THE INSIDER – 13+5 unknown stories about “Black Sabbath” debut album

Rock Hard

February 13, 2021

604

Η κουβέντα σχετικά με το ποιο άλμπουμ ουσιαστικά ξεκίνησε αυτό που ονομάζουμε εν πολλοίς heavy metal, δεχόμαστε αξιωματικά ότι είναι το ομώνυμο ντεμπούτο των BLACK SABBATH, που κυκλοφόρησε Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 1970, ακριβώς 51 χρόνια πριν, λοιπόν. Έχουν ειπωθεί αρκετά για άλμπουμ και τραγούδια που υπήρξαν πριν απ’ αυτό, είναι δεδομένο όμως ότι μιλάμε για το πιο κομβικής σημασίας άλμπουμ για τη μουσική που αγαπάμε. Εκείνη την ημέρα, ο Tony Iommi, ο Ozzy Osbourne, ο Geezer Butler και ο Bill Ward, ηθελημένα ή άθελά τους, δημιούργησαν ένα κίνημα που 51 χρόνια μετά, συνεχίζει να είναι ακμαίο και δυνατό. Στις παρακάτω γραμμές, θα διαβάσετε 18 ιστορίες (13+5 όπως το βαφτίσαμε), που πιθανώς να μην γνωρίζατε για την απαρχή του heavy metal.

Η όλη ιδέα του να γράψουν «τρομαχτική» μουσική, ήρθε στον Tony Iommi, ο οποίος κάποια στιγμή είδε ότι σ’ έναν κινηματογράφο, δίπλα στο προβάδικο που έπαιζαν, όταν παιζόταν μία ταινία τρόμου, η ουρά του κόσμου που περίμενε να μπει, ήταν τεράστια. Τότε, αναρωτήθηκε: «Δεν είναι περίεργο να πληρώνει ο κόσμος για να τον κάνουν να τρομάξει»; Και την αμέσως επόμενη στιγμή σκέφτηκε: «Μήπως αντί να παίζουμε blues, να προσπαθούμε κι εμείς να τρομάξουμε τον κόσμο με τη μουσική μας»; Με αυτό το σκεπτικό στο μυαλό, ο Ozzy Osbourne και ο Geezer Butler, έγραψαν τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού, που μιλά για ένα άτομο το οποίο βλέπει μία μαύρη φιγούρα, που πάει να τον πάρει σε μία πύρινη λίμνη. Το βασικό riff του τραγουδιού, ήταν όσο τρομαχτικό μπορούσε να φανταστεί κανείς και η σπαραχτική φωνή του Ozzy από πάνω, το έκανε αυτό που θαυμάζουμε όλοι… Το αστείο με το “Black Sabbath” είναι το δίλημμα που είχαν όταν το παρουσίασαν σε συναυλία τους για πρώτη φορά. Οι γυναίκες που βρίσκονταν στο venue, έφυγαν ουρλιάζοντας και ιδιαίτερα ο Ozzy, αλλά και οι υπόλοιποι αναρωτήθηκαν: «Μήπως κάνουμε κάτι λάθος και αντί να κάνουμε τις γυναίκες να έρχονται προς εμάς, εμείς τις διώχνουμε»; Ευτυχώς για όλους μας, πρυτάνευσε η γνώμη του Geezer Butler που είπε ότι κάποια στιγμή θα το συνήθιζαν…
Το γεγονός ότι ονομάζονταν EARTH πριν το αλλάξουν σε BLACK SABBATH, είναι γνωστό. Έχει πλάκα ο τρόπος που έμαθαν ότι υπήρχαν άλλοι EARTH, όταν τους είχαν κλείσει να παίξουν μία συναυλία και με το που ξεκίνησαν να παίξουν, ο διοργανωτής τους κατέβασε άρον άρον από τη σκηνή. Ο λόγος; Νόμιζαν ότι είχαν κλείσει τους EARTH, που έπαιζαν μουσική Motown, οπότε συνειδητοποίησαν με τον άσχημο τρόπο, ότι έπρεπε να αλλάξουν το όνομά τους. Πως ονομάστηκαν BLACK SABBATH λοιπόν; Έψαχναν να βρουν τίτλο για το ομώνυμο τραγούδι, που έπρεπε να είναι σκοτεινό και σίγουρα επηρεασμένο από το μεταφυσικό. Ώσπου ο Butler πρότεινε να το ονομάσουν “Black Sabbath”, από την ταινία τρόμου του 1963, με τον Boris Karloff. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, επικράτησε και ως όνομα για το συγκρότημα, όχι μόνο για το τραγούδι.
