a
Οι βετεράνοι Γερμανοί metallers PRIMAL FEAR έρχονται στη χώρα μας μετά από πολλά χρόνια, και το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε να αφήσει το ROCK HARD ασυγκίνητο. Έτσι, οι Δημήτρης Τσέλλος και Άγγελος Κατσούρας θυμήθηκαν τα νιάτα τους, πήραν μια 90άρα κασέτα και διάλεξαν είκοσι (20) αντιπροσωπευτικά τραγούδια της παρέας των Ralf Scheepers και Mat Sinner, γράφοντάς τα σε αυτή. Τι καλύτερο από το παραδοσιακό tape trading λοιπόν, πριν από ένα τέτοιο live;
Chainbreaker (“Primal fear”, 1998)
1998. Οι JUDAS PRIEST έχουν ήδη κυκλοφορήσει έναν χρόνο πριν το “Jugulator” το οποίο και διχάζει. Ο Ralf Scheepers (GAMMA RAY) έχει έρθει δεύτερος στην audition για τη θέση του τραγουδιστή των Βρετανών μύθων πίσω από τον Tim Owens, αλλά δεν απογοητεύεται. Ξεκινά νέα μπάντα μαζί με τον μπασίστα Matt Sinner (SINNER) και… ΝΑΙ. Αυτός ήταν ο δίσκος που θέλαμε όλοι να κυκλοφορήσει, αντί του “Jugulator”. ΑΥΤΟΣ. Τα μεταλλικά αρπακτικά στο εξώφυλλο, μαρτυρούν το “Screaming for vengeance”. Το riff του “Chainbreaker” ΦΩΝΑΖΕΙ “Defenders of the faith”. “Out of this world in another dimension, two thousand lightyears from home…” και είναι λες και ο Rob Halford δεν έφυγε ποτέ για να τραγουδήσει electro pop αηδίες. Μην μιλήσω για το ξεσηκωτικό refrain που ακολουθεί τα χνάρια του “Jawbreaker” σε βαθμό θρησκευτικής προσήλωσης. “Chainbreaker” ή αλλιώς, ένα από τα καλύτερα openers των 90’s. Τελεία και παύλα.
(ΔΤ)
Final Embrace (“Jaws of death”, 1999)
Τώρα που ξεκινάω να γράφω για το αφιέρωμα αυτό, συνειδητοποιώ ότι αυτός ο ΚΟΜΜΑΤΟΣ κλείνει φέτος 20 (ΕΙΚΟΣΙ) χρόνια ζωής. Τραγούδι που γεννήθηκε για να ανοίγει δίσκο, ένα δίσκο που θα έπρεπε να αποδείξει ότι το ομότιτλο ντεμπούτο δεν ήταν πυροτέχνημα αλλά ποιοτικότατο ξεδιάντροπο Priest-ικό προσκύνημα. Ένας Ralf Scheepers να τον πιείς στο ποτήρι στην κυριολεξία, μεστός, απίστευτα υπέροχος τονικά, τραγουδάει ένα άσμα που για κάποιο λόγο σε γεννάει ελπίδα και αισιοδοξία και ήταν η τέλεια πρώτη γεύση για ένα δίσκο που συνέχισε την επιτυχία του πρώτου άλμπουμ και έθεσε τις βάσεις για τη συνέχεια της ανοδικής τους πορείας. Σολάρα από τις λίγες, σφυρίζει στ’ αυτιά σου υπέροχα. Άκου εκεί 20…
(ΑΚ)
Iron fist in a velvet glove (bonus track – “Nuclear fire”, 2001)
Το, κατά προσωπική άποψη, καλύτερο τραγούδι της μπάντας. Και να φανταστεί κανείς, πως ήταν bonus track σε κάποιες εκδόσεις του δίσκου και μόνο. Λυρικότατο mid tempo, με τέσσερεις; Πέντε; Έξι κιθάρες; Χάνεις το μέτρημα. Εκεί που δεν το χάνεις, είναι στο καταπληκτικό refrain που ο Ralph χαρίζει μια από τις ωραιότερες διφωνίες στην μεταλλική ιστορία. Ακούστε τον πως κρατά τη φωνή του στις υψηλές οκτάβες, και ριγήστε. Μακράν ο μεγαλύτερος Γερμανός τραγουδιστής όλων των εποχών, στον metal χώρο. Ξεχωριστό αντικείμενο μελέτης, οι υπέροχοι στίχοι του. My dedication to the past I’m gonna draw the line, you hit me with an iron fist in a velvet glove… There’s no progression in from the past as time of life goes by, you hit me with an iron fist in a velvet glove…
