Μετά από ενάμιση χρόνο, κατηφορίζουμε εκ νέου σε προακρόαση δίσκου δια ζώσης. Τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, οι prog/power ανερχόμενοι συμπατριώτες μας THE SILENT WEDDING, γνωστοί στους κύκλους του ντόπιου underground (αλλά και του εξωτερικού, μετά ειδικά από τη πιο πρόσφατη περιοδεία τους με τους THRESHOLD τον Οκτώβριο – Νοέμβριο του 2018), μας υποδέχτηκαν στον πολύ φιλόξενο χώρο των Underground studios στο Περιστέρι. Ετούτη τη φορά, στην οροφή του χώρου, εν αντιθέσει με την προηγούμενη κλειστή αίθουσα. Ο λόγος; Μα φυσικά η προακρόαση του ολοκαίνουργιου δίσκου τους με τίτλο “Ego path”, με εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο τιτάνας Travis Smith (DEATH, NEVERMORE, OPETH, FLOTSAM AND JETSAM) αποκαλώντας το “το καλύτερο μου έργο για το 2021”. Άκρως βαρύνουσας σημασίας γνώμη αν ρωτάτε εμένα! Δίσκος επίσης, που ήταν ήδη έτοιμος ένα χρόνο, αλλά η γνωστή κατάσταση καθυστέρησε τη κυκλοφορία του.
Χωρίς πολλά-πολλά στις 21:50 άρχισε η ακρόαση του δίσκου. Αξίζει να σημειωθεί πως, όπως ο προκάτοχός του, παρουσιάστηκε υπό μορφή lyric video, επιμελημένο από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Γιάννη Καϊμακάμη. Πολύ όμορφη πινελιά, αυτή η επιλογή. Συν τοις άλλοις, βοηθάει τον ακροατή να παρακολουθήσει τις ιστορίες που η μπάντα διηγείται. Ιστορίες σχετικές με την εσωτερική αναζήτηση του Εγώ του ανθρώπου, μέσα από τα δίπολα της ζωής του. Φως και Σκοτάδι, Χαρά και Λύπη, Ζωή και Θάνατος. Επίσης, πολλές από τις πληροφορίες που διαβάζετε αναφορικά με το δίσκο ως αυτό εδώ το σημείο, είναι αυτούσια παρμένες από το δίφυλλο που μας έδωσε η ίδια η μπάντα. Αρκετά όμως με αυτά, περνάμε στο δια ταύτα!
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ – Η ΠΡΟΑΚΡΟΑΣΗ:
- “The eternal enigma”: Ο τίτλος από το προηγούμενο εξαιρετικό άλμπουμ γίνεται η εισαγωγή με κινηματογραφική σχεδόν αίσθηση για να ακολουθήσει το…
- “Time of darkness”: Με το στακάτο δυναμικό του riff μας βάζει στο κόσμο της μπάντας με το καλημέρα σας, με τη φωνή όσο δραματική τη θυμόμασταν από το προκάτοχο του και ένα βήμα παραπέρα! Το δε breakdown στη μέση είναι τοποθετημένο αρμονικά και λειτουργεί σαν ιδανική γέφυρα για το solo. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και εδώ ξεκινάμε πολύ ωραία.
- “The sea of fate”: Γκρουβάτο, μοντέρνο και λυρικό μπάσιμο, με τα riffs να κυλάνε αρμονικά σε αυτό το μοτίβο, και το μπάσο να έχει το δικό του χώρο να ακουστεί στο εξαιρετικό ρεφρέν. Τα τύμπανα οδηγούν το κομμάτι με πολύ γουστόζικα θέματα. Ένα γερό breakdown συνοδεία πλήκτρων, χρησιμοποιείται σαν “χαλί” για το solo.
- “Caught in the web”: Ο γράφων έκανε συνειρμούς με τη σχεδόν συνώνυμη κομματάρα των DREAM THEATER. Ωστόσο το κομμάτι των THE SILENT WEDDING αποτελεί ένα δυναμικό mid-tempo ύμνο, με κάθε προοπτική για να γίνει single, κάτι στο οποίο βοηθάει το φοβερά πιασάρικο ρεφρέν του (ωραίες πλάτες τα πλήκτρα). Το δε solo για άλλη μια φορά, σούπερ!
- “Reveal the rain”: Μπαλαντοειδές ξεκίνημα που μου έφερε λίγο από CONCEPTION εποχής “Parallel minds” και το οποίο μας οδηγεί σε άλλο ένα mid-tempo δυναμίτη με τα τύμπανα να φτιάχνουν πολύ όμορφες δυναμικές. Το μεσαίο riff εθιστικό και ιδανική γέφυρα για άλλο ένα υπέροχο solo (όπου γίνεται μια mini “μάχη” με τα πλήκτρα).
