Οι DREAM THEATER είχαν βγάλει τον δίσκο που έσωσε την καριέρα τους, το “Metropolis part 2: Scenes from a memory” και όλος ο κόσμος περίμενε το επόμενο δισκογραφικό τους χτύπημα. Στις 29 Ιανουαρίου του 2002, το “Six degrees of inner turbulence” βγήκε στο φως. Ακριβώς ότι ΔΕΝ περίμενε η μουσική βιομηχανία, για μία ακόμη φορά, δηλαδή ένας διπλός δίσκος, με ένα 42λεπτο κομμάτι να πιάνει το δεύτερο CD. Σύξυλοι άπαντες εκείνον τον καιρό και παραδόξως, είχε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από το “Scenes…”. Στις παρακάτω γραμμές θα διαβάστε ευτράπελα από τις εν Ελλάδι συναυλίες τους για την προώθηση του άλμπουμ, το δίλημμα του γκρουπ για αλλαγή τραγουδιστή εκείνη την περίοδο, τον αλκοολισμό του Mike Portnoy και πως επηρέασε το συγκρότημα, τι ρόλο έπαιξαν οι PANTERA στο “Six degrees…”, τη διαμάχη τους με τους QUEENSRYCHE, ακόμα και το τάκλιν που έκανε σε μία συναυλία ο Myung στον LaBrie. Δεν έχετε παράπονο!!!
• Σ’ αυτόν το δίσκο υπήρχαν δύο τεράστια προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι DREAM THEATER. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, ήταν ο αλκοολισμός του Mike Portnoy. Ο ντράμερ του σχήματος, έπινε αρκετά τα προηγούμενα χρόνια, όμως προς το τέλος της περιοδείας για το “Scenes from a memory”, η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει, καθώς από το ένα ποτό μετά τη συναυλία, έφτασε να πίνει όλη την ημέρα και να κάνει και χρήση ναρκωτικών (κυρίως κοκαΐνη), κάτι που από ένα σημείο και μετά, είχε αρχίσει να φαίνεται και στο παίξιμό του!!! Ώσπου κάποια στιγμή, πήρε την απόφαση ότι έπρεπε να το αντιμετωπίσει, όταν πήγε σε γιατρούς και του είπαν πως αν συνέχιζε έτσι, δεν θα έφτανε τα 40 χρόνια. Το τελευταίο του ποτό, το ήπιε ανήμερα των γενεθλίων του, στις 20 Απριλίου 2000 και στη συνέχεια παρακολουθούσε sessions των Ανώνυμων Αλκοολικών κάθε μέρα για αρκετό καιρό. Ακόμα και όταν ήταν σε περιοδεία, φρόντιζε να βρει που γίνονταν τέτοιες συνεδρίες και πήγαινε κάθε δύο ή τρεις μέρες το πολύ. Τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, δεν είχαν καταλάβει το πρόβλημα και έπεσαν από τα σύννεφα, όμως βοήθησαν πολύ τον Mike να το ξεπεράσει. Ποτέ δεν υπήρχε υπερκατανάλωση αλκοόλ backstage στους DREAM THEATER, αλλά πλέον το management καθιστούσε σαφές στους διοργανωτές, ότι δεν ήθελαν να υπάρχει ούτε σταγόνα αλκοόλ στον χώρο που υπήρχε το συγκρότημα. Σε περίπτωση που κάποια άλλα μέλη ήθελαν να πιούν ένα ποτήρι κρασί, το έκαναν με πάρα πολύ διακριτικό τρόπο και χωρίς να τους βλέπει ο Portnoy. Ως μέρος της θεραπείας του, γράφτηκε αυτό που αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ονομάζεται “Twelve-step suite” κι επρόκειτο για μία σειρά τραγουδιών που εκτείνονταν σε δίσκους από το “Six degrees…” μέχρι το “Black clouds and silver linings”, έχοντας συνολικά 12 μέρη. Τα τραγούδια αυτά ήταν τα “The glass prison”, “This dying soul”, “The root of all evil”, “Repentance” και “The shattered fortress”. Στο “The glass prison”, που εξετάζουμε εδώ, υπάρχουν τα τρία πρώτα μέρη, τα “Reflection”, “Restoration”, “Revelation”. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά το booklet με τους στίχους, θα δει ότι είναι αφιερωμένο το συγκεκριμένο τραγούδι, στον Bill W. και όλους τους φίλους του. Τότε, δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε, αλλά αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για τον Bill Wilson, εκ των ιδρυτών των Ανώνυμων Αλκοολικών. Κάπου εδώ αξίζει να σημειώσουμε, ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Portnoy έγραφε για τον αλκοολισμό του, αφού τα πρώτα δείγματα γραφής, τα είχε εμφανίσει στο “Mirror”, του “Awake”.