(ΔΤ)
Tears of rage (“Primal fear”, 1998)
Τι να κάτσω τώρα να γράψω γι’ αυτό που θεωρώ την πλέον ξεχωριστή στιγμή της ιστορίας τους… Όχι απαραίτητα την καλύτερη ή γνωστότερη, αλλά αυτή που στο πρώτο άκουσμα θα ξεχώριζε απ’ ότι κι αν έκαναν στο μέλλον. Μιλάμε για κομμάτι που ακούγεται σαν ψέμα ότι το σκέφτηκε και τελικά το συνέθεσε μπάντα, και δη μεταλλική, Γερμανική και που τότε θεωρήθηκε side project. Κομμάτι καταδικασμένο να μείνει κλασσικό, δίχως υπερβολή ένα από τα κορυφαία που γράφτηκαν ποτέ σε μεταλλικό δίσκο ανεξαρτήτως είδους. Η δομή του, η κλιμάκωση στα φωνητικά, οι διπλομποτιές την ώρα που νιώθεις την καρδιά να χτυπάει δυνατότερα από ποτέ, όλα σε μία τέλεια σειρά. Πώς να μη δεθείς με κομμάτι που ξεκινάει με στίχο-δήλωση ”Out here alone, I will wear a thousand faces”; Μ-Ε-Γ-Α-Λ-Ε-Ι-Ο!
(ΑΚ)
Armageddon (“Black sun”, 2002)
Κλασσικό priest-ικό μέταλλο, με δυναμικότατες κιθάρες, πολυφωνικό refrain στα γνωστά γερμανικά πρότυπα και τον Ralph να ουρλιάζει ως άλλος δαιμονισμένος Halford στο finale, πάνω σε μια trademark δίκαση από τον Sperling. Θυμίζει και εποχές “Heading for tomorrow”, και αυτό μόνο ως θετικό μπορώ να το εκλάβω. Ένας μικρός ύμνος, με άκρως συναυλιακό χαρακτήρα, από αυτούς που ώρες – ώρες χρειαζόμαστε απεγνωσμένα.
(ΔΤ)
Sea of flames (“Devil’s ground”, 2004)
Λες και βγήκε από το πιο λιωμένο μέταλλο ή ότι ξέμεινε κάπου στο 1989 ανάμεσα στο “Ram it down” και το ”Painkiller” (ΝΑΙ, για τέτοιο επίπεδο μιλάμε), το ”Sea of flames” είναι ένα από τα 12 φαρμακερά βέλη στη φαρέτρα του κορυφαίου κατ’ εμέ δίσκου της μπάντας. Εν έτει 2004 και μετά το σκόπελο που έπρεπε να ξεπεράσουν με το απογοητευτικό σε σχέση με τα πρώτα τρία άλμπουμ ”Black sun” και με τον Tom Naumann πίσω στο συγκρότημα στη θέση του Henny Wolter, μιλάμε για κομμάτι που σου προκαλεί αβίαστο κοπάνημα, έχει πάλι απίστευτη σολάρα κι όπου χρειάζεται, έρχεται κι ο Scheepers να ανεβάσει τους τόνους όπως μόνο αυτός ξέρει.
(ΑΚ)
New rise (“Apocalypse”, 2018)
Από το φετινό, καλό άλμπουμ των Γερμανών διαλέξαμε δύο κομμάτια. Το ένα, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το εναρκτήριο “New rise”. Πάνω σε ένα καταπληκτικό drumming από τον Francesco Jovino, χτίστηκε ένας καταιγιστικός power metal ύμνος a la GAMMA RAY, στα ΠΟΛΥ καλά τους. Το oscar-ικό refrain είναι το ένα από τα δύο μεγαλύτερα ατού του κομματιού, με το δεύτερο να είναι οι κιθάρες των Magnus Karlsson, Alex Beyrodt και Tom Naumann. Θεωρώ πως μπορεί να γίνει ένα μελλοντικό classic για το συγκρότημα.
