Να ξεκινήσουμε από τα βασικά και να ευχηθώ σε όλους καλή χρονιά με υγεία πάνω από όλα. Βαδίζοντας σε όλο και πιο περίεργους καιρούς, ας αφήσουμε τον αρχαίο τρόπο ψυχαγωγίας, αυτόν της μουσικής, να πλημυρίσει την ζωή μας με συναισθήματα. Ψάχνοντας λοιπόν τους οιωνούς για ένα ευχάριστο 2025, έρχομαι την πρώτη ημέρα του έτους να γράψω την άποψη μου για ένα άλμπουμ, στο οποίο είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου ότι θα άκουγα κάτι πολύ καλό και που θα έκανε ποδαρικό στο νέο έτος με το δεξί.
Και οι ελπίδες μου ήταν επάνω στους THE HALO EFFECT διότι, ως γνωστόν, μιλάμε για ένα συγκρότημα όπου τα μέλη του ήταν βασικοί παράγοντες, μέσω των IN FLAMES και των DARK TRANQUILLITY, για να ανθίσει και να γιγαντωθεί το melodeath και έχοντας ως λαμπρό παράδειγμα το “Days of the lost”, που έκανε πάταγο πίσω στο 2022, περίμενα την επόμενη τους δουλειά καρτερικά.
Τρία χρόνια λοιπόν μετά και μόλις στην έναρξη του νέου έτους, οι THE HALO EFFECT μας προσφέρουν το “March of the unheard”, που συνεχίζει το ίδιο ποιοτικό έργο του “Days of the lost”, με την ίδια όρεξη και αγάπη, με τον ίδιο σεβασμό στη μουσική που υπηρετούν από τις αρχές των 90s. Στο “March of the unheard” τα πράγματα είναι ξεκάθαρα από την αρχή. Μιλάμε για τη μουσική του Gothenburg στο μεγαλείο της, από αυτούς που την ανέδειξαν. Έχοντας περισσότερα κοινά στοιχεία με τον ήχο των IN FLAMES, κάπου λογικό αν σκεφτούμε ότι το 90% του συγκροτήματος είναι τα πρώην μέλη τους, έχοντας μόνο τον Μιχαλάρα τον Stanne από τους DARK TRANQUILLITY, που και αυτός ήταν στους IN FLAMES στο ξεκίνημα τους, το “March of the unheard” έχει όλα τα στοιχεία που θα λατρέψει ο οπαδός του συγκεκριμένου ήχου.
Τα ταυτόσημα riff, με τα απίστευτα leads και οι δομές των τραγουδιών, εμπεριέχουν στο DNA τους όλα αυτά που τους έχουν κάνει θρύλους. Τα “Detonate” και “Cruel perception” είναι κλασικά παραδείγματα, τα οποία είχαμε ακούσει ήδη πριν βγει το άλμπουμ, ενώ το εναρκτήριο “Conspire to deceive”, είναι το τέλειο πάντρεμα από DARK TRANQUILLITY και IN FLAMES. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει το “Forever astray”, όπου το κεντρικό του riff ειλικρινά με ανατριχιάζει, καθώς είναι σαν να ξεπήδησε από τις χρυσές εποχές του ιδιώματος. Οι πιο ρομαντικοί θα βρουν ως υπέροχη προσθήκη την εισαγωγή με την ακουστική κιθάρα στο “Our channel to the darkness”, όπου αφήνει την θέση της σ’ έναν καταιγισμό από riff. Στο “Between directions”, που φέρνει ελαφρά προς το “Alias” των IN FLAMES, ακούμε τον Stanne να τραγουδά με τα υπέροχα καθαρά φωνητικά του ενώ το “The burning point” που ξεκινά με μία doom διάθεση, γυρίζει άμεσα σε μία πολεμική ατμόσφαιρα, χωρίς να δέχεται αιχμαλώτους. Το κλείσιμο του “March of the unheard” έρχεται με το ακουστικό instrumental “Coda” και κάπως έτσι ολοκληρώνεται ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ από τους THE HALO EFFECT.
Δεν θέλω να το συγκρίνω με το “Days of the lost”, διότι το ντεμπούτο ήταν ακόμα στο μυστήριο. Δεν ήξερα τι θα ακούσω και αν θα απογοητευόμουν με αυτό που θα άκουγα. Τελικά το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις οποιοσδήποτε προσδοκίες μου και θεωρώ ότι δύσκολα μπορεί να εκθρονιστεί. Και τo “March of the unheard” είχε να αντιμετωπίσει αυτή την δυσκολία. Ξέρουμε όλοι τι περιμένουμε πλέον από τους THE HALO EFFECT και δεν έχουμε σε αυτό το άλμπουμ κάποια έκπληξη. Έχουμε όμως το αναμενόμενο, ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, που συνεχίζει επάξια να φέρνει στα αυτιά μας μουσική που μας έχει λείψει πολύ.
Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο ποδαρικό για το 2025 από αυτό εδώ.
8 / 10
Δημήτρης Μπούκης