• Και το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα του γκρουπ εκείνη την περίοδο, είχε ονοματεπώνυμο. James LaBrie. Το συγκρότημα έβλεπε ότι είχαν αλλάξει τα γούστα του κι εκεί που έψαχναν έναν υψίφωνο στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ήθελαν έναν διαφορετικού ύφους τραγουδιστή. Τους ενοχλούσε το γεγονός ότι ο LaBrie δεν έπαιζε κάποιο όργανο και δεν είχε την παραμικρή συνθετική συνεισφορά και πάντα πήγαινε στο τέλος των ηχογραφήσεων, έγραφε τα φωνητικά και έφευγε, κάνοντας το σχήμα να νιώθει ως κουαρτέτο. Και συν τοις άλλοις, έδινε συνεντεύξεις και άφηνε να φανεί ότι συμμετείχε και σε όλη τη διαδικασία. Επίσης, είχαν κάποια θέματα με την σκηνική του παρουσία και τον τρόπο που μιλούσε με το κοινό, με το γεγονός ότι είχε αρχίσει να παίρνει κιλά (ένα συγκρότημα τελειομανών, κοιτάζει τα πάντα) και όταν ο frontman έχει αρχίσει να παρατά τον εαυτό του, είναι ένα θέμα… Το πιο σημαντικό όλων, όμως, ήταν ότι η απόδοσή του, δεν ήταν στο επίπεδο που ήθελαν, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ΠΑΡΑ πολλές προστριβές, ιδιαίτερα με τον Mike Portnoy, με τον οποίον πολλές φορές είχαν πιαστεί στα χέρια και τους χώρισαν οι ψυχραιμότεροι. Από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς, ο LaBrie, ήταν «η φωνή των DREAM THEATER», με ότι και να σημαίνει αυτό. Δηλαδή, βάζουμε στην άκρη το γεγονός ότι είχαν μια πολύ φιλική σχέση μετά από τόσα χρόνια, το ότι η φωνή του όντως είχε ένα range αξιοζήλευτο και μία χροιά ξεχωριστή, άσχετα αν δεν ήταν στην καλύτερή του φάση. Σίγουρα, ιντρίγκαρε τους υπόλοιπους να έπαιρναν έναν τραγουδιστή που να ήταν ταυτόχρονα και οργανοπαίχτης και συνθέτης. Αυτό θα είχε επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στο γκρουπ. ΑΥΤΟ ακριβώς ήταν που φοβόντουσαν περισσότερο απ’ όλα. Ότι θα άλλαζε τον χαρακτήρα του γκρουπ, πιθανώς να αποξένωνε τους οπαδούς και σε τελική ανάλυση, μία τέτοιου είδους απόφαση, το πιο πιθανόν ήταν να ήταν καταστροφική παρά ευεργετική. Από εκεί και πέρα όμως, τα προβλήματα ήταν υπαρκτά και σε περίπτωση που έμενε ο LaBrie, έπρεπε να λυθούν κατά το μάλλον ή ήττον. Σε μία σειρά από συναντήσεις που έγιναν, παρουσία του management, τέθηκαν όλα αυτά τα ζητήματα στον τραγουδιστή κι έμενε να δουν πως θα το πάρει. Σ’ ένα ενδεχόμενο να θεωρήσει ότι του έκαναν επίθεση, θα τα παράταγε και θα έφευγε. Ο LaBrie όμως, συνειδητοποίησε πως όσα του έλεγαν είχαν βάση και μεγάλη δόση αλήθειας, του έδωσαν το ταρακούνημα που χρειαζόταν, μέχρι και σε πρόγραμμα για να αδυνατήσει μπήκε, με τη γυναίκα του να τον βάζει να κάνει γυμναστική κάθε μέρα (με αποτέλεσμα την παραλίγο εξαφάνισή του, στο δάσος έξω από το σπίτι του Arjen Lucassen όταν είχε πάει να ηχογραφήσει το “The human equation”). Επιπλέον, από τότε, ο LaBrie, βρισκόταν στο στούντιο από την αρχή των ηχογραφήσεων και αργά αλλά σταθερά, είχε ολοένα και μεγαλύτερη συνεισφορά.
