a
Σαν σήμερα στις 4 Νοεμβρίου, το 1981, είχε κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος των BLACK SABBATH με τον Ronnie James Dio στα φωνητικά, το “Mob rules”, που διαδέχτηκε το σούπερ επιτυχημένο “Heaven and hell” κι εν πολλοίς ανταπεξήλθε πάρα πολύ αξιοπρεπώς στον άχαρο ρόλο που είχε. Πέραν της πολύ μεγάλης μουσικής του αξίας, το άλμπουμ όμως, είχε και μία σειρά από πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, μερικές εκ των οποίων, παραθέτουμε ακριβώς από κάτω…
• Μία σημαντική αλλαγή που συνέβη στους BLACK SABBATH πριν το “Mob rules”, ήταν φυσικά η αλλαγή του ντράμερ. Στα μισά της περιοδείας για το “Heaven and hell”, έφυγε ο Bill Ward (ο οποίος είχε προβλήματα με το αλκοόλ, αλλά και με τον πρόσφατο θάνατο των γονέων του) και στην μπάντα μπήκε ο –νεαρός τότε- Vinny Appice. Πέρα από τις προφανείς διαφορές στο παίξιμο των δύο ντράμερ, υπήρχε μία ακόμα σημαντική παράμετρος. Μπήκε δεύτερος Αμερικάνος στο συγκρότημα, μετά τον Ronnie James Dio και μάλιστα κι εκείνος είχε Ιταλικές ρίζες ενώ κατάγονταν και οι δύο από τη Νέα Υόρκη, κάτι που έκανε τον Ronnie να αισθάνεται ακόμα πιο άνετα στο συγκρότημα και φυσικά να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι εκείνα τα χρόνια.
• Πολύ ιδιαίτερη είναι η ιστορία της πρώτης εκτέλεσης του τραγουδιού, “Mob rules”, που τους ειδοποίησε η Warner Bros, ότι έπρεπε να βάλουν στο soundtrack του sequence της cult ταινίας επιστημονικής φαντασίας, “Heavy Metal”. Ύστερα από κάποιες συναυλίες στο Hammersmith του Λονδίνου, τον Ιανουάριο του 1981, είχαν μόλις δύο μέρες να συνθέσουν και να ηχογραφήσουν το τραγούδι. Το “The mob rules”, ηχογραφήθηκε στο παλιό σπίτι του John Lennon στην Αγγλία, το οποίο το είχε αγοράσει ο Ringo Starr και το νοίκιαζε σε διάφορους καλλιτέχνες… Στον χώρο υπήρχε το δωμάτιο “Imagine” με το άσπρο πιάνο, η πισίνα που είχε σχήμα κιθάρας και όλα τα χαρακτηριστικά που έχουμε δει σε ντοκιμαντέρ. Η ατμόσφαιρα ήταν λίγο περίεργη, αφού αν βάλετε κάτω τις ημερομηνίες, το Δεκέμβριο του 1980 δολοφονήθηκε ο Lennon (την είδηση την έμαθε το γκρουπ ταξιδεύοντας), οπότε βρισκόμασταν λίγες εβδομάδες μετά, σ’ έναν χώρο που υπήρχε ένα –αν μη τι άλλο- παράξενο vibe. Ο Appice μάλιστα, όταν ήταν πιο νεαρός, είχε παίξει για λίγο με τον Lennon, οπότε όταν του έδωσαν το κλειδί να μείνει στο δωμάτιο όπου έμενε ο Lennon με τη Yoko Ono, απλά ζήτησε να πάει σε κάποιο άλλο, επειδή δεν ένιωθε άνετα…
• Ο Ronnie James Dio και ο Vinny Appice, ηχογράφησαν με τον Martin Birch σ’ ένα στούντιο στο Los Angeles, όπου ένιωθαν ότι έπρεπε να έχουν την ανάλογη ατμόσφαιρα, οπότε το γέμισαν με πολλούς σταυρούς (ανάποδους) και διάφορα περίεργα θρησκευτικά αντικείμενα. Όταν έμπαινε στο στούντιο ο αδερφός του Vinny, Carmine (επίσης πολύ γνωστός ντράμερ), ο οποίος έπαιζε με τον Rod Stewart, πραγματικά φρίκαρε με αυτά που έβλεπε!!!
