μέρος που έχει ελάχιστη αξία.
https://www.youtube.com/watch?v=MNKLVT41x-M&list=OLAK5uy_kgLS5PD8tyIeDHY0WeWhRyu58i_XjVtPg&index=5
- “The earth is my witness” (5:31)
Οι στίχοι της Anneke είναι αξιοθαύμαστοι όπως και οι φωνητικές γραμμές της σε ένα ακόμα κομμάτι με την λογική της «wave» δομής.
- “The May song” (3:43)
Το πρώτο single του δίσκου, στο οποίο ως b-side υπάρχει μια αξιοθαύμαστη live εκτέλεση του “Strange machines” της Metropole Orchestra με την Anneke στα φωνητικά. Κάπου εδώ φαίνεται η τάση της μπάντας σε πιο mellow ρυθμούς, αλλά το ξέσπασμα είναι κομμένο και ραμμένο στις επιταγές της εποχής για να είναι αρεστό στο ραδιόφωνο. Παραδόξως δεν έγινε video clip.
- “Kevin’s telescope” (3:22)
Το δεύτερο single του δίσκου έμελλε να αποκαλύψει δύο από τις κύριες επιρροές τους με τις διασκευές του σε SLOWDIVE και DEAD CAN DANCE. Και οι δύο άφησαν εποχή, κάτι που δεν κατάφερε το κομμάτι αυτό, μιας και αυτό ακολουθεί την προβλέψιμη «wave» δομή. Για έναν περίεργο λόγο ούτε αυτό όπως και κανένα άλλο κομμάτι του δίσκου δεν έγινε video clip για την προώθηση του.
- 4. “Confusion” (6:30)
Το μόνο κομμάτι του δίσκου που η μετάβαση από τα πιο ήρεμα μέρη του στα ξεσπάσματα είναι ομαλή και η ερμηνεία της Anneke αποκαλύπτει τις φοβερές lead κιθάρες των Rene Rutten/Jelmer Wiersma.
- “Shrink” (3:59)
Για πρώτη και μοναδική φορά σε αυτό το κομμάτι η Anneke τραγουδάει μόνο με τη συνοδεία του πιάνου του Frank Boeijen. Άλλη μια απόδειξη του πόσο μεγάλος μουσικός είναι ο πληκτράς τους και τι μπορεί να κάνει η Anneke με τη φωνή της!
- “Nighttime birds” (6:55)
Είναι το κομμάτι-σφραγίδα του δίσκου! Κάπου εδώ το ονειρικό συναντά το φαντασιακό στους ήχους και στους στίχους και το αποτέλεσμα τους αναγκάζει ακόμα και σήμερα να το επιλέγουν στα live τους! Εδώ έδειξαν ότι μπορούν να διαμορφώνουν soundscapes που κανένα άλλο συγκρότημα του ευρύτερου ατμοσφαιρικού ήχου δεν μπορεί να μας προσφέρει.
- “On most surfaces (Inuit)” (6:52)
Είναι ο ορισμός του ατμοσφαιρικού heavy/doom με μόνο γυναικεία φωνητικά! Τρομερό σε ένταση και με την Anneke να κάνει τα, πιο απαιτητικά σε δύναμη, φωνητικά του δίσκου. Όποτε έχουν επιλέξει να το παίξουν live γίνεται πραγματικά ο χαμός και είναι το δεύτερο κομμάτι μετά το “Nighttime birds” που επιλέγουν να παρουσιάσουν live!
Λευτέρης Τσουρέας