• Λίγο πριν την κυκλοφορία του “Six degrees of inner turbulence”, υπήρχε το “Live scenes from New York”, την ιστορία του οποίου, όλοι πλέον γνωρίζουν. Ήταν να κυκλοφορήσει την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και στο εξώφυλλο έδειχνε τους δίδυμους πύργους και μπροστά ένα κόκκινο μεγάλο μήλο (μην ξεχνάμε ότι η Νέα Υόρκη λέγεται “Big Apple”) να φλέγεται. Σατανική σύμπτωση η κυκλοφορία του την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης και της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων. Ως γνωστόν, το εξώφυλλο αποσύρθηκε και αλλάχτηκε με κάτι πιο «συμβατό», βάζοντας μπροστά το λογότυπο των MAJESTY και κυκλοφόρησε εκ νέου στις 16 Οκτωβρίου. Να κάνουμε άλλη μία αντιπαραβολή με την αποφράδα εκείνη μέρα, που δεν τη γνωρίζει πολύς κόσμος; Ο αρχικός τίτλος του “The great debate” ήταν… “Conflict at ground zero”. Εννοείται ότι αλλάχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες!!!
• Μιας και πιάσαμε τα τραγούδια, ας πούμε ότι το “The glass prison”, είναι προφανές ότι έχει πολλές επιρροές από τους PANTERA. Ο λόγος είναι, πως το Σαββατοκύριακο πριν μπουν για ηχογραφήσεις, ο Portnoy με τον Petrucci, είχαν πάει να παρακολουθήσουν μία συναυλία των PANTERA στη Νέα Υόρκη και ήταν τέτοια η πώρωσή τους που την διοχέτευσαν στο συγκεκριμένο τραγούδι. Επίσης, το ομώνυμο κομμάτι, τους βγήκε κομματάκι μεγάλο!!! 42 λεπτά, να το αφήσω; Τα πέντε πρώτα τραγούδια, είχαν γραφτεί μέχρι το καλοκαίρι, Αναγκαστικά όμως, υπήρξε μία διακοπή, επειδή ο John Petrucci έπαιζε στο G3 με τον Joe Satriani και τον Steve Vai. Μαζί με τον Petrucci, έπαιζε και ο Portnoy (και ο Dave LaRue των DIXIE DREGS). Όταν επέστρεψαν, είπαν να γράψουν το ένα κομμάτι που «χρώσταγαν» και μάλιστα με χρονικό περιορισμό, αφού το deadline ήταν κοντινό και αδυσώπητο. Στην αρχή, το κομμάτι πήγαινε για 20λεπτο, στην πορεία όμως, «φορτώθηκε» και κατέληξε στα 42 λεπτά, χωρισμένο όμως σε 8 μέρη, ώστε αν κάποιος θέλει να κάνει skip σε κάποιο, να το κάνει πιο άνετα. Έλα όμως που η χρονική διάρκεια είχε υπερβεί οποιοδήποτε όριο και το διπλό CD ήταν μονόδρομος; Μην ξεχνάτε ότι την τελευταία φορά που ήθελαν να βγάλουν διπλό άλμπουμ, στο “Falling into infinity”, πήραν ένα τεράστιο ΟΧΙ ως απάντηση από την εταιρία τους. Πλέον όμως, όντας πιο δυνατοί εμπορικά, πήραν το πράσινο φως. Σε αντίθετη περίπτωση, είχαν αποφασίσει (με πολύ μεγάλη δυσκολία), ότι θα άφηναν απ’ έξω τα “Misunderstood” και το “Disappear” (ενώ προφανώς τα «τρίμαραν» λίγο και το “Six degrees…”. Η έκδοση της κασέτας, πάντως, είχε ένα radio edit του “Misunderstood” και το “Disappear” είχε κυριολεκτικά εξαφανιστεί, αφού κόπηκε!
