Μια συναυλία ενός ιστορικού ονόματος όπως είναι οι Σουηδοί THERION, πάντοτε θα προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού. Πολλώ δε μάλλον, όταν έχουν περάσει κοντά πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν. Τότε είχαν εμφανιστεί στο πάλαι ποτέ Piraeus Club Academy στον αριθμό 117 της οδού Πειραιώς, τώρα στο νέο, πολύ μικρότερο Piraeus Club Academy, στον αριθμό 105, με διαφορετική μάλιστα σύνθεση. Τότε προωθούσαν το χειρότερο album της καριέρας τους, το “Beloved Antichrist”, τώρα το δεύτερο μέρος του «τρίτομου» “Leviathan”. Τότε με τους IMPERIAL AGE, NULL POSITIV και THE DEVIL, τώρα με τους δικούς μας SERPENT NOIR και GENTIHAA. Ποιος άραγε κέρδισε; Θα το δούμε στο τέλος του κειμένου…
Πρώτο όνομα στο πρόγραμμα, οι GENTIHAA, οι οποίοι ακόμη προωθούν το ντεμπούτο τους “Reverse Entropy”, κι ας κυκλοφόρησε το 2019. Τι πιο λογικό, θα μου πεις, με όσα μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα. Συμφωνώ και συνεχίζω. Οι GENTIHAA λοιπόν, έχουν μέσα σε αυτά τα χρόνια καταφέρει να κάνουν αρκετά γνωστό το όνομά τους και στο πλαίσιο του «χτισίματος» της φήμης τους, να εμφανιστούν επί αθηναϊκού εδάφους με ονόματα σαν τους DIMMU BORGIR και τους ASPHYX. Για τους μη γνωρίζοντες, παίζουν ένα μείγμα death και black metal, με αρκετά συμφωνικά στοιχεία και εναλλαγή ακραίων/καθαρών φωνητικών. Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς πάνω τους, είναι η προσεγμένη τους εμφάνιση, τόσο λόγω των ρούχων που φορούν, όσο και του ομολογουμένως εντυπωσιακού και ταιριαστού βαψίματος που χρησιμοποιούν για να τονίσουν το «φανταστικό» του όλου concept που τους ακολουθεί/περιτριγυρίζει.
Και μουσικά όμως, είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Καλοί παίκτες, σωστή σκηνική παρουσία, «γέμιζαν» την σκηνή και εξίσου «γεμάτος» ήταν και ο ήχος τους, στα ποικίλα και διόλου βαρετά κομμάτια τους. Η εναλλαγή στα φωνητικά, εφόσον μπορούν και την υποστηρίζουν, δουλεύει και θα εξακολουθεί να δουλεύει υπέρ τους, αλλά ο αεικίνητος frontman τους, ο οποίος έχει ωραία φωνή για το στυλ αυτό και στα brutal και στα «καθαρά», να προσέξει λίγο τις «ανάσες» του. Αν βελτιωθεί εκεί, θα είναι πολύ καλός. Δυστυχώς όμως, κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά και ξεκινούν τα αρνητικά, για τα οποία οι GENTIHAA δε φέρουν ουδεμία ευθύνη. Το group είχε απέναντί του έναν κακό ήχο, ο οποίος δεν αποτέλεσε απλά τροχοπέδη, αλλά στην κυριολεξία «χαντάκωσε» τη μουσική του. Φαινόταν επίσης πως τα μέλη του group δεν άκουγαν τίποτα εκείνη την ώρα, επάνω στην σκηνή και «ψάχνονταν». Αποτέλεσμα;
Πολύ λίγα πράγματα στάθηκαν άξια των περιστάσεων στην εμφάνισή τους, οπότε αναμένω το επόμενο δισκογραφικό βήμα και την επόμενη συναυλία τους, την άνοιξη με τους W.E.B, όπου θα αναπτύξουν τις αρετές τους, όπως έχουν κάνει επιτυχημένα στο, όχι μακρινό, παρελθόν. Πολλά μπράβο όμως, για την εξόχως επαγγελματική τους στάση.
