Πριν την έλευση του CD και των ψηφιακών πλατφόρμων, η κασέτα ήταν το πιο δημοφιλές format για να το κουβαλήσεις μαζί σου όπου ήθελες. Ειδικά στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90, η μαγνητική κασέτα είχε χαρακτηριστεί ως το “format του φτωχού” και έκαναν θραύση τα κασετόφωνα με δυνατότητα εγγραφής, ακόμα και από τη μία κασέτα στην άλλη, αγνοώντας ακόμα και τις σοβαρές απώλειες στον ήχο. Για να μην αναφέρουμε δε τα σπασμένα νεύρα όταν το μηχάνημα σου έκανε κόνξες και σου μασούσε την ταινία, όταν το τραγούδι κοβόταν στη μέση επειδή δεν είχες υπολογίσει τις σωστές διάρκειες και τις σπασμένες «πλάτες» στο πάνω μέρος της για να μη μπορείς να γράψεις τίποτε άλλο.
Παρ’ όλα τα μειονεκτήματά της, η κασέτα εξακολουθεί να αποτελεί ένα καλά κρυμμένο φετίχ των απανταχού μουσικόφιλων. Μέσω αυτής έμαθαν μουσική σε εποχές που δεν υπήρχε αδέσποτη με μερικά κλικ, πολλά δισκάδικα συντηρήθηκαν γράφοντας πάνω σε αυτές επιλογές τραγουδιών ή και ολόκληρα albums, ενώ ήταν μεγάλη η ηθική ικανοποίηση όταν εισέπραττες το μπράβο από τον φίλο ή την φίλη σου όταν έγραφες τα σωστά τραγούδια, αξιοποιούσες στο έπακρο τους χρονικούς περιορισμούς της και έδινες και το καλλιτεχνικό σου στίγμα, φτιάχνοντας και το ανάλογο εξώφυλλο. Αν δε, κατάφερνες να πετύχεις και το λογότυπο του συγκροτήματος, η πέρασή σου ήταν μεγάλη.
Σε αυτή την καινούργια στήλη, η συντακτική ομάδα του Rock Hard θα φτιάξει τις δικές της κασέτες, τις οποίες θα μπορείτε και εσείς να ακούσετε στη λίστα που θα βρίσκεται στο τέλος κάθε κειμένου. Κασέτες που θα φτιάχνονται με την αφορμή μιας νέας κυκλοφορίας, μιας επερχόμενης συναυλίας, μιας αγαπημένης μπάντας. Θα υπάρξουν όμως και φορές που οι κασέτες μας θα περιέχουν ένα ολόκληρο είδος, μια μουσική σκηνή ή θα περιέχουν τραγούδια που θα διέπονται από ένα ενιαίο concept. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα τηρούνται πιστά οι διάρκειες των 46, 60 ή 90 λεπτών συνολικά και των επιμέρους δύο πλευρών τους αντίστοιχα.
Την κορδέλα της καινούργιας στήλης την κόβουν οι MINISTRY, οι οποίοι στις 1/6 θα βρίσκονται για πρώτη φορά στα μέρη μας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
SIDE A ΔΙΑΡΚΕΙΑ 30:07
1. N.W.O. 5:30 (ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ, 1992)
Κάθε καλή κασέτα που σέβεται τον εαυτό της ξεκινά από το χιτάκι. Και ας μη γελιόμαστε, όταν λέμε MINISTRY το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το “N.W.O.”. Εδώ μιλάμε για την επιτομή του industrial metal, για να μην τολμήσω δε να πω ότι πρόκειται και για την εφεύρεσή του. Απόλυτα βιομηχανικοί ρυθμοί, ένας πλήρως οργισμένος Al και η χλεύη στον Bush τον πρεσβύτερο.
