THE INSIDER – 13+1 unknown stories about “Moving pictures” by RUSH

Όταν μιλάμε για το “Moving pictures” των RUSH, μιλάμε ίσως για την κορυφαία α’ πλευρά βινυλίου στην ιστορία όλης της σκληρής μουσικής, ανεξαρτήτως είδους. “Tom Sawyer”, “Red barchetta”, “YYZ”, “Limelight”. Και σε προσωπικό επίπεδο, για έναν από τους πέντε αγαπημένους δίσκους όλων των εποχών. Όπως καταλαβαίνετε, όλη η διαδικασία του γραψίματος, καθυστέρησε πάρα πολύ, διότι όταν γράφεις ακούγοντας έναν τέτοιο δίσκο, απλά σε συνεπαίρνει και …δεν γράφεις!!! Στις παρακάτω γραμμές, θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε σε λεπτομέρειες του άλμπουμ αυτού, γράφοντας κάποιες ιστορίες λιγότερο γνωστές.

• Λίγες εβδομάδες πριν, είχαμε γράψει ένα σχετικό κείμενο για το “Permanent waves” και την επέτειο κυκλοφορίας τους, αναφέροντας ότι χωρίς εκείνο το άλμπουμ, δεν θα υπήρχε το “Moving pictures”, αφού λειτούργησε σαν γέφυρα, ανάμεσα στα πιο «δαιδαλώδη» άλμπουμ τους και στην πιο «εμπορική» τους περίοδο, με μικρότερα σε διάρκεια τραγούδια, που είχαν και πιο ραδιοφωνικό potential. Προσπαθούσαν, δηλαδή, να τιθασεύσουν τις ιδέες τους και να τις κάνουν πιο συμπαγείς. Να συμπυκνώσουν το παίξιμό τους σε πεντάλεπτα κι όχι υπερδεκάλεπτα τραγούδια. Το “Permanent waves”, είχε τη μεγαλύτερη ραδιοφωνική τους επιτυχία, το “The spirit of radio” κι έγινε χρυσό. Το πέμπτο τους χρυσό άλμπουμ, που πήγε στο #4 στα charts. Αυτή τη φορά, η επιτυχία ήταν πολύ μεγαλύτερη όμως! Το “Moving pictures”, πήγε στο #1 στα charts του Καναδά, #3 στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, πουλώντας 5 εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική μόνο, κάνοντάς το, τον πιο μοσχοπουλημένο δίσκο στην ιστορία τους… Δεν το λες και άσχημο…
• Κι επειδή τα πάντα έχουν έναν οικονομικό αντίκτυπο, πρέπει να πούμε κάτι για το status των RUSH εκείνη την περίοδο. Το γκρουπ έκανε χρυσούς δίσκους, έπαιζε headliner σε μέσης χωρητικότητας venues και κάποια guest σε μεγαλύτερους χώρους. Όχι όμως απλά δεν έβγαζε χρήματα (κυρίως επειδή πολλά από αυτά που έβγαιναν τα έριχναν στο live show), χρωστούσαν κιόλας. Με το “Moving pictures”, ήταν που άρχισαν να παίζουν σε αρένες και κάλυψαν τα χρέη τους αφού μπόρεσαν να επαναδιαπραγματευθούν το συμβόλαιό τους.
• Το αρχικό πλάνο της εταιρίας και του συγκροτήματος, ήταν να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει ένα live άλμπουμ μετά το “Permanent waves”. Ο Neil Peart, όμως, καθώς και ο Cliff Burnstein (εκείνη την περίοδο ήταν A&R στη Mercury, έχοντας υπογράψει κιόλας τους RUSH και αργότερα έκανε το Q Prime Management με τον Peter Mensch, όπου υπέγραψε τους METALLICA), είδαν ότι υπήρχε ένα momentum στο συγκρότημα, που δεν έπρεπε να παραλειφθεί. Το γκρουπ ήταν στη φάση να γράψει πολλά και καλά τραγούδια και θεωρήθηκε σωστό να βγάλουν έναν ακόμα στούντιο δίσκο και μετά να κυκλοφορήσουν αυτό που έγινε το “Exit… Stage left”. Αυτό ήταν ολοφάνερο από τα νέα κομμάτια που έβγαζαν κατά τη διάρκεια των soundcheck για την περιοδεία του “Permanent waves”, όπου γράφτηκε μεγάλο μέρος του δίσκου. Εκ του αποτελέσματος, η απόφασή τους όχι απλά κρίνεται σωστή, αλλά και σοφή!
  
