Η κυκλοφορία του “Renegade 2.0” μας έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία όχι μόνο να εμπλουτίσουμε την στήλη των «υποτιμημένων διαμαντιών» με τους HAMMERFALL, αλλά και να μιλήσουμε με τον Σάκη Νίκα γι’ αυτό το σπουδαίο (ναι) συγκρότημα. Όχι όμως κάνοντας μια τετριμμένη ανασκόπηση, εν είδει αφιερώματος. Θα θίξουμε μερικές πτυχές του που έχουν ένα πιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η πρώτη έχει να κάνει με την σημασία τους, με το «ειδικό τους βάρος». Αν πάμε πίσω, στο πρώτο μισό των 90s και δούμε τι γινόταν στον χώρο του παραδοσιακού heavy metal, θα διαπιστώσουμε πως αυτό ακουγόταν…υπογείως. Οι περισσότεροι γίγαντες των 80s διέρχονταν κρίση και το underground ήταν αυτό που έδινε θαλπωρή, σε σχήματα τα οποία ήταν αδύνατο να αναδυθούν στην επιφάνεια του mainstream. Demos, κάποια δειλά πρώτα albums από ελάχιστους νέους θιασώτες των κλασσικών αξιών οι οποίοι θα γνώριζαν την αναγνωρισιμότητα κάποια χρόνια μετά και αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν να μην υπάρχει ούτε ως ιδέα. Αυτή ήταν η κατάσταση τότε…
… μέχρι να κυκλοφορήσει το “Glory to the brave”. Ένα σαρωτικό άλμπουμ. Ένα υπερ-επιτυχημένο δημιούργημα, για την τρελή επιτυχία του οποίου ΦΥΣΙΚΑ και δεν ευθυνόταν καμία Nuclear Blast. Αυτό ήταν. Ο θεμέλιος λίθος του “The New Wave Of Traditional Heavy Metal” φυτευόταν στο χώμα και οι HAMMERFALL θα γίνονταν ευθύς το απόλυτο “talk of the town”. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που εμφυσούσαν πνοή ζώσα στο heavy metal με το παίξιμό τους, θα προσέφεραν τα μέγιστα και με έναν άλλον, πιο έμμεσο τρόπο. Παραμένοντας οπαδοί, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, θα «ξεστράβωναν» πολύ, ΠΟΛΥ κόσμο. Πως; Τόσο οι διασκευές που κατά καιρούς επιχείρησαν, όσο και οι συνεχείς αναφορές στα ακούσματά τους, οδήγησαν πολλά νέα παιδιά να μάθουν καλλιτέχνες οι οποίοι τόσο το 1997 όσο και τα επόμενα 5-6 χρόνια, συγγνώμη, αλλά αγνοούνταν (σχεδόν) πλήρως. Εκτός κι αν η γενιά μου, γιατί σε αυτήν αναφέρομαι, ήξερε στα μαθητικά της χρόνια τους WARLORD, PICTURE, HEAVY LOAD, RIOT, LOUDNESS, CHASTAIN, DEMON, STORMWITCH, PRETTY MAIDS, POKOLGEP… δε νομίζω, έτσι δεν είναι; Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να επαναδραστηριοποιηθούν πολλά σχήματα που είχαν από χρόνια διαλυθεί, αλλά και να δημιουργηθούν αναρίθμητα νέα. Χώρια που δε δίστασαν να δηλώσουν την αγάπη τους για τους EUROPE και να δείξουν στον κόσμο πως το πραγματικό DNA της μπάντας είναι κάτι πολύ παραπάνω από το “The final countdown” και ασχολήθηκαν με τους TWISTED SISTER και SKID ROW, όταν μια πολύ μεγάλη μερίδα metalheads τους θεωρούσε «φλώρους» και ποζεράδες.
