Οι PARADISE LOST είναι δεδομένο ότι αποτελούν μια από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα των Ελλήνων οπαδών και για αυτό μας επισκέπτονται σε κάθε σημαντική και ασήμαντη αφορμή. Αυτό το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου πρόκειται να λάβει χώρα άλλη μια συναυλία τους στο Piraeus Academy και εδώ στο Rock Hard είπαμε να κάνουμε κάτι το διαφορετικό. Μια κασέτα διάρκειας 90 λεπτών, οι οποία θα περιέχει δύο τραγούδια από κάθε album των PL, ξεκινώντας από το “Host” και καταλήγοντας στο πιο πρόσφατό τους “Medusa”, αφήνοντας δηλαδή στην άκρη την καριέρα του γκρουπ που τους έκανε τόσο αγαπητούς στην Ελλάδα κι όχι μόνο, από το ντεμπούτο τους, μέχρι και το “One second”. Την πιο υποτιμημένη περίοδό τους, με άλλα λόγια. Οι Σάκης Φράγκος, Ντίνος Γανίτης, Γιώργος Κόης, Γιάννης Σαββίδης, Νίκος Ζέρης και Δημήτρης Τσέλλος αναλαμβάνουν τη μουσική επιμέλεια της κασέτας, την οποία μπορείτε και να ακούσετε στο τέλος του άρθρου.
SIDE A – Διάρκεια: 36:28
So much is lost (Host, 1999) 4:17
Μέχρι τότε, ήταν αρκετά τα metal σχήματα που είχαν διασκευάσει DEPECHE MODE (μην ξεχνάμε τους IN FLAMES του “Whoracle” πχ). Κανένα δεν είχε δοκιμάσει να παίξει σαν τους DEPECHE MODE όμως. Στο “One second”, υπήρχαν τα πρώτα σαφή δείγματα γραφής. Το “Host” ήταν ο δίσκος που ήθελαν πραγματικά να βγάλουν οι LOST και είμαι βέβαιος πως θα ήθελαν να συνεχίσουν να παίζουν έτσι για αρκετά χρόνια. Το “So much is lost” που ανοίγει το δίσκο, αν έβγαινε τώρα, που το ευνοεί η συγκυρία, θα είχε κάνει πάταγο!
Permanent solution (Host, 1999) 3:13
Εντάξει, καμία σχέση με τους PARADISE LOST που είχαμε αγαπήσει μέχρι τότε, το θεωρώ όμως από τα ωραιότερα κομμάτια που έγραψαν. Αιρετικό; Γιατί όχι; Ηλεκτρονικό μέχρι τα μπούνια, αλλά τρία λεπτά που δεν τα ξεχνάς εύκολα. Το προτιμώ χίλιες φορές από τις απέλπιδες προσπάθειές τους, σε επόμενους δίσκους να παίξουν κάτι που δεν τους έβγαινε…
I am nothing (Believe in nothing, 2001) 4:01
Τα ηλεκτρονικά samples στο intro έρχονται απευθείας από το “Host” αλλά η σύνθεση δεν έχει καμία σχέση. Τραγούδι σήμα κατατεθέν της μπάντας, τρομερό κουπλέ ακόμα πιο ωραίο ρεφραίν, η επιστροφή των PARADISE LOST έγινε σε αυτόν τον δίσκο με αυτό το τραγούδι. (ΝΓ)
World pretending (Believe in nothing, 2001) 4:08
Αν το “I am nothing” ήταν η αρχή το “World pretending” είναι η απόλυτη επιστροφή στους PARADISE LOST που λατρέψαμε. Σκοτεινό, συναισθηματικό και για πρώτη φορά μετά από το 1995 ακούμε τον Holmes με γρέζι στην φωνή. Λίγο αλλά γρέζι! Κομματάρα! (ΝΓ)
Erased (Symbol of life, 2002) 3:32
Ίσως πρόκειται για το τελευταίο, ευρέως διαδεδομένο χιτ των PL. Η εισαγωγή με το πιάνο δε σε προϊδεάζει για τις άγριες κιθάρες που ακολουθούν, ενώ το refrain με την εναλλαγή αντρικών και γυναικείων φωνητικών αποτελεί εγγύηση ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε με ένα εντελώς catchy τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο ότι το “Erased” αποτελεί μια σχεδόν σταθερά σε κάθε συναυλία τους. I don’t know anyone… (ΓΚ)
Xavier (Symbol of life, 2002) 6:07
