The Insider – 20+1 unknown stories about “Images and words” by DREAM THEATER

July 7, 2021

1241

7 Ιουλίου 1992 ήταν η ημερομηνία μετά την οποία η μουσική δεν θα ήταν ποτέ η ίδια, αφού κυκλοφόρησε το “Images and words” των DREAM THEATER. Ο Σάκης Φράγκος, ξαναγύρισε 29 χρόνια πίσω, ξεσκόνισε το ατελείωτο αρχείο του και παρουσιάζει 20 + 1 άγνωστες ιστορίες πίσω από τον ιστορικής σημασίας δίσκο.

Πρώτος υποψήφιος για τη θέση του αντικαταστάτη του Charlie Dominici, ήταν ο John Arch, ναι ο πρώην τραγουδιστής των FATES WARNING. Ο Mike Portnoy ήταν μεγάλος οπαδός της φωνής του, ήταν φίλοι και ήταν ο πρώτος στον οποίο απευθύνθηκε για να καλύψει τη θέση του τραγουδιστή. Μάλιστα, χωρίς να το θέλει, ο Arch ήταν ένας από τους ανθρώπους στον οποίο οφειλόταν η φυγή του Dominici, αφού είχε εκφραστεί με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για τις ζωντανές εμφανίσεις του πρώην τραγουδιστή των DREAM THEATER. Ο Arch ερμήνευσε τέσσερα τραγούδια, εκ των οποίων τρία από το ντεμπούτο του σχήματος και το “The apparition” των FATES WARNING. Όλα τους έχουν κυκλοφορήσει σε bootleg χωρίς να το γνωρίζει ο Arch, ο οποίος επανειλημμένως έχει δηλώσει ότι δε νιώθει ιδιαίτερα περήφανος για την απόδοσή του. Όπως και να έχει, ακόμα και να ήθελαν οι DREAM THEATER να τον πάρουν, ο ίδιος δεν ένιωθε άνετα με τις περιοδείες, τη στιγμή που περίμενε με τη σύζυγό του το πρώτο τους παιδί και αποσύρθηκε ήσυχα… Λίγα χρόνια αργότερα, έπαιξε με τον Mike Portnoy στο σόλο EP του, “A twist of fate” (2003).

Ένας ακόμη υποψήφιος τραγουδιστής ήταν ο John Hendricks, τον οποίο μάλιστα το γκρουπ «πέταξε» από τη Florida για να ηχογραφήσει μαζί τους κάποια demo. Πίστευαν ότι είχε ξεχωριστή χροιά, αλλά πέραν του ότι δεν ήταν ο metal τραγουδιστής που επιζητούσαν, αλλά ένας πιο pop, που τους θύμιζε και Dominici συν τοις άλλοις, οπτικά δεν τους ικανοποιούσε επίσης, αφού με το κοντό του μαλλί, έμοιαζε σαν τραγουδιστή New Wave σχήματος. Και το image έπαιζε σημαντικό ρόλο…
Στη συνέχεια δοκίμασαν τον Steve Stone. Έψαχναν έναν τραγουδιστή κοντά στο ύφος του Geoff Tate κι ο Stone είχε αντικαταστήσει τον Tate στους MYTH!!! Πλησίασε πολύ κοντά στο να πάρει τη θέση. Είχαν κάνει μέχρι και φωτογράφηση ενώ έπαιξαν live με τους MARILLION, που μετά από τρία instrumental τραγούδια, τον παρουσίασαν ως το νέο τραγουδιστή του σχήματος. Πριν το live, του έδειξαν το “Live after death” των IRON MAIDEN και του είπαν ότι θα ήθελαν να είναι frontman σαν τον Brice Dickinson. Εκείνος όμως, το πήρε τοις μετρητοίς κι ενώ έπαιζαν στο Sundance, εκείνος φώναζε συνέχεια “Scream for me Long Beach”, όπως ο Dickinson σ’ εκείνη τη συναυλία. Η δε εμφάνισή του επί σκηνής, ήταν τόσο υπερβολική που δεν έμεινε ούτε μέρα παραπάνω…
Κι ενώ φαινόταν ότι τη δουλειά θα την έπαιρνε ένας Chris Cintron, ο οποίος είχε τραγουδήσει στο συγκρότημα RECKLESS, μάλλον μόνο και μόνο επειδή δεν έβρισκαν κάτι καλύτερο από αυτόν, έσκασε το demo του Kevin James LaBrie, του τραγουδιστή των WINTER ROSE, ο οποίος είχε το look του rockstar που ήθελαν και μία φωνή που πήγαινε από τον Tate στον Dickinson και μετά στον Steve Perry. Το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε, ήταν μία διασκευή στο “Lovin’, touchin’, squeezing” των JOURNEY (που το διασκεύασαν στο Ronnie Scott’s Jazz Club μερικά χρόνια αργότερα κι εμφανίστηκε στο “A change of seasons” EP. Για την ιστορία, ο τραγουδιστής τον οποίο αντικατέστησε ο LaBrie στους WINTER ROSE, ήταν ο … Sebastian Bach, που πήγε στους SKID ROW!!! Μετά από μερικές παλινωδίες και αμφιταλαντεύσεις στο συγκρότημα ανάμεσα στον LaBrie και τον Cintron, η ιστορία γράφτηκε και ο LaBrie είναι μέχρι σήμερα τραγουδιστής του σχήματος.