• Τα χρόνια που ήταν ο Mike Portnoy στο συγκρότημα, υπήρχε ένα “Inspiration corner”. Μία γωνία στο στούντιο, όπου είχαν διάφορα CD από αγαπημένα τους συγκροτήματα (μεταξύ μας, ο Portnoy ουσιαστικά, αφού οι υπόλοιποι δεν πολυέδιναν σημασία σε αυτό), όπου όταν δεν είχαν έμπνευση, τα άκουγαν και τους έρχονταν ιδέες. Σε σχετικό making of video, για την ιστορία, οι δίσκοι που «ενέπνευσαν» το σχήμα και βρίσκονταν στο “Inspiration corner”, ήταν οι εξής:
Nine Inch Nails – The Downward Spiral
Soundgarden – Superunknown
Tool – Ænima
Pantera – Far Beyond Driven
Megadeth – Rust in Peace
Metallica – Master of Puppets
U2 – Achtung Baby
Galactic Cowboys – Space In Your Face
King’s X – Faith Hope Love
Alice in Chains – Dirt
Kevin Gilbert – Thud
Radiohead – The Bends
Radiohead – Technophobia [bootleg]
Rage Against the Machine – The Battle of Los Angeles
Béla Bartók – Concertos for Piano and Orchestra Nos. 2 & 3
Maria Tipo – Chopin: Nocturnes (1995)
• Το εξώφυλλο, φιλοτέχνησε ο Dung Hoang και θα πρέπει να αναλύσουμε κάποιες λεπτομέρειες που δεν φαίνονται αμέσως… Αρχικά, θα πρέπει να πούμε ότι το γκρουπ ήθελε να παίξει με τον αριθμό 6, μιας και ήταν ο έκτος δίσκος του. Εξ ου και μπορεί να βρει κανείς μέσα στο booklet σε πολλά «ξεκάρφωτα» μέρη αυτόν τον αριθμό. Τα γράμματα που υπάρχουν διάσπαρτα σε κάθε μεριά του booklet, είναι στίχοι του δίσκου, τους οποίους έχουν γράψει όλα των μέλη των DREAM THEATER σε μορφή χειρογράφου ή μάλλον αυτού που λέμε «ορνιθοσκάλισμα» (ή αλλιώς τα δικά μου γράμματα!!!). Κοιτάξτε όμως κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Πάνω από τη λέξη “degrees”, υπάρχουν πέντε κάθετες γραμμές που τις «διαγράφει» μία οριζόντια. Για σκεφτείτε. Συνήθως, το χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε πεντάδες, οπότε έχουμε τέσσερις κάθετες γραμμές που διαγράφονται από μία Πέμπτη. Εδώ, έχουμε έξι. Το πιο κραυγαλέο, παράδειγμα αυτού που λέω όμως και πρέπει να το προσέξεις πολύ καλά για να το καταλάβεις, είναι πίσω από το οπισθόφυλλο του CD, που έχει ένα χέρι… Για μετρήστε τα δάχτυλα παρακαλώ… Σωστά μετρήσατε. Έξι είναι!!! Συμβολισμός και για το δίσκο, αλλά και παίζοντας με την ιδέα ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό (κάτι που πραγματεύεται ο δίσκος γενικότερα).
