Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου, κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι η επέτειος κυκλοφορίας του “Falling into infinity” αλλά και του ομώνυμου άλμπουμ των DREAM THEATER, δύο δίσκων που έχουν λάβει τις πιο ανάμικτες κριτικές από τον Τύπο και τους πολυάριθμους οπαδούς τους. Το “Falling into infinity” όμως, έχοντας κυκλοφορήσει το 1997, έχει απείρως περισσότερες ιστορίες και παρασκήνιο, οπότε προκρίθηκε πανηγυρικά, όντας και ο δίσκος για τον οποίο έκανα πρώτη φορά συνέντευξη με τους DREAM THEATER (μιλώντας γύρω στις 2 ώρες με τον James LaBrie). Ας ξεκινήσουμε τις ιστορίες μας λοιπόν:
• Στην εταιρία τους, την Electra, είχε αναλάβει πρόεδρος η Sylvia Rhone, που δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το hard rock και ο μόνος λόγος για τον οποίο κράτησε το συγκρότημα στην εταιρία, ήταν η επιτυχία που έβλεπε να έχουν στην Ευρώπη και την Ιαπωνία. Όμως έγιναν πολλές αλλαγές στα άτομα που υπήρχαν στην εταιρία και στήριζαν τους DREAM THEATER και ο A&R Derek Oliver, που ήταν μαζί τους από το “Images and words”, δεχόταν αφόρητες πιέσεις να γράψει το συγκρότημα κάτι που θα κάνει το εμπορικό breakthrough. Το αποτέλεσμα ήταν τα πρώτα κομμάτια που στάλθηκαν, να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων!!! Στη συνέχεια, έφυγε και ο Oliver από την εταιρία και ο αντικαταστάτης του, Josh Deutsch, αποδείχθηκε παντελώς άσχετος με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του σχήματος…
• Τα πρώτα τραγούδια που γράφτηκαν, ήταν το επικό “Raise the knife” (κατά τη γνώμη μου, ένα από τα καλύτερα υπερδεκάλεπτα τραγούδια τους ever) και το “Where are you now”, για τα οποία δεν έλαβαν καν feedback. Το ίδιο συνέβη και στα “Lines in the sand”, “Just let me breathe” και “Trial of tears”. Μόνο όταν τους έστειλαν το “Hollow years” και το “You or me”, άρχισαν να βλέπουν potential στον δίσκο. Όλο αυτό, έφερνε μία διαρκή απογοήτευση στα μέλη των DREAM THEATER, αφού ένιωθαν πως έγραφαν μουσική για να ικανοποιήσουν γραβατωμένους υπαλλήλους.
• Πολλοί, εκ των υστέρων, κατηγόρησαν τον Derek Sherinian ότι ήταν εκείνος που προσπάθησε να κάνει τους DREAM THEATER πιο εμπορικούς, κρίνοντας –χωρίς να γνωρίζουν παραπάνω- από την περίοδο που έπαιξε με τους KISS και τον Alice Cooper. Αν δουν την καριέρα του αργότερα, βέβαια, θα διαπιστώσουν ότι η καρδιά του χτυπά σαφώς πιο πολύ για το fusion και την προοδευτική μουσική. Έτσι η μεγάλη του συνεισφορά στο “Falling into infinity”, δεν ήταν μόνο σε μπαλάντες όπως το “Anna Lee”, αλλά και στα δεκάλεπτα έπη, “Lines in the sand” και “Trial of tears”.
• Ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα που κλήθηκαν να επιλύσουν οι DREAM THEATER την περίοδο πριν τις ηχογραφήσεις, ήταν οι σχέσεις ανάμεσα στους δύο manager τους, του Jim Pitulski και του Rob Shore, οι οποίες είχαν φτάσει σε σημείο “highlander”, δηλαδή “There can be only one”. Το θέμα ήταν ότι ο Mike Portnoy ήταν πιο κοντά στον Pitulski και ο John Petrucci πήγαινε πιο πολύ με τα νερά του Shore, δημιουργώντας μία ακόμη περίεργη κατάσταση… Αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η εταιρία προτιμούσε να πάνε σε πιο μεγάλο management, καταλαβαίνετε εύκολα την ένταση που υπήρχε. Για την ιστορία, νικητής σ’ αυτήν την άτυπη μονομαχία, βγήκε ο Rob Shore, με τον Jim Pitulski να κάνει αγωγή στο σχήμα… Μύλος δηλαδή και σίγουρα όχι η κατάλληλη περίοδος να γράψει κανείς μουσική.
• Παραγωγός στο άλμπουμ, επιλέχθηκε από την εταιρία ο Kevin Shirley. Μέχρι τότε είχαν πέσει στο τραπέζι, τα ονόματα των Peter Collins, Trevor Horn, Paul Northfield, Trevor Rabin, Steve Lillywhite και Daniel Lanoire. Ο Mike Portnoy όμως, είχε ήδη μιλήσει με τον Kevin Gilbert αρκετές φορές για να αναλάβει τον δίσκο, κάτι που δεν συνέβη, γιατί λίγες μέρες μετά τα πρώτα τηλεφωνήματα, ο Gilbert… πέθανε…
• Ιδιαίτερα ο Mike Portnoy, είχε πάρα πολλές διαμάχες με τον Shirley και δεν γούσταρε με τίποτα τον τρόπο με τον οποίο έκανε παρεμβολές στα τραγούδια. Σημεία τριβής ήταν κυρίως το “Lines in the sand”, αλλά ακόμα πιο πολύ, το “Burning my soul”, όπου πήρε το instrumental μέρος του κι έκανε το “Hell’s kitchen”, λίγο-πολύ.
• Αν ρωτήσει κανείς τον Mike Portnoy, ποιο από τα τραγούδια των DREAM THEATER δεν μπορεί να ακούσει, θα απαντήσει σίγουρα το “Take away my pain”, αφού θεωρεί ότι ήταν εντελώς λάθος από πλευράς του Kevin Shirley να βάλει μαράκες και να αλλάξει την ενορχήστρωση μ’ έναν τρόπο τον οποίο περιγράφει ως «ένα ταξίδι από την Καραϊβική στο Disneyworld”… Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τραγούδι που έγραψε ο Petrucci μία μέρα μετά τον θάνατο του πατέρα του και το θεωρεί ως το πιο συναισθηματικό τραγούδι που είχε γράψει ποτέ. Από την πλευρά του, ο Shirley, θεωρεί ότι ο Petrucci χρησιμοποίησε εντελώς λάθος σόλο κιθάρας στο “Hollow years” κι έπρεπε να χρησιμοποιήσει αυτό που επέμενε να πεταχτεί. Αν είναι αυτό που παίζει έκτοτε στα live, είμαι με τον Shirley με χέρια και με πόδια!!!
• Μία από τις ιστορίες που συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε σχετικά με το “Falling into infinity”, είναι η συμμετοχή του Desmond Child, διάσημου παραγωγού που έχει κάνει τεράστιες επιτυχίες με τους BON JOVI, AEROSMITH και τόσους μα τόσους άλλους (μέχρι και με τον Σάκη Ρουβά έχει συνεργαστεί!!!), ο οποίος φαινόταν να έχει το άγγιγμα του Μίδα. Μπορούσε να λειτουργήσει με τους DREAM THEATER όμως; Όπως αποδείχτηκε, όχι. Ο John Petrucci πήγε μία μέρα στο σπίτι του, με το “You or me”, εκείνος δούλεψε πολύ το ρεφρέν, άλλαξε τον τίτλο σε “You not me”, αλλά δεν υπήρχε κανείς στην εταιρία να προωθήσει το τραγούδι στα ραδιόφωνα, αφού δεν ενδιαφέρονταν για τους DREAM THEATER… Συν το γεγονός ότι τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είχαν εξοργιστεί, γιατί ήταν το μοναδικό τραγούδι που έχει δουλευτεί μόνο από ένα μέλος τους. Όταν υπάρχει στο σχήμα ένα control freak σαν τον Portnoy κιόλας, καταλαβαίνετε που θα έφτασε η ένταση!