Δεύτεροι τη τάξει, οι SERPENT NOIR, δηλαδή το Μαύρο Ερπετό, με τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους, το “Seeing through the shadow consciousness (Open up the shells), το “Erotomysticism” και το “Death clan OD”. Εν αντιθέσει με τους GENTIHAA, τους SERPENT NOIR δεν τους είχα ξαναδεί «ζωντανά» διότι δεν υπηρετούν ένα είδος που μου αρέσει και που είναι στις άμεσες προτιμήσεις μου. Πριν τη συναυλία όμως, είχα περιέργεια να τους δω, διότι ξέρω πως έχουν ένα πολύ σεβαστό status στην σκηνή του ακραίου ήχου, με το occult και τελετουργικό black metal τους να είναι σημείο αναφοράς για τους οπαδούς αυτού του στυλ. Δεν έχει καμία σημασία το είδος της μουσικής, όταν μιλάμε για αξιόλογους αντιπροσώπους. Σημασία έχουν οι εκάστοτε συνθήκες, ώστε να μπορέσει ο καθένας να απλώσει τα «καλά του χαρτιά» του στο τραπέζι.
Κάτι το οποίο ήταν αδύνατον να κάνουν οι SERPENT NOIR, αφού και αυτοί είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τον «δαίμονα» της κονσόλας. Ο ήχος ήταν τόσο κακός, που ένας γνώστης του αντικειμένου θα προσπαθούσε να ακούσει αυτά που ξέρει και εκτιμά, και ένας άσχετος αλλά περίεργος και καλοπροαίρετος σαν τον γράφοντα, θα προσπαθούσε να καταλάβει αυτά που έβλεπε μπροστά του. Τι να πω… Πως σε κάποια φάση, που υπήρξε παύση μεταξύ των τραγουδιών, ακουγόταν από τα ηχεία του club ένα κομμάτι IRON MAIDEN, με αποτέλεσμα να εκφράσει την απορία/δυσαρέσκειά της η ίδια η μπάντα; Βγάλε συμπέρασμα μόνος σου. Επίσης, θεωρώ πως η επιλογή τους ήταν άστοχη, υπό την έννοια του εντελώς «ξένου» ως προς αυτούς κοινού, το οποίο και δε θα μπορούσαν εκ προοιμίου να κερδίσουν, λόγω του ανεπαρκούς ήχου. Κακά τα ψέμματα, δεν είμαστε πολυσυλλεκτικό κοινό, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες, ως εκ τούτου αν έχεις αυτό από τη μια και ουδεμία ηχητική υποστήριξη από την άλλη, και το set που ολοκληρώθηκε, θαύμα ήταν.
Ειλικρινά, λυπάμαι πολύ που δεν έχω κάτι καλό να γράψω για τη μπάντα, πέραν των εγκυκλοπαιδικών στοιχείων και της απολύτου επαγγελματικής συμπεριφοράς της επί σκηνής. Μεγάλο μπράβο και σε αυτούς, που αφοσιώθηκαν στην εμφάνισή τους και έπραξαν αυτό για το οποίο κλήθηκαν να συμμετάσχουν στο billing. Είμαι βέβαιος πως αν/όταν τους ξαναπετύχω, θα έχω να πω/γράψω αρκούντως θετικά σχόλια γιατί κάτι καλό «τρέχει» εδώ.
Και έφτασε η ώρα των THERION. Θα ξεκινήσουμε από τα βασικά, με μια απλή ερώτηση: Μπορεί κανείς να ξεχάσει/διαγράψει μια πορεία ετών; Απάντηση: Όχι. Τι θέλω να πω με αυτό… Για πολλά χρόνια, οι THERION ήταν η ηγέτιδα δύναμη στον χώρο του συμφωνικού metal και απλά αδυνατούσαν να κυκλοφορήσουν καλούς δίσκους. Κυκλοφορούσαν μόνο έπη. Αριστουργήματα, θεουργήματα, πως το λένε! Το τελευταίο album λοιπόν των THERION που σταμάτησε το σερί, ήταν το “Sitra Ahra”. Το “Les fleurs du mal” ήταν όμορφο αλλά η διαφορετικότητά του δεν το άφησε να αξιολογηθεί σωστότερα από πλευράς κόσμου και το “Beloved Antichrist” κινήθηκε σε πολύ ρηχά νερά, κάτι που πάει να αλλάξει με την τριλογία “Leviathan”.