• Την μίξη, είχε αναλάβει ο Kevin Shirley, με τον οποίο είχαν ξανασυνεργαστεί στους δύο προηγούμενους δίσκους τους.. Ο Shirley με τον Petrucci, είχαν μία από τις γνωστές τους, έντονες διαμάχες σχετικά με το ομώνυμο, 42λεπτο τραγούδι, που σύμφωνα με τον παραγωγό, είχε ως εξής: Ήταν πολύ αργά το βράδυ, όταν εξουθενωμένοι άκουσαν την τελική μίξη του “Six degrees…”, όταν ο γενειοφόρος κιθαρίστας, υποστήριξε ότι η κιθάρα του δεν ακουγόταν όσο δυνατά έπρεπε κι έπρεπε να το ξαναμιξάρει από την αρχή, εκφράζοντας την επιθυμία του με ιδιαίτερα έντονο τρόπο. Έκατσε λοιπόν ο “Caveman”, έκανε καινούργια μίξη και όταν την άκουσε ο Petrucci του είπε: «Ακούγεται ΟΚ τώρα, μόνο που νομίζω ότι δεν ακούω αρκετά τα φωνητικά, τα ντραμς, τα πλήκτρα και το μπάσο»!!! Η απάντηση ήρθε αμέσως: «Μην ανησυχείς. Έχω έτοιμη τη λύση», είπε ο Shirley, στέλνοντάς του το αρχικό mix, το οποίο και βρήκε εξαιρετικό ο John Petrucci και τελικά κρατήθηκε για το άλμπουμ!!!
• Μερικά άλλα αποσπασματικά στοιχεία, που έχουν όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον: Το “Six degrees…” είναι το μεγαλύτερο τραγούδι των DREAM THEATER και ως δίσκος, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος σε διάρκεια, πίσω από το “The astonishing”. Επίσης, είναι ένας δίσκος, για τον οποίο δεν γυρίστηκε ούτε ένα video clip και δεν βγήκε κανένα single για τα ραδιόφωνα. Παρόλα αυτά, έκανε πάρα πολύ καλές πωλήσεις. Πιο πάνω και από το “Scenes from a memory”!!! Επίσης, είναι ο πρώτος full length δίσκος των DREAM THEATER που έχει αυτό που λέμε «ομώνυμο τραγούδι». Title track, πως το λένε. Βγάζουμε έξω το “A change of seasons” επειδή ήταν –ο Θεός να το κάνει- mini CD ή EP, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Μπορεί να μην έβγαλαν πάντως κάποιο single, έκαναν όμως μία σειρά από radio edits κομματιών. Συγκεκριμένα στα “Misunderstood”, “Blind faith”, “Solitary shell” και “The test that stumped them all”. Όλα αυτά, κυκλοφόρησαν στη σειρά των διαβόητων fan club CDs. Κατά διαβολική σύμπτωση, ήταν το έκτο fan club CD που δινόταν κάθε Χριστούγεννα στα μέλη, μόνο που τώρα έφτασε λίγο αργότερα, όπως εύκολα μπορείτε να καταλάβετε. Δεν μας χάλασε καθόλου βέβαια. Άλλη μία μικρή λεπτομέρεια, ότι το artwork, το σχεδίασε ο Χρήστος ο Σερμπέζης (που είσαι μωρέ!!!) από το ελληνικό fan club. Έπεσε στο τραπέζι η ιδέα του να βγει σε single το “Solitary shell”, παρότι οι ομοιότητές του με το “Solsbury hill” του Peter Gabriel είναι παραπάνω από εμφανείς, όπως παραδέχονται και τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος, αλλά αποφασίστηκε πως από τη στιγμή που δεν είχαν δει προκοπή από κανένα από τα προηγούμενα single, ήταν προτιμότερο να κρατούσαν τα χρήματα για την παραγωγή κάποιου live DVD, παρά να επενδύσουν σε video clip και την προώθηση single στα ραδιόφωνα, που ούτως ή άλλως δεν θα τους έπαιζαν!!!