2. Jesus built my hotrod 4:52 (ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ, 1992)
Η “ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ” είναι αναμφισβήτητα ο ακρογωνιαίος λίθος στην καριέρα των Τεξανών και έτσι ένα μόνο τραγούδι δεν φτάνει. Εδώ έχουμε την απόλυτα χαοτική συνεργασία τους με τον Gibby Haynes των BUTTHOLE SURFERS, όπου τραγουδά στο στούντιο σε κατάσταση απόλυτης μέθης τα δικά του τα ακατάληπτα. Τραγούδι που σε κάνει να θες να σπάσεις ότι βρεις μπροστά σου.
3. Thieves 5:01 (The mind is a terrible thing to taste, 1989)
Το εναρκτήριο τραγούδι του “The mind…” είναι το πρώτο που πραγματεύεται με το αγαπημένο ζήτημα που θα απασχολεί μέχρι και σήμερα τον Jourgensen, την πολιτική διαφθορά. Οι κιθάρες αγγίζουν τα όρια του thrash, το drum machine βαράει αλύπητα κι έχουμε ένα τραγούδι που δε λείπει σχεδόν από τα setlist τους.
4. Stigmata 5:44 (The land of rape and honey, 1988)
Το album που άλλαξε τον ρου των MINISTRY. Και αυτό προέκυψε από τη συνεργασία του Al με τον προγραμματιστή Paul Barker. Ο ήχος του είναι λίγος πρωτόγονος μεν, οι κιθάρες δε δίνουν τον πόνο που περιμένεις, αλλά εδώ πιάνεις το νόημα, ειδικά από την παραμορφωμένη φωνή και τους μονότονους ρυθμούς. Καταλαβαίνεις από που ξεκίνησαν για την ανηφόρα και αυτοί και τα πνευματικά τους παιδιά, όπως π.χ. οι FEAR FACTORY. Και μην ξεχάσεις να δεις και την ταινία Hardware κάποια στιγμή. Δεν θα χάσεις.
5. The land of rape and honey 5:12 (The land of rape and honey, 1988)
Η επιδραστικότητα του “The land of rape and honey” ήταν τέτοια που δε μας δίνει πολλά περιθώρια από το να διαλέξουμε και δεύτερο τραγούδι. Το ομότιτλο λοιπόν αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα dancefloor standard για κάθε «σκοτεινό» μαγαζί που σέβεται τον εαυτό του. Μπορεί να μη θυμίζει τόσο τους MINISTRY όπως τους έχει στο μυαλό του ο μέσος ακροατής, οι KRAFTWERK και οι FRONT 242 να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, όμως έχει μια έντονη αίσθηση του ρυθμού που δεν γίνεται να την αγνοήσεις.
6. Revenge 3:48 (With sympathy, 1983)
Παίζοντας με τα όρια της πρώτης πλευράς και σταυρώνοντας τα δάχτυλα για να μη σου κόψει το τέλος, μια αναφορά στο ντεμπούτο δεν θα σε χαλάσει. Καμία σχέση με την αγριότητα που επακολούθησε. Ένα ευχάριστο new wave τραγουδάκι, με τον Al να είναι μέσα στα σιρόπια και να έχεις παραισθήσεις ότι ακούς κάποιο ακυκλοφόρητο των SOFT CELL. Αν μάλιστα βγάλεις τις μεταλλικές ωτασπίδες, παίζει και να το γουστάρεις (ή να πατήσεις το Rec από πάνω και να το σβήσεις, για να μη σου χαλάσει την αισθητική).
SIDE B ΔΙΑΡΚΕΙΑ 31:01
1. Lay lady lay 5:43 (Filth pig, 1996)
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με μια από τις καλύτερες διασκευές όλων των εποχών. Ακολουθώντας την πιο αργόσυρτη προσέγγιση που ακολούθησε σε όλο το “Filth pig”, το ντουέτο Jourgensen/Barker παίρνουν ένα συμπαθητικό country τραγούδι του Bob Dylan και το μετατρέπουν σε έναν άρρωστο ύμνο. Και για να μην ξεχνιόμαστε, το “Filth pig” είναι δισκάρα, μην ακούς κανέναν.
