THE INSIDER – 20 unknown stories about “Handful of rain” by SAVATAGE

Rock Hard

August 16, 2021

2258

Βάλτε τώρα τον εαυτό σας στην κατάσταση που βρίσκονταν οι SAVATAGE πριν τη δημιουργία του “Handful of rain”. Μην ξεχνάτε ότι ο Jon Oliva, έστω και για τυπικούς λόγους (που θα εξηγήσουμε παρακάτω) δεν ήταν επίσημο μέλος των SAVATAGE , ο σπουδαίος Criss Oliva, είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο ντράμερ Steve Wacholz, είχε ήδη φύγει από το γκρουπ πριν την περιοδεία για το “Edge of thorns”, ενώ κυρίως ο μπασίστας Johnny Lee Middleton αλλά και ο –νέος τότε- τραγουδιστής, Zachary Stevens, ήταν συντετριμμένοι από τον θάνατο του Criss, που –αρχικά τουλάχιστον- είχαν αποχωρήσει από το σχήμα. Και ο Paul O’ Neill, φυσικά, παραγωγός και στιχουργός του γκρουπ, βρίσκονταν σε τραγική κατάσταση μετά το θάνατο του Criss. Κανείς όμως δεν ήταν στο χάλι που βρίσκονταν ο Jon, ο οποίος είχε χάσει τον αδερφό του, τον κολλητό του φίλο, τον άνθρωπο με τον οποίο έγραφε τα τραγούδια των SAVATAGE και βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού, αφού ήταν ήδη επιρρεπής στις καταχρήσεις και πλέον υπήρχε σοβαρός φόβος και ανησυχία και για τη δική του τη ζωή. Κάτω από αυτό το πρίσμα, ας δούμε τι συνέβη στο “Handful of rain”, ένα δίσκο που μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος του γκρουπ, σε καμία περίπτωση, σίγουρα όμως ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς (αν όχι ο πιο σημαντικός) για την ύπαρξη των SAVATAGE.

Η απόφαση για να γραφτεί το “Handful of rain”, πάρθηκε πολύ γρήγορα. Ο Jon Oliva ήθελε να τιμήσει τη μνήμη του αδερφού του, τηρώντας την υπόσχεση που είχαν δώσει ο ένας στον άλλο σ’ ένα tour bus μερικά χρόνια πριν, πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε σε κάποιον από τους δύο, ο άλλος θα συνέχιζε τους SAVATAGE. Ο Paul O’ Neill, από τη δική του την πλευρά, φυσικά και ήθελε να συνεχίσει το γκρουπ για να τιμήσει τη μνήμη του Criss, αλλά είχε κι έναν επιπλέον λόγο: βλέποντας την κατάσταση στην οποία είχε περιπέσει ο Jon, ήθελε να τον κρατά σε εγρήγορση, ώστε να σώσει και τη δική του τη ζωή, αφού –όπως είπα και στο ξεκίνημα- ο Mountain King, ήταν ούτως ή άλλως πολύ επιρρεπής στις καταχρήσεις. Παρόλα αυτά τα πρώτα μηνύματα που έλαβαν οι οπαδοί των SAVATAGE, που ήταν γραμμένοι στο επίσημο fan club του σχήματος, το “Savatage Legion”, δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά, αφού έλαβαν ένα γράμμα που έλεγε πως το γκρουπ θα κυκλοφορούσε ένα tribute άλμπουμ στον Criss Oliva με ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια από προηγούμενες περιοδείες, μαζί με ακυκλοφόρητα κομμάτια, κάτι που –εν μέρει τουλάχιστον- συνέβη ΜΕΤΑ το “Handful of rain”, με το “Japan live ‘94”. O ίδιος ο Oliva δήλωσε αργότερα, ότι τα χρήματα που τους πρόσφερε η εταιρία για να βγάλουν tribute δίσκο ήταν τέσσερις φορές περισσότερα απ’ ότι αν έβγαζαν το “Handful of rain”. Εκείνοι όμως ένιωθαν ότι έπρεπε να κάνουν αυτό το δίσκο μόνο και μόνο για το “Alone you breathe”. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Criss Oliva, για το οποίο και θα μιλήσουμε παρακάτω…