• Οι συναυλίες που ακολούθησαν την κυκλοφορία του άλμπουμ, είχαν πολλά ντεσού. Πρώτα απ’ όλα, πραγματοποίησαν την περιοδεία-ονείρωξη κάθε prog metal οπαδού. Co-headlining tour με τους QUEENSRYCHE και άνοιγαν οι FATES WARNING στην Αμερική μόνο. ΕΥΛΟΓΗCON!!! Οπτικό υλικό υπάρχει στο DVD “The art of live” των QUEENSRYCHE, όπου τα μέλη των ‘RYCHE και των THEATER ανέβαιναν στην σκηνή στο τέλος κάθε εμφάνισης, ανεξάρτητα από το ποιος έκλεινε τη συναυλία (αν δεν κάνω λάθος το έκαναν εναλλάξ) κι έπαιζαν μαζί το “Comfortably numb” των PINK FLOYD και το “Won’t get fooled again” των THE WHO. Άσχετα με την κατάσταση/φόρμα στην οποία βρίσκονταν τα γκρουπ εκείνη την περίοδο, ακόμα συγκινεί… Βέβαια, οι τσακωμοί ανάμεσα στον Geoff Tate και τον Mike Portnoy, ήταν συνεχώς στην επικαιρότητα, έχοντας ανταλλάξει αρκετές υποτιμητικές δηλώσεις ο ένας για τον άλλον στα media…
• Επίσης, κατά τη διάρκεια εκείνης της ευρωπαϊκής περιοδείας, οι DREAM THEATER σε επιλεγμένες χώρες διασκεύαζαν ολόκληρο το “Master of puppets” των METALLICA και το “The number of the beast” των IRON MAIDEN. Στις 6 και 7 Νοεμβρίου 2002, στο «Ρόδον», οι THEATER εμφανίστηκαν και όπως σε κάθε πόλη που έπαιζαν δύο μέρες, έκαναν διασκευή. Σε εμάς, έπαιξαν το “Number of the beast”, με μοναδικό τρόπο. Ιδιαίτερα το “Gangland” σε μια πιο jazzy εκτέλεση, ήταν πολύ καλύτερο από το κανονικό, θα μου επιτρέψετε, το οποίο θεωρώ τραγική παραφωνία, στο κατά τ’ άλλα κολοσσιαίο άλμπουμ. Να πω κι ένα behind the scenes σκηνικό, που πάντα το θυμάμαι γελώντας με την κατάντια του ανθρώπινου είδους. Πριν τη δεύτερη εμφάνισή τους (αν θυμάμαι καλά), άνθρωποι της Warner και του ελληνικού fan club, οργάνωσαν ένα event για να τιμήσουν το γκρουπ, με meet n’ greet, απονομή χρυσού δίσκου και διάφορα τέτοια ωραία. Αφού έγιναν οι απαραίτητες φωτογραφήσεις με τις πλακέτες και θα ξεκινούσε το meet n’ greet, κάποιο παράσιτο, «προσφέρθηκε» να τις πάρει για να τις φυλάξει ώστε να τις πάρει το γκρουπ με ασφάλεια. Λίγο αργότερα, εθεάθη στην πόρτα να προσπαθεί να τις «φυγαδεύσει». Ευτυχώς όμως έγινε αντιληπτός κι αποφύγαμε το ρεζιλίκι… Τώρα που το γράφω αυτό, θυμάμαι ότι με τον φίλο Σάββα, είχαμε πάει για φαγητό μαζί με τον Jordan Rudess στο Θησείο το μεσημέρι της δεύτερης μέρας και φάγαμε τέτοια βροχή στο κεφάλι που θα τη θυμάμαι χρόνια. Προτιμήσαμε όμως, όλοι μαζί, να απολαύσουμε την ψητή φέτα που είχε το τραπέζι και τις άλλες λιχουδιές, καθώς και την πολύ ωραία κουβέντα κι ας βρεχόμασταν!!!