2. Bad blood 5:25 (Dark side of the spoon, 1999)
Τα πρώτα σημάδια κόπωσης φάνηκαν στο “Dark side of the spoon” με το καταπληκτικό εξώφυλλο. Παρ’ όλα αυτά, άφησε ένα σπουδαίο τραγούδι, που εξαιτίας μάλιστα του OST “The Matrix” τσίμπησε και μια υποψηφιότητα για Grammy. Τυπικό MINISTRY τραγούδι της Barker era, της καλύτερης και αξεπέραστης από τους ίδιους εποχής τους.
3. No W 2:56 (Houses of the mole, 2004)
Η τρίτη περίοδος των MINISTRY ξεκίνησε χωρίς τον Barker στο πλευρό του γερό-Al, αλλά με μπόλικη οργή για τον Bush τον νεότερο. Ο ήχος έγινε περισσότερο οργανικός και λιγότερο βαβουριάρικος, αλλά όλα τα βασικά συστατικά των MINISTRY που τους έκαναν αγαπημένους βρίσκονται και πάλι εδώ. Οι έμμεσες αναφορές στο “N.W.O.” δημιουργούν πολύ ευχάριστους συνειρμούς.
4. Senior Peligro 3:38 (Rio grande blood, 2006)
Εξακολουθώ να θεωρώ το “Rio grande blood” ως ένα πολύ μεγάλο λάθος, ως το album που εκφύλισαν τον ήχο τους προς το thrash. Ξέρω, αυτό ίσως να μην αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για εσάς τους extreme, αλλά το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μη χάνεις παντελώς την ταυτότητά σου. Ένα πολύ ωραίο thrash τραγούδι για το οποίο θα έπαιζαν μπουνιές μπόλικα συγκροτήματα του χώρου, όμως sorry, αυτοί δεν είναι οι MINISTRY που αγαπώ.
5. Life is good 4:15 (The last sucker, 2007)
Έχοντας αποφασίσει να διαλύσει τους MINISTRY και έχοντας ολοκληρώσει την σταυροφορία του εναντίον του W., ο Al δίνει την χαριστική βολή με το συγκλονιστικό “The last sucker”. Το “Life is good” είναι μάλλον το τελευταίο σπουδαίο τραγούδι τους, από αυτά που προκαλούν ανελέητα moshpit. Ξεκινώ από τώρα την προπόνηση για την 1 Ιουνίου.
6. Just one fix 5:10 (ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ, 1992)
Μια καλή κασέτα που ξεκινά με σούπερ πρόλογο πρέπει και να έχει έναν ισοδύναμο επίλογο. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ακόμη τραγούδι από την αγαπημένη Κεφαλή; Το “Just one fix” θεωρείται από πολλούς και όχι άδικα ως αυτό που κοιτά στα ίσια το “N.W.O.”. Το ζήτημα που πραγματεύεται εδώ είναι το εξίσου αγαπημένο του Jourgensen, αυτά που πίνει και δεν δίνει και κόντεψαν να του αφαιρέσουν σε κάποια φάση τη ζωή του. Το καταφανέστατο tribute στο “South of heaven” ξέρεις-ποιων στο outro αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα ενός τέλειου τραγουδιού.
7. 99 percenters 3:54 (Relapse, 2012)
Σου περισσεύουν 3 λεπτά στη δεύτερη πλευρά και κάπως θες να τα γεμίσεις και ας κόψεις και πάλι στο τέλος. Απλά πράγματα, βάζεις έναν αστερίσκο δίπλα από τον τίτλο του τραγουδιού για να δηλώσεις ότι είναι ημιτελές και κάνεις την επιλογή σου. Ο Jourgensen δεν κρατά τον λόγο του, αν και θερμός υποστηρικτής του Obama, γι’ αυτό και το “Relapse” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στην καλύτερη μέτριο. Το “99 percenters” είναι το μοναδικό που διασώζεται από την πανωλεθρία και το κριτήριο της επιλογής του είναι καθαρά εμπορικό ελέω video clip. Μη διαμαρτύρεσαι που δεν το άκουσες ολόκληρο και μην είσαι αχάριστος.
Γιώργος Κόης