Ξεκινώντας τις διαδικασίες για την ηχογράφηση του δίσκου, βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα πρώτο δίλημμα, που σχετιζόταν με ποιο όνομα θα έβγαζαν το δίσκο; Θα ήταν το όνομα των SAVATAGE ή κάποιο άλλο; Μην ξεχνάτε ότι τα χρέη του γκρουπ ήταν τόσα πολλά, που την περίοδο του “Hall of the of mountain king”, ο Oliva πούλησε τα δικαιώματα στον Paul O’ Neill. Όσο όμως το γκρουπ κυκλοφορούσε δίσκους με τον τρόπο που το ίδιο πίστευε ότι είναι σωστοί, τα χρέη γίνονταν ολοένα και πιο δυσβάσταχτα, φτάνοντας σε αστρονομικά νούμερα. Κατά συνέπεια, το να χρησιμοποιούσαν το όνομα των SAVATAGE θα σήμαινε ότι τα χρέη θα συνέχιζαν τα τρέχουν και τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, σε μία ούτως ή άλλως δύσκολη περίοδο… Η άλλη επιλογή ήταν να έκαναν το δίσκο με καινούργιο όνομα και νέο δισκογραφικό συμβόλαιο. Έτσι θα έσβηναν τα χρέη, αφού δεν θα υπήρχαν SAVATAGE, αλλά ταυτόχρονα θα υπήρχε και πολύ μεγάλος κίνδυνος να εξαφανιζόταν, εκτός από το όνομα των SAVATAGE και η υπόλοιπη δισκογραφία τους. Με δεδομένη τη στήριξη της Atlantic Records, μαντέψτε ποιον δρόμο διάλεξαν… Αυτόν που διάλεγαν πάντα στην καριέρα τους…
Κλείστηκε το στούντιο (Morissound Studios, τα οποία πλέον έχει στην κατοχή του ο Jon Oliva) για τις ηχογραφήσεις του –τελευταίου, όπως τότε πίστευαν- στούντιο δίσκου των SAVATAGE και τελικά, βρέθηκαν να κοιτάζονται μεταξύ τους ο Oliva με τον O’ Neill. Ο Chris Caffery, ο Johnny Lee Middleton αλλά και ο Zachary Stevens, δεν ήταν σε κατάσταση να ηχογραφήσουν δίσκο των SAVATAGE σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μετά το θάνατο του Criss Oliva, ενώ, θυμίζω, ότι και ο Steve Wacholz είχε φύγει πριν ακόμα την περιοδεία του “Edge of thorns”. Άρα τι απέμεινε; Σωστά καταλάβατε. Ο Jon Oliva ηχογράφησε όλα τα πλήκτρα (πιάνο, keyboards), τα ντραμς, το μπάσο και τις ρυθμικές κιθάρες!!! Άσχετα αν στο δίσκο αναφέρονται άλλοι παίχτες ΕΚΤΟΣ του Jon Oliva. Αυτά θα τα εξηγήσουμε όμως στη συνέχεια.
Το θέμα μας είναι: «Γιατί δεν αναγραφόταν πουθενά ο Jon Oliva ως μέλος του σχήματος και ότι έπαιξε όλα τα όργανα;» Η απάντηση είναι ότι υπήρχε ένα συμβόλαιο που είχε o Oliva, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν ο όρος, πως δεν θα έπαιρνε χρήματα από τα δικαιώματα του δίσκου, σε περίπτωση που εμφανιζόταν ή εικονιζόταν ως μέλος του γκρουπ. Ακόμα περισσότερο, έμπλεκε τα πράγματα η ενασχόλησή του με τους DOCTOR BUTCHER, το σχήμα που είχε ξεκινήσει με τον Chris Caffery, ρυθμικό κιθαρίστα των SAVATAGE. Με λίγα λόγια, έπαιξε όλο το δίσκο, χωρίς να πάρει οποιοδήποτε credit, προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του!!! Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, το credit που πήρε, είναι συμπαραγωγός και ότι έπαιξε επιπλέον πλήκτρα. Παράδοξο κι όμως αληθινό.