Όταν ανακοίνωσαν στον τότε manager τους, τον Jim Simpson ότι είχαν αποφασίσει να αλλάξουν το όνομά τους σε BLACK SABBATH, εκείνος δεν φάνηκε καθόλου ενθουσιασμένος. Εκείνη την ώρα, μάλιστα, ήταν μαζί του ο Alvin Lee των TEN YEARS AFTER, ο οποίος τους είπε: «παλικάρια, δεν θα πάτε πουθενά μ’ αυτό το όνομα»…
Υπάρχει μία πολύ ωραία ιστορία, που δείχνει το πείσμα των BLACK SABBATH και τη θέλησή τους να παίξουν όσο πιο heavy γινόταν. Πριν από μία συναυλία τους στο Λονδίνο, ο DJ του venue, έπαιζε κάτι που έμοιαζε οικείο στον Ozzy, αφού ήταν βέβαιος ότι άκουγε τον Robert Plant. Όταν πήγε στον DJ να τον ρωτήσει αν αυτοί ήταν οι NEW YARDBIRDS, εκείνος του απάντησε ότι ήταν μία νέα μπάντα, οι LED ZEPPELIN (NEW YARDBIRDS, ήταν το προηγούμενο όνομά τους, αλλά ο Ozzy είχε χάσει ένα επεισόδιο). Τον έβαλε, λοιπόν, να διαβάσει τη σύνθεση του γκρουπ και τρελάθηκε από το γεγονός ότι άλλαξαν όνομα και έβγαλαν τον πιο heavy δίσκο που είχε ακούσει!!! Έτσι, όταν επέστρεφαν σπίτια τους, ρώτησε τον Iommi: «Άκουσες πόσο heavy ήταν το άλμπουμ των LED ZEPPELIN»; Για να εισπράξει την πληρωμένη απάντηση: «Το δικό μας θα είναι πιο βαρύ».
Τα χρήματα που πήραν προκαταβολικά από την εταιρία, ήταν ασύλληπτα για τα μέλη του συγκροτήματος. Η Philips είχε αναλάβει να πληρώσει το στούντιο κι όλα τα σχετικά έξοδα κι έμεινε ένα ποσό που διαιρέθηκε δια του τέσσερα και πήρε ο καθένας τους, από 105 λίρες!!! Το ποσό αυτό, τώρα, θα το θεωρούμε ανύπαρκτο, όμως ας δούμε τι σήμαινε για τον Ozzy Osbourne: «Δεν είχα ποτέ μου δέκα δικές μου λίρες μέχρι τότε, πόσο μάλλον εκατό!!! Θα έπρεπε να δουλεύω ένα χρόνο στο εργοστάσιο για να κερδίσω αυτά τα χρήματα. Το πρώτο πράγμα που αγόρασα ήταν ένα aftershave για να μυρίζω καλύτερα. Μετά πήρα ένα ζευγάρι παπούτσια, επειδή είχα καταστρέψει τα προηγούμενα στη Δανία. Τα υπόλοιπα, τα έδωσα στη μητέρα μου για να πληρώσει τους λογαριασμούς, άσχετα αν μετά της τα ζητούσα λίγα-λίγα για να πάω στην pub να τα πιω»!!! Ο Tony Iommi, αρκέστηκε να πει ότι ήταν πάρα πολλά τα χρήματα, ιδιαίτερα έχοντας ως δεδομένο ότι θα έμπαιναν να γράψουν το δίσκο ακόμα κι αν δεν έπαιρναν καθόλου χρήματα.