(ΔΤ)
Back from hell (“Nuclear fire”, 2001)
Μισό λεπτό να μαζέψω τον εγκέφαλο που πετάχτηκε στον τοίχο κι επιστρέφω… ΛΟΙΠΟΝ! Μακράν της δεύτερης και δίχως την παραμικρή αμφιβολία, η πιο Rob Halford στιγμή της ιστορίας που ΔΕΝ τραγούδησε ο μεταλλικός ΘΕΟΣ όλων μας. Μία ευθεία δήλωση-κατηγορώ του Scheepers προς το αγαπημένο του συγκρότημα σε φάση «δεν με πήρατε στη μπάντα στη θέση του Ripper; Ας προσέχατε»! Σχιζοφρενικό κομμάτι, τσίτα τα πάντα στο κόκκινο, με τον πρόσφατα ξυρισμένο γουλί Ralph να μη ντρέπεται να ντύνεται Metal God και να μην κρατάει καν τα προσχήματα στην ερμηνεία του, αλλά ειλικρινά ποιος… νοιάστηκε; Σχεδόν thrash-άρει και απλά αφήνει πτώματα πίσω του. Το πιο φρενήρες κομμάτι που γράψανε ποτέ. Ή μήπως όχι;
(ΑΚ)
The ritual (“Apocalypse”, 2018)
Το “Battalions of hate” του 2018. Απειλητικό, super riff-άτο, με τον Ralph να γρεζάρει τη φωνή του και να ακούγεται άκρως επιθετικός, τραγουδώντας στίχους με κάποιο ιδιαίτερο, εσωτερικό νόημα. Λογικά θα αποτελέσει ένα must για τις συναυλίες της μπάντας κατά τη περιοδεία για τη προώθηση του δίσκου, καθώς είναι ακριβώς ο τύπος του heavy metal που θέλει κάποιος να ακούσει για να περάσει καλά, με μια μπύρα στο χέρι.
(ΔΤ)
Promised land (“Primal fear”, 1998)
Ένα κομμάτι το οποίο θεωρήθηκε από την αρχή από τα πιο ώριμα του ντεμπούτου τους και αποτέλεσε sing along ύμνο. Ακόμα θυμάμαι τις αντιδράσεις του κοινού τη στιγμή που παίχτηκε το 1998 όταν ήρθαν ως support στους SKYCLAD. Κομμάτι που το ακούς και ανοίγει η καρδιά σου, σε οδηγεί όντως στη γη της μεταλλικής επαγγελίας και σε κάθε άκουσμα του δε γίνεται να μη νοσταλγείς τις στιγμές της κυκλοφορίας του συγκεκριμένου δίσκου, ο οποίος και αποτέλεσε ένα από τα τελευταία χρονολογικά πραγματικά σπουδαία άλμπουμ στην έξαρση του power metal, που τόσους οπαδούς είχε στη χώρα μας και τόσοι του γύρισαν την πλάτη στην πορεία.
(ΑΚ)
Nine lives (“Primal fear”, 1998)
Μια πολύ όμορφη, ερωτική σύνθεση… NOT! Διαβάζοντας κανείς τους στίχους, ναι, αυτοί θα μπορούσαν να είναι οι στίχοι μιας μπαλάντας από αυτές που μας ρίχνουν όλους στα πατώματα. Αλλά εδώ, ντύνουν λυρικότατα μια ταχύτατη σύνθεση, πάνω στην οποία ο Ralf Scheepers ξεδιπλώνει σε τρία μόλις λεπτά, πολλές από τις πτυχές του μεγάλου ταλέντου του. “I’ll take care, naturally, one more chance, faithfully – I need more time to understand till we’re reaching the end”, ένα pre chorus πραγματικό διαμάντι, καλύτερο και από το ίδιο το chorus.
(ΔΤ)
The healer (“Devil’s ground”, 2004)
Θα το ομολογήσω ευθαρσώς, αυτό δεν το είχα δει να έρχεται τότε. Μία τρομερά αισθαντική αρχή δίνει τη θέση της σε ένα Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο κουπλέ και ρεφρέν που σε αφήνει άναυδο από την πρώτη ακρόαση. Τρομερά μεγάλη έκπληξη από τους εν έτει 2004 PRIMAL FEAR, χαλαρουίτα από τα κορυφαία κομμάτια της δισκογραφίας τους και στα σχεδόν 7’ που διαρκεί, οι συγκινήσεις είναι εντονότατες και στην ουσία έχουμε ένα δεύτερο “Tears of rage” 6 χρόνια μετά. Λίγο πιο πομπώδες και ολοκληρωμένο ενορχηστρικά και με σαφώς πιο ζεστή παραγωγή και περισσότερα στρώματα ήχου να το περιβάλλουν. Εννοείται λατρεύω και το ελπιδοφόρο μήνυμα των στίχων του για τη δύναμη που μπορείς να πάρεις, ακόμα κι αν προέρχεται από έναν φανταστικό θεραπευτή.
