Το “Diary of a madman” είναι (κατά την ταπεινή μου άποψη) ο καλύτερος δίσκος του Ozzy και ο αγαπημένος μου όπως και το αγαπημένο άλμπουμ του ίδιου. Κυκλοφόρησε πριν 39 χρόνια και τον εδραίωσε στην ελίτ του heavy metal, κυρίως στις ΗΠΑ. Το “Diary of a madman” ανέβηκε ακόμα ψηλότερα από το “Blizzard of Ozz” στα αμερικάνικα charts (νο. 16) ενώ στην Μ. Βρετανία έφτασε στο νο. 14. Ήταν πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό από το “Blizzard of Ozz” και ανέδειξε περισσότερο τις αρετές των συντελεστών του, με πρώτο και καλύτερο τον τεράστιο Randy Rhoads. Δυστυχώς αυτή η στούντιο κυκλοφορία έμελλε να είναι και η τελευταία του, καθώς σκοτώθηκε σε ένα μακάβριο παιχνίδι της μοίρας.
• Με αφορμή την απουσία αναφοράς στα credits και την μη καταβολή δεδουλευμένων (μεταξύ άλλων), τόσο στο “Diary of a madman”, όσο και στο “Blizzard of Ozz” που προηγήθηκε, ξεκίνησε μία πολυετής δικαστική διαμάχη μεταξύ του Ozzy και των δύο μουσικών του, του μπασίστα Bod Daisley και του ντράμερ Lee Kerslake. Σύμφωνα με τον Daisley, η Sharon Arden ήταν φίλη με τον ντράμερ Tommy Aldridge (στους WHITESNAKE αργότερα) και τον ήθελε στο συγκρότημα. Το συζήτησε με τον Daisley και αυτός διαφώνησε, διότι θεωρούσε πως η υπάρχουσα σύνθεση λειτουργούσε άριστα. Στην συνέχεια, οι Daisley και Kerslake ζήτησαν τον λόγο από το management γιατί δεν έλαβαν credits ως συνθέτες. Απολύθηκαν αμφότεροι με συνοπτικές διαδικασίες και αντικαταστάθηκαν από τον μπασίστα Rudy Sarzo (μετέπειτα QUIET RIOT/ WHITESNAKE) και τον Aldridge, που έπαιξαν και στην περιοδεία που ακολούθησε. Διάφορα γραφειοκρατικά τερτίπια επέτρεψαν στο management του Ozzy να μην καταβάλλει τα δεδουλευμένα των Daisley και Kerslake για χρόνια.
• Σε συνέχεια των παραπάνω, στις αμερικάνικες κυκλοφορίες του “Diary of a madman”, αναφέρονται ως συντελεστές οι Sarzo και Aldridge. Παρόλα αυτά, ήταν οι Daisley και Kerslake που έπαιξαν στην αρχική κυκλοφορία. Ο Daisley, πέραν του γεγονότος ότι έγραψε όλους τους στίχους στα δύο πρώτα άλμπουμ, ήταν και συνυπεύθυνος για την μουσική, μαζί με τον Randy Rhoads ο οποίος έγραφε κυρίως τα riffs και τα κιθαριστικά σόλο, ενώ και ο Kerslake προσέφερε κάποιες ιδέες. O Ozzy παρείχε μελωδίες πάνω στα φωνητικά και μάλιστα ήταν αρκετά καλός σε αυτό.
• Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τα πλήκτρα. Σε αυτή την θέση αναφέρεται ο Don Airey (RAINBOW/ DEEP PURPLE), μόνο που στην πραγματικότητα ήταν ο Johnny Cook, γνωστός του Daisley από την εποχή που έπαιζαν στην μπάντα του Mungo Jerry. Ο Airey περιόδευε εκείνη την εποχή ως μέλος των RAINBOW για το “Difficult to cure”, και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στην ηχογράφηση του άλμπουμ. Υπό την απειλή ότι θα απευθυνόταν στο ισχυρό Musicians Union, o Cook κατόρθωσε να πάρει τα χρήματά του. Ωστόσο το όνομα του δεν εμφανίζεται στα credits.