Εκτός από τραγουδιστή όμως, οι DREAM THEATER δεν είχαν ούτε εταιρία, αφού ήταν πολύ δυσαρεστημένοι από τον τρόπο που τους διαχειρίστηκε η Mechanic. Ένας δημοσιογράφος του Kerrang!, από τους πιο γνωστούς της εποχής, ο Derek Oliver, δούλευε ως A&R (υπεύθυνος να βρίσκει και να υπογράφει σχήματα, δηλαδή) στην ATCO και αμέσως ξεκίνησε συζητήσεις με τον manager του γκρουπ, Derek Simon, έχοντας κάνει κριτική το ντεμπούτο τους, λίγο καιρό πριν. Ο Oliver τους πρότεινε στο αφεντικό της εταιρίας, που δεν ήταν άλλος από τον Derek Shulman, πρώην μέλος των prog rockers, GENTLE GIANT, ο οποίος αν μη τι άλλο, μπορούσε εύκολα να διακρίνει τις ικανότητες του σχήματος. Λίγο καιρό πριν, είχε υπογράψει τους AC/DC και τους PANTERA, κάνοντας ένα πολύ σημαντικό άνοιγμα στην αγορά του metal.
Μετά την υπογραφή τους στην ATCO, είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμη πρόβλημα. Το γεγονός ότι ο Derek Oliver δεν γούσταρε καθόλου τη φωνή του James LaBrie. Πήγαν λοιπόν στα Bear Tracks Studios (τα οποία στο μέλλον συναντήσαμε πολλές φορές) και ηχογράφησαν τα επονομαζόμενα “The ATCO demos”, που βγήκαν και από το fan club τους αρκετά χρόνια αργότερα, με τα “Metropolis”, “Take the time” και “To live forever”. Μοναδικός σκοπός ήταν να πειστούν οι άνθρωποι της εταιρίας (λέγε με Oliver), ότι ο LaBrie ήταν ο τραγουδιστής που έψαχναν. Επιπλέον, οι DREAM THEATER ήθελαν για παραγωγό τους, κάποιον εκ των Terry Brown (RUSH) ή Neil Kernon (QUEENSRYCHE), η εταιρία τους, όμως, τους επέβαλλε τον David Prater. Ο Prater είχε μόλις κάνει παραγωγή στους ADRIAN DODZ, που είχαν τραγουδιστή τον Robert Mason. Μόλις τον άκουσε ο Oliver, πίστεψε ότι εκείνος ήταν ο ιδανικός τραγουδιστής για τους DREAM THEATER, όλα αυτά, βέβαια, χωρίς το γκρουπ να γνωρίζει οτιδήποτε. Ο Mason, ως ένας νέος John Bush, που απέρριψε την πρόταση των METALLICA για να παραμείνει στους ARMORED SAINT, επειδή πίστευε ότι θα γίνονταν μεγαλύτεροι, αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση των LYNCH MOB, επειδή πίστευε ότι θα ήταν πιο επιτυχημένοι. Δεν το λες και σοφή μαντεψιά…
Ένα από τα μεγάλα ζητήματα που ανέκυψαν ήταν το αν θα συμπεριλαμβανόταν το “A change of seasons” στο “Images and words” ή όχι. Δεν υπήρχε η πιθανότητα να βγει διπλό CD (όπως λέγεται και γράφεται ευρέως), καθώς η πρώτη εκδοχή του “ACOS” ήταν γύρω στα 18 λεπτά κι όχι 30. Επίσης, τραγούδια όπως το “To live forever” και το “Don’t look past me”, είχαν μείνει απ’ έξω, παρότι υπήρχαν στο ρεπερτόριο του σχήματος για χρόνια. Άρα, έμεναν 50 ωφέλιμα λεπτά δίσκου και ο Portnoy πίστευε ότι με το “A change of seasons” θα συμφωνούσε η εταιρία, αφού δεν θα πήγαιναν σε διπλό CD, κάτι που θα διπλασίαζε το κόστος. Επιπλέον, το γεγονός ότι είχε γράψει τους στίχους για τον θάνατο της μητέρας του, τον έκανε ακόμα πιο επίμονο σ’ αυτό. Οι τσακωμοί ήταν επικοί και κράτησαν αρκετές μέρες. Ο μόνος λόγος που έκαναν πίσω οι DREAM THEATER, ήταν η υπόσχεση που έλαβαν από την εταιρία, ότι θα μπορούσαν να το κυκλοφορούσαν κάποια στιγμή αργότερα (όπως και τελικά συνέβη).