• Η εταιρία, τους είχε δώσει ένα advance (χρήματα μπροστά δηλαδή) της τάξεως των 500.000 δολαρίων και ο manager του σχήματος, Sandy Pearlman, θεώρησε ότι με αυτά τα χρήματα οι BLACK SABBATH θα μπορούσαν να φτιάξουν το δικό τους, ιδιόκτητο στούντιο. Βρήκαν, λοιπόν, ένα χώρο χωρίς κονσόλα και αγόρασαν μία Trident, που κόστιζε 280.000 δολάρια, στην πορεία όμως, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να έχουν ικανοποιητικό ήχο στις κιθάρες, οπότε αποφάσισαν να πάνε να γράψουν κάπου αλλού και να επιστρέψουν αργότερα. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες όμως, κατέληξαν να χάσουν και την κονσόλα και συνολικά την επένδυσή τους, αλλά και τον manager τους, τελικά. Επέστρεψαν στον Martin Birch, λοιπόν, μόνο που οι ηχογραφήσεις δεν ήταν τόσο «ήρεμες» όσο στο “Heaven and hell”, αφού ο Dio φαίνεται να είχε μία νοοτροπία πιο «ηγετική» και κάποια στιγμή ο Birch φάνηκε να χάνει λίγο τον έλεγχο με τόσο δυνατές προσωπικότητες που είχε να συναναστραφεί. Σε αυτό, βέβαια, συνέτεινε και η συνεχόμενη χρήση ναρκωτικών ουσιών, όχι μόνο από μέλη των BLACK SABBATH, αλλά και από τον ίδιο τον παραγωγό, που είχε τον αντίκτυπό του στον συνολικό ήχο του δίσκου.
• Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε το γεγονός ότι σε μεγάλο μέρος της περιοδείας για την προώθηση του “Mob rules”, τις συναυλίες των BLACK SABBATH, άνοιγαν ως επί το πλείστον πιο southern rock καλλιτέχνες, όπως οι OUTLAWS, ο Johnny Van Zant ή ο Doc Holliday, κάτι που στις ημέρες μας φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τα υπόλοιπα support ήταν οι ALVIN LEE BAND (του τραγουδιστή και κιθαρίστα των TEN YEARS AFTER) και κάτι obscure Καναδοί AORsters, οι WRABIT. Ο λόγος που το έκαναν, είναι αφενός επειδή δεν υπήρχαν και πολλά heavy metal σχήματα εκείνες τις ημέρες, αφετέρου ο κόσμος δεν ήταν τόσο ισχυρογνώμων και ξερόλας, όπως συμβαίνει με τα social media στις μέρες μας. Αυτό επιβεβαιώνει και ο Appice, συμπληρώνοντας ότι «τα εισιτήρια ήταν φθηνά. Ο κόσμος διασκέδαζε με οποιονδήποτε άνοιγε τις συναυλίες και πιθανώς να μας έκανε να φαινόμαστε ακόμα πιο heavy και τρομαχτικοί απ’ ότι ήμασταν».
• Το εξώφυλλο ήταν μια ελαφρώς αλλαγμένη μορφή του πίνακα του Αμερικάνου καλλιτέχνη, Greg Hildebrandt, με τίτλο “Dream 1: Crucifiers” από το 1971, για το οποίο το συγκρότημα πήρε τα δικαιώματα. Ως εδώ, καλά. Δημιουργήθηκε ένας αστικός μύθος όμως, καθώς στο κάτω δεξιά μέρος του εξωφύλλου, δίπλα στην υπογραφή του καλλιτέχνη, κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει γραμμένο το όνομα του “Ozzy”, κάποιοι άλλοι, πιο τολμηροί, το προχωράνε λέγοντας ότι γράφεται το “Kill Ozzy” (δείτε τις σχετικές φωτογραφίες). Εννοείται ότι ο Iommi αρνείται κατηγορηματικά κάτι τέτοιο, που νομίζω ότι είναι ένα πάρα πολύ προχωρημένο σενάριο. Πάντως, μην ξεχνάμε ότι ο Ozzy Osbourne ήδη είχε κυκλοφορήσει το “Blizzard of Ozz” κι ελάχιστες μέρες αργότερα, θα κυκλοφορούσε και το “Diary of a madman” και η επιτυχία του ήταν ήδη πολύ μεγάλη. Παρόλα αυτά, οι μαρτυρίες από το στρατόπεδο των SABBATH και ιδιαίτερα από την τότε manager τους, αναφέρουν με κατηγορηματικό τρόπο, ότι σε καμία περίπτωση, δεν ακούστηκε οποιοδήποτε μέλος να μιλά αρνητικά για τον Prince Of Darkness ή φυσικά να δείχνουν κάποιο σημάδι ζήλειας. Αυτά, πιθανώς τα έκαναν άλλα μέλη γύρω από το συγκρότημα…
• Το μόνο τραγούδι μέσα από το “Mob rules” που δεν έχει παιχτεί live, είναι το “Over and over”. Υπάρχει και το instrumental “E5150”, αλλά αυτό παιζόταν ως intro από κασέτα. Μιας και αναφέραμε αυτό το instrumental, ακουγόταν στην ταινία “Heavy metal”, αλλά δεν μπήκε στο soundtrack… Την μουσική την είχε γράψει ο Geoff Nichols κι εμφανιζόταν σε διάφορα σημεία στην ταινία, ακόμη όμως δεν είχε τίτλο τότε.