• Το πιο ντροπιαστικό επεισόδιο στο σήριαλ μεταξύ Ozzy και Sharon Osbourne – Bob Daisley/Lee Kerslake, σε συνέχεια των δικαστηρίων του 1986 και 1998, ήταν οι επανεκδόσεις των δύο πρώτων άλμπουμ το 2002, όπου σβήστηκαν τα γνήσια μέρη του μπάσου και των ντραμς και επανηχογραφήθηκαν από τους Robert Trujillo και Mike Bordin, μέλη του συγκροτήματος του Ozzy εκείνη την εποχή. Επρόκειτο για ανήθικα αντίποινα και η λαϊκή κατακραυγή ήταν τεράστια. Η Sharon έσπευσε να τα μαζέψει κακήν-κακώς και δήλωσε ότι ο Ozzy (και όχι η ίδια) ήταν υπεύθυνος για αυτή την απόφαση, ενώ γελοιωδώς υποστήριξε ότι πρόσθεσαν φρέσκο ήχο στα πρωτότυπα άλμπουμ! Ο ίδιος ο Ozzy αντέκρουσε αυτόν τον ισχυρισμό, δηλώνοντας αυτή ήταν καθαρά απόφαση της Sharon και ότι ο ίδιος δεν είχε καμία ανάμειξη. Τόνισε επίσης ότι ένα αυτοκόλλητο εξωτερικά ενημέρωνε τους αγοραστές, αν και η πραγματικότητα είναι ότι το αυτοκόλλητο δεν υπήρχε αρχικά και τοποθετήθηκε σε μεταγενέστερη ημερομηνία λόγω των αντιδράσεων. Οι δικαστικές διαμάχες συνεχίστηκαν, αλλά τα αρχικά μέρη του μπάσου και των ντραμς των Daisley και Kerslake αποκαταστάθηκαν σε μεταγενέστερες επανεκδόσεις.
• Παραγωγός του “Diary of a madman” διετέλεσε ο Άγγλος Max Norman (το πρώτο του credit σαν παραγωγός), που θα δούλευε και στα “Speak of the Devil”, “Bark at the Moon” και “Tribute”. Ο Norman συμμετείχε στο “Blizzard of Ozz” ως μηχανικός ήχου μετά την ασυμφωνία του Ozzy να συνεργαστεί με τον γνωστό Chris Tsangarides. Η καριέρα του ως παραγωγός περιλαμβάνει πολλές κυκλοφορίες στον χώρο του metal, καθώς έχει δουλέψει με συγκροτήματα όπως Y&T, ARMORED SAINT, SAVATAGE, LOUDNESS, FATES WARNING και MEGADETH.
• To πρώτο mix που προέκυψε από τις ηχογραφήσεις του “Diary of a madman” δεν άρεσε καθόλου στον Ozzy όταν το πρωτάκουσε, με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθεί. O Ozzy το παρέδωσε στον Tony Bongiovi, Αμερικάνο παραγωγό και θείο του γνωστού Jon Bon Jovi, ο οποίος ολοκλήρωσε το mixing στα Record Plant Studios στη Νέα Υόρκη.
• Σύμφωνα με τον Daisley, ο τίτλος του άλμπουμ και του ομώνυμου τραγουδιού (“Diary of a madman”) προήλθε από μία ταινία τρόμου του 1963 με τον ίδιο τίτλο και πρωταγωνιστή τον Βρετανό ηθοποιό Vincent Price. Ο Price είχε συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις hard rock δίσκου και παλιότερα όταν προσέφερε έναν απολαυστικό μονόλογο στο “Devil’s food” από το “Welcome to my nightmare” (1975) του ALICE COOPER. Μάλιστα απέκτησε και δικό του τραγούδι όταν οι παλιοί του φίλοι DEEP PURPLE ηχογράφησαν το “Vincent Price” για το “Now what?” (2013).
• Το εξώφυλλο του “Diary of a madman” εμφανίζει τον Ozzy σε κάστρο, αιματοβαμμένο, με σκισμένα ρούχα, ενώ περιβάλλεται από αραχνιασμένα βιβλία, μία νεκροκεφαλή, μία μαύρη γάτα, ανάποδους σταυρούς κι ένα σκοτωμένο περιστέρι. Το αγοράκι που γελάει διαβολικά δεν είναι άλλος από τον πεντάχρονο τότε γιο του Ozzy, τον Louis Osbourne, ένα από τα δύο του παιδιά από τον πρώτο του γάμο. Ο Louis έχει υπάρξει DJ σε μεγάλα techno και house club, ενώ πλέον έχει στραφεί στην μουσική παραγωγή και το management. Μουσικά η σχέση του με το metal είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
• Στο εσωτερικό χρησιμοποιείται το λεγόμενο Θηβαϊκό Αλφάβητο, που μεταξύ 13ου και 16ου αιώνα, λειτουργούσε ως κώδικας σε αποκρυφιστικά κείμενα. Το κλειδί είναι μία αντιστοίχιση συμβόλων με λατινικούς χαρακτήρες και το χρησιμοποιούσαν διάφοροι αποκρυφιστές της εποχής. Ήταν η συνεισφορά στο artwork από τον art director του περιοδικού Kerrang! Steve Joule.
