a
Τα τελευταία χρόνια με την άνθηση της τεχνολογίας, είναι αρκετά πιο εύκολο να φτιάξεις ένα δίσκο. Το πολύ σημαντικό βεβαίως είναι όμως όχι να έχεις την κυκλοφορία, αλλά να είναι τέτοια που θα κερδίσει άμεσα τον ακροατή με την ποιότητά της, σε όλο τον πακτωλό από albums. Αν συγκαταλέγεσαι δε, σε group της Ελληνικής σκηνής, έχεις ίσως διπλό ρόλο αφού «πρέπει» να αποδείξεις ότι αξίζεις της όποιας προσοχής του κόσμου, ειδικά αν απέχεις πολλά χρόνια από την δισκογραφία.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι THE SILENT RAGE, ένα group που όσοι ασχολούνται με τον Ευρωπαϊκό και Αμερικάνικο power metal ήχο, όλο και κάπου θα τους έχουν συναντήσει. Το συγκροτήματα από τη μια, όπου έχει εμφανιστεί έχει αποσπάσει θετικές κριτικές, από την άλλη όμως δισκογραφικά είναι πολύ φτωχό, έχοντας στα σχεδόν 17 χρόνια παρουσίας του στην σκηνή, χωρίς να είναι τελείως ανενεργό, μόνο μια επίσημη full length studio κυκλοφορία επτά χρόνια πριν, με τίτλο “The deadliest scourge”. Δυστυχώς όποιοι και αν είναι οι λόγοι και αυτού του σχήματος γι’ αυτό, η αργοπορία δεν τους δίνει πόντους.
Αντιθέτως, αν κάποιος στην είδηση της καινούργιας δεύτερης δουλειάς τους με τίτλο “Nuances Of Life”, αδιαφορήσει, θα έχει κάνει ένα πολύ σημαντικό λάθος αφού θα προσπεράσει μια πάρα πολύ καλή δουλειά, η οποία ναι μεν έχει μουσικά στεγανά, αφού απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, αλλά είναι μια τέτοια, που «κοιτάει» στα μάτια αντίστοιχες άλλων συγκροτημάτων που υπάρχουν για χρόνια στο προσκήνιο.
Μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου τραγουδιού “The serpent lord”, που μας έχουν παρουσιάσει εδώ και καιρό, καταλαβαίνεις άμεσα ότι οι επιρροές από τους ICED EARTH είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Όσοι έχετε ακούσει την παρθενική τους δουλειά, ξεχάστε την. Οι THE SILENT RAGE, από ένα άγουρο group που έψαχνε τα πατήματά του, είναι πια ένα σχήμα που ξέρει τι θέλει να προσφέρει στον οπαδό και έχει τον τρόπο να το κάνει. Έχει καταφέρει να συνδυάσει με αρμονικό τρόπο τον Ευρωπαϊκό και Αμερικάνικο power metal ήχο μπολιάζοντας και μέρη από το κλασσικό metal, από όλους τους μεγάλους του είδους (ACCEPT, JUDAS PRIEST, RAGE των τελευταίων ετών, GRAVE DIGGER, κλπ), με μια πιο μοντέρνα ηχητική πινελιά.
