a
Οι THERION, είναι ένα σχήμα του οποίου η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται τριάντα πέντε χρόνια πριν. Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες για την ιστορία αυτού του συγκροτήματος και του πόσο καθοριστική υπήρξε η προσφορά του στο οικοδόμημα που ονομάζεται εν γένει heavy metal. Από τα πρώτα πιο ωμά death metal με συμφωνικά στοιχεία άλμπουμ του, μέχρι την εγκαθίδρυση αυτού που αποκαλούμε συμφωνικό metal, η παρουσία των THERION υπήρξε σημαντικότατη.
Στον διάβα όλων αυτών των χρόνων, από τον πρώιμο μέχρι τον πιο χαρακτηριστικό ήχο τους, αυτόν από το “Theli” του 1996, μέχρι και το “Sirius B” του 2004, οι Σουηδοί (και πιο συγκεκριμένα ο Christofer Johnsson, αυτός άλλωστε είναι το μυαλό, η ψυχή και η καρδιά του Θηρίου), προσέφεραν αριστουργήματα, τέτοια που οι λέξεις «σημεία αναφοράς» ίσως να είναι μικρές και να τα αδικούν.
Από το “Gothic Kabbalah” και εξής, οι THERION μάλλον ένιωσαν ότι είχαν πολλά μονοπάτια μουσικά να εξερευνήσουν ακόμα, αλλάζοντας τον ήχο τους και προσφέροντας όμορφες δουλειές στο κοινό τους, μακριά από τον ήχο που του έκανε μεγάλους όμως. Αυτό, δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά το κοινό είχε μάθει να περιμένει κάτι συγκεκριμένο από το συγκρότημα και αυτό το συγκεκριμένο δεν ερχόταν.
Με το κοινό να ζητά και τον Christofer να το ακούει αλλά ίσως και ο ίδιος να νοσταλγεί, αποφάσισε το 2021 να κυκλοφορήσει το υπέροχο “Leviathan”, το οποίο όπως απευθείας είχε δηλώσει θα ήταν τριλογία και θα προσέφερε στο κοινό αυτό που ήθελε να ακούσει: THERION βγαλμένους από το παρελθόν. Το πρώτο μέρος, εκπλήρωνε σε μεγάλο βαθμό τις επιθυμίες του κοινού με τον διάδοχό του, το “ Leviathan II”, να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, για να φτάσουμε φέτος στην κυκλοφορία του τρίτου και τελευταίου μέρους της “Leviathan” τριλογίας με το (προφανώς) “Leviathan III”.
Σε αντίθεση με το “Beloved Antichrist” του 2018, το οποίο επίσης ήταν σε τρία μέρη, με ένα κοινό όμως θέμα να πραγματεύεται, η “Leviathan” τριλογία δεν έχει τόσο σφιχτή θεματολογία μεταξύ των μερών της. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το τρίτο μέρος. Αυτό που έχει όμως, είναι THERION. Το συγκρότημα, βγαλμένο λες από το παρελθόν, χωρίς να έχει διαγράψει τις πιο πρόσφατες αναζητήσεις του, έρχεται και παρουσιάζει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, γεμάτο με νοσταλγία, συγκίνηση, τρομερές μελωδίες, άψογα εκτελεσμένα συμφωνικά μέρη, απίστευτα γυναικεία φωνητικά που απογειώνουν το αποτέλεσμα.
Το μεταλλικό στοιχείο, όπως και στα δύο προηγούμενα “Leviathan” είναι παρόν, δεν έχει ούτε τον απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά σίγουρα δεν έχει σε καμία περίπτωση και τον ρόλο του κομπάρσου. Το τρίτο μέρος της τριλογίας, με τις έντεκα συνθέσεις του, είναι άμεσο, ευθύ, χωρίς πολύ μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, αλλά γεμάτο ουσία. Τα “An unsung lament”, “Ayahuasca” και “Duende”, είναι από τα καλύτερα κομμάτια όχι μόνο του άλμπουμ αλλά και τις τριλογίας, η οποία κλείνει εμφατικά με τα “Nummo” / “Twilight of the Gods”.
Με το τρίτο μέρος του Λεβιάθαν να κλείνει αυτήν την νοσταλγική για κοινό και συγκρότημα περιπέτεια, δεν ξέρουμε που θα οδηγήσουν το Θηρίο τα επόμενα βήματά του. Ίσως όμως κάτι να μείνει από αυτήν την τριλογία και στην συνέχεια και “What was lost shall be lost no more”. Μόνοι τους το λένε άλλωστε.
8,5 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