• Το άλμπουμ ανοίγει με τα καταιγιστικά ντραμς του Lee Kerslake στο “Over the mountain”. O Frankie Banali (QUIET RIOT) ισχυρίστηκε ότι αυτή η έναρξη ήταν δική του ιδέα, όταν πήγε να ηχογραφήσει με τους μουσικούς που συγκέντρωσε ο Ozzy πριν το “Blizzard of Ozz”, δηλαδή τον Randy Rhoads και τον μπασίστα Dana Strum (μετέπειτα VINNIE VINCENT INVASION/SLAUGHTER). Σε αντίκρουση του Banali, ο Daisley υποστήριξε ότι η εισαγωγή με τα ντραμς ήταν του Kerslake.
• To “Flying high again” αναφέρεται στην χρήση ναρκωτικών, ένα θέμα που ο Ozzy γνωρίζει πολύ καλά. Όμως οι στίχοι γράφτηκαν από τον Bob Daisley, ο οποίος άντλησε έμπνευση από μία συζήτηση με ένα «ειδήμονα» του θέματος στην Αυστραλία. Ο Ozzy, πάντως εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι ο ίδιος έγραψε το τραγούδι, λέγοντας μάλιστα ότι του φάνηκε παράξενο ότι την μία έγραφε τραγούδια για την χρήση ουσιών και έπειτα έγραφε τραγούδια εναντίον της χρήσης τους! Σε άλλες δηλώσεις, υποστήριξε ότι το τραγούδι αφορούσε την επανάκαμψή του μετά τους SABBATH. Όπως και να ‘χει, έσκισε στα αμερικανικά rock singles charts, αγγίζοντας το νο. 2, σε αντίθεση με τα “Over the mountain” (νο. 38) και “You can’t kill rock and roll” (νο. 42).
• Το αινιγματικό “S.A.T.O.” είχε αρχικά τον τίτλο “Strange Voyage” όταν το έγραψε ο Daisley, εμπνευσμένος από μια επιστολή που έγραψε ο βουδιστής μοναχός Nichiren Daishonin το 1261 με τίτλο “A ship to cross the sea of suffering”. H Sharon Osbourne, πάλι, δήλωσε πως τα γράμματα στο “S.A.T.O.” είναι στην πραγματικότητα τα αρχικά αυτής (Sharon Arden – τότε «νυν» του Ozzy) και της Thelma Osbourne (ως «πρώην» του Ozzy). Ο Ozzy τελικά χώρισε από την πρώτη του σύζυγο Thelma και το 1982 παντρεύτηκε την Sharon Arden, με την οποία απέκτησε άλλα τρία παιδιά και είναι μαζί μέχρι και σήμερα. Μία άλλη ερμηνεία που δόθηκε για τον τίτλο είναι “Sailing Across The Ocean”.
• To ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ έχει επίσης μεγάλη ιστορία από πίσω. Ο Daisley ισχυρίζεται πως είναι αυτοβιογραφικό, αν και σαν προφίλ ταιριάζει και στον ίδιο τον Ozzy. Από εκεί του έμεινε και το προσωνύμιο “The Madman”. Μουσικά, το κομμάτι είναι παιδί του Rhoads, o οποίος ξεκινάει με μία κλασικότροπη εισαγωγή που έπαιζε σαν άσκηση στην κιθάρα, ενώ το σημείο που ανεβάζει στροφές είναι εμπνευσμένο, σύμφωνα με τον Rudy Sarzo, από μία σειρά ντοκιμαντέρ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το “World at war” που έπαιζε στο BBC εκείνη την εποχή και το μουσικό θέμα του είχε γράψει ο Carl Davis. Ίσως και από την περίφημη Carmina Burana του Karl Orff, κατά τον Bob Daisley.
