a
“Επωμίζεσαι βαρύ έργο” τόνισε ο φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Τσέλλος, κατόπιν αναθέσεως του δεύτερου πονήματος των THE THREE TREMORS σε εμένα. Το πως το εννοούσε, θα το δούμε στη πορεία παρεούλα. “Ποιοί είναι αυτοί;” σας ακούω να ρωτάτε. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το περίφημο project με τις 3 φωνές: τον Sean Peck (CAGE), τον Tim “Ripper” Owens (πάλαι ποτέ JUDAS PRIEST, ICED EARTH, MALMSTEEN και πάει λέγοντας) και αιχμή του δόρατος τον θρυλικό frontman των JAG PANZER, SATAN’S HOST και TITAN FORCE, Harry “The Tyrant” Conklin. Τη μπάντα συμπληρώνουν οι λοιποί CAGE ενισχύοντας τον Αμερικάνικο heavy metal χαρακτήρα του project. Όπως καταλαβαίνετε, αυτού του είδους η σύμπραξη ανεβάζει τις απαιτήσεις πολύ, μα πολύ ψηλά.
Θεωρώ πως πρέπει ωστόσο, όπως κάθε φορά, να είμαι ειλικρινής με τους αναγνώστες. Το προ διετίας ομώνυμο ντεμπούτο, ήταν μια χρυσή μετριότητα (στη καλύτερη των περιπτώσεων). Ένας αέναος διαγωνισμός τσιρίδας 1 ώρας, με ένα σχετικά αξιόλογο υλικό μουσικά να χαραμίζεται κάτω από αυτόν, με λίγες στιγμές να ξεχωρίζουν συνολικά και όχι “ένα riff εδώ, ένα solo παραπέρα”. Οι λίγες που ξεχώριζαν, ήταν αυτές όπου οι τρεις φωνές, έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να συμπληρώσουν η μια την άλλη κι όχι να φωνάξουν δυνατότερα η μια από την άλλη. Ως εκ τούτου, μια ψυχρολουσία όταν είδα, ότι θα υπάρξει συνέχεια, την ένιωσα, να μη πω ψέματα (αυτό θα με φάει, να δείτε!). Νέο άλμπουμ λοιπόν, βγήκε πριν ελάχιστες μέρες από την Steel Cartel, με τίτλο “Guardians of the void”. Να τονίσω ότι μπαίνω με θετική ματιά, παρά τη προαναφερθείσα ψυχρολουσία. Για να δούμε. Διορθώθηκαν άραγε τα κακώς κείμενα;
Το μπάσιμο με τη δυάδα “Bone breaker” και ομώνυμο, δείχνουν να έχουν διορθωθεί. Το δε δεύτερο, έχει μέχρι και thrash σημεία που κολακεύουν τη τσιτωμένη φύση του εγχειρήματος. Συνέχεια με το “Kryptonian steel”, σαρωτικό όπως πρέπει, δείχνοντας ότι δόθηκε πολλή προσοχή στις δομές και το πως θα μπλέξουν οι φωνές. Στα δε πιο λυρικά και mid-tempo “Crucifier” και “Frailty” που βγαίνει μπροστά ο Harry Conklin, είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικός, βγάζοντας στα τσαμπουκαλεμένα σημεία τον Tim Owens ή τον Sean Peck, κατά το δοκούν. Μιλώντας για τσαμπουκά, να σου και το “I can’t be stopped” που δίνει πόνο. Γενικά, διαπιστώνω μια σοβαρή βελτίωση συνολικά που επιτέλους δικαιώνει τη δουλειά που έπεσε στο instrumental κομμάτι του σχήματος.
Το “Operation neptune’s spear” αποτελεί άλλο ένα γκαζωμένο κομμάτι που δείχνει πόσο ταιριάζουν φωνές όπως του Owens ή του Peck σε κάτι τέτοια. Σε πλήρη αντιδιαστολή με το αργόσυρτο σχεδόν, ατμοσφαιρικό ντουέτο των “Chained to the oak”/”Catastrophe” με τον Τύραννο να παίρνει πάλι τα ηνία, και να δείχνει τα χρώματα της φωνάρας του. Το πράγμα τσαμπουκαλεύει προς το τέλος με το “In wickedness in sin” που παρότι mid-tempo, είναι αρκετά τσιτωμένο. Τίτλοι τέλους, με το ιστορικά ποτισμένο “The fall of Rome” και το “War of nations” να αναλαμβάνουν να φέρουν τον επικό χαρακτήρα στο άλμπουμ, με ένα mid-tempo και επιβλητικό ύφος.
Εν κατακλείδι, εξεπλάγην ευχάριστα και πήρα έναν αξιόλογο δίσκο Αμερικάνικου heavy/power, που αφήνει πίσω το μέτριο (στη καλύτερη) προκάτοχο του. Μεγάλο βήμα αλλαγής για τους THE THREE TREMORS, που πείθουν επιτέλους για την ποιότητά τους και δικαιώνουν τις περγαμηνές με τις οποίες ήρθαν οι προαναφερθέντες κύριοι. Μένει να δούμε αν θα συνεχίσουν έτσι. Προσωπικά, το εύχομαι.
7 / 10
Γιάννης Σαββίδης