Και εδώ έρχεται το παράδοξο της όλης υπόθεσης. Θεωρείσαι από τους ιδρυτές του NWOTHM. Κάνεις γνωστά στο ευρύ κοινό συγκροτήματα που εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν στον χάρτη, και που αργότερα θα λατρεύονταν. Και τι εισπράττεις; Χλεύη και κατακραυγή, ακόμη και σήμερα. Όχι από τους μεγάλους σε ηλικία και πιο αρτηριοσκληρωτικούς, οπαδούς του παραδοσιακού, 80s metal ήχου. Αλλά κυρίως από αυτούς που είχαν «λιώσει» τους πρώτους δίσκους σου, αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκαν. Από όσους ήταν σε εκείνες τις δύο απίστευτες βραδιές στο ΡΟΔΟΝ, με τους GAMMA RAY, έπαθαν πολιτισμικό shock, αλλά ως δια μαγείας τα ξέχασαν όλα. Από αυτούς που δεν ήταν, αλλά θα ήθελαν. Από τους όψιμους κλασσικομέταλλους, όταν σε θεωρούν σημείο αναφοράς για παράδειγμα οι σύγχρονοί σου (έχει τεράστια σημασία αυτό) SACRED STEEL, οι οποίοι θεωρούνται, και δικαίως, κάτι σαν «ιερές αγελάδες» του χώρου. Σε όποιον ουδέτερο παρατηρητή και να το πεις αυτό, θα ανασηκώσει τους ώμους γεμάτος απορία. Στο τέλος της ημέρας βέβαια, μικρή ως καμία σημασία έχουν αυτά. Η αλήθεια είναι μια, και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης: Μια ολόκληρη γενιά metal μουσικών και οπαδών, χρωστά ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού της στους HAMMERFALL. Και για μένα αυτό, είναι το μεγαλύτερο παράσημό τους, πέραν κάθε εμπορικής επιτυχίας.
Δημήτρης Τσέλλος
Υπάρχει μία διαδεδομένη άποψη ανάμεσα στους Έλληνες fans ότι οι HAMMERFALL όχι μόνο δεν κατάφεραν ποτέ να αγγίξουν τα ποιοτικά επίπεδα και την αίγλη των δύο πρώτων δίσκων αλλά κυρίως ότι ξεπουλήθηκαν από το “Renegade” και μετά. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν ισχύει για την υπόλοιπη Ευρώπη εκτός αν θεωρείται ξεπούλημα να προσπαθήσεις να αγγίξεις ένα ευρύτερο ακροατήριο διατηρώντας, ταυτόχρονα, ακέραιο το συνθετικό σου DNA, τη μουσική σου ταυτότητα. Φυσικά και δεν θα πάμε στο άλλο άκρο και θα ισχυριστούμε π.χ. ότι το “Threshold” είναι καλύτερο του “Legacy of kings”. Σε καμία περίπτωση. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι η παρακαταθήκη δίσκων όπως το “Renegade”, “Crimson thunder” και “Chapter V” δεν είναι σημαντική ή η γιγάντωση του ονόματος των HAMMERFALL είναι αμελητέα. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει, άλλωστε, ότι το “Renegade” είναι ο πρώτος δίσκος των HAMMERFALL που έγινε χρυσός στη χώρα τους ενώ μέχρι σήμερα είναι σημείο αναφοράς με τη Nuclear Blast να προβαίνει δικαιολογημένα σε μία deluxe επανέκδοση του δίσκου για τα 20 (+1) χρόνια από την κυκλοφορία του.
Θα προσθέσω και κάτι ακόμη. Έκανα παραπάνω αναφορά στη διαφορετική άποψη που επικρατεί για τους HAMMERFALL στην Ευρώπη σε σχέση με τη χώρα μας. Είχα την τύχη να δω τους HAMMERFALL μπροστά στο δικό τους ακροατήριο, εντός των τειχών (που λέμε) και με μεγάλη μου έκπληξη παρατήρησα τις αντιδράσεις του κόσμου σε κομμάτια που εδώ τα αφήνουμε να περνούν απαρατήρητα (για να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό). Για παράδειγμα, γινόταν πραγματικός πανζουρλισμός σε κομμάτια όπως τα “Any means necessary”, “Last man standing”, “Fury of the wild” ενώ δεν θα ξεχάσω όταν ο Cans προλόγισε το “The dragon lies bleeding” και εγώ πανηγύριζα γιατί θα ακουγόταν κάτι από το ανυπέρβλητο “Glory to the brave”, οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές όταν μπήκε το κομμάτι…κάτι που δεν θα συνέβαινε φυσικά στην Ελλάδα. Περιττό να προσθέσω ότι κομμάτια σαν τα “Renegade”, “Blood bound”, “Riders of the storm”, “Hearts on fire” κτλ. είναι τεράστια hits και αναπόσπαστο μέρος κάθε set list των HAMMERFALL. Και εκεί έγκειται η προσφορά των Σουηδών: για κάθε “Steel meets steel” υπάρχει και ένα “Crimson thunder”, για κάθε “Heeding the call” υπάρχει ένα “Sweden rock” κ.ο.κ. Στα δικά μου μάτια, η προσφορά των HAMMERFALL στον Ευρωπαϊκό ήχο είναι τεράστια και χαίρομαι που συνεχίζουν το ταξίδι τους ύστερα από 25 σχεδόν χρόνια. Glory to the brave…Glory to the mighty HAMMERFALL!