• Τα έγχορδα που ακούγονται στο “Diary of a madman” τα επιμελήθηκε ο ενορχηστρωτής Louis Clark, που είχε συνεργαστεί με τους ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA. O Clark καθυστέρησε να πάει στην ηχογράφηση στα Abbey Road Studios (και στην 26μελή ορχήστρα που τον περίμενε), διότι ήταν σε hangover! Μπήκε μέσα φουριόζος, με δύο pint στα χέρια, και ξεκίνησε αμέσως. Μέσα σε ένα τέταρτο ολοκλήρωσε την δουλειά του και αυτή η πρώτη ηχογράφηση ήταν τόσο άρτια, που χρησιμοποιήθηκε τελικά στο τραγούδι.
• Η ρωσική έκδοση του άλμπουμ προωθήθηκε από την κρατική μουσική εταιρεία της ΕΣΣΔ Melodiya ως η μουσική μεταφορά της ιστορίας «Το ημερολόγιο ενός τρελού» (“Diary of a madman” δηλαδή) του Ρώσου συγγραφέα Nikolai Gogol, που περιγράφει την τρέλα και το θάνατο ενός δημοσίου υπαλλήλου ως φυσικό επακόλουθο του κοινωνικού αδιέξοδου στο οποίο είχε περιέλθει. Δεν αναφέρεται πουθενά ο Ozzy ούτε υπάρχει εικόνα του. Αντίθετα, το εξώφυλλο είναι ένα ασπρόμαυρο πορτραίτο του Poprishchin, του αντι-ήρωα της ιστορίας. Δυστυχώς, ο Kiril Levkov (διευθυντής της Melodiya) , ο οποίος γνώριζε αρκετά για την rock μουσική της εποχής (μέσω παράνομων κασετών που έπεφταν στα χέρια του) αλλά λίγα για τον Gogol, εκτίμησε εσφαλμένα τη στάση του Πολιτικού Γραφείου απέναντι στον συγγραφέα και το άλμπουμ κατασχέθηκε αμέσως ως αντι-γραφειοκρατική (και, κατά συνέπεια, αντικυβερνητική) προπαγάνδα. Μόνο το γεγονός ότι τα περιεχόμενα του δίσκου αποδείχθηκαν, κατά την επιθεώρηση, ότι ήταν τα λόγια ενός Άγγλου «παρανοϊκού», έσωσε τον Levkov από τον σοβιετικό «σωφρονισμό»! Η συγκεκριμένη έκδοση αποτελεί πλέον συλλεκτικό αντικείμενο μεγάλης αξίας.
• Την εποχή του “Diary of a madman”, o Randy Rhoads σε συνεργασία με τον Grover Jackson (της εταιρείας Jackson Guitars και πρώην στέλεχος της Charvel), δημιούργησε την εντυπωσιακή Jackson Concorde, βάσει εμπειρίας του με τις προηγούμενες του κιθάρες, μία Gibson Les Paul του ’74 και την περίφημη Polka-Dot Flying V που του είχε φτιάξει ο επίσης πρώην κιθαροποιός της Charvel, Karl Sandoval. To όνομα Concorde προέκυψε από την πρώτη πτήση του Rhoads στην Αγγλία για να συναντήσει τον Ozzy, όποτε και πέταξε με το ομώνυμο αεροσκάφος. Η συνεργασία των Rhoads και Jackson συνεχίστηκε με μία δεύτερη κιθάρα, η οποία ήταν και η αρχή της σειράς της Jackson RR (Randy Rhoads) που τρέχει μέχρι σήμερα και ήταν ίσως μία από τις πρώτες (αν όχι η πρώτη) επίσημη σειρά για artist custom signature ηλεκτρική κιθάρα ευρείας κυκλοφορίας. Επίσης, η γνωστή εταιρεία ενισχυτών Marshall έχει κυκλοφορήσει, σε περιορισμένο, αριθμό τον περίφημο λευκό ενισχυτή Marshall 1959RR που είχαν κατασκευάσει σύμφωνα με τις «πειραγμένες» προδιαγραφές του ίδιου του Rhoads. Το ίδιο και η Gibson, που έβγαλε επίσης έναν περιορισμένο αριθμό την ρέπλικα της Les Paul του Rhoads. Για γερά πορτοφόλια και αυτιά!