(ΑΚ)
Church of blood (“Jaws of death”, 1999)
Mid tempo από αυτά που σε στέλνουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο με συντριπτικό κάταγμα αυχένα. Τα κακώς κείμενα του θρησκευτικού φανατισμού και τα εγκλήματα στο όνομα της εκάστοτε πίστης, υπό τη μορφή των θρησκευτικών πολέμων καυτηριάζονται εδώ. Αν και με την πρώτη ακρόαση υπολογίσαμε πως θα θεωρείτο από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια των Γερμανών, αυτό μάλλον είναι υποτιμημένο και παραμελημένο όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, παιγμένο μόλις 19 φορές σε 20 χρόνια…
(ΔΤ)
Fight the fire (Nuclear fire, 2001)
Αν η ρήση ”bang that head that doesn’t bang” των METALLICA έβρισκε τον ορισμό της σε κομμάτι των PRIMAL FEAR, θα ήταν σίγουρα αυτό. Μπορώ να το φανταστώ στο κάθε ”Screaming for vengeance” και ”Defenders of the faith” αυτής και της επόμενης ζωής χωρίς να χαλάσει το τελικό αποτέλεσμα ούτε στο ελάχιστο. Καραγουστάρω το πώς βαράει ο Klaus Sperling τα πιατίνια με άκρατη πώρωση και πως αγκομαχάει το ταμπούρο, πως καλπάζει το σολίδι, πως ο Ralf ακούγεται τόσο πειθήνιος και φυσικά το πόσο φωτιά και σίδερο μπορεί να μασήσεις ακούγοντας το και να μην καταλάβεις Χριστό. Επιεικώς απαραίτητο για κάθε μεταλλά – και δη κλασσικό – που σεβάστηκε έστω μία φορά τον εαυτό του.
(ΑΚ)
Under your spell (“Jaws of death”, 1999)
Μετά το “Tears of rage” που προηγήθηκε στο ντεμπούτο, νομίζεις πως θα ακούσεις ένα ακόμη εξαιρετικό τραγούδι στο ύφος του “Touch of evil” των Βρετανών μεντόρων του group. Αλλά όχι. Μπορεί να κρύβει τις ωραιότερες μελωδίες του μεταλλικού κόσμου, αλλά είναι πιο στακάτο, με πιο ανεβαστικό ρυθμό… ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟΙ στίχοι για μια ακόμη φορά, κόβουν όπως το ξυράφι και γίνονται βάλσαμο στην πληγή σαν το καλύτερο βοτάνι, την ίδια στιγμή. Εισαγωγή με πλήκτρα, υπέροχες κιθάρες και φωνητική ερμηνεία και εναλλαγές στα lead μέρη, οι οποίες θα αποτελέσουν προοίμιο για το τι θα ακολουθούσε σε ύμνους σαν το “Iron fist in a velvet glove” και θα γίνουν trademark για τη μπάντα.
(ΔΤ)
Six times dead (16.6) (“16.6 – Before the devil knows you’re dead”, 2009)
Προσωπική πάντα άποψη την οποία ενστερνίζονται και αρκετοί που ξέρω, το κορυφαίο κομμάτι της δεύτερης δεκαετίας ζωής της μπάντας. Βαρύτατο, στακάτο, πιασάρικο, φλεγματικό σχεδόν και υποχθόνιο, από ένα άλμπουμ που μετά τα ”Seven seals”/”New religion” που όσο να ’ναι δεν τα λες και τα πιο αγαπημένα άλμπουμ των οπαδών (για να το θέσουμε κομψά), είχε βάλει λιγάκι τις καρδιές πίσω στις θέσεις μας. Το συγκεκριμένο άλμπουμ το έχω και λίγο παραπάνω στην καρδιά μου, καθώς αφορούσε και την πρώτη συνέντευξη που έκανα ποτέ με μουσικό 10 χρόνια πριν, με τον Mat Sinner μάλιστα να καθυστερεί 2 ώρες να με πάρει και να μου ζητάει 3 φορές συγγνώμη. Κύριος και άπλας!
