a
Οι Σουηδοί THERION, μπάντα της μουσικής ιδιοφυίας που ακούει στο όνομα Christofer Johnsson είναι από τα αγαπημένα συγκροτήματα στο Ελληνικό κοινό, ιδιαίτερα από το 1996, όταν και κυκλοφόρησαν το τετραπέρατο “Theli”. Εν έτη 2018, κυκλοφορόντας τη νέα τους δουλειά “Beloved Antichrist”, η περιοδεία προώθησης του άλμπουμ περνούσε και από τα μέρη μας, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε ένα live της μπάντας που μας γαλούχησε την εφηβεία. Μαζί τους σε αυτή την περιοδεία εμφανίζονταν οι Βρετανοί THE DEVIL, οι Γερμανοί NULL POSITIV και οι Ρώσοι IMPERIAL AGE.
Χωρίς καθυστέρηση στις 7.00 ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή οι THE DEVIL. Μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα, με χαρακτηριστική εμφάνιση στα μαύρα, με Ενετικές μάσκες να καλύπτουν τα πρόσωπα τους. Δύο μεγάλες οθόνες στα δεξιά και αριστερά να εξιστορούν τα τραγούδια τους. Αφού οι Βρετανοί δεν έχουν στίχους, αλλά το ατμοσφαιρικό doom που παίζουν είναι ντυμένο με αποσπάσματα από ειδησεογραφικά πρακτορεία τα οποία εξιστορούν μεγάλα γεγονότα του περασμένου αιώνα και τις περασμένης δεκαετίας, όπως τη δολοφονία του JFK, τις πυρηνικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους κ.ά. Παρόλο που ακούγεται παράξενο, εγώ το βρήκα ιδιαίτερα εντυπωσιακό, κάτι που δε περίμενα από 1-2 τραγούδια που είχα ακούσει παλιότερα. Ο καλός ήχος τους βοήθησε επίσης αρκετά. Πολύ καλή εμφάνιση.
Γιώργος Δρογγίτης
Τη συνέχεια της συναυλίας ανέλαβαν οι NULL POSITIV, μία σχετικά καινούρια γερμανική μπάντα, που συνδυάζει metalcore με μελωδικό death metal, έχοντας και ατμοσφαιρικά στοιχεία. Για τα επόμενα περίπου 50 λεπτά έπαιξαν τραγούδια από το ντεμπούτο τους “Koma” μπροστά στο ολιγάριθμο κοινό που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο Piraeus Academy. Με αρκετή ενέργεια και όρεξη να ξεσηκώσουν τα πνεύματα, έδειξαν ένα δείγμα της δουλειάς τους. Αν και στουντιακά ακούγονται αρκετά ελκυστικοί και πιασάρικοι, στο σανίδι, τουλάχιστον του Piraeus Academy, ο ήχος και η απουσία πομπώδους παραγωγής, δεν τους κολάκευε. Είχαν ορισμένα σημεία που ξεχώριζαν με riffs να σκίζουν ή την επιβλητική Elli Berling (φωνητικά) να προσπαθεί να κάνει τη διαφορά, αλλά εν γένει δεν εντυπωσίασαν, ενώ το στήσιμο της σκηνής θύμιζε και λίγο ARCH ENEMY, που είναι σαφέστατα μία από τις επιρροές των NULL POSITIV. Συνολικά δεν άφησαν κακή εντύπωση και ίσως να απέκτησαν και κάποιους καινούριους οπαδούς, όμως θα πρέπει να δούμε κάτι παραπάνω από αυτούς για να ξεχωρίσουν.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Πόσο πολύ θα μας λείψουν συγκροτήματα όπως οι THERION όταν αποφασίσουν να διαλυθούν αφού είναι πια κοινά αποδεκτό ότι αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες «σχόλες» της metal σκηνής. Η κληρονομιά που έχουν αφήσει είναι τεράστια και δεν χωρά καμία αμφισβήτηση είτε σου αρέσει η μουσική τους είτε όχι.… Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις μετά τα 3-4 πρώτα λεπτά παρουσίας των Ρώσων IMPERIAL AGE στο σανίδι. Ότι παρουσιαζόταν μέχρι εκείνη την στιγμή αλλά και ότι επακολούθησε για τα επόμενα σχεδόν 50 λεπτά ήταν μια μπάντα άκρως επηρεασμένη από τους πρωτοπόρους headliners της βραδιάς. Όλο τους το στήσιμο επί σκηνής και φυσικά και τα τραγούδια τους παρέπεμπαν ξεκάθαρα στο ύφος που έχουν «κτίσει» καριέρα οι THERION, κάνοντάς τους το τέλειο και πιο ιδανικό «ορεκτικό» πριν την εμφάνιση του σχήματος που για ένα ακόμα βράδυ θα δικαιολογούσε αργότερα την φήμη του. Για την ακρίβεια ήταν η ιδανική μίξη μουσικών σημείων του Θεριού, των NIGHTWISH και των RHAPSODY (με ή χωρίς την «ουρά») με μεγαλύτερη αναφορά στους 2 πρώτους. Το σχήμα πλην των μουσικών αποτελείται από έναν τραγουδιστή και 2, αναμενόμενα όμορφες, αιθέριες υπάρξεις που εναλλάσσουν τα φωνητικά τους μέρη, έχοντας και οι 3 οπερατικού ύφους ερμηνείες. Ειδικά η μια εκ των δυο, η κοκκινομάλλα, θεωρώ πως «έκλεψε» πολλές αντρικές καρδιές εκείνο το βράδυ.
Όλα τους τα τραγούδια έχουν όλα τα κλισέ των προαναφερθέντων σχημάτων, ευτυχώς όμως δεν είναι μια καρμποναρισμένη αντιγραφή. Σαφώς και δεν πρωτοπορούν, σαφώς δεν παίζουν κάτι που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ, τουναντίον, αλλά ότι κάνουν είναι καλό και αποδίδεται σωστά επί σκηνής. Από κει και πέρα είναι αν σου αρέσει αυτή η μουσική ή όχι. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ανήκουν στο roster της εταιρίας του Christofer Johnsson, mainman των THERION. Λογικά κάτι θα έχει «ανακαλύψει» σε αυτούς. Η εμφάνισή τους εκτός ενός μικρού αρνητικού σημείου ήταν πολύ καλή αφού όλη τους η παρουσία ήταν άκρως επαγγελματική με «στημένες» κινήσεις, και ξέροντας ανά πάσα στιγμή που πρέπει να είναι το κάθε μέλος επί σκηνής . Δυστυχώς είχαν κάποια -ευτυχώς λίγα- προβλήματα στον ήχο τους τα οποία όμως δεν επηρέασαν επ’ ουδενί την απόδοση τους. Το μόνο αρνητικό που μάλλον πρέπει να διορθώσουν είναι η άρθρωση τους. Σε κανένα σημείο της εμφάνισης τους δεν κατάλαβα μια Αγγλική λέξη, και δεν έφταιγαν τα θέματα ήχου που είχαν. Σε όλη την διάρκεια του set list άκουγες 3 καταπληκτικές φωνές να ερμηνεύουν αλλά δεν καταλάβαινες τι έλεγαν. Νομίζω ότι παρόλο που είναι φρέσκο group στον χώρο με μόλις 6 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας έχουν τα εχέγγυα να πρωταγωνιστήσουν στις καρδιές των απανταχού οπαδών του symphonic metal. Αυτό απέδειξε και το «ζεστό» χειροκρότημα του κοινού στο τέλος. Спасибо IMPERIAL AGE!