• Μιλώντας για goofy σκηνικά σε συναυλίες, κατά την εμφάνιση του γκρουπ στη Μαδρίτη, τον Ιούνιο του 2002, ο Portnoy εκνευρίστηκε όταν ένας security έπιασε την μπαγκέτα που προοριζόταν για μια κοπέλα στο κοινό και δεν την έδινε. Ο τότε ντράμερ των THEATER, τσαντίστηκε τόσο, που έπιασε τη βάση του μικροφώνου του LaBrie και την έφερε στο κεφάλι του security. Αν νομίζετε όμως ότι η φάση τελείωσε εκεί, είστε γελασμένοι. Το σχήμα πήγε άρον-άρον backstage επειδή η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να μυρίζει μπαρούτι και ο tour manager, Rikk Feulner, αντιλήφθηκε ότι έχουν μαζευτεί εξαγριωμένοι security έξω από το venue, περιμένοντας να πλακώσουν στο ξύλο όποιον από το συγκρότημα έβρισκαν μπροστά τους. Χρειάστηκε να εκπονηθεί τρελό σχέδιο «εξαφάνισης» προκειμένου να γλιτώσουν το λιντσάρισμα (μην τους έκαναν και ντουλάπες από το ξύλο)!!!
• Το απόλυτο σκηνικό σε συναυλία των DREAM THEATER, έγινε όμως λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα, στην πόλη Furth της Γερμανίας. Έχουν ακουστεί οι τελευταίες νότες της συναυλίας και την ώρα που ετοιμάζεται να φύγει το γκρουπ από τη σκηνή, πετάγεται από το πουθενά ο άνθρωπος-φάντασμα, που δεν μιλάει, δεν λαλάει παρά μόνο παίζει μπάσο, ο John Myung και κάνει …τάκλιν στον LaBrie, ρίχνοντάς τον στο έδαφος, πέφτοντας κι αυτός μαζί με τον εμβρόντητο τραγουδιστή και γελούσε ακατάπαυστα!!! Ο λόγος; Λίγο πριν βγουν στη σκηνή, χαζολογούσαν το γκρουπ με το crew backstage και πάνω στον χαβαλέ, ο Myung είπε ότι θα έκανε τάκλιν στον LaBrie. Οι υπόλοιποι, όχι απλά τον προκάλεσαν, αλλά έβαλαν στοίχημα από 20 δολάρια ο καθένας, ότι δεν θα το έκανε… Κι όμως!!! Στο τέλος πλήρωσαν. Και φήμες λένε ότι ο LaBrie πήρε τα μισά από τον «Κινέζο», για «βαρέα ανθυγιεινά»!!!
• Η διαμάχη του Lars Ulrich με το Napster είχε ξεκινήσει, οπότε οι καλλιτέχνες φρόντιζαν να λαμβάνουν αυξημένα μέτρα προστασίας των προϊόντων τους. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ, είχε διαρρεύσει αρκετό καιρό πριν και το είχαν κάποιοι άνθρωποι στην κατοχή τους (γκουχ, γκουχ). Όχι στο internet όμως!!! Διέρρευσε από μία πολύ κλειστή ομάδα ανθρώπων, που είχε καλέσει το ίδιο το συγκρότημα, για να ακούσει το “Six degrees…” και κάποιος φαίνεται ότι υφάρπαξε το CD, το αντέγραψε και το διαμοίρασε σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Ευτυχώς, δεν διέρρευσε σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά ανάμεσα σε 30-40 άτομα. Ήταν ένα πολύ καλό μάθημα, για το πώς πρέπει να προφυλάσσεται η μουσική και να μην έχεις εμπιστοσύνη ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ όταν έχει να κάνει με την πνευματική σου ιδιοκτησία.
• Για να τελειώσουμε με την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, ο αρχικός τίτλος του “Disappear”, ήταν “Move on”. Τους στίχους του, έγραψε ο James LaBrie, όπως και στο “Blind faith” και ήταν η πρώτη φορά που το είχε κάνει για δύο τραγούδια σε δίσκο των DREAM THEATER μέχρι τότε.
Σάκης Φράγκος