Βρέθηκαν λοιπόν, να ηχογραφούν ο Oliva με τον O’ Neill, κάτω από μία συνθήκη, την οποία ποτέ μέχρι τότε δεν είχαν αντιμετωπίσει. Με το μικρότερο budget στην ιστορία των SAVATAGE, με τρομερή πίεση χρόνου και τον Oliva να έχει μόνο ένα μέρος του “Castle burning”, ένα μεγάλο μέρος του “Alone you breathe” και μερικά άλλα, διάσπαρτα σημεία… Αυτό, πολύ απλά σήμαινε ότι έπρεπε να συνθέτουν το βράδυ, στο ξενοδοχείο και την επόμενη μέρα να πάνε στο στούντιο να ηχογραφούν αυτά που είχαν γράψει την προηγούμενη. Ο Oliva, δηλαδή, αφού εκείνος έπαιζε όλα τα όργανα… Φανταστείτε τι τεράστια αλλαγή ήταν για ένα συγκρότημα που τα προηγούμενα χρόνια, έπαιρνε το χρόνο του για να συνθέσει και για να ηχογραφήσει τα πάντα στην τελειότητα (φουσκώνοντας μεταξύ άλλων και τα budget και δημιουργώντας χρέη). Προσθέτουμε και το γεγονός ότι ο Criss Oliva ήταν εκ των βασικών συνθετών και πλέον έλειπε, οπότε ο Jon έπρεπε να συνθέσει με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι συνήθως και με πολλαπλάσια ταχύτητα. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με την κακή ψυχολογική κατάσταση που είχε από το θάνατο του αδερφού του, τον οδήγησε σε νευρικό κλονισμό στα μισά των ηχογραφήσεων κι έμεινε στο κρεβάτι για αρκετές μέρες ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε…
Είπαμε ότι ο Jon Oliva ήταν one man band, έπρεπε όμως να βρεθεί τουλάχιστον ένας που να παίξει τα κιθαριστικά σόλο κι αυτός δεν ήταν ο Jon, παρότι φαίνεται ότι έπαιξε 1-2 κι εκείνος στο δίσκο… Πρώτος υποψήφιος που πέρασε από το μυαλό των Oliva/O’ Neill, ήταν ο Michael Schenker!!! Ναι, ο τεράστιος κιθαρίστας των UFO, MSG και SCORPIONS, ο οποίος ήταν ο αγαπημένος κιθαρίστας του Criss. Εκείνη την περίοδο, όμως, ο Schenker δεν περνούσε και την καλύτερη φάση του, γενικότερα και αποφασίστηκε ότι δεν θα ήταν σώφρων απόφαση να τον καλέσουν να παίξει σ’ ένα συγκρότημα που ήταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από το δικό του, μιλώντας πάντα για τη σταθερότητα που (δεν) υπήρχε. Η δεύτερη επιλογή τους και ουσιαστικά πρώτη, αφού ο Schenker υπήρξε απλά μία σκέψη, ήταν ο Alex Skolnick, ο κιθαρίστας των TESTAMENT. Οι SAVATAGE είχαν περιοδεύσει με τους TESTAMENT για πολλές ημέρες το 1990 και οι σχέσεις τους ήταν πολύ καλές. Κι όχι μόνο αυτό, υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση για τις κιθαριστικές ικανότητες ανάμεσα στον Criss Oliva και τον Alex Skolnick, οπότε η επιλογή ήρθε μάλλον φυσιολογικά. Ο Skolnick από την πρώτη στιγμή κατέστησε σαφές ότι δεν θα ήταν μόνιμος αντικαταστάτης του Criss, κάτι με το οποίο συμφωνούσαν ο Jon με τον Paul. Έχοντας ελάχιστες μέρες μπροστά του, παρέλαβε τα μέρη που είχαν ηχογραφηθεί (ενώ παράλληλα ηχογραφούνταν τα φωνητικά) κι έβαλε διάφορα σόλο σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, με τον γνήσιο, μοναδικό του τρόπο, κάνοντας τους υπόλοιπους SAVA, περήφανους για την επιλογή τους. Επιπλέον, δεν είχε πρόβλημα να παίξει και με τις κιθάρες που χρησιμοποιούσε ο μακαρίτης ο Criss, ιδιαίτερα την περίφημη Gargoyle κιθάρα του, διότι ο Oliva, δεν ήθελε να αλλάξει δραματικά ο signature κιθαριστικός ήχος του σχήματος. Και, πιστέψτε με, δεν υπάρχουν πολλοί κιθαρίστες, πόσο μάλλον σ’ αυτό το επίπεδο, που να δέχονται να παίξουν με άλλη κιθάρα από τη δική τους! Ένα άλλο σημαντικό σημείο των ηχογραφήσεων των κιθαριστικών σόλο, ήταν η «ξήγα» που έκαναν ο Oliva με τον Ο’ Neill στον Skolnick, ότι δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να παίξει ως ο αντικαταστάτης του Criss, αλλά ως ο ίδιος του ο εαυτός, καθώς δεν υπήρχε λόγος να προστεθεί έξτρα βάρος στους ώμους του, επιπλέον του ότι έφερε την ταμπέλα «ο κιθαρίστας που έπαιξε στους SAVATAGE μετά τον Criss Oliva».
