Οι Αθηναίοι THE SILENT WEDDING δεν ήθελαν να αφήσουν να περάσει πολύ καιρός από την τελευταία εμφάνιση τους στην πόλη τους μιας που, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η τελευταία εμφάνισή τους ήταν ως support των THERION στο Fuzz πριν από ένα χρόνο ακριβώς, αν και είχα μπορέσει να τους δω και στο Κύτταρο λίγους μήνες νωρίτερα όταν έκαναν support στους THRESHOLD. Με αυτήν την ευκαιρία, μπόρεσα να δω και δύο καινούργιες μπάντες ως δικούς τους support τώρα.
Η πρώτη ήταν οι BEYOND THE RIVER, στην πρώτη ή δεύτερη εμφάνισή τους μπροστά σε κοινό νομίζω, όπου με δύο τραγουδιστές, εναλλάσσοντας μελωδικά και death φωνητικά και με prog στοιχεία μου θύμισαν κάτι από KATATONIA, OPETH, και γενικά Σκανδιναβικής απόχρωσης μουσικές πινελιές. Νομίζω ότι μέσα στο 2025 θα βγάλουν το δισκογραφικό ντεμπούτο τους οπότε εάν έχω την ευκαιρία θα μπορέσω να έχω μια πιο ολοκληρωμένη γνώμη.
Η επόμενη μπάντα, DESTINY CALLS, μας ξαναγύρισε στις εποχές που μεσουρανούσαν μπάντες όπως οι SURVIVOR, JOURNEY, FOREIGNER και βέβαια οι πρώιμοι BON JOVI. Πάντως αυτή η μπάντα έχει διαλέξει να έχει τραγουδίστρια, την πολύ καλή Αγγελική Ροσσολάτου (άσχετα εάν το τρακ της την έκανε να υποπέσει σε κανά δύο λαθάκια), που έχει συμμετάσχει σε tributes του Dio και Gary Moore, ενώ τα υπόλοιπα μέλη προέρχονται από μπάντες όπως DANGER ANGEL, INNERWISH και VITAL PATH εκτός των άλλων. Εάν λοιπόν σας αρέσει το μελωδικό hard rock των 80’s να αναμένετε μέσα στο 2025 τον πρώτο τους δίσκο.
Όταν άρχισε να ηχεί ως intro η διασκευή των headliners που έκαναν στο “Diamonds and Rust” της Joan Baez (προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ από εκείνη των JUDAS PRIEST μιας που της έχουν δώσει το προσωπικό τους ηχητικό αποτύπωμα), ξέραμε ότι είχε έρθει η ώρα να ανέβουν επί σκηνής ο Μάριος Καραναστάσης (φωνητικά), ο Τζίμης Κατσαρός (κιθάρα και σύνθεση), o Γιώργος Κριθάρης (μπάσο), ο Γιάννης Θερμός (πλήκτρα) and last but not least, αυτός ο destroyer πίσω από το drum kit που λέγεται Ρένος Λιαλιούτης. Θα πρέπει να αναφερθούμε εδώ και στην Χριστίνα Τσακίρη που συνόδευσε με τα φωνητικά της την μπάντα σε όλο το live, δίνοντας έτσι μια καινούργια διάσταση στα κομμάτια.
Ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους που είχαν ανακαλύψει την μπάντα μέσα από το τελευταίο τους δίσκο, “Ego Path” (2022) και μου είχαν τραβήξει την προσοχή με αυτό το mix μεταξύ μελωδικού metal και prog στοιχείων, κάτι μεταξύ KAMELOT, PAIN OF SALVATION και SAVATAGE, χωρίς να είναι ιδιαίτερα τεχνικοί, αλλά ούτε καν τους χρειάζεται μιας που οι μελωδίες τους εκπέμπουν μια πληθώρα συναισθημάτων και μια ατμόσφαιρα που όχι μόνο εξάπτει την φαντασία αλλά και τις υπαρξιακές και ανθρωπιστικές μας ανησυχίες.
Εκείνη την βραδιά είχαν αποφασίσει να κάνουν μια αναδρομή στην δισκογραφία τους η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Μάριο ως μια τριλογία που αντιστοιχεί στα τρία στάδια της ζωής, τουλάχιστον έτσι όπως τα βλέπει εκείνος ως στιχουργός και άνθρωπος: γέννηση, έρωτας και θάνατος. Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι ο Μάριος αναγκάστηκε να είναι λίγο πιο πολύ επικοινωνιακός με το κοινό λόγω του ότι ο προαναφερόμενος ως Destroyer Ρένιος, χτυπούσε με τόση δύναμη τα τύμπανα που τουλάχιστον δύο φορές έκανε τους τεχνικούς της αίθουσας να τρέξουν πάνω στην σκηνή για να επιδιορθώσουν τα πιατίνια ή να ξαναβάλουν τον φορητό υπολογιστή στην θέση του.
Εντύπωση μου έκανε επίσης η παρουσία πολλών μικρών παιδιών, ειδικά στο πάνω διάζωμα και φορώντας τις απαιτούμενες ωτοασπίδες και που φυσικά χαιρέτησε από την σκηνή ο Μάριος. Μια καλή πρωτοβουλία για να κάνουν πιο προσιτή στην νέα γενιά την ποιοτική μουσική, μιας που δυστυχώς βομβαρδίζεται από παντού από κάθε είδους μουσικά σκουπίδια που εξυπηρετούν άλλες ατζέντες.
Πρόκειται για μια μπάντα που έχει φτάσει σε ένα αρκετά καλό επίπεδο επιτήδευσης, χωρίς να είναι prog Gods όπως είπα, και που φροντίζουν να μεταφέρουν όλες τις λεπτομέρειες των στουντιακών ενορχηστρώσεων ζωντανά, και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, έφεραν επί σκηνής μια βιολίστρια ονόματι Άρτεμη που τους συνόδεψε σε δύο κομμάτια, “A Cry from Within” και “Loneliness”. Ήταν από εκείνα τα κομμάτια και μετά που για μένα προσωπικά απογειώθηκε το show γιατί αφού έπαιξαν τρία κομμάτια από τα πρώτα δύο άλμπουμ, τώρα ήταν η σειρά του “Ego Path”, από όπου παίχτηκαν “The Sea of Fate”, “Stealing the Sun”, “The Final Token” και “Caught in the Web”. Ειδικά το δεύτερο κομμάτι, παίζει να είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια από Ελληνική metal μπάντα. Εδώ ο Μάριος μας είπε ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είχε δημιουργηθεί με ελληνικό στοίχο, και ονομάζονταν “Ασπίδα” εκεί στο μακρινό 1995 όταν ο Μάριος και ο Τζίμης ήταν σε μια μπάντα που λέγονταν Πυρ και Μανία.
Μια πραγματικά μαγική βραδιά, που θα είχα απολαύσει στον απόλυτο βαθμό αν δεν είχα στο μυαλό μου τη δουλειά στο σπίτι που με περίμενε Κυριακάτικα εκτάκτως, ενώ οι φίλοι τα έτσουζαν εκεί κοντά στο Γκάζι, αλλά αυτό φυσικά είναι μια άλλη ιστορία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρόκειται για μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες της Ελληνικής σκηνής και ελπίζω να τους ξαναδώ επί σκηνής σύντομα και γιατί όχι, και με καινούργιο δίσκο,
Γιώργος Γκούμας
Φωτογραφίες: Θάνος Δημοτίκαλης