  
• Το εξώφυλλο επιμελήθηκε για μία ακόμη φορά, ο σπουδαίος Hugh Syme. Στην μπροστινή αριστερά πλευρά, υπάρχει ένα συνεργείο μετακόμισης που μετακινεί εικόνες (“moving pictures”) και στη δεξιά, υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε, επειδή οι εικόνες, είναι συναισθηματικά φορτισμένες, συγκινητικές (“moving”). Στο οπισθόφυλλο, φαίνεται ένα κινηματογραφικό συνεργείο που τραβάει όλο αυτό το σκηνικό σε ταινία (“motion/moving picture”). Φοβερό, δε νομίζετε; Η φωτογράφηση έγινε στο “Queen’s park”, την έδρα της κυβέρνησης, στο Ontario του Καναδά και οι άνθρωποι που κουβαλούν τις εικόνες, είναι συγγενείς και φίλοι του Syme!!! Τα χρήματα που κόστισε αυτό το εξώφυλλο, ήταν εξωπραγματικά για την εποχή (λέγεται ότι ήταν περίπου 9.500 δολάρια) και η εταιρία τους αρνήθηκε να τα πληρώσει, με αποτέλεσμα να τα πληρώσουν οι ίδιοι οι RUSH.
  
• Μία από τις αρχικές ιδέες που είχε ο Hugh Syme για το εξώφυλλο του “Moving pictures”, ήταν με κάτι σκυλιά να παίζουν χαρτιά!!! Όχι και η πιο επιτυχημένη ιδέα του, ευτυχώς που δεν χρησιμοποιήθηκε!!!
• Συνεχίζοντας αυτό που λέγαμε με τα soundcheck, το βασικό θέμα του “Tom Sawyer”, του ίσως πιο αναγνωρίσιμου τραγουδιού τους, δηλαδή, γράφτηκε κατά τη διάρκεια soundcheck, με τον Geddy Lee να παίζει το βασικό θέμα στα πλήκτρα. Βλέποντας τη …ρέντα που είχαν, αποφάσιζαν πλέον να ηχογραφούν τα soundcheck, επειδή ξεπηδούσαν εξαιρετικές ιδέες!
• Μένουμε στο “Tom Sawyer”, το τραγούδι που πρέπει να έχει πέσει το περισσότερο air drumming σε τραγούδι, ever, για να πούμε ότι σηματοδότησε την πρώτη συνεργασία τους, με τον στιχουργό των MAX WEBSTER, Pye Dubois. Πέρα του ότι τα μέλη των δύο γκρουπ ήταν πολύ καλοί φίλοι και είχαν περιοδεύσει μαζί αρκετές φορές στο παρελθόν, μετά την κυκλοφορία του “Permanent waves”, τα δύο συγκροτήματα είχαν ηχογραφήσει μαζί το τραγούδι “Battle scar”. Στα πλαίσια αυτής της ηχογράφησης, ο Dubois, τους πρότεινε τους στίχους για το τραγούδι που τότε ονομαζόταν “Louis the lawyer” (και ακόμα μέχρι και πριν από λίγο καιρό, πίστευα –όπως και πολλοί άλλοι- ότι ονομαζόταν “Louis the Warrior”), επειδή ταίριαζαν πιο πολύ με τη μουσική των RUSH. Το κομμάτι αυτό, μετονομάστηκε σε “Tom Sawyer” και στιχουργικά ήταν ο πρόδρομος του “New world man”, που βγήκε στο “Signals”, τον επόμενο χρόνο…
  