Θοδωρής Μηνιάτης
Η νύχτα του Μάρτη, είναι υγρή, καθώς η σήψη της διαφθοράς από τις φυλακές που κρατούνται οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί, από τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής με τα αλληλομαχαιρώματα, από το εγκαταλελειμμένο στους κουκουλοφόρους «επαναστάτες» των προαστίων κέντρο , έχει πλημμυρίσει την πρώην κοιτίδα της δημοκρατίας και αποχαυνώσει τους πολίτες της. Το Θηρίο ή Θεριό στην παράδοση (που ξαφνικά αγάπησε η Ελλάδα της πόλης, μαζί με το «κλέφτικο», το κοντοσούβλι και το κλαρίνο, δίπλα στην ηλεκτρική κιθάρα, το μούσι και το μακρύ και κυρίως άλουστο μαλλί και την δίχαλη σαγιονάρα επισκέπτεται ακόμη μια φορά την πόλη)… Παρέα του έχει ένα άλμπουμ που πρακτικά δείχνει ότι το νερό στη Σουηδία είναι πειραγμένο από τον Λόκι. Πονηρό, παιχνιδιάρικο, φλερτάρει το metal, όσο και την μελωδία, την όπερα, το μιούζικαλ, το ελαφρύ Ευρωπαϊκό τραγούδι των 60’s και επιβεβαιώνει ένα μόνο πράγμα. Ο Christofer Johnsson έχει δημιουργικό όραμα και το ακολουθεί, χωρίς να τον απασχολούμε ως οπαδοί. Για αυτό τον αγαπάμε και είμαστε πιστοί στο ραντεβού μαζί του, καμιά 800αρια νοματαίοι, με το χρόνο να βαραίνει στις πλάτες των πίσω σειρών.
Οι Ρωσίδες, φωνάρες των IMPERIAL AGE μόλις έχουν περάσει δίπλα μας, οδηγώντας σε παραλήρημα συντάκτες του Rock Hard που δεν θα εκθέσω, για να μην διαλύσω γάμους, προκαλώντας ειρωνικά βλέμματα στον γυναικείο πληθυσμό (δικαιολογημένα, αφού, μετά λέμε τους άνδρες σεξιστές, όταν έχουμε ντύσιμο τύπου Ζίνα, για να λειτουργήσει το σκηνικό δρώμενο … κλαψ κλαψ)…
Τα φώτα σβήνουν, ανάβουν τα τσιγάρα, ετοιμάζονται τα κινητά, γιατί metal συναυλία χωρίς απαθανάτιση και ανέβασμα στο YouTube δεν νοείται πλέον…. Τα παλικάρια και οι κοπελιές βγαίνουν στη σκηνή. Πρώτα οι μουσικοί που ξεκινάνε με το JUDAS PRIEST / SCORPIONS / MAIDEN χαρμάνι τους, στο “Theme of Antichrist” μέχρι να το «αλλοιώσουν» τα γυναικεία φωνητικά και να το «σώσει» ο Thomas Vikstrom με την επιβλητική παρουσία του. Ο Johnsson με συνολάκι που θυμίζει Φιλέα Φογκ , ο κιθαρίστας Vidal σαν μέλος των MONSTER MAGNET, o μπασίστας Pahlsson με στυλ ACCEPT, ο Thomas Vikstrom που αν δεν ήταν με τα καρφιά και τις αλυσίδες, με αυτό το ντύσιμο έκανε άνετα τον πορτιέρη στο Μεγάλη Βρετάνια και τα κορίτσια. Με casual ντύσιμο η Linnea Vikstrom με το γνωστό opera meets metal η Chiara Malvestiti. Λιγότερο σκληροί, ειδικά στα νέα τραγούδια, με την μελωδία να οδηγεί και τις κιθάρες αν και δίνουν τόνους riff να επιλέγουν επίτηδες λιγότερο ογκώδεις προσεγγίσεις. Ήχος-κρύσταλλο, με τις κυρίες να κατευθύνουν τα τραγούδια και να υποστηρίζουν τον κινητικότατο και θεατρικότατο Vikstrom. Στα “Bring her home” και “Night reborn”, οδήγησε το σχήμα, με καθαρά μεταλλικό ύφος ακόμα και όταν η μουσική έβλεπε προς την μελωδία. Στιγμές στιγμές βέβαια η κόρη του, Linnea, ως νεότερη metal head τον παραγκωνίζει και ξεσηκώνει με παλιομοδίτικο μεταλλικό τρόπο (headbanging, devils horns) το κοινό.