• Αρχικά, το άλμπουμ προοριζόταν για διπλό. Αυτό τουλάχιστον ήθελε το συγκρότημα, η εταιρία όμως ούτε που το συζητούσε. Έτσι λοιπόν, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, η αρχική, 20λεπτη εκδοχή του “Metropolis Pt. 2” (καλύτερα αν με ρωτάτε, γιατί μετά βγήκε το “Scenes from a memory” βασισμένο σ’ αυτό το κομμάτι), αλλά και τα “Where are you now”, “Raise the knife” (μέγα λάθος, να το ξαναπώ), “Speak to me”, “Cover my eyes”, “The way it used to be”. Όλα αυτά τα τραγούδια, υπάρχουν στο επίσημο bootleg με τα demo του “Falling into infinity”, αλλά και στο Χριστουγεννιάτικο fan club CD του 1999, με τίτλο “Cleaning out the closet”.
• Πιάνοντας το θέμα των στίχων, όσοι γράφτηκαν από τον Mike Portnoy, είχαν να κάνουν με την απογοήτευση που ένιωθε εξαιτίας της κατάστασης με τη δισκογραφική τους εταιρία. Τα έβαζε λοιπόν με τον Desmond Child (“Keep your thoughts and ideas inside your head, we’ve got someone else who can think for you instead”), με τη δισκογραφική τους (“Using your words, controlling my life, can’t you see it’s my words that give you your life”) και πολλά άλλα. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. «Τα έχωσε» και στους BLIND MELON, ένα pop/rock σχήμα, το οποίο είχε δηλώσει για το “Images and words” ότι «αυτό είναι το είδος μουσικής που ακούς μόλις αρχίζεις και βγάζεις τρίχες στην εφηβεία». Η απάντηση ήταν πληρωμένη, αφού ο τραγουδιστής τους, Shannon Hoon, πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών και ο στίχος στο “Just let me breathe”, γράφει: “Shannon Hoon and Kurt Cobain, make yourself a household name… Until you kill yourself and then the sales go through the roof, calculated, formulated”.
• Όπου δείτε στο booklet ότι στα backing vocals είναι οι Del Fuvio Monks, δεν είναι άλλοι από τους Petrucci, Portnoy και Sherinian!!!
• Ο αρχικός τίτλος του δίσκου για περίπου έναν χρόνο, ήταν “Stream of consciousness” (από έναν στίχο που υπάρχει στο “Lines in the sand”), αλλά κάποια μέλη τον θεώρησαν πολύ πομπώδη και κατέληξαν στην πρόταση του Petrucci για το “Falling into infinity”. Τελικά ο τίτλος αυτός δεν έμεινε αχρησιμοποίητος, αφού τον έβαλαν στο instrumental κομμάτι του “Train of thought”.
Αναλυτικά, περισσότερες λεπτομέρειες για τον δίσκο και πληροφορίες για πράγματα που συνέβησαν στην περιοδεία που ακολούθησε κι έφεραν τριγμούς τόσο δυνατούς, που παραλίγο να οδηγήσουν το σχήμα στη διάλυση, μπορείτε να διαβάσετε στο κείμενο για την 20η επέτειο του δίσκου, που γράφτηκε δύο χρόνια πριν.
Επίσης, μπορείτε να μπείτε να ακούσετε την fan boy edition του δίσκου, όπως την έφτιαξε με περίσσιο μεράκι ο Γιώργος Κόης στο soundcloud, χρησιμοποιώντας τα demo του δίσκου και βάζοντάς τα με τρόπο που να βγαίνει ένα διπλό βινύλιο!!!
Σάκης Φράγκος
