Σκοτάδι. Ανοίγεις τα μάτια και καταλαβαίνεις ότι σε είχε πάρει ο ύπνος. Στο τραπεζάκι υπάρχει ένα περιοδικό από κιτρινισμένο χαρτί. Το αδύναμο φως του κεριού σε βοηθάει να διαβάσεις: “Μάρτιος 1923” – WEIRD TALES. Μεταφέρθηκες έναν αιώνα πίσω και είσαι έτοιμος να χαθείς στις σελίδες του εμβληματικού περιοδικού τρόμου και φαντασίας που ενέπνευσε και έδωσε βήμα σε όλους τους συγγραφείς που λάτρεψε η metal σκηνή.
Ο νέος δίσκος των VISION BLEAK με τίτλο “Weird Tales” είναι φόρος τιμής στο διάσημο περιοδικό από το οποίο έχουν περάσει ο Lovecraft, o Clark Ashton Smith και ο “μπαμπάς” του Κόναν, Robert E. Howard ανάμεσα σε άλλους τεράστιους.
Όλος ο δίσκος είναι δομημένος σαν ένα κομμάτι χωρισμένο σε εσωτερικά κεφάλαια. Στο κάθε ένα εκτυλίσσεται μια ιστορία βασισμένη στη θεματολογία βικτωριανού τρόμου που εμπνέει εδώ και χρόνια το ντουέτο των Γερμανών Schwadorf – Konstanz.
Η εντύπωση που δίνει το “Weird Tales” είναι ότι οι VISION BLEAK άφησαν πλήρως ελεύθερους τους εαυτούς τους να ενσωματώσουν οποιοδήποτε στοιχείο θα εξυπηρετούσε το project που είχαν στο μυαλό τους. Έσπασαν δομές, έφτιαξαν ατμοσφαιρικές γέφυρες έπαιξαν με ακραίες death metal συνθέσεις και όλα πετυχαίνουν να αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του έργου τους και όχι έναν ηχητικό αχταρμά.
Θα συναντήσεις μινιμαλιστικά synth σημεία που μοιάζουν με σκηνή από ταινία τρόμου (“Mother of toads”). Στρωτά κομμάτια που θα έκλεβαν με ευχαρίστηση οι SISTERS OF MERCY, (“Once I was a flower”), riff ατσάλινα, δεμένα με ακάθαρτα growls και creepy καθαρά φωνητικά (“Premature burial”, “Canticle”). Όχι για να δημιουργήσουν ένα δίπολο “καλού – κακού” αλλά ένα δίπολο “βίαιου – μοχθηρού”. Στο τέλος του δίσκου (“To drink from Lethe”), δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι ένιωσα ένα vibe “MY DYING BRIDE meets VISION BLEAK”.
Ο δίσκος έχει αρχή, μέση, τέλος, παρόλο που θεωρείται “ένα κομμάτι”. Οι VISION BLEAK ξέρουν να υφαίνουν ατμόσφαιρες. Πραγματικά όμως εδώ ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Εμπεριέχουν μια σοβαρότητα σε αυτό που κάνουν που καταλήγουν όχι απλά να υπηρετούν τη θεματολογία του τρόμου αλλά να έχουν φτιάξει ένα έργο τρόμου.
Οι συνθέσεις σαν σύνολο λειτουργούν. Οι συνθέσεις κατά μόνας λειτουργούν σε ένα μεγάλο ποσοστό. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν το “Weird Tales” είναι καταιγισμός από hit όπως το ντεμπούτο του συγκροτήματος (“The deathship has a new captain”) ή το “Carpathia”. Θα ήθελα περισσότερα κομμάτια να μου προκαλούν ανατριχίλα. Ο χρόνος θα δείξει. Σίγουρα μιλάμε μια πολύ ώριμη δουλειά που προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όποιον ακούει μουσική για να ταξιδεύει μέσα στις ατραπούς της και να τη βιώνει έντονα.
Ένα είναι βέβαιο. Οι VISION BLEAK παραμένουν καπετάνιοι στο πλοίο του θανάτου.
7,5 / 10
Άρης Λάμπος