Τσακωμοί με τον David Prater μέρος πρώτον: ο Kevin Moore ήταν ένας μουσικός που είχε πολύ ισχυρή άποψη για τη μουσική που έπαιζε (και πώς να μην έχει άλλωστε). Ο παραγωγός του άλμπουμ, David Prater, αρχικά τον κατηγορούσε πως τα πλήκτρα που ζητούσε να νοικιάσουν για να παίξει στο δίσκο, κόστιζαν το ¼ του συνολικού budget, κάτι που καθιστούσε αδύνατη την ενοικίασή τους. Ο Moore, φάνηκε να στραβώνει πολύ και παρότι ο παραγωγός του έλεγε ότι τα μέρη που έπαιζε ήταν τέλεια, εκείνος διαφωνούσε και ήθελε να τα παίξει ξανά και ξανά. Οι διαφωνίες οδηγούσαν σε ατελείωτους τσακωμούς και απηυδισμένος ο Prater είπε στον Doug Oberkircher (που δούλεψε αργότερα πάρα πολλές φορές με το συγκρότημα) να τον ηχογραφήσει εκείνος. Σύμφωνα με τον Prater (το σχήμα αγνοεί ότι έγινε κάτι τέτοιο ή διαφωνεί πλήρως), ο Kevin Moore εσκεμμένα έγραφε λάθος ακόρντα στα πλήκτρα επί 18 ημέρες, προκαλώντας μία ζημιά αρκετών δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, με την καθυστέρηση στις ηχογραφήσεις!!! Το υπόλοιπο συγκρότημα αρνείται ότι συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά ο Prater είναι κάθετος στις δημόσιες τοποθετήσεις του, μιλώντας πάντα με τα χειρότερα λόγια για τον Kevin Moore.
Τσακωμοί με τον David Prater μέρος δεύτερον: ο ήχος τυμπάνων του Mike Portnoy, υπήρξε ένα τεράστιο σημείο τριβής. Είναι δεδομένο ότι ο Prater χρησιμοποίησε ηλεκτρονικά triggers στο bass drum και το ταμπούρο του Mike Portnoy και πιο συγκεκριμένα είχε τον ήχο του “Hold your fire” των FIREHOUSE, με τους οποίους είχε δουλέψει αμέσως πριν. Ο Portnoy και το συγκρότημα, βρέθηκαν με δεμένα χέρια, καθώς δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα να το αλλάξουν αυτό. Για την ακρίβεια, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα κι αυτό τρέλαινε τον τελειομανή Mike, ο οποίος θεωρούσε εντελώς κομπλεξικό τον Prater, επειδή θεωρούσε πως ο ντράμερ έκανε απλή επίδειξη με το παίξιμό του, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να απαντήσει στην ερώτηση πως μπορούν να έχουν τον ίδιο ακριβώς ήχο τα τύμπανα στο “Another day” και στο “Metropolis”… Ακόμα και ο James LaBrie ήταν εκνευρισμένος με τον παραγωγό τους, επειδή νόμιζε ότι ο ίδιος είναι ΚΑΙ τραγουδιστής. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι στο στούντιο ήταν όλοι τους «μία ωραία ατμόσφαιρα»!!!