Τρίτο τραγούδι το “Din” και στη σκηνή τους συνοδεύει η Elli Berlin (NULL POSITIVE) επιβλητική και πιστή στη σχολή που δημιούργησε η Angela Gossow μας πείθει ότι οι μαινάδες είναι γένους θηλυκού…. Η συναυλία κινείται σε επίπεδα συμφωνικού metal, με το σχήμα να το απολαμβάνει και το κοινό να συμμετέχει όπου του δίνεται η ευκαιρία. Είναι όμως το τέλος του κύριου μέρους που ο κόσμος μπαίνει περισσότερο στο παιχνίδι. Όσο και αν οι THERION έχουν διαφοροποιηθεί από το σχήμα που σε άρπαζε από τον λαιμό τις εποχές του “Theli” παραμένουν στην ψυχή metal heads, ειδικά ο αρχηγός τους με τις Flying V κιθάρες του. Τα σακάκια βγαίνουν, τα καπέλα φεύγουν, το ίδιο και οι κορσέδες σε κάποια μέλη του σχήματος και ο metal χαρακτήρας ξεδιπλώνεται. Από το νέο άλμπουμ ξεχώρισαν ευχάριστα το μελωδικό “Temple of new Jerusalem” και το σχεδόν ποπ για το ύφος τους “My voyage carries on” που είναι όμως πιασάρικο και θα άξιζε μια προσπάθεια σε μια Eurovision… Τα παλιά τραγούδια τίμησαν τη δισκογραφία τους, αλλά άφησαν πιστεύω διψασμένους κάποιους «κολλημένους» όπως εγώ στις πρώτες συμφωνικές μέρες των THERION όταν η ορχήστρα δεν είχε υπερκεράσει το μεταλλικό σχήμα. Τα προηχρογραφημένα μέρη είναι αποδεκτά, αν θέλουμε τέτοιες δουλειές να παρουσιάζονται και σε μικρές αγορές όπως η χώρα μας, αν και η συμφωνική της ΕΡΤ θα μπορούσε να σκεφτεί μια συνεργασία, όχι μόνο SCORPIONS.
Επειδή οι περισσότεροι πια βρίσκουν το πρόγραμμα των τραγουδιών πριν γίνει η συναυλία χάρη στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι περιμένουμε το encore. Πριν την είσοδο του “MegaTherion” έχουμε μια ωραιότατη ομιλία περί «μπάφου»/weed, από τον κιθαρίστα και ηγέτη του σχήματος, που έχει γεμίσει η μυρωδιά του τον χώρο και κάνει τον Johnsson κατά τα λεγόμενα του να ξεχνά τα τραγούδια. Έχουμε όμως και την γνωστή πρόκληση ποιο κοινό είναι καλύτερο, εσείς ή το χθεσινό στη Θεσσαλονίκη. Εμπρηστικές δηλώσεις σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο μας επαναφέρει στα «αγνά» χρόνια του ‘80. Όμως το κοινό ουρλιάζει, ωρύεται και απολαμβάνει κάθε στιγμή του τελευταίου τραγουδιού, που θυμίζει σε όλους ότι οι THERION όσο και αν αλλάξουν τον ήχο τους, κάτω από τις στολές και τα ημίψηλα, παραμένουν μια metal παρέα, που μεγάλωσε και θέλει να παίζει και άλλα πράγματα, μέσα από το δικό της μεταλλικό πρίσμα…
Το Piraeus Academy αδειάζει και στη νυχτερινή σιγαλιά, ακούγονται τα βήματα του Θηρίου, ανάλαφρα σαν της γάτας, μέχρι να καταλάβεις το λάθος και να νιώσεις τα νύχια να ξεσκίζουν τις σάρκες σου, αν νομίζεις ότι το θηρίο μαλάκωσε….
Παίχτηκαν τα “Theme of Antichrist”, “The blood of Kingu”, “Din”, “Bring her home”, “Night reborn”, “Nifelheim”, “Ginnungagap”, ‘Typhon”, “Temple of New Jerusalem”, ‘An arrow from the sun”, “Wine of Alugah”, “Lemuria’, “Cults of shadow”, “The Khlysti Evangelsit”, “My voyage carries on”, “The Invincible”, “Der Mitternachtslowe”, “Son of the slaves of time”, “The rise of Sodom and Gomorrah’, “Mega Therion”.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Δελέγκος