Σάκης Νίκας
The HAMMERFALL underrated gems
Unchained (“Glory to the brave”, 1997)
Επί προσωπικού μιλώντας, το “Unchained” είναι το δεύτερο καλύτερο, και ως εκ τούτου από τα αγαπημένα μου, κομμάτι του κολοσσιαίου “Glory to the brave”. Ταχύτατο, εμβατηριακό, με ένα μεσαίο mid-tempo μέρος βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των ACCEPT, θεϊκό refrain… Επίσης, όσες φορές έχω συζητήσει για τον δίσκο, πάντα, ΠΑΝΤΑ όμως, όταν η κουβέντα φτάνει στο “Unchained”, όλοι οι συνομιλητές μου εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους παράλληλα με την απορία τους, για ποιον ακριβώς λόγο έχει περάσει τέτοιος ύμνος στα «κουφά», από την ίδια την μπάντα. Ποιος ξέρει… ίσως κάποια στιγμή μας λυθεί η απορία.
Δημήτρης Τσέλλος
At the end of the rainbow (“Legacy of kings”, 1998)
Δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να θεωρείται underrated το συγκεκριμένο κομμάτι ή αν προτιμάτε οποιοδήποτε κομμάτι από το “Legacy…”. Ωστόσο, για κάποιο λόγο είναι πολλοί εκείνοι που το…προσπερνούν ενώ ίσως αγνοούν ότι το μαγικό solo ανήκει στον Πατριάρχη Bill Tsamis την περίοδο που ο μακαρίτης είχε αφήσει κατά μέρους το κεφάλαιο WARLORD ασχολούμενος με τους LORDIAN GUARD. Να σημειώσουμε ότι ο Andy Aldrian των STORMWITCH συμμετέχει στη σύνθεση του “At the end of the rainbow”.
Σάκης Νίκας
The champion (“Renegade”, 2000)
Ένα ακόμη πιο σαρωτικό “Hector’s hymn” πριν το σαρωτικό “Hector’s hymn”, για τους νεότερους. Γρήγορο, υμνικό heavy metal (πάμε μια πάλι, οι HAMMERFALL ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ POWER METAL), που μιλά για τον πρόμαχο ο οποίος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την ζωή της απελπισμένης δεσποσύνης. Τα πρώτα χρόνια είναι γεγονός πως ο Cans τα πετούσε τα «κοκοράκια» του και ίσως κάποιος άλλος θα τραγουδούσε καλύτερα τέτοια κομμάτια στα «ψηλά» μέρη, αλλά είναι ακόμη πιο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως δύσκολα μπορείς να σκεφτείς κάποιον άλλον στη θέση του.
