Με το δεύτερο album τους οι THE SLAYERKING κάνουν την υπέρβαση συγκριτικά με το ντεμπούτο τους, “Sanatana dharma”. Καταφέρνουν να σχεδιάσουν έναν ολότελα ιδιότυπο ηχητικό περίβλημα για τις συνθέσεις τους, που διαφοροποιούνται μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο.
Στη βάση του είναι doom αλλά τα στοιχεία που το συνθέτουν τοποθετούν το δίσκο σε όλο το φάσμα του extreme metal. Οι ταχύτητες είναι ελεγχόμενες από αργόσυρτα μέρη μέχρι mid tempo που δεν ξεσπάνε ποτέ ακόμα και στο “Umbra, penumbra and antumbra (Evil eye)”, στο οποίο τα ugh του Ευθύμη Καραδήμα προδίδουν τη συσχέτιση τους με τους CELTIC FROST και –κυρίως- με τους TRIPTYKON.
Τα φωνητικά του Ευθύμη αποδίδουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε σημείο των κομματιών ξεκινώντας από απαγγελίες και ψίθυρους μέχρι οργισμένα ακραία. Σίγουρα είναι η στιγμή που ο ηγέτης των NIGHTFALL καταθέτει τα διαπιστευτήρια του ως ερμηνευτής και ως μπασίστας, δίνοντας με τον Γιώργο Καρλή ένα εξαιρετικό μάθημα rhythm section. Χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να φανούν δεξιοτέχνες αποδίδουν ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να αναδειχτούν οι πολλές εναλλαγές ρυθμών κάθε κομματιού. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του doom στις μέρες μας: Εχει τόσο τετριμμένες δομές και ήχο από τα 70s που καταντά ανυπόφορη την ακρόαση των δίσκων που βγαίνουν σε αυτή την ηχητική κατεύθυνση. Το στοίχημα να είναι κάτι ξεχωριστό το κατάφεραν στον μέγιστο βαθμό, τοποθετώντας την κιθάρα του Κώστα Κυριακόπουλου σε οδηγό των συνθέσεων, προσθέτοντας ακόμα και θεματικό solo στο μοναδικό Queen of Sheba undresses before pulsating chords”!
Το κύριο χαρακτηριστικό, όμως, του δίσκου είναι η ατμόσφαιρα του που μεταβάλλεται συνεχώς από σημείο σε σημείο κάθε κομματιού. Είναι κυριολεκτικά ένα ταξίδι σε ηχοτοπία που στον ακραίο ήχο σπάνια συναντάμε στις μέρες μας και ήταν στα κύρια στοιχεία των 90s ατμοσφαιρικών doom κυκλοφοριών. Και το επιτυγχάνουν με τον παλιομοδίτικο τρόπο, τοποθετώντας την κιθάρα σε πολλά gloomy θέματα όπως στην αρχή του “Under the spell of Alice and her virgin sin (The expulsion)”, που μεταλλάσσεται σε ένα οργισμένο doom μνημειώδες ξέσπασμα. Στο “My love has died on the vine” αποδίδουν μια ατμόσφαιρα τόσο απόκοσμη και λόγω της ερμηνείας του Ευθύμη, που πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν αυτός ο δίσκος είχε βγει 20+ χρόνια πριν! Γιατί στις μέρες μας ο κόσμος δεν αρέσκεται δυστυχώς να ακούει αυτόν τον ήχο, καταδικάζοντας τέτοια albums να μένουν στο underground…
Η παραγωγή του Marcus Jidell είναι πραγματικό διαμάντι που έχει αναδειχτεί με τον καλύτερο τρόπο στο βινύλιο που κυκλοφορεί! Ο ήχος του είναι πραγματικά αδιανόητος και σας προτρέπω να το αγοράσετε αν σας αρέσει ο δίσκος αυτός – είναι στις περιπτώσεις βινυλίου πρώτης έκδοσης του “Reign in blood”! Το layout του Costin Chioreanu ταιριάζει άψογα με την ατμόσφαιρα του δίσκου και έχουμε έτσι ένα σύνολο που είναι ένα statement για το πώς θα πρέπει να κυκλοφορούν οι δίσκοι στις μέρες μας για να θεωρούνται προσεγμένοι!
Ακούγοντάς τον πριν 2 χρόνια αναφώνησα ότι ίσως έχουμε να κάνουμε με το “Into the pandemonium” των 10s και το ανέφερα και στο αφιέρωμα για τα 30 χρόνια του δίσκου αυτού. Μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις και του βινυλίου θεωρώ ότι το “Tetragrammaton” μπαίνει στο πάνθεον των δίσκων που οι δημιουργοί του έδωσαν τα πάντα για να παρουσιαστεί όπως ήθελαν, αφήνοντας στην άκρη παρεμβάσεις από τη μουσική βιομηχανία. Είναι ο ορισμός του one of a kind album και πλέον είναι αντιμέτωποι μόνο με τον εαυτό τους για το επόμενο βήμα. Θαρρώ πως εδώ έφτασαν στην πρώτη τους κορυφή και μένει να δούμε αν στο μέλλον μας επιφυλάσσουν κι άλλες κορυφές, αν όχι και ένα Εβερεστ!
10/10
Λευτέρης Τσουρέας
