Οι ROYAL HUNT είναι μία μπάντα – κόσμημα. Δεν είναι το όνομά τους μόνο που τους προσδίδει αυτό το χαρακτηρισμό, το οποίο το «δανείστηκε» ο αρχηγός Andre Andersen από ένα πίνακα ζωγραφικής που θαύμασε σε κάποιο μουσείο. Δεν είναι το ότι έχουν κυκλοφορήσει εξαιρετικούς δίσκους στη καριέρα τους. Δεν είναι η συμφωνικότητα και η προοδευτικότητα της μουσικής τους. Είναι η… αύρα τους. Αυτό που εκπέμπουν προς τα έξω. Αυτή η πηγαία μεγαλοπρέπεια. Το αυθεντικό τους ύφος και η μοναδικότητά τους. Αν οι Δανοί ήταν κάτι άλλο, πέραν από συγκρότημα, θα ήταν μια τιάρα, ένα στέμμα, ένα πολύτιμο περιδέραιο, κατασκευασμένο από έναν εξαίρετο τεχνίτη, για την «ελίτ» και μόνο.
Αυτό το εξαιρετικό συγκρότημα έχουμε ξανά την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά για μια ακόμη φορά, αυτή τη φορά παρέα με τους εξαιρετικούς SOUL CAGES, τη Παρασκευή 20 Απριλίου στο Κύτταρο. Τι θα λέγατε να θυμηθούμε τις μέρες του tape trading και να σας γράψω μια κασέτα με μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους, από όλες τις φάσεις τους, ώστε να πάτε «διαβασμένοι» σε μια συναυλία που προβλέπεται να περάσουμε super; Μη νομίζετε, μαζί θα την ακούσουμε. Πάντα υπάρχει χρόνος για τους ROYAL HUNT!
SIDE A ΔΙΑΡΚΕΙΑ – 29:14
1. Message to God 6:42 (Paradox, 1997)
Από το κατά γενική ομολογία καλύτερο ROYAL HUNT δίσκο, το πλέον αναγνωρίσιμό τους κομμάτι αναλαμβάνει να ανοίξει τη πρώτη πλευρά της κασέτας. Από την εισαγωγή μέχρι το progressive α λα DREAM THEATER κόψιμο στη μέση και στο φαντασμαγορικό του τέλος, τα πάντα δηλώνουν πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτο super hit. Φυσικά ιδιαίτερη μνεία πρέπει και στους υπέροχους, γεμάτους προβληματισμό, στίχους.
2. Stranded 5:17 (Live 1996 – Clown in the mirror, 1993)
Μπορεί να προτιμούνται οι studio versions από τις live σε τέτοιες περιπτώσεις, εδώ όμως δεν γινόταν να παραληφθεί η εκπληκτική απόδοση της μπάντας σε αυτό το live. Απολαύστε λοιπόν το “Stranded” σε ζωντανή εκτέλεση, με τον D.C Cooper σε μια άπιαστη ερμηνεία και το συγκρότημα να απογειώνεται πραγματικά. Από τα πιο «συναυλιακά» τραγούδια των Δανών και από τις πλέον κλασσικές τους στιγμές, δεν λείπει σχεδόν ποτέ από το setlist τους.
3. Follow me 6:22 (Fear, 1998)
Ο Cooper έχει δώσει ήδη τη θέση του στον John West, έναν τραγουδιστή ο οποίος αποδίδει εξίσου καλά σε ό,τι και να του δώσεις να πει. Από rhythm ‘n’ blues μέχρι επικό heavy και power. Ένα μέγα όπλο στο οπλοστάσιο του Andersen, ο οποίος το εκμεταλλεύτηκε πλήρως. Ίσως να ήταν ο μόνος εκείνη τη χρονική στιγμή, που θα μπορούσε να αντικαταστήσει έναν τόσο ολοκληρωμένο performer όπως ήταν ο προκάτοχός του. Το “Follow me” είναι μια καταπληκτική μπαλάντα, με τη σωστή χρήση του όρου, και όχι όπως μάθαμε εμείς να ονομάζουμε κάθε δακρύβρεχτο slow κομμάτι. Με κλιμακούμενη ένταση και τέλεια ερμηνεία από τον West, θεωρείται ένα από τα καλύτερα τραγούδια του “Fear” και όχι άδικα.
4. Never give up 5:33 (Paper Blood, 2005)
Συνέχεια στην ελεγεία του John West. Πόσο ταίριαζε στη μπάντα αυτή η φωνή… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως ακόμη και οι φανατικότεροι οπαδοί του Cooper, του έβγαλαν το καπέλο. Και τι σας έλεγα πιο πάνω; Ακούστε τον εδώ να γρεζάρει τη φωνή του με τον τρόπο που μόνο ο εξίσου θεός Mats Leven το κάνει, και παραδεχτείτε τον. Το “Paper Blood” ήταν ο τελευταίος δίσκος των ROYAL HUNT με αυτόν στα φωνητικά, μάλλον ο καλύτερος και το εν λόγω κομμάτι από τις top στιγμές του.