Στην πρώτη συναυλία που τραγούδησε με το σχήμα ο James LaBrie, στο κοινό βρίσκονταν ο Rod Smallwood (manager των IRON MAIDEN) και ο ελληνικής καταγωγής Merck Mercuriadis (manager που έχει δουλέψει με τεράστια ονόματα της rock μουσικής, όπως με τους GUNS N’ ROSES). Η έκπληξη έγινε στη δεύτερη συναυλία του όμως, την επόμενη μέρα, στο Long Island, όπου στο κοινό βρέθηκε ο …Charlie Dominici!!! Πρέπει να ήταν πολύ άβολα!
Μιας και μιλάμε για τον James LaBrie, πριν ακόμα ηχογραφήσει το “Images and words”, συμμετείχε στο “Parallels” των FATES WARNING κάνοντας δεύτερα φωνητικά. Τι είχε συμβεί; Ο Ray Alder είχε τελειώσει τις ηχογραφήσεις στο στούντιο που έγραφαν, στο Toronto του Καναδά, με τον Terry Brown, ο οποίος αποφάσισε ότι ήθελε κάποια δεύτερα φωνητικά στο “Life in still waters”. Δεν είχε νόημα όμως, να επιστρέψει από την Αμερική ο Alder, οπότε πήρε το «νέο» τότε, τραγουδιστή των DREAM THEATER, που όμως δεν είχε ηχογραφήσει ακόμα μαζί τους, για να κάνει τα δεύτερα φωνητικά. Οι FATES WARNING, στα special thanks του δίσκου, ευχαριστούσαν τους “DREAM THEATRE” (όπως ακριβώς το γράφω) και τη σκυτάλη πήραν οι THEATER, που στο “Images and words”, ευχαριστούσαν τους “FATEZ WARNING”!!!
Το εξώφυλλο του δίσκου, όπως και το “Awake” που ακολούθησε, έχει πολλές αναφορές στους στίχους των τραγουδιών. Ο John Myung και ο John Petrucci, βρέθηκαν με τον Larry Freemantle και είχαν μία πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το εξώφυλλο, κάτι που εντυπωσίασε τον άνθρωπο που δούλευε για την Atlantic, αφού δεν είχε συναντήσει πολλές φορές, καλλιτέχνες με τόσο συγκεκριμένο όραμα για το εξώφυλλο. Εκεί, μπορούμε να δούμε το σπουργίτι από το “Pull me under” (θυμηθείτε: “Watch the sparrow falling, gives new meaning to it all”), το μικρό κοριτσάκι από το “Wait for sleep”, το λογότυπο των MAJESTY και διάφορες άλλες αναφορές. Η φλεγόμενη καρδιά, με το συρματόπλεγμα, που παρουσιάστηκε στο εξώφυλλο του “Live at the Marquee”, αλλά και αργότερα, κατασκευάστηκε και φωτογραφήθηκε για τις ανάγκες του εξωφύλλου. Το κοριτσάκι που είναι στο εξώφυλλο, φαίνεται ότι επιλέχθηκε ύστερα από casting του φωτογραφικού team. Ουδείς έχει ξεκαθαρίσει, αν πρόκειται για το ίδιο κορίτσι που φιγουράρει στο εξώφυλλο του “Taste the memories”, του fan club CD για τη δέκατη επέτειο του “Images…”.
