a
Το μάθημα παλαιοντολογίας τέλειωσε, βγάλτε όλοι μια κόλλα χαρτί και γράψτε τι μάθατε μέσα από τους τελευταίους τέσσερις δίσκους των THE OCEAN μέσα στα δέκα χρόνια που πέρασαν. Γιατί είναι αλήθεια, ότι κάθε τίτλος κομματιού ή κυκλοφορίας ήθελε μια ολόκληρη διατριβή για να καταλάβει κανείς σε τι αναφερόταν. Όπως και να έχει, φτάνοντας τρέχουσα περίοδο του κύκλου της ζωής στην γη, το συγκρότημα κυκλοφορεί το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο αυτής της θεματικής πορείας, το οποίο ονομάζεται “Halocene” (η τρέχουσα γεωλογική εποχή).
Υπάρχουν πολλοί λόγοι ώστε η πρώτη ακρόαση του “Halocene” να μπερδέψει τα πράγματα μέσα στο μυαλό εκείνου που αγαπά και ακολουθεί την μπάντα εδώ και χρόνια. Πρώτα από όλα επικρατεί η αίσθηση ότι ο δίσκος βγήκε πολύ γρήγορα. Εντάξει τα “Phanerozoic” I και II βγήκαν σε πολύ πιο σύντομο διάστημα, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν διπλό δίσκο, όπου μέρη του δεύτερου προέκυψαν από την παραγωγή του πρώτου. Κατά δεύτερον, ο down tempo προσανατολισμός του “Halocene”, πέρα από το γεγονός ότι προσομοιάζει με την κλιμάκωση του “Pelagial” (2013), παρόλα αυτά ηχεί πολύ ασφαλής συνθετικά. Επιπλέον η αλλαγή του ήχου σε πιο ηλεκτρονικούς – ambient ήχους, ίσως να προβληματίσει και τους τελευταίους που πιστεύουν ότι οι THE OCEAN είναι η post hardcore μπάντα των πρώτων δίσκων.
Από την άλλη, υπάρχουν οι παραπάνω, αλλά και άλλοι τόσοι λόγοι για να θαυμάσεις αυτή την κυκλοφορία. Ο σύντομος χρόνος, η εν μέρει αλλαγή του ήχου σε συνδυασμό με την διατήρηση της μουσικής ταυτότητας που ανέδειξε την μπάντα θα έλεγα πως εμπίπτουν στα θετικά. Διότι μετά τις πρώτες ακροάσεις έρχεσαι αντιμέτωπος με μια εξελικτική διαδικασία που λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να πραγματοποιήσουν με τέτοια επιτυχία. Σημαντικός παράγοντας αυτής της δημιουργικής πορείας αποτέλεσε ο Peter Voigtmann (υπεύθυνος για τα πλήκτρα), ο οποίος αν και μπήκε στο γκρουπ αρκετά πρόσφατα (μόλις το 2018), ωστόσο έχει καταφέρει να αφήσει το στίγμα του. Είναι τόσο θεμελιώδης η επιρροή του Voigtmann στο “Halocene”, όπου κυκλοφόρησε το “Limbus” υπό το όνομα SHRVL, μια ξεχωριστή κυκλοφορία, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πόνημα των THE OCEAN. Δεύτερο σημείο αναφοράς, το “Unconformities”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε o Robin Staps κι η παρέα του, όπου συμμετέχει η εξαιρετική Karin Park και που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον παραδοσιακό ήχο της μπάντας, αλλά ταυτόχρονα, μόλις το ακούσεις αναγνωρίζεις όλα εκείνα τα βασικά στοιχεία του ήχου της.
Είναι η δισκογραφική πορεία των THE OCEAN ο ορισμός της εξέλιξης; Μα βεβαίως. Μαζί με τους CULT OF LUNA είναι ίσως οι μοναδικές εναπομείνασες post metal μπάντες υψηλού επιπέδου. Βέβαια μπορεί οι COL να έχουν περιχαρακώσει τον ήχο τους και να ξεφεύγουν ελάχιστα από αυτόν, εμπλουτίζοντας τον με το σταγονόμετρο, ενώ στον αντίποδα οι THE OCEAN φαίνεται πως έχουν εξαντλήσει τα συνθετικά μοτίβα μέσα στο αυστηρό post metal πλαίσιο και αναζητούν νέες διεξόδους, πάντα με οδηγό το δίδυμο Staps και Rossetti. Δώστε χρόνο στο “Halocene”, όχι μόνο για να φτάσετε στο heavy μέρος του που βρίσκεται προς το τέλος του δίσκου, αλλά πολύ περισσότερο για να νιώσετε τον παλμό και την ατμόσφαιρα που αποπνέει.
8 / 10
Νίκος Ζέρης