5. Army of Slaves 6:00 (X, 2010)
Συναρπαστική αλλαγή στον ήχο, από εκεί που δεν το περιμέναμε. Όσο τρομερές συνθέσεις και να έχουν οι Δανοί, είναι καλώς ή κακώς (καλώς, κάλλιστα για μένα) ένα σχήμα με παγιωμένο ήχο εντός συγκεκριμένων πλαισίων. Εδώ όμως, έκαναν μια θαρραλέα «βουτιά» στα 70s κυρίως μέσω των «ζεστών», παλαιομοδίτικων πλήκτρων (Hammond και άγιος ο Θεός), εμπλούτισαν τον συμφωνικό τους ήχο με φυσικά όργανα (βιολί, βιόλα) και άφησαν τον Boals να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό και να θυμηθεί εποχές “Trilogy”. Κάντε το εικόνα.
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
SIDE B ΔΙΑΡΚΕΙΑ – 29:25
1. Wasted time 4:36 (Clown in the mirror, 1993)
Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το πρώτο τραγούδι στο οποίο οι Δανοί ξεδιπλώνουν τις βασικές αρετές τους σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Τη τρομερή συνεργασία της ηλεκτρικής κιθάρας, με τα συμφωνικά πλήκτρα του αρχηγού Andre Andersen και τα πολυφωνικά refrains. Αν και το κομμάτι υπάρχει στα δύο live της μπάντας (“1996” και “2006”) σε τρομερές εκτελέσεις με τους D.C Cooper και John West στη φωνή αντίστοιχα, εδώ προτιμάται η αυθεντική studio, καθώς θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί έστω σε αυτή τη συλλογή ο πρώτος τους τραγουδιστής, Henrik Brockmann, ο οποίος εν συνεχεία βοηθούσε στα δεύτερα φωνητικά. Α! Και μη ξεχαστώ. Ακούστε και από πού ξεσήκωσαν οι «metal αστέρες» SABATON τη βασική μελωδία του “Ghost Division”… άντε μη το ανοίξω το ρημάδι!
2. The first rock 4:47 (Paradox II – Collision Course, 2008)
Ο κίνδυνος της διάσπασης ορατός, η μπάντα να κλυδωνίζεται, αλλά με τον Mark Boals να λειτουργεί ως από μηχανής θεός (όνομα και πράγμα), δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Απλά, επιστρατεύεις πάλι όλα σου τα όπλα και συνθέτεις κομμάτια σαν και αυτό εδώ, που διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου στο άλμπουμ. Αν θέλετε να βρούμε το αντίστοιχο αδερφάκι του από το πρώτο “Paradox”, τότε αυτό είναι το “Tearing down the walls”. Μακάρι να ήταν όλες οι μανιέρες έτσι…
3. Half Past Loneliness 5:39 (Show me how to live, 2011)
Ο καλύτερος δίσκος της δεύτερης θητείας του Cooper στη μπάντα, εκπροσωπείται με αυτό το πανέμορφο κομμάτι. Groovy εισαγωγή με μπάσο, συνέχεια με μια πανέμορφη μελωδία στη κιθάρα, ο ρυθμός ανεβαίνει, κλασσικά το κομμάτι σε κάποια φάση «απογυμνώνεται» για να κάνουν παιχνίδι μόνοι τους ο DC με τον Andre και τα γνώριμα πλήκτρα του και να έρθει η κορύφωση με ένα μελωδικότατο, σχεδόν A.O.R refrain, από αυτά που τρελαίνουν τους Νίκα και Γανίτη. Μαγεία όπως πάντα περιβάλλει τους ROYAL HUNT.
4. One by one 5:33 (The Watchers, 2001 – Land Of Broken Hearts, 1992)
Η απόδοση του “The Watchers” στ’ αλήθεια εκτοξεύει το τραγούδι στον έβδομο ουρανό, πολύ ψηλότερα από την αρχική εκτέλεση. Ογκώδεις κιθάρες, A.O.R πλήκτρα και σταθερά μεγάλη ερμηνεία από τον καταπληκτικό John West, σε ένα τραγούδι που φέρει το ίδιο DNA με το “Message to God”, όντας ο προπομπός του κατά κάποιο τρόπο, ως συνθετική δομή.
5. Makin’ a mess 4:00 (Moving target, 1995)
Εμβατηριακή συμφωνική εισαγωγή από τον Andersen, για να έρθει στη συνέχεια ένα ρυθμικό μέρος το οποίο ανασταίνει και πεθαμένους, με τον άρτι αφιχθέντα DC Cooper (ο οποίος έφτασε μέχρι τη τελική τριάδα των υποψηφίων αντικαταστατών του Halford τότε στους JUDAS PRIEST) να αποδεικνύεται λίρα εκατό πίσω από το μικρόφωνο και τα γυναικεία πολλαπλά φωνητικά στο refrain να στολίζουν εξαίσια τη σύνθεση.
6. Surrender 5:30 (The Mission, 2001)
Neoclassical power metal στα χνάρια του μεγάλου σύγχρονου δάσκαλου (λέγε με Yngwie Malmsteen), γρήγορο, μελωδικό, εκστατικό, με φωνητικές γραμμές για Oscar και φυσικά μονομαχία κιθάρας – πλήκτρων στο solo. Εξαιρετικό, όπως άλλωστε και ολόκληρο το άλμπουμ.
Δημήτρης Τσέλλος