Από τα bonus τραγούδια της special edition του SOL, στην τρέχουσα περιοδεία τιμούν το έτερο “Smalltown boy”, αλλά αυτή εδώ η διασκευή είναι ίσως μια από τις καλύτερες που έχουν κάνει η PL σε ολόκληρη την καριέρα τους. Το εμβληματικό τραγούδι των DEAD CAN DANCE μετατρέπεται σε ένα σχεδόν υπνωτικό, trip hop εξάλεπτο, που δεν θες να τελειώσει με τίποτα. Δεν θα είχε άλλωστε νόημα να κάνουν μια επανεκτέλεση, αφού οι Perry/Gerrard απλά ΔΕΝ αντιγράφονται! (ΓΚ)
Laws of cause (Paradise Lost, 2005) 4:09
Το ρεφρέν αυτού του κομματιού, αρκεί για να λυγίσει και τον πιο σκληροτράχηλο ακροατή. Ατμοσφαιρικό κομμάτι, με έναν Nick Holmes να μας μιλάει για όσα ποτέ δε μπορέσαμε να δείξουμε. Για τους διάφορους “κανόνες” που βάζουμε στους εαυτούς μας. (ΓΣ)
All you leave behind (Paradise Lost, 2005) 2:59
Ροκάδικο και συνάμα μελαγχολικό, συναυλιακό όσο δε πάει, με ένα ρεφρέν φτιαγμένο για να τραγουδιέται από μεγάλα κοινά. Θα μπορούσε να είχε βγει από το “Draconian times”, και βγήκε μια δεκαετία μετά. Για όσα αφήνουμε πίσω και για όσα πρέπει να αφήσουμε πίσω. (ΓΣ)
Praise lamented shade (In requiem, 2007) 4:02
Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή. Πότε ήταν η στιγμή που περιμένατε λιγότερο ότι θα βγάλουν νέο δίσκο ο Greg Mackintosh και η παρέα του; Ε τότε ήταν που έσκασε ένας από τους πιο δυνατούς δίσκους της «σύγχρονης» ιστορίας τους. Διότι μπορεί το “Symbol of Life” (2002) και το ομότιτλο “Paradise Lost” (2005) να στέκονται πιο ψηλά από τα υπερβολικά alternative, και προσωπικά αδιάφορα, “Host” (1999) και “Believe In Nothing” (2001), ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν αυτή την τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το εκπληκτικό “In Requiem”. Πρόκειται για τον δίσκο που αποτίναξε μια και καλή όλη αυτή τη κακόγουστη 90’s χροιά των Βρετανών, θέτοντας επιτέλους, όλα εκείνα τα μαγικά στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε, εκεί που πρέπει. Σε μια περίοπτη θέση, στην προθήκη με τις καλύτερες κυκλοφορίες της metal σκηνής. Με το “In Requiem” το συγκρότημα συστήνεται ξανά τόσο στους φανατικούς όσο και στους δυσαρεστημένους οπαδούς του. Ενώνει ουσιαστικά το παλιό καλό heavy riffing με τον μοντέρνο ήχο, χωρίς να τους παρουσιάζει παράφωνους ή μονοδιάστατους. (NZ)
SIDE B – Διάρκεια: 44:59
Your own reality (In requiem, 2007) 4:02
Θα πει κανείς ότι το ίδιο έγινε και με τους δύο προηγούμενους δίσκους, με μια διαφορά όμως. Ο δίσκος που έφερε τα πάνω κάτω στην metal σκηνή στα 00’s κυκλοφόρησε το 2006. Ο λόγος γίνεται για το “Monotheist” των CELTIC FROST, για τον οποίο είναι πια κοινό μυστικό ότι επηρέασε όσο τίποτα την παρέα από το Halifax, όχι συνθετικά (πως θα μπορούσε άλλωστε) αλλά ηχητικά. Η ατμόσφαιρα που εκλύει το “In Requiem” είναι τόσο όσο πρέπει σκοτεινή για να ταιριάζει με το gothic/doom ύφος των Βρετανών και οπωσδήποτε να παίρνει σαφείς αποστάσεις από οτιδήποτε κυκλοφόρησε τον ίδιο καιρό. Δεν είναι τυχαίο ότι από την στιγμή που κυκλοφόρησε ο εν λόγω δίσκος, το συγκρότημα έχει κρατήσει μια σταθερή χροιά/ατμόσφαιρα στους δίσκους του. Η αμέσως επόμενη κυκλοφορία “Faith Divide Us/Death Unite Us” ουσιαστικά επιβεβαιώνει την σωστή συνταγή του “In Requiem” ενώ αργότερα με στο “Plague Within” το συγκρότημα επιχειρεί μια ακόμη στροφή. Που όμως θα αναλυθεί παρακάτω. (NZ)
First light (Faith divides us – Death unites us, 2009) 5:02