Το τραγούδι που είναι κομβικής σημασίας στο δίσκο, είναι σίγουρα το “Chance”. Όλη η λογική πίσω από τη δημιουργία του, στήθηκε στο ότι ήθελαν να κάνουν ένα τραγούδι που θα έμενε στην ιστορία, που θα έκανε τα μέλη που ήταν στους SAVATAGE να γυρίσουν πίσω για να το παίξουν, ένα τραγούδι που θα ήταν κάτι τόσο ξεχωριστό, που θα ήταν κλασικό. Στο μυαλό τους, πριν ακόμα τη δημιουργία του, ήταν το “Bohemian rhapsody” των QUEEN, ένα τραγούδι που οι Oliva και O’ Neill συμφωνούσαν ότι είναι το σπουδαιότερο rock τραγούδι που έχει γραφτεί. Έψαχναν λοιπόν, να κάνουν κάτι παρόμοιο, αλλά όχι ακριβώς όπως οι QUEEN και η έννοια της αντίστιξης (αυτό το σημείο μετά τη μέση, με τα πολλαπλά φωνητικά, για να καταλάβετε όλοι για ποιο πράγμα μιλάμε) «κόλλησε» στον Jon Oliva. Ακολούθησαν τσακωμοί επί τσακωμών ανάμεσα σ’ εκείνον και τον Ο’ Neill, μέχρι την τελική του μορφή, τσακωμοί που έφταναν στα όρια της παράνοιας. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν ProTools στα στούντιο, ενώ ο O’ Neill δούλευε σε 96 κανάλια και το στούντιο είχε μόνο 24… Με τον τρόπο που ηχογραφούσαν τότε, κανείς δεν μπορούσε να ακούσει το αποτέλεσμα αυτών των πολλαπλών φωνητικών, παρά μόνο όταν αυτό είχε φτάσει στο τέλος του κι ένωναν όλες τις μπομπίνες μαζί. Φανταστείτε λοιπόν, ότι ηχογραφούσαν κάτι τόσο περίπλοκο και πρωτοπόρο (ελάχιστα σχήματα είχαν τολμήσει να κάνουν κάτι παρόμοιο στο παρελθόν), το οποίο στο τέλος θα μπορούσε να αποδειχθεί μία μπαρούφα και μισή!!! Μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε κι ένας κεραυνός που διέλυσε τον υπολογιστή στον οποίο δούλευαν κι έπρεπε να περιμένουν 15 μέρες ώστε να φτάσουν στο σημείο που βρίσκονταν στη μίξη μέχρι τότε, με τους λογαριασμούς να τρέχουν και το άγχος να τρέχει από τα μπατζάκια… Ευτυχώς, το αποτέλεσμα τους δικαίωσε και το “Chance” είναι ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια όχι μόνο των SAVATAGE αλλά και για ολόκληρο το heavy metal.
Μένοντας στο “Chance”, να σταθούμε σε δύο μικρά σημεία. Το πρώτο είναι τα καμπανάκια που ακούγονται πριν μπουν τα πολλαπλά φωνητικά και οφείλονται στον O’ Neill, ο οποίος χαζολογούσε με τα πλήκτρα του στο ξενοδοχείο και όταν άκουσε ο Oliva αυτόν τον ήχο, αμέσως έπιασε την ακουστική κιθάρα και άρχισε να παίζει αυτό που θα ακολουθούσε. Επίσης, ένα πολύ μεγάλο σημείο τριβής (από τα πάρα πολλά που υπήρξαν στο συγκεκριμένο τραγούδι), αφορούσαν τα φωνητικά στο σημείο “see what you want to see” και στο “tell me what you believe”, αυτά που ο Oliva αποκαλεί “Queen vocals” λόγω της προφανούς ομοιότητάς τους με τα αντίστοιχα των QUEEN, με τον ίδιο να επιμένει ότι πρέπει να μπουν έτσι και τον Ο’ Neill να διαφωνεί κάθετα. Τελικά πέρασε του Oliva, με τον συγχωρεμένο παραγωγό του, να παραδέχεται ότι αυτό ήταν τελικά το σωστό, ύστερα από μυθικούς όμως τσακωμούς. Το “Chance” ήταν ένα πολύ ριψοκίνδυνο τραγούδι. Ήταν η πρώτη φορά που είχαν τόσα πολλά δεύτερα φωνητικά. Ήταν ένα τραγούδι που καθοδηγούνταν από τα πλήκτρα και την ορχήστρα κι όχι από την κιθάρα όπως συνέβαινε μέχρι τότε. Ένα τραγούδι που αποκλείεται να είχε γραφτεί αν υπήρχε ο Criss, αφού δεν υπάρχει καν κιθαριστικό σόλο στα περίπου οχτώ λεπτά που διαρκεί (είχε πλάκα ο Skolnick, που ρωτούσε συνεχώς σε ποιο σημείο θα μπει να κάνει σόλο, όσο φτιαχνόταν το κομμάτι), κάνοντάς το, το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι που είχαν γράψει μέχρι τότε. Καταλαβαίνετε τι «λέζα» θα έτρωγαν αν δεν ήταν Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο από τους οπαδούς του γκρουπ που λάτρευαν –και δικαίως- τον Criss Oliva σαν Θεό.