Δημήτρης Τσέλλος
A legend reborn (“Renegade”, 2000)
Άλλο ένα τραγούδι που συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του group, κι όμως δεν μπορεί να πει κάποιος πως το έχουν στην πρώτη γραμμή, όσον αφορά τα συναυλιακά τους δρώμενα. Από το 2007 έχει να ακουστεί. Τέρμα επικό, σε κερδίζει αμέσως με την κιθάρα που «τραγουδά» το refrain, τα λυρικά του intro-outro και με έναν εξαιρετικό Cans που αβαντάρεται από πομπώδη πολλαπλά φωνητικά και τονίζει υπέροχα τη λέξη “flying” ως «φλάγι(ε)ν». Η εκτέλεση στο “One crimson night” είναι πιο γρήγορη, πιο βαριά και πιο «χύμα». “Flying on wings of steel, thundering, we are breaking the seal/Fighting for the oath we sworn, to spread the word of a Legend reborn!” Κοίτα που ξαναγίνομαι έφηβος…
Δημήτρης Τσέλλος
Lore of the arcane/Trailblazers (“Crimson thunder”)
To “Crimson thunder” είναι ο τελευταίος δίσκος του group, όπου ένας οπαδός των πρώτων ημερών μπορεί να αισθανθεί ακόμη… άνετα. Παράλληλα, ελέω “Riders of the storm” και “Hearts on fire” (κυρίως), είναι και ο πρώτος με τον οποίο «δέθηκε» η νέα γενιά. Το “Lore of the arcane” εξυπηρετεί άψογα τον διπλό του ρόλο ως εισαγωγή, τόσο ως προπομπός του “Trailblazers” όσο ως προπομπός του ιδίου του group πριν αυτό βγει στη σκηνή στην περιοδεία που ακολούθησε. Το “Trailblazers” από την άλλη, είναι ένα ελαφρώς πιο αργό “Unchained”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δημήτρης Τσέλλος
Never ever (“Chapter V – Unbent, Unbowed, Unbroken”, 2005)
Αν παρατηρήσετε τους δίσκους των HAMMERFALL, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών στη θέση #5 του tracklist υπάρχει μία μπαλάντα την οποία έχει συνθέσει μόνος του ο Oscar Dronjak. Για μένα, προσωπικά, ΟΛΕΣ οι μπαλάντες των HAMMERFALL αποτελούν highlight του εκάστοτε δίσκου…και το “Never ever” δεν αποτελεί εξαίρεση. Κομμάτι που κοιτάζει στα ίσα τα “Always will be”, “Dreams come true”, “Remember yesterday” κ.α., περιέχει και ένα ωραίο trivia που θα δούμε παρακάτω. Για κάποιο λόγο, οι HAMMERFALL δεν το κυκλοφόρησαν ποτέ σαν single…
Σάκης Νίκας
Nights of the 21st Century (“Chapter V – Unbent, Unbowed, Unbroken”, 2005)
Οk, το παραδέχομαι δημοσίως, εμένα οι HAMMERFALL μετά το 2002 παύουν να με ενθουσιάζουν, αλλά κακά τα ψέματα, αναγνωρίζω πως από τούτο εδώ το άλμπουμ είναι που εκτοξεύτηκαν σε δυσθεώρητα ύψη, εμπορικά, και καταξιώθηκαν ως μια από τις μεγαλύτερες heavy metal μπάντες της εποχής μας. Εδώ έχουμε τη μεγαλύτερη σύνθεση στην ιστορία τους και έντονο το late MANOWAR συναίσθημα. Στον πρόλογο, γράψαμε ότι ήταν σαφέστατα περισσότερο «ψαγμένοι» από τον μέσο συνομήλικό τους (και μικρότερο) metalhead, μουσικά. Με το “Chapter V – Unbent, Unbowed, Unbroken”, δείχνουν πως είναι και διαβασμένοι, αφού ήταν οι πρώτοι ίσως από την μεταλλική σκηνή, που ασχολήθηκαν με το έργο “A song of Ice and Fire” και το “A Game of Thrones” του George R. R. Martin. O τίτλος του άλμπουμ είναι παρμένος από το ρητό του Οίκου των Martell του Dorne, όπως σχετικοί είναι και οι τίτλοι των τραγουδιών “Hammer of Justice”, “Take the Black” και “Fury of the Wild”. Ο δε στίχος “Nothing burns like the cold” από το “Never, ever” υπάρχει στο πρώτο κεφάλαιο του “A Game of Thrones”.
Δημήτρης Τσέλλος
The fire burns forever (“Threshold”, 2006)
Έχεις δει το “In the name of the king: A Dungeon Siege tale”; Μάπα ταινία, έτσι; «Κατέστρεψε» ένα pc game που έχει αφήσει εποχή. Το “The fire burns forever” λοιπόν ακούγεται στους τίτλους τέλους, αν και δεν έχει σχέση με το concept της ταινίας. Στο video clip του εμφανίζονται Σουηδοί πρωταθλητές του Κλασσικού Αθλητισμού και η μπάντα το έπαιξε στην τελετή έναρξης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου το 2006, στο Gothenburg. Τότε, γιατί μπαίνει εδώ, θα αναρωτηθείς. Όταν έκτοτε σχεδόν αγνοείται η τύχη του, τί άλλο θα μπορούσε να γίνει; Τραγούδι ειδικού σκοπού.