Το αξιοπερίεργο της φάσης, είναι ότι τα πρώτα demo τραγούδια που έγραψαν για το δίσκο, ήταν το “The rebel” και το “Song for Jim”. Το πρώτο ήταν ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Norman Haines από την μπάντα του Jim Simpson, ο οποίος ήταν παλιός τους manager. O Simpson, θεωρούσε ότι οι SABBATH δεν ήταν όσο εμπορικοί έπρεπε κι έπρεπε να τους γράψουν τραγούδια άλλοι, έξω από το συγκρότημα. Αρχικά, ήθελε να βάλει στο γκρουπ τον Haines να παίζει πλήκτρα, οι υπόλοιποι το αρνήθηκαν, οπότε τους «πάσαρε» το “The rebel” (που κι αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά, τελικά). Το “Song for Jim”, είναι ένα τραγούδι που ούτε και οι ίδιοι θυμούνται πως πάει και όπως καταλαβαίνετε, ο τίτλος ήταν χαβαλετζίδικος και πήγαινε προφανώς κι αυτός στον Jim Simpson.
Εδώ και πολλά χρόνια, υπάρχει αυτή η αντιδικία σχετικά με το τραγούδι “N.I.B.”. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι είναι τα αρχικά του Nativity In Black (εξ ου και τα δύο θρυλικά tribute album). Η εξήγηση που δίνουν οι ίδιοι οι BLACK SABBATH, είναι πολύ πιο απλοϊκή από τα σατανιστικά υπονοούμενα που πιστεύουν μερικοί. Ήταν μία πλάκα που έκαναν στον Bill Ward. Τα δύο παρατσούκλια του, ήταν “Smelly” (νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουν το λόγο) και “Nib”, επειδή το μούσι που είχε, τον έκανε να φαίνεται σαν τη μύτη από ένα στυλό (αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη “nib”). Όταν έφτασε η στιγμή να βρουν τίτλο για το τραγούδι, αποφάσισαν αυτό.
Η αρχική έκδοση του “Warning”, κρατούσε πάνω από 15 λεπτά, αλλά τελικά, στο δίσκο μπήκε σε κάτι παραπάνω από 10… Ο μηχανικός του ήχου και ο παραγωγός, έκοψαν αυτούσιο ένα μεγάλο μέρος και πολλά μικρότερα, εκνευρίζοντας τον Tony Iommi, αφού πίστευε ότι αυτό που είχε ηχογραφήσει ακουγόταν σαν να είχε πιο καλή ροή. Όμως, από την άλλη, συνειδητοποιούσε ότι και το φορμάτ του βινυλίου, είχε και περιορισμένη διάρκεια, οπότε πέντε λεπτά παραπάνω, ήταν απαγορευτικά…
Η ιστορία πίσω από το δισκογραφικό συμβόλαιο των BLACK SABBATH, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το αρχικό deal, ήταν είχε γίνει από τον Jim Simpson, με τον Tony Hall, έναν τύπο που είχε μία εταιρία παραγωγής και συμφώνησε να κάνει ένα άλμπουμ με τους SABS μ’ ένα συμβόλαιο πολύ… «χαλαρό». Εκείνος, θεωρούσε ότι έπρεπε να βγει ένα single πρώτα και τους πρότεινε να διασκευάσουν το “Evil woman” από μία αμερικάνικη μπάντα, τους CROW. Το τραγούδι είχε γίνει μία σχετική επιτυχία στην Αμερική (είχε πάει στο #19 στα charts), κανείς από το σχήμα όμως δεν ήθελε να το κάνει. Από τη στιγμή όμως που το στούντιο ήταν πληρωμένο, έστω και χωρίς να το θέλουν πραγματικά, από τη στιγμή που οι άνθρωποι που πλήρωναν, πίστευαν ότι ήταν σωστή κίνηση, πήγαν στα Trident Studios στο Soho με τον Barry Sheffield (που ήταν συνιδιοκτήτης του στούντιο) ως μηχανικό ήχου και τον Rodger Bain ως παραγωγό. Έτσι λοιπόν, το τραγούδι αυτό, στο “Black Sabbath”, έχει ελαφρώς διαφορετικά credits, από τη στιγμή που ηχογραφήθηκε σε διαφορετικό μέρος απ’ όλα τα υπόλοιπα. Ο άνθρωπος που υπέγραψε τους SABBATH στη Vertigo, όμως, ήταν το αφεντικό της, ο Olaf Wyper, που, ουσιαστικά, είχε δει τους BLACK SABBATH… κατά λάθος! Ήταν στο Birmingham για ένα επαγγελματικό meeting, αλλά πήγε λάθος μέρα, οπότε κατέληξε στην τοπική pub για να πιεί μια μπύρα και να περάσει τον χρόνο του. Υπήρχε πολύς κόσμος, επειδή έπαιζαν οι BLACK SABBATH. Μόλις τους άκουσε, ήθελε οπωσδήποτε να τους υπογράψει. Τότε ο Wyper ήταν στη Philip, η οποία ξεκινούσε μία “underground” εταιρία, τη Vertigo (άσχετα που έχει γίνει μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου). Όταν όμως είχε κυκλοφορήσει το πρώτο single των SABBATH, το “Evil woman”, δεν είχε ιδρυθεί ακόμα, οπότε βγήκε από ένα άλλο sublabel της Philips, την Fontana κι επανακυκλοφόρησε από τη Vertigo μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν βγήκε ο δίσκος… Μπερδεμένο; Ναι, αλλά έτσι ακριβώς έγινε! Όσο για την προώθηση του τραγουδιού; Έπαιξε στο ραδιόφωνο του BBC, μία φορά, στις έξι το πρωί!!!