- “Sinners in disguise”: Εδώ, ενώ παραμένει δυναμικό το κομμάτι, έχει μια υποβόσκουσα μελαγχολία στο πρώτο μπαλαντοειδές κουπλέ καθώς και στη μελωδία που ξεκινάει από τη γέφυρα και φτάνει στο ρεφρέν. Γκρουβάτο, ειδικά στο ρεφρέν, και εννοείται όσο riff-άτο πρέπει να ακούγεται! Ωραίο και το μικρό φωνητικό crescendo στο φινάλε.
- “Stealing the sun”: Περνάμε στη δεύτερη “πλευρά” του δίσκου με τα πλήκτρα να βγαίνουν μπροστά, σε μια από τις πλέον σκοτεινές στιγμές του δίσκου, δίχως να λείπει στιγμή ο λυρισμός, δοσμένος από την δραματική ερμηνεία του Μάριου Καραναστάση , ο οποίος κάνει τον ακροατή κοινωνό των εσωτερικών του στίχων. Πολύ ωραία η πινελιά με το ορχηστρικό φινάλε και τις χορωδίες.
- “Point of no return”: Μετά από ένα εντελώς progressive μπάσιμο, το κομμάτι γίνεται στακάτο, με μια γλυκιά κιθαριστική μελωδία αγκαζέ με τις πλάτες των πλήκτρων να χρωματίζουν ξεχωριστά το κομμάτι. Πλήκτρα που ακούγονται έντονα στο υμνικό ρεφρέν.
- “The final token”: Εισαγωγή με πλήκτρα και φωνή, αναδεικνύοντας πόσο δραματική και συναισθηματικά φορτισμένη μπορεί να γίνει η μουσική των THE SILENT WEDDING. Εδώ η μπάντα κάνει λίγο “φρένο”, μια και ξεκάθαρα μιλάμε για τη πιο μπαλαντοειδή στιγμή (μη πω καθαρή μπαλάντα) του δίσκου. Όλο το κομμάτι στημένο πάνω στα πλήκτρα με τις κιθάρες να χρωματίζουν είτε με μικρά αρπίσματα/μελωδίες είτε με το κιθαριστικό solo του.
- “Ethereal walls”: Οι δυναμικές επαναφέρονται σε ένα κομμάτι που ενώ πάλι πάνω από τις κιθάρες ακούγονται τα πλήκτρα, είναι εντελώς riff-άτο και στακάτο. Το μπάσο “αναπνέει” στο κουπλέ, κολακευμένο από τη καθαρή και δυνατή παραγωγή που επιμελήθηκε ο ίδιος ο κιθαρίστας της μπάντας, Δημήτρης Κατσαρός. Πολύ ωραία γέφυρα το μεσαίο riff για το solo. Άλλοι, θα έχτιζαν και κομμάτι πάνω του. Για να καταλάβουμε για τι ποιότητα συνθετών μιλάμε.
- “Song of the dead”: Δυναμικό κομμάτι με ένα εκπληκτικό ρεφρέν, όπου η κυκλική μελωδία των πλήκτρων το βοηθούν να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο. Θα μπορούσε να είναι και αυτό single. Το μεσαίο μέρος, δίνει τη σκυτάλη στα πλήκτρα και σε ένα γλυκό κιθαριστικό solo, ακολουθούμενο από ένα χορωδιακό μέρος που θα λειτουργήσει εξαιρετικά σε ζωντανό σκηνικό. Έξτρα πόντοι για την αναφορά στο Game Of Thrones (“a song of ice and fire”). Σου λέει “όποιος το πιάσει, το έπιασε”!
- “A path to nowhere”: Ακουστική εισαγωγή που μας προδιαθέτει για μπαλάντα, και είναι όντως αυτό ακριβώς. Ένα ακουστικό outro με πλάτες από τα πλήκτρα, ο επίλογος σε ένα εξαιρετικό άλμπουμ, που όλοι οι οπαδοί του prog/power ιδώματος (ειδικά της πιο μοντέρνας έκφανσης του) ΠΡΕΠΕΙ να ακούσουν. Χθες.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ – Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ
51 λεπτά δίσκος που φεύγει νερό! Progressive/power δίσκος, το τονίζω! Κάτι το οποίο σε συνομιλία με τα μέλη της μπάντας έδειξαν να αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι, και φυσικά, κάτι το οποίο μπορεί να λειτουργήσει απίστευτα υπέρ τους. Κάπως έτσι, η προακρόαση τελείωσε με τη μπάντα να μας ευχαριστεί για την παρουσία μας εκεί, ανακοινώνοντας πως ο δίσκος, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα κυκλοφορήσει στις αρχές του επόμενου έτους. Τα μέλη της, κάθισαν να συζητήσουν με τους παρευρισκόμενους σχετικά με τη πρώτη τους εντύπωση, σε ένα πολύ όμορφο, οικογενειακό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κλίμα. Εκ μέρους του ROCK HARD ευχόμαστε από καρδιάς, καλοτάξιδο και πάντα τέτοια! Εις το επανιδείν!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Stella Mouzi