Δημήτρης Τσέλλος
Rebel inside (“Threshold”, 2006)
Το “Threshold είναι ο πρώτος δίσκος των HAMMERFALL όπου εντοπίζουμε τα πρώτα σημάδια κόπωσης αν και ακόμη διατηρείται υψηλό το επίπεδο απόδοσης και σύνθεσης. Το “Rebel inside” είναι ένα κλασικό τραγούδι HAMMERFALL και θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο “Crimson thunder”. Η αλήθεια είναι ότι τα τέσσερα πρώτα τραγούδια του “Threshold” (ομώνυμο, “The fire burns forever”, “Rebel inside” και “Natural high”) είναι σπουδαίες συνθέσεις της μέσης περιόδου των Σουηδών.
Σάκης Νίκας
Bring the hammer down (“No sacrifice, no victory”, 2009)
Δεν θα σας πω ψέματα…το “No sacrifice, no victory” δεν συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου άλμπουμ των HAMMERFALL και θεωρώ ότι περιλαμβάνει μόνο κάποιες λίγες καλές στιγμές. Μία εξ αυτών είναι και το “Bring the hammer down” που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά τουλάχιστον θυμίζει τις πρότερες ένδοξες μέρες των Σουηδών. Και μπορεί ο παραλληλισμός με το κλασικό “Let the hammer fall” να είναι αναμενόμενος αλλά η διαφορά ανάμεσα στα δύο τραγούδια είναι μεγάλη…
Σάκης Νίκας
B.Y.H. (“Infected”, 2011)
Όταν βλέπεις μπάντα να αλλάζει το λογότυπό και τα εξώφυλλά της με το πρόσχημα της ανανέωσης, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα…αυτό είναι ΝΟΜΟΣ! Και στην περίπτωση των HAMMERFALL αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές στο “Infected” το οποίο δικαιολογημένα θεωρείται από τους πάντες (συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των HAMMERFALL) σαν το ναδίρ της καριέρας τους. Πάντως, ακόμη και στα χειρότερα τους οι HAMMERFALL πάντα έβρισκαν τρόπο να γράψουν 1-2 κλασικά τραγούδια. Το “B.Y.H.” (Bang your head, σε περίπτωση που αναρωτιέστε) είναι από την αρχή ως το τέλος κλασικό HAMMERFALL…με παράταιρη παραγωγή!
Σάκης Νίκας
Send me a sign (“Infected”, 2011)
Το δεύτερο κομμάτι που διασώζεται από το “Infected” έχει και αυτό τη στόφα κλασικής μπαλάντας HAMMERFALL. Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, το “Send me a sign” είναι διασκευή ενός Σουηδικού συγκροτήματος (POKOLGEP) που είχαν συνθέσει το συγκεκριμένο κομμάτι στα σουηδικά. Ωστόσο, οι HAMMERFALL το έφεραν στα μέτρα τους και είναι στάνταρ καλύτερο της πρωτότυπης σύνθεσης για όλους τους προφανείς λόγους. Βέβαια, όταν βλέπετε στα highlights ενός δίσκου να περιλαμβάνεται μία – έστω και ριζικά τροποποιημένη – διασκευή, καταλαβαίνετε ότι το “Infected”…έμπαζε από παντού!
Σάκης Νίκας
(r)Evolution [“(r)Evolution”, 2014]
Δικαιολογημένα οι οπαδοί των HAMMERFALL υποδέχτηκαν ανακουφισμένοι την επιστροφή του κλασικού λογότυπου και της μασκότ Hector στο εξώφυλλο του “(r)Evolution” μετά το αποτυχημένο πείραμα του “Infected”. Μαζί με αυτά επέστρεψε και ο χαρακτηριστικός ήχος των Σουηδών και το ομώνυμο κομμάτι έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους βάση μετά τον οδοστρωτήρα “Hector’s hymn” που άνοιγε το δίσκο. Πάντως, η αλήθεια να λέγεται και εδώ: συναντάμε αρκετά fillers στο εν λόγω άλμπουμ το οποίο όμως μας αποζημιώνει και με το παραπάνω λόγω της παρουσίας 3-4 σπουδαίων κομματιών. Το ομώνυμο είναι ένα από αυτά…
Σάκης Νίκας
The sacred vow (“Built to last”, 2016)
Εύκολα ένα από τα καλύτερα τραγούδια της ύστερης περιόδου των HAMMERFALL και σίγουρα η κορυφαία στιγμή του “Built to last” (κάτι που σημαίνει πολλά αν αναλογιστούμε ότι εδώ υπάρχει και το “Hammer high”). Μέσα σε τέσσερα περίπου λεπτά συναντάμε όλα εκείνα τα στοιχεία που τόσο αγαπάμε στους HAMMERFALL. Εισαγωγή με ακουστική κιθάρα, καταιγιστικό μπάσιμο, ανεβαστικοί στίχοι, γέφυρα που προετοιμάζει το έδαφος για φανταστικό refrain και εγένετο…“The sacred vow”. Πολλοί αγνοούν το συγκεκριμένο έπος…κακώς, πολύ κακώς! Οι HAMMERFALL στα καλύτερα τους!