• Το πρώτο single του δίσκου, ήταν το “Mob rules”, που βγήκε σε single τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του, στις 7 Νοεμβρίου, μία εβδομάδα πριν ξεκινήσουν την περιοδεία. Το επόμενο και τελευταίο single, ήταν το “Turn up the night”, που βγήκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1982.
• Από την περιοδεία που ακολούθησε το “Mob rules” ηχογραφήθηκαν οι εξής συναυλίες: Από 31/12/1981 – 2/1/1982, στο Hammersmith, όπου χρησιμοποιήθηκαν για το “Live at Hammersmith Odeon”. Αξιοσημείωτο είναι ότι ηχογραφήθηκε και η συναυλία της 3ης Ιανουαρίου, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά. Επίσης στις 23 και 24 Απριλίου 1982, ηχογραφήθηκαν τα δύο show που χρησιμοποιήθηκαν στο “Live evil”, το άλμπουμ που οδήγησε τον Dio σε ρήξη με τον Iommi και ακολούθως την αποχώρησή του, παίρνοντας μαζί του και τον Appice στους DIO.
• Πριν την κυκλοφορία του “Live evil”, μετά την περιοδεία του “Mob rules”, ο Ronnie James Dio, έφυγε από το συγκρότημα. Είναι μυθικές οι ιστορίες για τη μίξη του live άλμπουμ, όπου έμπαινε ο Dio στο στούντιο κι ανέβαζε τη φωνή του στη μίξη και μετά πήγαινε ο Iommi και ανέβαζε τις κιθάρες… Όλα όμως, έχουν κι ένα υπόβαθρο και ο Mick Wall, συγγραφέας του βιβλίου “Symptom of the universe”, το εντόπισε στο εξής γεγονός: Τα προηγούμενα χρόνια, ο Ozzy και ο Ward είχαν αφήσει εντελώς στον Iommi και τον Butler το δημιουργικό κομμάτι και πήγαιναν στο στούντιο μόνο όταν τους καλούσαν για να ηχογραφήσουν τα μέρη τους. Ο καθένας ήξερε τον ρόλο του, ανεξάρτητα από το πόσο καλό ήταν τελικά το κάθε άλμπουμ. Τώρα όμως, η χημεία είχε αλλάξει και είχαν μπει νέοι παίχτες, με πιο ενεργό ρόλο σε όλα τα επίπεδα. Πάνω σ’ αυτό, ο Tony Iommi είχε κάνει μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα παραδοχή αρκετά χρόνια αργότερα, βέβαια. «Όταν κοιτάζω πίσω» είχε πει, «πολλές από τις διαφορές μας, οφείλονταν σε ασυνεννοησίες. Είχαμε όλοι μεγάλο εγωισμό, αλλά πρέπει να τον ελέγχεις και να κατανοείς τις επισημάνσεις των υπολοίπων. Νομίζω ότι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα στο παρελθόν. Δεν το καταλαβαίναμε αυτό». Ο Dio από την πλευρά του, προτιμούσε να τα ξεχάσει όλα αυτά: «Αν είσαι τυχερός, κι εγώ είμαι τυχερός, θυμάσαι τα καλά πράγματα που συνέβαιναν και δεν σκας με τα άσχημα»…
Σάκης Φράγκος