Θέλετε να μάθετε πως ηχογραφήθηκε ο δίσκος και γενικότερα πως ηχογραφούνταν οι δίσκοι εκείνα τα χρόνια; Λοιπόν, demo δεν υπήρχαν! Ο manager τους, είπε ότι έχουν κάποιες συναυλίες στη Ζυρίχη (η αμοιβή για τις οποίες ήταν 20 λίρες!) και πριν πάνε εκεί, θα έκαναν μία στάση στα Regent Sound Studios στο Soho για να γράψουν το άλμπουμ, με παραγωγό τον Rodger Bain και μηχανικό ήχο τον Tom Allom (που εκτός των άλλων έχει δουλέψει πολύ και με τους JUDAS PRIEST). Όπως καταλαβαίνετε, όταν είχαν μία μέρα μόνο στο στούντιο, έστησαν τον εξοπλισμό τους όπως και στις συναυλίες τους (χωρίς κόσμο όμως), με δύο ανθρώπους που δεν τους ήξεραν, ήταν κι εκείνοι αρκετά άπειροι και δεν ήξεραν καν τη μουσική των BLACK SABBATH! Μπήκαν, έπαιξαν όλα τα τραγούδια, έγραψαν κάποιες διπλές κιθάρες στα “N.I.B.” και “Sleeping village”, ίσως κι ελάχιστα φωνητικά και το βράδυ τα έπιναν στην pub. Συνολικά όλη η διαδικασία, δεν πρέπει να κράτησε πάνω από 12 ώρες. Την επόμενη μέρα, ταξίδεψαν για τη Ζυρίχη κι έμειναν οι υπόλοιποι στο στούντιο για να κάνουν τη μίξη.
Σε ότι αφορά τη μίξη, από τη στιγμή που δεν υπήρχαν overdubs, εκατοντάδες τύμπανα και είχε γραφτεί σε τετρακάναλο, δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη η δουλειά. Παρόλα αυτά, τα μέλη του γκρουπ δεν είχαν ακούσει την τελική μίξη πριν φτάσει ο δίσκος στα μαγαζιά, ούτε φυσικά το εξώφυλλο. Ο Ozzy, έλεγε χαρακτηριστικά: «σαν συγκρότημα, εκείνες τις μέρες, είχες λιγότερο ισχυρό λόγο για το τι συμβαίνει στο δίσκο σου και από τον τύπο που καθαρίζει τις τουαλέτες στη σουίτα των διοικητικών στελεχών της δισκογραφικής εταιρίας». Απλά κάποια στιγμή, ρωτήθηκαν για τις καμπάνες και τα εφέ από τις αστραπές και τις βροντές στο ξεκίνημα του ομώνυμου κομματιού, τίποτε άλλο. Από την άλλη, ο Tony Iommi, συνήθιζε να λέει: «αν είχαν αφήσει τα πράγματα πάνω μας, θα ξεκινούσαμε με κάποιο τραγούδι όπως το “Warning”, οπότε μάλλον ήταν καλύτερα που δεν μας ρώτησαν!»