• Την εποχή μετά την κυκλοφορία του “Diary of a madman” έλαβαν χώρα γεγονότα που σημάδεψαν την καριέρα του Ozzy. To 1981, σε μία συνάντηση του με στελέχη της δισκογραφικής του εταιρείας στο Los Angeles, δάγκωσε και ξερίζωσε το κεφάλι ενός περιστεριού. Αρχικά, είχε σχεδιάσει να ελευθερώσει περιστέρια (τα είχε στις … τσέπες του!) στον αέρα, σε ένδειξη καλής συνεργασίας. Ωστόσο, λόγω της μαστούρας του εκείνη την ώρα, άρπαξε ένα από αυτά και δάγκωσε το κεφάλι του, φτύνοντας το αργότερα, με αίμα να στάζει ακόμα από το στόμα του, μπροστά στα έντρομα βλέμματα των υπόλοιπων. Την ίδια χρονιά, επισκεπτόμενος την Δυτική Γερμανία και σε παρόμοιο meeting, o Ozzy μπήκε στην αίθουσα περπατώντας «ναζιστικά», ενώ στην συνέχεια προχώρησε σε ένα … αισθησιακό στριπτίζ.
• Οι περιπέτειες με την … πανίδα, δεν σταμάτησαν εκεί, αφού στις αρχές του 1982, σε μία συναυλία στο Des Moines των ΗΠΑ έκανε ακριβώς το ίδιο με μία νυχτερίδα επί σκηνής. Σύμφωνα με τον Ozzy, νόμιζε ότι ήταν πλαστικό παιχνίδι, αλλά για κακή του τύχη ανακάλυψε όχι μόνο ότι είχε κάνει λάθος, αλλά και ότι η νυχτερίδα ήταν ζωντανή όταν την αποκεφάλισε με τα δόντια του, γεγονός που τον ανάγκασε να πάει να εμβολιαστεί για λύσσα, εσπευσμένα μετά την συναυλία. Αργότερα, έγινε στόχος μιας ολόκληρης Πολιτείας, όταν βρέθηκε ένα απόγευμα να κατουράει δίπλα στο Κενοτάφιο των πεσόντων στο Alamo του Texas, όντας τελείως μεθυσμένος και φορώντας τα ρούχα της γυναίκας του (μιας και τα δικά του τα είχε πάρει η Sharon προκειμένου να τον εμποδίσει να βγει έξω από το κατάλυμα τους). Τον συνέλαβε η αστυνομία αλλά τον απελευθέρωσε το βράδυ για να παίξει την προγραμματισμένη συναυλία του. Μέχρι το 1992 δεν του επετράπη να ξαναπαίξει εκεί.
• Μέχρι να εδραιωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο metal την δεκαετία του ’80, ο Ozzy ανταγωνιζόταν έντονα το πρώην συγκρότημα του, τους BLACK SABBATH. Oι SABBATH εκείνη την εποχή είχαν τον Ronnie James Dio στα φωνητικά. Αυτή η κόντρα, πέρα από τραγούδια και συνεντεύξεις, έγινε εμφανής και στην περιοδεία του “Diary of a madman” όπου ο Ozzy προσέλαβε τον Βρετανό ηθοποιό John Edward Allen, ο οποίος είχε ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: ήταν νάνος, με ύψος 117 εκατοστά. Ωστόσο, όταν ο Ozzy μετονόμασε τον Allen σε “Ronnie”, έγινε φανερό ότι επρόκειτο για ένα κακόγουστο αστείο σε βάρος του Dio, ο οποίος ήταν αρκετά κοντός (1,63). Ανάμεσα στα τραγούδια, ο Ozzy είχε τον Allen να ντύνεται ως καλόγερος και να του φέρνει ποτά και πετσέτες. Στο τέλος της συναυλίας, ο Ozzy θα έφερνε τον “Ronnie” πίσω στη σκηνή για να απαγχονιστεί τελετουργικά κατά το “Goodbye to romance”.
• Έχει συζητηθεί εκτενώς τι θα γινόταν εάν ο Rhoads δεν έφευγε πρόωρα από την ζωή. Κόντρα στα διάφορα σενάρια που θα τον ήθελαν να βγάζει μία σειρά ανεπανάληπτων άλμπουμ με τον Ozzy, είναι πολύ πιθανό να μην έμενε για πολύ ακόμα στο συγκρότημα. Το μεγάλο του πάθος ήταν να παίζει και να διδάσκει κιθάρα. Αυτό έκανε άλλωστε και πριν το “Blizzard of Ozz” και αυτό σκόπευε να κάνει στην συνέχεια. Σύμφωνα με την μητέρα του Delores Rhoads, η μεγάλη επιθυμία του ήταν να σπουδάσει στο UCLA μέχρι να ολοκληρώσει μεταπτυχιακές σπουδές στην κιθάρα. Κατά τον Tommy Aldridge, λίγο πριν τον θάνατο του, φαίνεται να έγινε καυγάς στα παρασκήνια μετά από μία συναυλία όταν ο Rhoads είπε στον Ozzy ότι δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο και θέλει να φύγει. Ο Ozzy αφήνιασε και τον γρονθοκόπησε.