Λες και ήρθε το “Shades of God” στο 2009, τσιγαρίστηκε με λίγο “One second” και σερβιρίστηκε στους οπαδούς των PARADISE LOST. Εξαιρετική σύνθεση, δείγμα του πως η μπάντα δεν ξέχασε τις καταβολές της, αυτές που την έκαναν να πρωταγωνιστούν την δεκαετία του 1990. (ΝΓ)
Faith divides us – Death unites us (Faith divides us – Death unites us, 2009) 4:23
H τέλεια μίξη του παρελθόντος με το “One second” βρίσκεται σε αυτό το τραγούδι. Ρεφραίν βγαλμένο κάπου ανάμεσα στη διετία 1995 – 1997 και κουπλέ από το “One second” κατάφεραν την τέλεια ισορροπία σε αυτό που ήταν κάποτε και αυτό που έγιναν στην πορεία. (ΝΓ)
In this we dwell (Tragic idol, 2012) 3:54
Mid-tempo, στακάτο και ογκώδες, με τις χαρακτηριστικές μελαγχολικές μελωδίες του Mackintosh να το εμπλουτίζουν. Βάλτε σε όλα αυτά, το σχεδόν death metal ξύσιμο στο ρεφρέν (γιατί κάποιος γούσταρε που ξανάπαιξε death metal με τους VALLENFYRE) και έχετε συνταγή για σίγουρη επιτυχία. Τρομακτικά υποτιμημένο τραγούδι. (ΓΣ)
The glorious end (Tragic idol, 2012) 5:23
Ένδοξο τέλος του δίσκου, όνομα και πράγμα λέμε! Ένα κομμάτι βαρύ σαν το κρύο του Yorkshire, και εξίσου μελαγχολικό. Αργόσυρτο, θρηνητικό και επιβλητικό όσο το ίδιο το όνομα των PARADISE LOST. Και κάπου εδώ υπάρχει το καλύτερο solo του δίσκου με έναν καταιγιστικό Mackintosh! (ΓΣ)
An eternity of lies (The plague within, 2015) 5:56
To “The plague within” δεν ήταν μόνο μια επιστροφή στο…μέλλον. Οι PARADISE LOST δεν θυμούνται απλά τις «ρίζες» τους, αλλά συγχέουν τη “Draconian times” νοοτροπία με την “One Second” αισθητική. Τα γυναικεία φωνητικά υποστηρίζουν έναν «αναγεννημένο» Holmes, o οποίος θυμάται τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος και θυμίζει σε μας τη φωνή που λάτρεψε μια ολόκληρη γενιά metalheads, ενώ τα κλασσικά έγχορδα προσθέτουν και αυτά έναν πολύ ταιριαστό τόνο στην όλη σύνθεση. (ΔΤ)
Beneath broken earth (The plague within, 2015) 6:08
Ακούστηκε από κάποιους, πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει οι Βρετανοί από το “Draconian times” και ύστερα. Και αν αναλογιστεί κανείς πως αριστουργήματα σαν το “Say just words” δεν τα λες και κλασσικά (ως προς τον ήχο που καθιέρωσαν και τους καθιέρωσε) τραγούδια τους, τότε μπορεί αυτό να ισχύει. Αργό, όχι απλώς πεσιμιστικό αλλά θανατερό, με κιθάρες βγαλμένες από το αδαμαντωρυχείο των mid 90s, CANDLEMASS «αύρα» και τον Holmes να γρυλλίζει με τη ψυχή και όχι με τη φωνή του. Ένας επιτάφιος θρήνος ντυμένος με metal ήχους. ΕΠΟΣ. (ΔΤ)
Medusa (Medusa, 2017) 6:20
Εκεί που η μελαγχολία συναντά τη τραχύτητα, και το πέπλο της είναι γεμάτο αγκάθια. Εκεί που το doom και το gothic βαδίζουν αντάμα. Εκεί που ο Holmes αλλάζει την ερμηνεία του και περνά σε καθαρά, σχεδόν απαγγελτικά φωνητικά, εκεί που το πιάνο και το έντονο distortion στις διπλές κιθάρες ζωγραφίζουν τον ίδιο, μουντό πίνακα. Υπέροχη σύνθεση. (ΔΤ)
Blood and chaos (Medusa, 2017) 3:51
Η ολοκλήρωση του κύκλου. Πραγματικά, αν πρέπει να διαλέξουμε μια μόνο μπάντα η οποία να διέγραψε έναν πλήρη μουσικό κύκλο και να συνάντησε ξανά τις πρώτες τις μέρες, αυτή είναι οι PARADISE LOST. Στο “Blood and chaos” οι ταχύτητες ανεβαίνουν ελαφρώς, το gothic στοιχείο εμφανίζεται κάπου σε μια γωνία δειλά – δειλά, και όχι φίλε μου, δεν θυμίζουν Σκανδιναβία οι Βρετανοί. Η Σκανδιναβία θυμίζει τους Βρετανούς. Για να ξέρουμε και τι λέμε. (ΔΤ)