Όπως καταλαβαίνετε, το γκρουπ δεν είχε ιδέα και για τον ανάποδο σταυρό στο εσώφυλλο, από την άλλη όμως, διαψεύδουν το γεγονός ότι δεν τους άρεσε… Από την άλλη, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να τους θεωρούν Σατανιστές, κάτι όμως που ουσιαστικά, ποτέ δεν πείραξε τους BLACK SABBATH. Βλέπετε, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο occult συγγραφέας Dennis Wheatley έγραφε best-seller, οι ταινίες της Hammer Horror films γέμιζαν τους κινηματογράφους, οι φόνοι του Charles Manson ήταν συνεχώς στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, οπότε αυτό το «σκοτεινό» image, κάθε άλλο παρά κακό τους έκανε, σε συνδυασμό βέβαια και με τη μουσική. Και για κάθε φωνή που πιστεύει ότι αυτή η ατμόσφαιρα του Σατανισμού που πλανιόταν, δεν είχε βοηθήσει το γκρουπ, πάντα θα υπάρχει ο Ozzy να πει: «Το καλό με όλο αυτό το σατανιστικό πράγμα, είναι ότι μας έδωσε ατελείωτη δημοσιότητα και μάλιστα εντελώς δωρεάν. Ο κόσμος ζητούσε συνεχώς να μαθαίνει. Έτσι, από τα 5.000 αντίτυπα που είχαν πουληθεί την πρώτη εβδομάδα, στο τέλος του χρόνου το “Black Sabbath”, είχε πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα».
Μιας και πιάσαμε τα εικαστικά, να πούμε λίγο για το εξώφυλλο. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Mapledurham Watermill στον Τάμεση, στο Oxfordshire, από τον φωτογράφο Keef, του οποίου το κανονικό όνομα είναι Keith McMillan. Το μοντέλο, αποκαλύφθηκε πάρα πολλά χρόνια αργότερα, ήταν η Louisa Livingstone, η οποία, όπως είναι φυσικό, δεν είχε ιδέα ποιοι ήταν οι BLACK SABBATH τότε. Μάλιστα, το μοντέλο φορούσε μία μαύρη κάπα και από μέσα ήταν ολόγυμνη. Προσπάθησαν να πειραματιστούν και να βγάλουν κάποιες πιο sexy φωτογραφίες, αλλά τις άφησαν κατά μέρος, επειδή δεν ταίριαζαν με το όλο κλίμα της φωτογράφησης και του δίσκου. Κάποια στιγμή, ο Iommi είπε, ότι μετά από κάποια συναυλία τους, πήγε και τους συνάντησε και τη γνώρισαν, αφού –όπως εύκολα μπορείτε να καταλάβετε απ’ όσα είπαμε παραπάνω- ότι το συγκρότημα όχι απλά δεν ήταν στη φωτογράφηση, αλλά δεν είχε και την παραμικρή ιδέα τι θα έδειχνε το εξώφυλλο.
Η ημερομηνία κυκλοφορίας ήταν Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 1970. Όσοι έχετε την απορία, η συγκεκριμένη ημερομηνία επιλέχθηκε προσεχτικά από τους υπεύθυνους της δισκογραφικής. Δεν μπήκε τυχαία. Έτσι πρόσθεσε λίγο ακόμα occult στοιχείο στην υπόθεση. Και μιας και μιλάμε για marketing, ενώ το συγκρότημα έγινε συνεντεύξεις κανονικά πριν την κυκλοφορία, όταν άλλαξαν management και τους ανέλαβε ο Patrick Meehan, αποφάσισε να σταματήσουν όλες οι συνεντεύξεις, για να προσθέσει ένα ακόμα στοιχείο μυστηρίου…
Για όσους δεν γνωρίζουν, το “Warning” είναι διασκευή στο κομμάτι των Aynsley Dunbar Retaliation και είχε βγει ελάχιστα χρόνια πριν. Βέβαια, με πολύ μικρότερη διάρκεια και ήταν πρόταση του Geezer Butler…