Ας πάμε λίγο στα τραγούδια του δίσκου, αρχίζοντας φυσικά από το “Pull me under”. Είναι χρόνιο το ερώτημα των οπαδών, για ποιον λόγο τελειώνει έτσι απότομα, η απάντηση δίνεται από τον Mike Portnoy, που ως μεγάλος οπαδός των BEATLES, θέλησε να κάνει ότι έκαναν τα Σκαθάρια στο “I want you (She’s so heavy)”, από το “Abbey Road”, που σταματούσαν το τραγούδι απότομα. Αυτό, «σουλουπώθηκε» στη συλλογή “Greatest hit (…and 21 other pretty cool songs)”. Στο video clip, προστέθηκε στο live footage ένα story line, το οποίο ποτέ δεν γνώριζαν οι DREAM THEATER, δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, αφού δεν συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με τους στίχους (που είναι επηρεασμένοι από τον “Hamlet” του Shakespeare) και το θεωρούν μακράν ως το χειρότερό τους video, το οποίο αποφεύγουν επιμελώς να βλέπουν. Στο video clip, ο James LaBrie, φορά μπλουζάκι των NAPALM DEATH, που λέγεται ότι τους οδήγησε σε μία φιλία με το σχήμα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Mike Portnoy ήταν ήδη φίλος του σχήματος, αλλά δεν επιβεβαιώνεται από κάπου. Ως συνέπεια αυτής της κίνησης, ο τραγουδιστής των Βρετανών, Mark “Barney” Grennway, συμμετείχε ως guest στο “Damage Inc.” των METALLICA στη θρυλική βραδιά στο Ronnie Scott’s Jazz Club. Για κάποιον λόγο, το τραγούδι αυτό, έπαιξε πολύ στα ραδιόφωνα και στο Headbanger’s Ball του MTV κι έγινε το μοναδικό τραγούδι τους που ακούστηκε στα mainstream media. Εξ ου και ο τίτλος της συλλογής τους, “Greatest hit (…and 21 other pretty cool songs)”. To “Pull me under”, τέλος, μπήκε κυριολεκτικά «από το παράθυρο» στο άλμπουμ, αφού αντικατέστησε το “Don’t look past me”, ένα κομμάτι που τριγύριζε στο στρατόπεδο των THEATER για χρόνια. Ο αρχικός του τίτλος, ήταν “Oliver Twist” και όχι, δεν είχε να κάνει με το ομώνυμο βιβλίο. Ήταν μία αναφορά στον A&R της εταιρίας τους, τον Derek Oliver, ο οποίος τους ζητούσε να γράψουν λίγη μουσική ακόμα. Το “Oliver Twist”, είχε ένα πολύ μεγάλο instrumental μέρος, δεν πολυκόλλαγε με το υπόλοιπο τραγούδι και ότι έμεινε απ’ έξω, φημολογείται ότι βρήκε το δρόμο του στο “Erotomania”, στο “Awake”…
Κλασικά, οι DREAM THEATER περίμεναν ότι η επιτυχία θα ερχόταν με το “Another day”, (όπως δεν ήρθε ποτέ όμως με παρόμοια «εμπορικά» τραγούδια που έβαζαν στη δεύτερη θέση του tracklisting). Το video (που είχε και την κοπέλα που απεικονιζόταν στο εξώφυλλο, να σημειώσουμε), ποτέ δεν παίχτηκε στο MTV και οι στίχοι γράφτηκαν από τον John Petrucci, που μιλά για τη διάγνωση του πατέρα του με καρκίνο. Δυστυχώς ο πατέρας του πέθανε λίγα χρόνια αργότερα κι έγραψε τους στίχους για το “Take away my pain” από το “Falling into infinity”.
Αυτό που έχουμε να πούμε για το “Take the time”, είναι πως ο αρχικός του τίτλος ήταν “Grab that feel” και να απαριθμήσουμε τα samples που υπάρχουν: Η φωνή που λέει “Ora che ho perso la vista, ci vedo di più”, προέρχεται από την ταινία “Cinema Paradiso”. Λίγο πριν ξεκινήσουν οι στίχοι, ακούγονται samples από το “Christmas rapping” του Kurtis Blow (“Hold up!”), το “Dancin’ fool” του Frank Zappa (“Wait a minute…”) και το “Power to the people” των PUBLIC ENEMY (“Come on!”).
Είναι γνωστή η ιστορία με το “Pt 1” που προστέθηκε στο “Metropolis” (το οποίο αρχικά ονομαζόταν “Crumbling Metropolis”, για να προσθέσουμε κι αυτήν την άχρηστη, αλλά ταυτόχρονα και τόσο χρήσιμη λεπτομέρεια, για όλους εμάς τους καμένους με τους DREAM THEATER), αφού τη «λεπτομέρεια» αυτή, την πρόσθεσε ο John Petrucci για πλάκα, αλλά στη συνέχεια τους στοίχειωσε, αφού όλοι οι οπαδοί του γκρουπ, ζητούσαν το δεύτερο μέρος!!! Η αρχική έκδοση του “Metropolis Pt 2”, διαρκούσε γύρω στα 20 λεπτά και ήταν να μπει στο “Falling into infinity”. Η μόνη ηχογράφηση που υπήρχε, ήταν μία πρόβα με τους Sherinian, Portnoy και Petrucci. Στο τραγούδι αυτό υπήρχαν πολλά μέρη του “Overture 1928” και του “One last time”, καθώς και διάσπαρτα άλλα σημεία. Η εκδοχή αυτή, είχε περιπέσει στην κατοχή μου εκείνα τα χρόνια και ομολογώ ότι, παρά τον κακό ήχο, μπορούσες να καταλάβεις ότι κάτι ασύλληπτο είχε γεννηθεί… Να σημειώσουμε ότι ο λόγος που είχε παιχτεί στο “When dream and day reunite”, με τον Charlie Dominici στα φωνητικά, στο live όπου έπαιξαν όλο το ντεμπούτο τους, με τον James LaBrie πίσω από το μικρόφωνο, ήταν επειδή είχε γραφτεί ήδη από τον περίοδο του Dominici.