Και οι ιστορίες για το “Chance” δεν έχουν τελειωμό… Στιχουργικά, έπρεπε να έχει ένα πραγματικά σοβαρό θέμα, ώστε να ταιριάζει με την μουσική. Ο O’ Neill, δούλευε ως διοργανωτής συναυλιών στην Ιαπωνία στα 80s και του είχαν διηγηθεί την ιστορία του Chiune (Sempo) Sugihara, ενός υπαλλήλου του Ιαπωνικού Υπουργείου Εξωτερικών, που δούλευε στη Λιθουανία το 1940 και είχε βγάλει visa για έξοδο από τη χώρα, σε περισσότερους από 2000 Εβραίους, οι οποίοι γλίτωσαν έτσι το ολοκαύτωμα (μην ξεχνάμε ότι οι Λιθουανοί ήταν στενοί συνεργάτες των Ναζί), αφού κατέληξαν στην Ιαπωνία. Όταν του ζητήθηκε να σταματήσει να κάνει κάτι τέτοιο, ο Sugihara αρνήθηκε και απολύθηκε από τη δουλειά του. Το σημείο με την αντίστιξη (τα πολλαπλά φωνητικά), υποδηλώνει τα επιχειρήματα που στριφογύριζαν στο κεφάλι του, που από τη μία ρίσκαρε τη δουλειά του, από την άλλη όμως, έσωζε τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Για να είμαστε και ακόμα πιο ακριβείς, το σημείο που ακούγεται η μουσική, δηλώνει όλες τις κακές σκέψεις που στριφογύριζαν στο κεφάλι του.
Με την ιστορία ενός ακόμα υπαρκτού προσώπου, πραγματεύεται και το “Castles burning”, που μιλά για τον Ιταλό δικαστή Giovanni Falcone, ο οποίος κυνήγησε ανελέητα τη Μαφία. Το 1992, η Μαφία τον σκότωσε ενώ πήγαινε στο αεροδρόμιο σε μία βομβιστική επίθεση, σκοτώνοντας και τη γυναίκα του, ο αντίκτυπος των προσπαθειών του, όμως, προκάλεσε λαϊκό ξεσηκωμό, που οδήγησε σε μείωση του οργανωμένου εγκλήματος. Αν το κοιτάξουμε και από την μουσική του πλευρά, το τραγούδι, καθ’ ομολογία του ίδιου του Jon Oliva, έχει πολύ μεγάλη ομοιότητα με το “This is where you should be”, ένα τραγούδι που έμεινε έξω από τα sessions του “Hall of the mountain king” κι εμφανίστηκε επίσημα για πρώτη φορά στη συλλογή ‘From the gutter to the stage” (που παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να μάθω ποιος τσογλαναράς μου την έχει μουντάρει). Όπως λέει και ο Oliva, τα ακόρντα είναι ίδια, απλά τώρα παίζονται στο πιάνο και είναι λίγο πιο heavy.
Το “Stare into the sun”, μιλά για τις ταραχές στο Los Angeles το 1992 και γράφτηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ακουστική κιθάρα. Το ίδιο, πάνω-κάτω, συνέβη και με το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, το “Handful of rain”. Το “HOR” υπήρχε ως ιδέα από την εποχή του “Edge of thorns”, ολοκληρώθηκε στο στούντιο και στο ξενοδοχείο που έμενε ο Oliva κι έχει να κάνει μ’ ένα παλιό μπαρ που πήγαινε όταν ήταν νέος ο Paul O’ Neill, το οποίο ξανασυναντάμε αρκετά χρόνια αργότερα και στο τραγούδι “Old city bar” των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA. Το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο επιλέχθηκε από την Atlantic ως αυτό για το οποίο θα γυριζόταν video clip, υπάρχει σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις. Την ολόκληρη, που μπορεί κανείς να βρει στην ευρωπαϊκή έκδοση του δίσκου, την έκδοση του video clip, όπου έχει σβηστεί εντελώς το δεύτερο κουπλέ και υπάρχει στην αμερικάνικη έκδοση του δίσκου και το radio edit, που εκτός από το δεύτερο κουπλέ που δεν υπάρχει, γίνεται κι ένα fadeout στο τέλος, ώστε να γίνει όσο το δυνατόν μικρότερο σε διάρκεια.
Στο “Handful of rain”, υπάρχουν και δύο τραγούδια που έχουν να κάνουν με τα ναρκωτικά. Το εναρκτήριο ‘Taunting cobras”, ένα τραγούδι που βασίστηκε σε μια ιδέα του Oliva που την προόριζε για τους DOCTOR BUTCHER και λέει ότι αν πίνεις πολύ ή παίρνεις ναρκωτικά, είναι σαν να πειράζεις μία κόμπρα. Ακόμα κι αν δεν σε δαγκώσει εκείνη τη φορά, σίγουρα θα το κάνει μία από τις επόμενες.