Τι κι αν πέρασε λοιπόν η εποχή που η Μούσα συντρόφευε τον Christofer Jan Johnsson σε κάθε του κίνηση; Ό,τι γράφει δε ξεγράφει και αυτό φαίνεται σε shows όπως αυτό που μας έδωσαν οι μεγάλοι μάγιστροι του οπερατικού/κλασσικού/λυρικού metal το βράδυ της Κυριακής. Εισαγωγή Richard Strauss και “Also sprach Zarathustra” (δηλαδή “2001: A space odyssey”, δηλαδή RAKS – Πετράκης Α.Ε) στα ηχεία και ένας-ένας οι επτά μουσικοί πήραν τις θέσεις τους, μέσα σε επευφημίες από το πολυπληθές κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο. Τελικά η σκηνή τους χώρεσε, τα κατάφεραν. Ένα μικρό μέρος του “O fortuna” του Carl Orff εκτελεσμένο από το ίδιο το group σαν «ζέσταμα» και αμέσως μετά, “The blood of Kingu”. Ο ήχος δεν κυμαινόταν στο προηγούμενο κακό επίπεδο, αλλά σίγουρα δεν τον έλεγες και κολακευτικό για ένα τέτοιο συγκρότημα, γρήγορα όμως όλα έφτιαξαν, μιας και ο ηχολήπτης των THERION απεδείχθη μέγας και τρανός και η συνέχεια ήταν απλά καταπληκτική.
Δε δόθηκε ολοκληρωτικά βάρος στα δύο “Leviathan” που έχουν ήδη κυκλοφορήσει (το τρίτο θα βγει φέτος), όπως ίσως αναμενόταν, αλλά με αυτά ως βάση, η μπάντα «επισκέφτηκε» άλλους έξι δίσκους της, από το 2007 και πίσω γραμμένους και «μοίρασε» ωραία την «τράπουλα». Εντάξει old school φίλε μου, αν περιμένεις να ακούσεις κάτι από το προ του “Theli” υλικό, νομίζω αδίκως περιμένεις. Συνεχίζω. Ο ήχος (να δω πόσες φορές θα γράψω πια αυτή τη λέξη, αλλά δε γίνεται αλλιώς) είναι πια super, όλα ακούγονται όπως πρέπει και αυτό δίνει «φτερά» στο Θηρίο, με τα καινούργια κομμάτια να είναι ακόμη καλύτερα σε «ζωντανές» συνθήκες. Μπορώ δε να πω με σιγουριά, πως τουλάχιστον το ομώνυμο (“Leviathan”) έχει όλα τα φόντα να γίνει ένα ακόμη classic.
Για τις σπουδαίες συνθέσεις του παρελθόντος, δε χρειάζονται πολλά λόγια. Με υποκειμενικά καλύτερες στιγμές τα κολοσσιαία “Birth of Venus Illegitima” (μαγεία…), “Asgard” (παραδόθηκα…), “Cults of the Shadow”, “The rise of Sodom and Gomorrah” (μήπως είναι αυτό το καλύτερο κομμάτι συμφωνικού metal όλων των εποχών;), με τελευταίο το “To Mega Therion” που έκλεισε θριαμβευτικά τη βραδιά και με την αρωγή άλλων συνθέσεων που κι αυτές έρχονται από το ένδοξο παρελθόν, τι να πάει λάθος ερμηνευτικά; Τίποτα. Μπράβο στα καινούργια μέλη του group (Christopher Davidsson στο μπάσο και Rosalía Sairem στη φωνή), εύγε στα ήδη γνωστά μας (Chiara Malvestiti στη φωνή, Sami Kristian Karppinen στα τύμπανα, Christian Vidal στην κιθάρα), ενώ δε μπορώ παρά να κάνω μια ειδική, ξεχωριστή μνεία στον Thomas Vikström, αυτήν τη μεγάλη μορφή των μικροφώνων που μας θωρούσε επιβλητικός και φυσικά στον αρχηγό Christofer Johnsson, έναν ζωντανό μύθο, τον άνθρωπο που μας «ανοίγει τα στραβά» από το 1991 και δημιουργό μερικών από τις ωραιότερες μουσικές μας «παραστάσεις».