Working titles συνέχεια και το “Under a glass moon”, αρχικά ονομαζόταν… “The Battle of Jimmy Cocoa and Fish-Face”. Μη ρωτήσετε αν βγάζει νόημα. Δεν βγάζει! Το “Learning to live”, με τη σειρά του, είχε τον τίτλο “Creeping with tonality”.
Για να καταλάβετε την επιτυχία που είχε ο δίσκος, ο Derek Oliver πίστευε πως θα ήταν επιτυχία αν πουλούσε 15.000 αντίτυπα. Τελικά πούλησε λίγο περισσότερα. 600.000 αντίτυπα στην Αμερική μόνο και το μόνο –μέχρι στιγμής- top 10 hit τους, το “Pull me under”. Κάτι άλλο ενδεικτικό, στην αρχή της περιοδείας τους, οι DREAM THEATER άνοιξαν για τους IRON MAIDEN και πληρώθηκαν 500 δολάρια!!! Σε λιγότερο από ένα χρόνο, είχαν κλείσει συναυλία στην Ιαπωνία, με αμοιβή 100.000 δολάρια. Το λες και άνοδο!
Τα παλαιότερα, κυρίως, χρόνια, για να βρεις κάποιο σπουδαίο όνομα στο χώρο, κοίταζες με ποιους έπαιζαν οι DREAM THEATER, οι οποίοι έπαιρναν μαζί τους κορυφαία ανερχόμενα σχήματα, ώστε να έχουν ανταγωνισμό, αλλά και για να προωθήσουν νέα ονόματα. Αυτή η περιοδεία τους όμως, με τους GALACTIC COWBOYS, που έδειχναν συνεχώς πλάνα στο Headbanger’s Ball, ήταν κάτι ακατανόητο, αφού το γκρουπ δεν είχε καμία σχέση ηχητικά με τους THEATER και βασικά ήταν ένα πάρα πολύ μέτριο σχήμα! Παρόλα αυτά, ανέβαιναν στη σκηνή κάθε βράδυ κι έκαναν δεύτερα φωνητικά στο “Take the time”…
Εκείνα τα χρόνια, είχαν συμβεί διάφορα περιστατικά ανάμεσα στους DREAM THEATER κι άλλα σχήματα (δεν θυμάμαι πότε ακριβώς είχαν μία φοβερή διαμάχη με τους PARADISE LOST σε κάποιο φεστιβάλ, που κατέληξαν με το ένα σχήμα να κατεβάζει το ρεύμα για να κατέβει το άλλο από τη σκηνή). Φοβερό ήταν το σκηνικό της διαμάχης με τους SAIGON KICK (ναι, τους SAIGON KICK, επαναλαμβάνω), με τους οποίους τσακώνονταν για το ποιος θα κλείσει το show. Τελικά, μετά από ατέρμονες συζητήσεις, αποφάσισαν από κοινού, να ανοίξουν οι DREAM THEATER, αλλά να παίξουν το ίδιο χρονικό διάστημα με τους -τύποις- headliners. Έπαιξαν, τα ισοπέδωσαν όλα και αφού τελείωσαν άδειασε εντελώς ο χώρος, μένοντας γύρω στα 30 άτομα. Ταπεινωμένοι οι SAIGON KICK, δεν βγήκαν να παίξουν ποτέ. Don’t mess with the theater of dreams!
Κλείνοντας να πούμε μία κουβέντα για το “Live at the Marquee”, που βγήκε την επόμενη χρονιά και περιείχε το instrumental “Bombay vindaloo”, το οποίο δεν είναι κάτι άλλο από ένα πολύ καυτερό καρύκευμα, έχει βγάλει μία φοβερή δήλωση του Portnoy. Είχε πει συγκεκριμένα ότι θα έπρεπε να ονομαστεί “Dream Theater Live At The Marquee But With James LaBrie Live At Bear Tracks”!!! Τι άλλο θέλετε να πω εγώ;