Το δεύτερο τραγούδι που έχει να κάνει με ναρκωτικά, είναι το “Nothing’s going on”, που αναφέρεται στην περιοχή του Manhattan, η οποία ονομάζεται Hell’s kitchen, όπου τη δεκαετία του ’20 έφτανε κόσμος απ’ όλες τις περιοχές για να προμηθευτεί ναρκωτικά. Όταν έφτανε η αστυνομία, οι dealers και οι αγοραστές διαλύονταν άμεσα, άδειαζε ο δρόμος κι έμεναν μόνο μερικοί ηλικιωμένοι, που όταν τους ρωτούσε η αστυνομία τι συνέβαινε, εκείνοι απαντούσαν μόνιμα: “nothing’s going on”. Το κομμάτι ξεκινά και ακούμε το “take six”, που όντως είναι η έκτη προσπάθεια ενός σόλο προθέρμανσης του Skolnick, το οποίο θεώρησαν cool ως κάτι που έγινε πίσω από τη σκηνή και το έβαλαν στο ξεκίνημα. Επίσης, ο στίχος που αναφέρεται στο “Cheshire cat” στην αρχή-αρχή του τραγουδιού, δηλαδή στη γάτα που υπάρχει στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», έχει να κάνει με τα χαμόγελα των dealers των ναρκωτικών.
Το “Visions”, προοριζόταν από την αρχή για να είναι ένα μικρό instrumental που θα έσπαγε λίγο τη βαριά θεματολογία του δίσκου και, ναι, έχει το ίδιο όνομα με το τραγούδι από το ‘The dungeons are calling”, δεν έδωσαν όμως καμία σημασία στο σχήμα γι’ αυτό, επειδή το θεωρούσαν ως μία μεταφορά των ανθρώπων για τους οποίους μιλούσαν στο άλμπουμ. Μέρος αυτού του instrumental, ο Oliva το θεωρεί rip-off από τους THREE DOG NIGHT. Και μιλώντας για ανθρώπους, να πούμε ότι το “Symmetry”, εμπνεύστηκε από την αυτοκτονία του Kurt Cobain των NIRVANA, ενώ το “Watching you fall”, είχε να κάνει με τον πόλεμο στη Βοσνία, ένα θέμα που αποτέλεσε την έμπνευση για ολόκληρο το “Dead winter dead” λίγα χρόνια αργότερα. Επανερχόμενοι στο “Symmetry”, αξίζει να σημειώσουμε την ύπαρξη του στίχου “poets and madmen all defy reason, still in my mind I know”. Την έκφραση “Poets and madmen” θα την ξανασυναντήσουμε στην εισαγωγή του ‘The wake of Magellan”, αλλά, όπως γνωρίζουμε φυσικά, και στο ομώνυμο και τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ των SAVATAGE από το 2001.
Το πιο κομβικό τραγούδι του δίσκου, όμως, μαζί με το “Chance”, είναι σίγουρα το “Alone you breathe”. Ένα τραγούδι που ουσιαστικά είναι το αντίο του Jon Oliva αλλά και του Paul O’ Neill στον Criss Oliva. Μάλιστα, ο O’ Neill, που έγραψε τους στίχους, ήταν επηρεασμένος και από τον ξαφνικό χαμό του σπουδαίου τραγουδιστή Ray Gillen των BADLANDS, με τους οποίους είχε συνεργαστεί. Η εισαγωγή του τραγουδιού, ήταν ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Oliva για το musical για τη ζωή των Romanov, κάτι που παλεύει μέχρι και σήμερα, και όταν το έπαιξε στον O’ Neill, εκείνος μέσα σε ελάχιστα λεπτά βρήκε τη μελωδική γραμμή και το κομμάτι χτίστηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Οι στίχοι με τους οποίους ξεκινά, είναι οι εξής: “You were never one for waiting, still I always thought you’d wait for me” και αφορούν το γεγονός ότι πέρα από το ότι ο Jon ήταν μεγαλύτερος και βάσει πιθανοτήτων θα μπορούσε να είχε πεθάνει πρώτος, ο άστατος τρόπος ζωής του, με τις πάρα πολλές καταχρήσεις, έκαναν πιο «σίγουρο» αυτό το γεγονός. Κι όμως ήρθε αυτό το τραγικό δυστύχημα, που στέρησε τη ζωή από τον Criss. Ο O’ Neill όμως, στους στίχους, δεν κατηγορεί τον μεθυσμένο οδηγό, που έκοψε το νήμα της ζωής του μεγάλου κιθαρίστα. Εκείνος, πιστεύει πως εκείνο το βράδυ καταστράφηκε και η ζωή του οδηγού, ο οποίος όχι μόνο μπήκε στη φυλακή, αλλά θα ζει για τα επόμενα χρόνια με πολύ μεγάλες τύψεις. Για το σημείο, μάλιστα, που αναφέρεται ο στίχος “you’ve thrown it all away”, έχουν ακουστεί πολλές ερμηνείες και ο καθ’ ύλην αρμόδιος, σπεύδει να διευκρινίσει ότι ο στίχος αυτός αναφέρεται στην ίδια τη μοίρα και όχι στον Criss ή τον άλλο οδηγό, τονίζοντας τη συνέχεια που λέει “what was meant to be”. Πολλοί έχουν καταλάβει και το ότι αναφέρονται αρκετοί στίχοι και από το “Believe” και ο λόγος είναι ότι εκείνο το τραγούδι ήταν το αγαπημένο του Criss, οπότε έγινε κατά κάποιον τρόπο ως φόρος τιμής. Εκτός από το “Believe” όμως, υπάρχουν στίχοι και από το “Little too far” του “Streets”, όταν αναφέρεται το: “gotta get back” και φυσικά, μέρος από το τελευταίο ρεφρέν του “When the crowds are gone”.