Σάκης Νίκας
Dead by dawn (“Dominion”, 2019)
Το πρώτο κομμάτι που αγάπησα από το πολύ καλό “Dominion”. Μπορεί τα hits να ήταν το “Sweden rock” και το ομώνυμο κομμάτι αλλά εδώ οι HAMMERFALL δεν ξεχνούν τις βασικές τους επιρροές και βγάζουν προς τα έξω τον καλύτερο…ACCEPT εαυτό τους. Οι Σουηδοί δεν έκρυψαν ποτέ την αγάπη τους για τα γερμανικά Panzer και το “Dead by dawn” είναι βγαλμένο κατευθείαν από τη Μεγάλη του Hoffmann Σχολή!
Σάκης Νίκας
“Eternal dark”, originally recorded by PICTURE
Εδώ δόθηκε γερή μονομαχία με κομμάτια όπως το “Ravenlord” των STORMWITCH ή το “Angel of Mercy” από CHASTAIN, αλλά επικράτησε το PICTURE διότι όσον αφορά το πρώτο μιλάμε για ακόμη πιο obscure καταστάσεις, όσον αφορά το δεύτερο, πριν την συλλογή “Masterpieces” δεν το βρίσκαμε σε δίσκο, αλλά σε single, και συγκεκριμένα στο “Heeding the call” (ύμνος). Εξαιρετική απόδοση ενός χαρακτηριστικού τραγουδιού της Be.Ne.Lux σκηνής των 80s, με μια επιπρόσθετη αίσθηση από ACCEPT που το κολακεύει ακόμη περισσότερο. Μεγάλοι μάστορες οι HAMMERFALL.
Δημήτρης Τσέλλος
“Run with the devil”, originally recorded by HEAVY LOAD
Αν εξαιρέσουμε το “Send me a sign” των POKOLGEP, σε καμία άλλη περίπτωση οι Σουηδοί δεν έχουν επιχειρήσει πραγματική διασκευή. Πάντα κινούνται στα επίπεδα της επανεκτέλεσης, διατηρώντας ανέπαφο τον χαρακτήρα του εκάστοτε τραγουδιού. Οι HEAVY LOAD είναι η πρώτη heavy metal μπάντα της Σουηδίας, λατρεύονται σαν θεοί τόσο από το group όσο και από τους οπαδούς του underground, και η εκτέλεση στο “Run with the devil” δεν εμπεριέχει καμία έκπληξη. Μόνο που οι HAMMERFALL έχουν την δική τους, βαριά σφραγίδα, και δεν γινόταν να μην σφραγίσουν με αυτή την original σύνθεση.
Δημήτρης Τσέλλος
“Flight of the warrior”, originally recorded by RIOT
Πριν το ακούσω, ήμουν έτοιμος να βγάλω το «μεγάλο φτυάρι», καθώς θεωρούσα απίθανο οι HAMMERFALL να αποδώσουν σωστά αυτόν τον ύμνο. Με την πρώτη ακρόαση όμως, μάζεψα τις αρνητικές μου σκέψεις πολύ γρηγορότερα κι από τα σαγόνια μου, που τα έψαχνα στο πάτωμα. Και δεν ενθουσιάστηκα τόσο από την μουσική, η οποία είναι πιστή στο πρωτότυπο, αλλά κυρίως από τον Cans, ο οποίος αποτίει τον δικό του φόρο τιμής σε έναν από τους αγαπημένους του δίσκους, με μια εξαιρετική ερμηνεία, μπορεί και την καλύτερη της καριέρας του. Μπράβο Ιωακείμ, παιδί μου.
Δημήτρης Τσέλλος