(ΑΚ)
Battalions of hate (“Primal fear”, 1998)
Πριν 20 ολόκληρα χρόνια, τους είχα δει σε εκείνο το μνημειώδες live στο ΡΟΔΟΝ παρέα με τους SKYCLAD, όπου μας είχαν πάρει τα μυαλά και τα είχαν κάνει πολτό και οι δύο μπάντες. Ακόμη θυμάμαι πως όταν τελείωσε η εμφάνιση των PF, ο Ralph ήρθε στον εξώστη για να δει μαζί μας την αντίστοιχη των ξωτικών του Martin. «Διάλεξε ένα αγαπημένο σου κομμάτι από το δίσκο μας φίλε, ένα όμως», μου είπε. «Battalions of hate φυσικά!», η απάντηση, ήρθε αβίαστα. Αβίαστα γιατί αυτό το JUDAS PRIEST meets ACCEPT θηρίο, το είχα κυριολεκτικά μάθει απ’ έξω σε μόλις 4-5 ακροάσεις… Ο Ralph χαμογέλασε, εγώ πάλι, τα ’χα κάνει πάνω μου. Όπως τα κάνω κάθε φορά που ακούω αυτόν τον οδοστρωτήρα, και ξελαρυγγιάζομαι ακολουθώντας τα τευτονικά δεύτερα φωνητικά και τις halford-esque τσιρίδες του. Μιλάμε για κομμάτι – φρέζα.
(ΔΤ)
Angel in black (“Nuclear fire”, 2001)
Θα σας πω ένα μικρό μυστικό, κομμάτι που έχει αναφορά στο όνομα μου έστω Αγγλιστί, το έχω πολύ βαθιά στην καρδιά μου. Πεντάδα κορυφαίων κομματιών της μπάντας για πλάκα, οι ίδιοι το θεωρούσαν τότε το μεγάλο τους ατού και είναι βασικός λόγος που θεωρώ το ”Nuclear fire” ανώτερο των δύο προκατόχων του και μαζί με το ”Devil’s ground” τα κορυφαία τους άλμπουμ (αιρετικός, αλλά εχέσθην)! Μπομπάτα τύμπανα, σφυριχτό lead, ύπουλα βαριά riff να συνοδεύουν από πίσω, sing along λογική, τι άλλο θες από τη – μεταλλική και μη – ζωή σου στην τελική; To get me will not be so easyyyyyy, to kill me not even the saaaaaame…
(ΑΚ)
Face the emptiness (“New religion”, 2007)
Χμ… διαφορετικό τραγούδι, δεν είχαμε συνηθίσει τους PRIMAL FEAR. Μελωδικό up tempo, με καθαρά europower χαρακτήρα και πλήκτρα από πίσω να τονίζουν τη μουσική, στηρίζεται στο λυρικό refrain και στην τέλεια ερμηνεία του Ralph. Θα ταίριαζε σαφώς πολύ περισσότερο σε κάποιον δίσκο των ύστερων GAMMA RAY ή των STRATOVARIUS, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το γεγονός πως σαν σύνθεση είναι πολύ καλή και μάλλον η καλύτερη του, για τα δεδομένα της μπάντας, μέτριου “New religion”.
(ΔΤ)
Metal is forever (“Devil’s ground”, 2004)
Κι όμως έτυχε τελικά μετά από 21 χρόνια πορείας και 12 άλμπουμ συνολικά, αυτό το τόσο κλισαρισμένο στιχουργικά κομμάτι να είναι η μεγαλύτερη και πλέον αναγνωρίσιμη στιγμή τους. Αν με ρωτάτε δίκαια ή όχι, δε μπορώ να απαντήσω με ειλικρίνεια, πιασάρικο του κερατά, δυνατό όσο πρέπει για να ανοίγει δίσκο (και ποιόν δίσκο ειδικά), συναυλιακό σε κάθε του δευτερόλεπτο, το φαντάζεσαι να το ακούς συνοδεία από στριγγλιές οπαδών και γίνεσαι παιδί ξανά. Προφανέστατα έχουν (πάρα) πολλά καλύτερα κομμάτια, αλλά είναι το κομμάτι πάνω στο οποίο είτε το πιστεύετε συνεχίζουν να βγάζουν (τα όποια) λεφτά και να συνεχίζουν ακμαίοι, οπότε πέραν γούστου, σεβασμός στο κομμάτι που τους πέρασε στο επόμενο επίπεδο και νομοτελειακά κλείνει αυτό το άτυπο αφιέρωμα.
(ΑΚ)