Και τώρα, θα «πιάσουμε» το θέμα «διοργάνωση» γιατί πρέπει να γράφονται κι αυτά. Δεν θα επαναλάβω τη «μεταχείριση» που είχαν από τον ηχολήπτη τα support groups, μπορούν να κάνουν μόνα τους τα παράπονά τους. Ας μιλήσουμε για θέματα διαδικαστικά και… χωροταξικά. Καταρχάς, δεν τηρήθηκε το πρόγραμμα. Μόνον οι THERION, βγήκαν 25-30 λεπτά αργότερα της αναγραφόμενης ώρας, χώρια τις άλλες καθυστερήσεις. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι ήταν Κυριακή και ξημέρωνε ημέρα εργάσιμη (αν και μεταξύ μας, όποια μέρα και να ξημερώνει, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, δε δικαιολογείται οποιαδήποτε καθυστέρηση), δημιούργησε δικαίως μεγάλη δυσαρέσκεια στον κόσμο.
Δεύτερον, το νέο Piraeus Club Academy το είχα επισκεφτεί ξανά στην πρόσφατη συναυλία των PROJECT RENEGADE/LAZY MAN’S LOAD και είχα γράψει πολύ καλά λόγια. Σαν χώρος είναι πολύ καλός, αλλά για να χωράει 250, maximum 300 ανθρώπους. Στην συναυλία των THERION, ήμασταν 500 και πιθανότατα αν γινόταν σε άλλον χώρο, να ήμασταν και περισσότεροι και υπό ανθρώπινες συνθήκες. Αποτέλεσμα; Η συντριπτική πλειοψηφία ένιωθε σαν σαρδέλες Καλλιμάνης σε κονσέρβα, η κατάσταση εντός ήταν εξαιρετικά δύσκολη και ο κίνδυνος να θρηνήσουμε θύματα σε περίπτωση ατυχήματος όχι πιθανός, αλλά σίγουρος.
Επιπροσθέτως, δεν ξέρω αν οι παλαιότεροι εμού έχουν να θυμούνται κάτι αντίστοιχο, αλλά σε αυτό το live είδα για πρώτη φορά κόσμο με εισιτήριο να μη μπορεί να μπει στον χώρο διότι «δεν χωρούσε», να του αντιπροτείνεται η εξαγορά του αντιτίμου για να αποχωρήσει και επίσης όσοι βγήκαν να πάρουν μιαν ανάσα ή να κάνουν ένα τσιγάρο (διότι δεν ανήκαν στην ευτυχώς μικρή μειοψηφία που ήθελε να καπνίσει σε κλειστό χώρο), να τους απαγορεύεται να ξαναμπούν, γιατί είχαν εν τω μεταξύ μπει άλλοι μέσα και προφανώς τους είχαν πάρει τη θέση… Έτσι, όπως ήταν φυσιολογικό, υπήρξαν φίλοι των THERION που δεν είδαν την αγαπημένη τους μπάντα είτε γιατί δε γινόταν να εισέλθουν στο club, είτε γιατί βρήκαν να στριμωχτούν πίσω-πίσω είτε γιατί δεν τους έκανε ο καλός Θεούλης άνω του 1,85.
Μοιραία λοιπόν, υπήρξαν επιτόπου πολλές αντιδράσεις. Άλλοι διαμαρτύρονταν, άλλοι έβριζαν, άλλοι έφυγαν και η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είχε αντίκτυπο στη διάθεση του κόσμου, ο οποίος θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εκδηλωτικός. Και θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες. Κρίμα διπλό, γιατί οι THERION όσο συνέβαιναν όσα συνέβαιναν, είχαν απόδοση cd και απίστευτο κέφι…
Κλείνω ελπίζοντας την επόμενη φορά, να μη χρειαστεί να γράψω κάτι παρόμοιο και να παραμείνω σε καθαρά μουσικό πλαίσιο. Ποιος κέρδισε, όπως αναρωτήθηκα στην εισαγωγή; Χμ… θέλει κι ερώτημα;
Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