Το group έχει ένα τεράστιο όπλο με ονοματεπώνυμο: Μιχάλης Ρινακάκης. Ο εν λόγω κύριος που κρατάει το μικρόφωνο, είναι η αρτιότερη απόδειξη ότι όταν έχεις ένα μοναδικό χάρισμα, πρέπει να μην το αφήνεις να πάει χαμένο, κάτι που εκείνος έκανε. Ακούγοντας τον σου έρχονται άμεσα στο μυαλό οι Matt Barlow, Sean Peck, Tim Ripper Owens και Ralf Scheepers, κάνοντάς τον την καλύτερη μεταγραφή που θα μπορούσε να γίνει στο group. Ακούγοντας πολλές φορές τον δίσκο, είναι εκπληκτικός ο τρόπος που τραγουδάει, δίνοντας την απαραίτητη ώθηση σε κάθε σύνθεση. Φυσικά αν και τα ίδια τα τραγούδια δεν έχουν αυτό το «κάτι» τι να την κάνεις την καλή φωνή;
Εκεί λοιπόν οι THE SILENT RAGE θα κερδίσουν τον ακροατή, αφού οι συνθέσεις τους παρόλο που δεν πρωτοπορούν σε κάτι, είναι όμως τόσο καλά δουλεμένες, που αν αρέσκεσαι στο ιδίωμα που πρεσβεύουν, δεν γίνεται να μην σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Σε όλη την διάρκεια του δίσκου, υπάρχει καταιγισμός από επιθετικά riff, χωρίς πολλές εναλλαγές στην ίδια την σύνθεση, έξυπνες μελωδίες και αρμονίες, είτε κιθαριστικές, είτε στα ρεφρέν και τα κουπλέ, εξαίρετα solos, «ατμοσφαιρικά» μέρη που δίνουν στην εκάστοτε σύνθεση τον όγκο που της αρμόζει, και γενικά μια άκρως δυναμική αισθητική σε όλη την ακρόαση. Το συγκρότημα ηχητικά «πατάει» σε όλες τις επιρροές του, προσθέτοντας όμως μοντέρνα ηχητικά στοιχεία που δεν ξεφεύγουν, έτσι ώστε το group να χάσει την ηχητική του ταυτότητα και αυτό που θέλει να πρεσβεύει. Μεγάλος αρωγός στο πολύ καλό αποτέλεσμα είναι και η παραγωγή που έχει γίνει σε όλα τα τραγούδια, δίνοντας τους την ηχητική και τον τσαμπουκά που τους αξίζει.
Ίσως εξαιτίας των πολλών ετών που είχαν να δισκογραφήσουν, τους δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος για να κάνουν τα πολύ αργά τους βήματα, να είναι σταθερά. Έτσι νομίζω ότι έχει προσεχθεί κάθε σημείο στο album, αφού όλα μοιάζουν ιδανικά. Στο δίσκο, που για μένα έχει ένα από τα ωραιότερα εξώφυλλα των τελευταίων ετών, υπάρχουν και δυο εξαιρετικές guest εμφανίσεις καλλιτεχνών. Στο “Another fallen dreamland”, ακούμε τον Stu Block (EX-ANNIHILATOR, ex-INTO ETERNITY, και φυσικά ex-ICED EARTH), ενώ στο “Scarlet dawn”, τον Harry “Tyrant” Conklin (JAG PANZER, THE THREE TREMORS, TITAN FORCE).
Όσοι αποκτήσουν το digipack CD θα έχουν την δυνατότητα να έχουν στην συλλογή τους ένα επιπλέον τραγούδι (“Defy the headhunters”), σε σχέση με όσους πάρουν το βινύλιο, όπου δυστυχώς δεν θα υπάρχει κανένα επιπλέον bonus τραγούδι. Αν πάλι «κυνηγάτε» για τον όποιο λόγο, ό,τι κυκλοφορεί το συγκρότημα, αν κάνετε λίγη υπομονή, ίσως στο μέλλον ανταμειφθείτε, με άλλο ένα «ακυκλοφόρητο» τραγούδι.
Οι THE SILENT RAGE, έβαλαν από μόνοι τους τον πήχη ψηλά, νωρίς. Όπως όλοι ξέρουμε το να ανέβεις την όποια κορυφή, είναι σχετικά εύκολο. Το να παραμείνεις εκεί είναι το δύσκολο. Άλλωστε μην ξεχνάμε πόσοι έχουν κάνει ένα one off αριστούργημα και μετά χάθηκαν. Στο χέρι των ίδιων είναι να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Ο χρόνος θα δείξει.
8 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