Όταν ηχογραφήθηκε το τραγούδι, συνέβησαν διάφορα μεταφυσικά φαινόμενα που έκαναν το δίδυμο των SAVATAGE να πιστέψει ότι το πνεύμα του Criss βρίσκονταν εκεί, υπήρξαν όμως και σοβαρές δυσκολίες, αφού ο Jon έφυγε για να ηχογραφήσει το άλμπουμ των DOCTOR BUTCHER και συνειδητοποίησαν ότι το πιάνο είχε παιχτεί σε λάθος ταχύτητα. Έφεραν πολλούς πιανίστες από όλη την περιοχή, ακόμα και από τη Νέα Υόρκη, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πιάσει το συναίσθημα του Jon, ο οποίος πέταξε εσπευσμένα πίσω, στα Morrissound Studios, να ξαναηχογραφήσει το “Alone you breathe”. Η εξήγηση που δίνεται για το γεγονός ότι παρότι οι πιανίστες που κλήθηκαν να παίξουν ήταν πάρα πολύ καλοί, αλλά δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Oliva δεν έχει κλασική παιδεία και όπως λέει ο Ο’ Neill, μπορεί να σπάει οποιουσδήποτε κανόνες, επειδή τους αγνοεί κι έχει έναν εντελώς δικό του τρόπο παιξίματος.
Ωραία λοιπόν. Το δύσκολο μέρος, είχε τελειώσει. Ο δίσκος, είχε ηχογραφηθεί. Συγκρότημα όμως, δεν υπήρχε για να περιοδεύσει. Μην ξεχνάτε ότι το “Handful of rain”, ήταν μία υπόθεση one-man-band και πιο συγκεκριμένα, του Jon Oliva, ο οποίος δεν είχε το δικαίωμα να είναι επίσημο μέλος των SAVATAGE, ας μην ξεχνάμε αυτό. Στα φωνητικά, ήρθε, λοιπόν ο Zak Stevens, που τραγούδησε και στο δίσκο. Στην κιθάρα, συμφώνησε τελικά να είναι ο Alex Skolnick, δελεαζόμενος από το ότι πρόσφεραν support slot στο τότε σχήμα του, τους EXHIBIT-A. Ο Johnny Lee Middleton, ακούγοντας το “Chance”, συμφώνησε να επιστρέψει, δεν υπήρχε όμως ντράμερ. Ο Steve Wacholz, που είχε φύγει νωρίτερα, αρνήθηκε να επιστρέψει και τα υπόλοιπα μέλη, ήθελαν ο αντικαταστάτης του, να είναι φίλος του Stevens, ώστε να μη νιώθει «μόνος του» ο τραγουδιστής. Ο κλήρος, έπεσε στον Jeff Plate με τον οποίον έπαιζαν μαζί στους WICKED WITCH, που διαλύθηκαν μόλις πήγε ο Zak στους SAVATAGE. Μάλιστα, του είπαν ότι δεν χρειαζόταν καν audition, αλλά θα τον έπαιρναν αμέσως, οπότε εκείνος άρχισε να μαθαίνει τα κομμάτια των SAVATAGE μελετώντας εντατικά. Έγινε μάλιστα και μία φωτογράφηση, που κατά λάθος μπήκε στην Ευρωπαϊκή έκδοση του δίσκου, στην οποία φαίνεται ο Plate, από κάτω γράφει όμως το όνομα του Wacholz!!! Το γκρουπ ήθελε να φαίνεται στις φωτογραφίες, η σύνθεση με την οποία θα περιόδευαν, όπως είχε γίνει και στο “Gutter ballet”, που υπάρχει η φωτογραφία του Chris Caffery, που δεν είχε παίξει ούτε νότα, βγήκε όμως περιοδεία μαζί τους. Κάποια στιγμή, ο Plate, σταμάτησε να λαμβάνει νέα από το σχήμα και όταν συνάντησε τυχαία τον Tim Mallare, τότε ντράμερ των OVERKILL, εκείνος του είπε πως είχε ακούσει ότι ο Wacholz είχε επιστρέψει στους SAVATAGE!!! Όπως είναι φυσικό, η είδηση αυτή εξόργισε τον Plate που ζήτησε τα ρέστα από τον Stevens, τον σύνδεσμό του με το γκρουπ. Ο Wacholz, όντως, ύστερα από πίεση για της γιαπωνέζικης εταιρίας, άλλαξε την απόφασή του και απάντησε ότι ήθελε να επιστρέψει. Οι Oliva/O’ Neill θεώρησαν πως ήταν δίκαιο να δώσουν μία ακόμη ευκαιρία στον επί