• Ένα χαλασμένο air-condition στο λεωφορείο που χρησιμοποιούσε το συγκρότημα ήταν η αφορμή για μία από τις τραγωδίες στην ιστορία του metal. Καθ’ οδόν προς το Orlando όπου θα έπαιζαν σε κάποιο φεστιβάλ, σταμάτησαν για να επιδιορθώσουν την βλάβη, με τον Ozzy να κοιμάται μέσα στο λεωφορείο. Δίπλα υπήρχε ένα αεροδρόμιο με μικρά αεροπλάνα και ο οδηγός του λεωφορείου και ιδιωτικός πιλότος Andrew Aycock, χωρίς να πάρει κάποια άδεια, μπήκε σε ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο. Στην πρώτη πτήση, ανέβασε τον Don Airey και τον tour manager Jake Duncan. Στη συνέχεια προσγειώθηκε και πήρε ως επιβάτες τον Rhoads και την 58χρονη μακιγιέρ Rachel Youngblood για μία δεύτερη πτήση. Ο Rhoads είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να πείσει τον Rudy Sarzo να έρθει μαζί τους, αλλά ο Sarzo αρνήθηκε προκειμένου να κοιμηθεί λίγο ακόμα. Ο Aycock ήθελε να ταρακουνήσει το λεωφορείο για να ξυπνήσει όσους κοιμόντουσαν, πετώντας χαμηλά από πάνω. Έκανε δύο περάσματα, αλλά η τρίτη προσπάθεια ήταν και η μοιραία. Ένα από τα φτερά του αεροπλάνου συγκρούστηκε με την οροφή του λεωφορείου, στέλνοντας το σε ανεξέλεγκτη πορεία. Τελικά κατέπεσε στο γκαράζ ενός κοντινού αρχοντικού, και πήρε φωτιά. Ο Don Airey ήταν ο μόνος από το συγκρότημα που παρακολούθησε έντρομος το συμβάν. Οι επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία και τα πτώματα ταυτοποιήθηκαν από οδοντιατρικά στοιχεία και κοσμήματα. Μετά από έρευνα διαπιστώθηκε ότι το ιατρικό πιστοποιητικό του Aycock (ο οποίος είχε καταναλώσει κοκαΐνη πριν τις πτήσεις) είχε λήξει, όπως και η άδεια του. Ο Ozzy σοκαρίστηκε τόσο πολύ από το συμβάν, που το ίδιο βράδυ εξομολογήθηκε στην σύζυγο του ότι θέλει να εγκαταλείψει την μουσική. Η περιοδεία του “Diary of a madman” συνεχίστηκε με τον Bernie Torme (πρώην GILLAN) και, μετά από ένα μήνα, με τον ταλαντούχο Brad Gillis (μετέπειτα NIGHT RANGER).
• Οι Daisley και Kerslake ήταν μαζί στο Houston με τους URIAH HEEP όταν έμαθαν τα άσχημα νέα. Ο Kerslake ήταν στο μπαρ του χώρου που θα έπαιζαν εκείνο το βράδυ όταν ο Daisley τον πλησίασε κατάχλωμος. Ο Kerslake ρώτησε τι συνέβη και ο Daisley είπε πως έγινε ένα αεροπορικό δυστύχημα εκείνο το πρωί και ο Rhoads ήταν ανάμεσα στα θύματα. Ξέσπασαν σε κλάματα, καθώς είχαν δεθεί πολύ με τον Rhoads και είχαν γίνει στενοί φίλοι. Μάλιστα ο Daisley είχε περιγράψει μία ανατριχιαστική ιστορία, από την εποχή πριν την έλευση του Kerslake στο συγκρότημα, όπου με τον Rhoads, τον Ozzy και έναν roadie έπαιζαν με έναν πίνακα Ouija (πίνακας που χρησιμοποιείται για επικοινωνία με πνεύματα). Το πνεύμα απευθυνόμενο στον Rhoads του είπε ότι «θα πεθάνει».
Κώστας Τσιρανίδης