Όλοι γνωρίζουν για το ατύχημα που είχε ο Tony Iommi και είχε χάσει τις άκρες δύο δαχτύλων του. Για να μπορέσει να παίζει κιθάρα, έφτιαξε δαχτυλήθρες από κουτιά απορρυπαντικών, βάζοντας ένα κομμάτι δέρμα στις άκρες, στο σημείο που το δάχτυλο ακουμπά την ταστιέρα. Χαλάρωνε λίγο και τις χορδές ώστε να μην χρειάζεται να ασκεί μεγάλη πίεση και κουβαλούσε πάντα μαζί του σακούλες με δαχτυλήθρες. Ουσιαστικά έμαθε να παίζει κιθάρα από την αρχή και τελικά ανέπτυξε ένα ξεχωριστό ύφος που κανένας δεν κατάφερε να αντιγράψει. Αυτό είναι το γνωστό κομμάτι της ιστορίας. Μία άγνωστη πτυχή, που έχει να κάνει με την ηχογράφηση του “Black Sabbath”, είναι ότι στο ξεκίνημά του, έπαιζε με Fender Stratocaster, την οποία είχε φτιάξει όπως ήθελε ακριβώς και κάποια στιγμή, πριν τις ηχογραφήσεις, κατάφερε να πάρει και μία Gibson SG για backup. Αμέσως μετά την ηχογράφηση του πρώτου κομματιού, όμως, του “Wicked world”, έπαθε ζημιά ένας μαγνήτης και αναγκάστηκε να παίξει με τη Gibson, με την οποία δεν είχε παίξει ποτέ! Ήταν μία Gibson για δεξιόχειρες (ο Iommi είναι αριστερόχειρας) που την κρατούσε ανάποδα και με αυτή ηχογράφησε όλο το άλμπουμ. Κάποια στιγμή γνώρισε κι έναν τύπο που του είπε ότι έχει έναν φίλο δεξιόχειρα που παίζει με κιθάρα για αριστερόχειρες ανάποδα, αντάλλαξαν κιθάρες, άλλαξε μαγνήτες και η ιστορία γράφτηκε… Για την ακρίβεια, τον βόλεψε τόσο πολύ αυτή η κιθάρα, που αντάλλαξε την παλιά του Stratocaster μ’ ένα…σαξόφωνο!!!
Στην Αμερική, το άλμπουμ κυκλοφόρησε αρκετά αργότερα, στις 30 Ιουνίου και μπήκε μάλιστα στο #23 στα charts. Είχε και μία αλλαγή στο tracklisting, καθώς έμεινε έξω η διασκευή στο “Evil woman” και μπήκε το “Wicked world”, που ήταν b’ side στο βρετανικό single και το πρώτο τραγούδι που είχαν γράψει από τη στιγμή που ονομάστηκαν BLACK SABBATH. Το βασικό riff του τραγουδιού, το είχε γράψει ο Iommi, όταν έπαιζε με τον Bill Ward στους MYTHOLOGY.
Μη νομίζετε ότι το “Black Sabbath” πήρε και τίποτα καλές κριτικές όταν βγήκε. Οι περισσότεροι το βρήκαν μέτριο κι έπεσε σχετικό θάψιμο, ιδίως από περιοδικά όπως το Rolling Stone που τους θεώρησε κόπια των CREAM. Αλλά και πολλοί μουσικοί δεν τους γούσταραν, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον Roger Waters, που μισούσε οτιδήποτε έκαναν οι BLACK SABBATH, πίστευε ότι το ντεμπούτο τους ήταν μία απίστευτη ηλιθιότητα και προέβλεψε ότι πολύ γρήγορα θα εξαφανίζονταν από το προσκήνιο. Όπως έλεγαν οι ίδιοι, από τη στιγμή που ο δίσκος πουλούσε, προφανώς έκαναν κάτι σωστά και συνήθισαν να δέχονται κακές κριτικές. Το οξύμωρο είναι ότι ο Τύπος ήταν θετικά προσκείμενος την περίοδο του grunge που έβγαιναν όλοι κι έλεγαν πόσο τους επηρέασαν οι BLACK SABBATH. Εκείνη την περίοδο λοιπόν, οι SABBATH άρχισαν να ανησυχούν, γιατί ήταν η πρώτη φορά που μαζικά ο Τύπος τους εξυμνούσε κι έλεγαν, ως inside joke, ότι «από τη στιγμή που αρχίζει ο Τύπος να γράφει καλά λόγια για εμάς, είναι η ώρα να το διαλύσουμε».