χρόνια συνεργάτη τους κι έκαναν και δεύτερη φωτογράφηση, με τον Wacholz παρών, αυτή τη φορά, που χρησιμοποιήθηκε στην αμερικάνικη και τη γιαπωνέζικη έκδοση του δίσκου, ενώ συμμετείχε και στα γυρίσματα του video clip για το “Handful of rain”. Αυτή η κατάσταση όμως, δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Ο Wacholz τελικά άλλαξε γνώμη ξανά και η λύση του Jeff Plate ήταν μονόδρομος. Το μοναδικό κομμάτι που έμενε να συμπληρωθεί το παζλ, ήταν ο ίδιος ο Jon Oliva, ο οποίος «υποχρεώθηκε» να περιοδεύσει ως special guest με το σχήμα, παίζοντας ρυθμική κιθάρα (και μάλιστα με αυτή του αδερφού του, οπότε καταλαβαίνετε το ψυχικό φορτίο ενός ανθρώπου, που εκτός των άλλων είχε να παίξει 15 χρόνια κιθάρα επί σκηνής, έχοντας πρόσφατα χάσει τον αδερφό και κολλητό του φίλο) αλλά και πλήκτρα. Λέω «υποχρεώθηκε», διότι κανείς δεν ήθελε να κλείσει τους SAVATAGE χωρίς κάποιον Oliva και από τη στιγμή που ο Criss ήταν νεκρός, όλοι ζητούσαν τον Jon…
Η περιοδεία στην Αμερική έγινε, έστω και σε μικρά venues, με τον κόσμο να μην γνωρίζει ούτε για την αλλαγή του ντράμερ, ούτε για την εμφάνιση του Oliva και κλείστηκε και μία γιαπωνέζικη περιοδεία, με σκοπό να βιντεοσκοπηθεί η δεύτερη εμφάνισή τους στο Τόκυο για να βγει το “Japan live ‘94”, αλλά κυρίως να παιχτεί ολόκληρο επί σκηνής το “Chance” για πρώτη φορά, να γυριστεί video clip και να το στείλουν στο “Headbanger’s Ball” του MTV. Το πρώτο σοκαριστικό γεγονός που διαπίστωσε ο O’ Neill όταν έφτασε στο Τόκυο, ήταν πως δεν είχε ταξιδέψει μαζί τους ο υπεύθυνος φωτισμού, οπότε ανέλαβε ο ίδιος να τους κάνει τα φώτα.
Το δεύτερο και χειρότερο, ήταν ότι παρά τις διαβεβαιώσεις του Oliva ότι είχαν μάθει το “Chance”, όταν έφτασε το σημείο με τα πολλαπλά φωνητικά, σταμάτησαν και μπήκε το επόμενο τραγούδι!!! Δηλαδή, νοικιάστηκε συνεργείο να βιντεοσκοπήσει τη συναυλία για να γυρίσουν live video για το “Chance” κι εκείνοι είχαν πει ψέματα ότι μπορούσαν να το παίξουν, ενώ δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα… Για την ιστορία, στο live άλμπουμ αυτό, έπαιξε ρυθμική κιθάρα ο Chris Caffery. Στο στούντιο. Αργότερα. Όπως λέει ο Oliva: «μην πιστέψετε ποτέ, κανένα συγκρότημα που σας λέει ότι ο ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος τους είναι εντελώς live, επειδή είναι γεμάτοι σκατά»!!!
Το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο Gary Smith, για μία ακόμη, τελευταία φορά, καθυστέρησε όμως δύο μήνες να το παραδώσει (λέτε να ήταν γι’ αυτόν το λόγο η τελευταία συνεργασία τους;). Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν γύρω στις τρεις παραλλαγές του εξωφύλλου, με τις διαφορές να εντοπίζονται βασικά στη γραμματοσειρά και την τοποθέτησή της στο εξώφυλλο. Στην αμερικάνικη έκδοση, στο οπισθόφυλλο, αναγράφεται η εταιρία “Devastation”, που ήταν ένα sub-label που επρόκειτο να δημιουργήσει η Atlantic και θα το «έτρεχε» ο O’ Neill, αλλά εκείνος ήταν πάρα πολύ απασχολημένος με τα δικά του project και τελικά αυτή η εταιρία δεν δημιουργήθηκε ποτέ.