  
• Άσχετο, αλλά έχετε παρατηρήσει ότι στο σόλο των πλήκτρων στο τέλος του “Tom Sawyer” ακούγονται οι νότες από το βασικό θέμα του “The spirit of radio”;
• Πλέον, όλοι γνωρίζουμε ότι το “YYZ” (ή Y-Y-Zed, όπως το έλεγαν οι RUSH μεταξύ τους), είναι τα αρχικά του Διεθνούς Αεροδρομίου του Toronto ή αλλιώς Toronto Pearson International Airport (ή Lester B. Pearson International Airport), που είχε πάρει το όνομά του από πρωθυπουργό του Καναδά, Lester B. Pearson, που είχε τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης το 1957. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην αρχή του κομματιού, είναι ο κωδικός του αεροδρομίου, παιγμένος στον… κώδικα Morse!!! (-.–/-.–/–..). Το γεγονός ότι είχε μπει στα παιχνίδια “Rock Band” και “Guitar Hero”, έκανε μία ολόκληρη γενιά εφήβων να μάθουν αυτό το instrumental, που ουσιαστικά θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του “La Villa Strangiato”. Να μην ξεχάσουμε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι, ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy στην κατηγορία “Best Rock Instrumental Performance”, αλλά έχασε από το “Behind the camel” των POLICE (που βρίσκεται στο δίσκο “Zenyatta Mondatta”).
• Πάμε τώρα στο “Witch hunt”, που έχει μία αγαπημένη, όσο και «καμένη» ιστορία για νέρντουλες! Είναι μέρος της …τριλογίας με τίτλο “Fear:, που τελικά είχε και τέταρτο μέρος, κάτι σαν τις επιτροπές του Βαμβακούλα, ένα πράγμα!!! Για να το κάνω πιο λιανά, το “Witch hunt” είναι το τρίτο μέρος του “Fear”. Το πρώτο βρίσκεται στο “The weapon” που βρίσκεται στο “Signals” του 1982 και το πρώτο μέρος, είναι στο “The enemy within” που βρίσκεται στο “Grace under pressure”. Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει για ποιον λόγο πήγαν ανάποδα, μέχρι που ήρθε και το τέταρτο μέρος με το “Freeze” από το “Vapor trails” του 2002 να μας κάψει εντελώς. Κάποιοι, ακόμα πιο …κατεστραμμένοι, παρατήρησαν ότι αυτή η τριλογία με τα τέσσερα μέρη, ακολουθεί έναν κύκλο. Το “Witch hunt” έχει fade in και τελειώνει απότομα, το “The enemy within” ξεκινά απότομα και τελειώνει με fade out, το “The weapon” έχει fade in και fade out και το “Freeze” ξεκινά και τελειώνει απότομα. Βγάζει κανένα νόημα; Ίσως και ναι. Αλλά για να έχετε φτάσει μέχρι εδώ, σημαίνει ότι την έχετε φάει κι εσείς την πέτρα σας με τους Καναδούς! Και για να καείτε εντελώς, το τραγούδι ηχογραφήθηκε την ημέρα που δολοφονήθηκε ο John Lennon!
• Οι στίχοι του “Red Barchetta” ήταν εμπνευσμένοι από την ιστορία “A nice morning drive” του Richard Foster, υπήρχε στο περιοδικό “Road & Track”. Το συγκρότημα, προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον συγγραφέα, αλλά στάθηκε αδύνατο να τον βρουν εκείνη την περίοδο. Η συνάντηση τελικά έγινε 26 χρόνια αργότερα, το 2007, όπου ο Foster με τον Peart βρέθηκαν και μάλιστα πήγαν μία πολύ μεγάλη βόλτα με τις μηχανές τους.
• Το “Limelight” με τη σειρά του, περιέχει το αγαπημένο κιθαριστικό σόλο του Alex LIfeson, εκείνο που ο ίδιος ομολογούσε ότι ήταν αυτό που τον ικανοποιούσε περισσότερο, σε προσωπικό επίπεδο, περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα. Στιχουργικά, είχε να κάνει με το πόσο άβολα ένιωθε ο Peart με όλον τον κόσμο που ήθελε να τον συναντήσει και να υπογράψει αυτόγραφα, σε σημείο που ένιωθε ότι παραβιαζόταν βάναυσα η προσωπική του ζωή.
  
  
• Κι ένα μικρό, για το “Vital signs” στο τέλος, αφού ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε σε μόλις πέντε λεπτά στο στούντιο!!! Πέρα από τον χαρακτηριστικό ρέγγε ρυθμό με τον οποίο ξεκινά, η συνέχειά του, έδειχνε την πορεία που θα ακολουθούσαν στους –τουλάχιστον- τρεις επόμενους δίσκους.
  
• Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της επετειακής έκδοσης για τα 40 χρόνια του “Moving pictures”. Τι θα περιέχει; Δείτε το video από κάτω, ενώ από πάνω, βλέπετε το εξώφυλλο.
  

Σάκης Φράγκος