Λατρεύω όταν δίσκοι τέτοιου βεληνεκούς ξεκινούν με επικές εισαγωγές. Για κάποιο ακατανόητο λόγο στο πίσω μέρος του κρανίου μου προβάλλεται σε widescreen η εμβληματική σκηνή της προσγείωσης του μονολίθου, στο “2001: A Space Odyssey”. Φυσικά όταν ένα τέτοιο φαινόμενο δημιουργείται στο θυμικό του καθενός, δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως επακόλουθο και τις ανάλογες προσδοκίες. Έτσι λοιπόν, το εναρκτήριο “The Cambrian Explosion” δημιουργεί τις προσδοκίες, και το “Phanerozoic I: Palaeozoic” τις δικαιώνει στο έπακρο.
Είναι γνωστό ότι κάθε δίσκος της μουσικής κολεκτίβας των THE OCEAN εσωκλείει μια συγκεκριμένη θεματική ενότητα, ανάλογα με το πανεπιστημιακό αμφιθέατρο στο οποίο αποφασίζει να περάσει τον χρόνο του ο Robin Staps. Έτσι λοιπόν, αφού περάσαμε από τις συγκρούσεις των τευτονικών πλακών της γεωλογίας, στην αδυσώπητη αντιπαράθεση μεταξύ αστρονομίας και φιλοσοφίας, και αφού ανοίξαμε τα εγχειρίδια του Κουστώ για το ωκεανογραφικό “Pelagial”, επιστρέφουμε εκεί όπου όλα ξεκίνησαν. Στην μεγάλη έκρηξη ζωής της Καμβρίου. Όχι, δεν θα αναλύσουμε μία μία τις παλαιοζωικές περιόδους, πως θα μπορούσαμε άλλωστε, απλά θα μείνουμε στο γεγονός ότι η μπάντα τοποθετεί μουσικά (και χρονικά) τον δίσκο κάπου ανάμεσα από το “Precambrian” και το διπλό “Heliocentric/Anthropocentric”. Επίσης, όπως υποδηλώνει ο τίτλος, θα πρέπει να αναμένουμε και έναν δεύτερο δίσκο, ο οποίος σύμφωνα ξανά με το συγκρότημα θα έρθει σε δύο χρόνια.
Αρκετά όμως με τα τυπικά της κυκλοφορίας. Αυτό άλλωστε που κάνει ξεχωριστό κάθε δίσκο των THE OCEAN δεν είναι μόνο η θεματική, αλλά πολύ περισσότερο η μουσική προσέγγιση. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το “Phanerozoic I: Palaeozoic” μπαίνει εμβόλιμα μεταξύ του δισκογραφικού κενού 2007 και 2010. Ο Staps καταφέρνει να ισορροπήσει με έναν διαφορετικό τρόπο μεταξύ του τεχνικού post/sludge ιδιώματος και των πιο “pop” (aka mainstream) μελωδικών φωνητικών, από ότι στο “Pelagial”. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του το “Phanerozoic” είναι πιο τεχνικό και πιο ωμό. Οι συνθέσεις, αν και διέπονται από ξεκάθαρα δομικά στοιχεία, ακούγονται πιο απλοϊκές και φασαριόζες. Επειδή όμως όλοι γνωρίζουμε το τεράστιο μέγεθος της μπάντας, σε μια δεύτερη ακρόαση το δουλεμένο αυτί μπορεί να πιάσει το νόημα πίσω από κάθε εναλλαγή μέσα στα κομμάτια. Πως κάθε θέμα δένει, τόσο μουσικά όσο και εννοιολογικά με το πλαίσιο του concept στο οποίο εντάσσεται. Μεγάλο παράδειγμα το “Devonian: Nascent”, ενώ ξεκινάει με μια απρόσμενη μελαγχολία (σε αυτό βοηθάει και ο τεράστιος Jonas Renkse των KATATONIA), καταλήγει σε μια ομοβροντία riffs και γιγαντιαίου drumming. Αυτό που πάντα ξεχώριζε στις συνθέσεις των THE OCEAN ήταν η “τυχαία” θέση των πιο δυναμικά δημοφιλών κομματιών. Βέβαια αυτό καθορίζεται και από το προσωπικό γούστο του καθενός. Ωστόσο στην εν λόγω κυκλοφορία ο ακροατής θα πρέπει να περιμένει να φτάσει έως το τέλος για να ακούσει ένα από τα πιο άρτια τραγούδια στην ιστορία του συγκροτήματος. Το “Permian: The Great Dying” αναμφισβήτητα αποτελεί έναν μεγάλο σταθμό για την μπάντα. Ο Loic Rossetti αποδεικνύει γιατί έχει μια ξεχωριστή θέση μεταξύ των συναδέλφων του, μιας και δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας. Πέρα από αυτό το κομμάτι ο Rossetti, σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, πότε τεντώνει και πότε χαλαρώνει τις φωνητικές του χορδές, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την πολύ καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο του κειμένου. Αφού τόση ώρα περιγράφουμε έναν δίσκο που μοιάζει τόσο με το “Pelagial”, όπου κι εκεί οι δύο μουσικολι κόσμοι τέμνονται, τότε σε τι διαφέρει το “Phanerozoic”. Πράγματι δεν παρατηρούνται πολλές διαφορές, η φιλοσοφία των συνθέσεων είναι περίπου ίδια. Θα τολμούσα να πω ότι το νέο πόνημα βρίσκεται ένα σκαλί κάτω από το “Pelagial” και αυτό γιατί στο τελευταίο παρατηρούσαμε μια συμπαγή συνεκτικότητα μεταξύ των κομματιών. Μουσικά θέματα που ξεκίναγαν στο δεύτερο κομμάτι ολοκληρώνονταν τρία κομμάτια μετά. Αυτό το εγχείρημα λοιπόν δεν αναπαράγεται ξανά, για αυτό μοιραία οτιδήποτε μετά από αυτό είναι καταδικασμένο να υπολείπεται. Παρόλα αυτά, το “Phanerozoic” έχει πολλές και καλές στιγμές! Ακόμα και στα σημεία όπου ετοιμάζεσαι να πατήσεις skip, ξέρεις ότι υπάρχει μια χρηστική λειτουργία για το εν λόγω μέρος, μια προετοιμασία για αυτό που θα ακολουθήσει. Ακούστε λοιπόν τον δίσκο, μέχρι το τέλος, και μετά είμαι σίγουρος ότι θα περιμένετε για το δεύτερο μέρος.
8/10
Νίκος Ζέρης
