Όταν μία περιοδεία φτάνει στο τέλος της, συνήθως τότε είναι … “where amazing happens”, όπως ήταν πάλαι ποτέ το slogan του NBA. Οι κολεκτίβα των OCEAN μαζί με τους post rockers, THIS WILL DESTROY YOU, θα κλείσουν τη σειρά των κοινών τους ζωντανών εμφανίσεων στη χώρα μας, το Σάββατο 28 Οκτωβρίου, στο Fuzz και ο Σάκης Φράγκος, φροντίζει να μας γράψει μερικά λόγια για τη δισκογραφία των Τεξανών post rockers, που μπορεί να έχουν το ρόλο του special guest, όμως θα έχουν full set στην εμφάνιση έχουμε λίγες ακόμα μέρες μπροστά μας για να την απολαύσουμε.
“Young mountain” (2006)
Το ντεμπούτο των THIS WILL DESTROY YOU, που αρχικά ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα post rock. Σ’ ένα είδος που χαρακτηρίζεται από μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια και ηχοτόπια που είναι αρκετά ευρεία, οι Τεξανοί καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία δυναμική και συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία σ’ ένα πιο «συνοπτικό» format από τους ομόσταυλούς τους. Με σαφείς τις επιρροές από τους EXPLOSIONS IN THE SKY (δεν φαίνεται να είναι τυχαίο ότι και οι δύο κατάγονται από το Texas), αλλά και τους MOGWAI, το συγκρότημα καταφέρνει να δημιουργήσει εξαιρετικές ατμοσφαιρικές, instrumental συνθέσεις. Σε σχέση όμως με τους EITS, διακρίνονται διότι έχουν μικρότερα κομμάτια, που κορυφώνονται συντομότερα, κάνοντας την ακρόαση του άλμπουμ μια πιο δυναμική διαδικασία.
Υπό άλλες συνθήκες, θα λέγαμε ότι τα 36 λεπτά διάρκειας, ιδίως για ένα post rock γκρουπ, συνιστούν EP, αυτό στην περίπτωσή μας, όμως, έχει ως αποτέλεσμα να αφήνει τον ακροατή να θέλει να ακούσει κι άλλη μουσική, αφού τελειώνει κάπως «απότομα». Το concept του “Young mountain” σχετίζεται με την ιδέα του να κεφαλαιοποιείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Κάθε τραγούδι, με τον δικό του τρόπο, μέσα από τη μουσική, σου «διηγείται» τρόπον τινά, μία ιστορία την οποία ερμηνεύει κανείς κατά το δοκούν, σε σχέση με αυτό που ακούει.
Για πολλά χρόνια, το “Young mountain”, θεωρούνταν ένα κρυφό διαμάντι του post rock, οι THIS WILL DESTROY YOU, απέδειξαν στα επόμενα χρόνια, ότι είχαν πολλούς κρυφούς άσους στο μανίκι τους, για τους οπαδούς του είδους.
“This will destroy you” (2008)
Εδώ, το συγκρότημα έφτασε πολύ νωρίς στο ζενίθ της δημιουργικότητάς του… Από το πρώτο άκουσμα του “A three-legged workhorse”, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι όλα τα κλισέ του instrumental post rock είναι παρόντα, μόνο που είναι αναμεμειγμένα με ambient ήχους και σταδιακά crescendo, παιγμένα όμως με τόση μαεστρία που δίχως να προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερα διαφορετικό και φρέσκο, καταφέρνουν να σπρώξουν τα όρια της συγκεκριμένης ηχητικής έκφρασης.
Οι συνθέσεις εκτελούνται με χειρουργική ακρίβεια, η παραγωγή πλέον είναι αξιοθαύμαστη και στη μουσική των THIS WILL DESTROY YOU, πέρα από τους EXPLOSIONS IN THE SKY, μπορούμε να ακούσουμε στοιχεία από τους MONO, τους MOGWAI, αλλά και τους SIGUR ROS. Οι διάρκειες γίνονται μεγαλύτερες, η ανάπτυξη πιο αργή και τα απλά θέματα γίνονται πιο έντονα σταδιακά, κάνοντάς τα έτσι πιο φορτισμένα.
Στο ομώνυμο άλμπουμ τους, υπάρχουν και δύο από τα σημαντικότερα κομμάτια τους, το “They move on tracks of never-ending light”, που είναι χαρακτηριστική σύνθεση του συναισθηματικού βάθους που έχει ο δίσκος και φυσικά το “The mighty Rio Grande”, ίσως το πιο δημοφιλές τους κομμάτι.
Χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό, το ομώνυμο άλμπουμ των THIS WILL DESTROY YOU, φαίνεται ότι χτύπησε μία ευαίσθητη χορδή στους πιουρίστες του post rock, που αφήνουν τις μελωδίες του να τους ταξιδέψουν…
“Tunnel blanket” (2011)
Το τρίτο άλμπουμ των TWDY, είναι και αυτό που σηματοδότησε μία εμπειρία μετασχηματισμού και αλλαγής του τρόπου σύνθεσης των instrumental κομματιών τους, μα κάποια περισσότερα ambient στοιχεία, αλλά κι έναν ήχο που ώρες ώρες ακροβατούσε ανάμεσα στο doom metal και το shoegaze, κάνοντας τα μέλη του γκρουπ να το ονομάσουν “doomgaze”!
Με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο, μπορούμε να ακούσουμε τις ισορροπημένες στιγμές όπου η γαλήνη αναμιγνύεται με κάποια πιο ωμά και επιθετικά ξεσπάσματα, που όμοιά τους δεν είχαμε ξανακούσει στη δισκογραφία τους. Τα επικά ηχοτόπια των GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR πλανώνται καθ’ όλη τη διάρκεια του “Tunnel blanket” και τραγούδια όπως το “Killed the Lord, left for the new world”, κάνουν τον ακροατή να χάνεται μέσα στις περίπλοκες στρώσεις του ήχου, τη στιγμή που το “Black dunes”, δημιουργεί μία ηχητική «διχοτόμηση», αφού περιέχει όλα τα συστατικά του δίσκου μέσα στα οχτώ του λεπτά, φανερώνοντας την ικανότητα του σχήματος να μπλέκει φαινομενικά ανομοιογενή συστατικά.
Για να τα λέμε όλα, όμως, το “Tunnel blanket” έχει και κάποιες σχετικά αδιάφορες στιγμές, παραμένει όμως ένα σημαντικό άλμπουμ στη δισκογραφία των TWDY. Ένα ταξίδι σ’ ένα μουσικό τοπίο που μεταλλάσσεται συνεχώς, ένα σημάδι ότι το γκρουπ ωρίμασε και πλέον ανήκε στα κορυφαία post rock σχήματα.
“Another language” (2014)
Το τέταρτο άλμπουμ των TWDY, είναι άλλη μία νεωτεριστική πινελιά στο αρκετά κλισαρισμένο τοπίο του post rock και της ambient μουσικής. Για μία ακόμη φορά, οι Τεξανοί ξεπερνούν το μοτίβο των τυποποιημένων crescendo και των γαλήνιων σημείων, δημιουργώντας ένα μονοπάτι που είχε μία πιο φρέσκια προοπτική, φέροντας στο προσκήνιο, αρκετές φορές αυτό που λέμε «απρόβλεπτο».
Ο τρόπος με τον οποίο δείχνουν να έχουν κατακτήσει την τέχνη του reverb, καταλήγει σε μία αίσθηση πιο σινεματική, πιο πλούσια, που όμως οι έντονες, κατά τόπους, παραμορφώσεις, βοηθούν να δημιουργηθεί κάτι αρκετά μοναδικό. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο heavy από τους προηγούμενους δίσκους τους, καθώς το ίδιο το συγκρότημα ομολογούσε πως η περίοδος πριν μπουν στο στούντιο ήταν πολύ σκοτεινή για όλους τους κι έφτασαν μέχρι το σημείο να οδηγηθούν στη διάλυση. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα, αντικατοπτρίζεται στο “Another language” και σε κομμάτια όπως το “Dustism” ή το “New topia”.
Τη στιγμή που το άλμπουμ διατηρεί ατόφια τα στοιχεία του post-rock, η ενσωμάτωση του shoegaze (ή doomgaze, όπως λέγαμε προηγουμένως) και των πιο πειραματικών διαφοροποιήσεων, του δίνει έναν χαρακτήρα ιδιαίτερο. Είναι κάτι παραπάνω από αναμάσημα των τυπικών συμβάσεων της post rock μουσική. Είναι η αντανάκλαση της θέλησης της μπάντας να εξερευνήσει νέα ηχητικά τοπία. Από τα πιο υποτιμημένα άλμπουμ της καριέρας τους, ιδανικό για όσους γουστάρουν τα ηχητικά rollercoaster.
“The new others part one” (2018)
Το “The new others part one”, είναι ένα ηχητικό ταξίδι, που ήρθε τέσσερα χρόνια μετά το δύσκολο “Another language”, το οποίο ναι μεν διακατέχεται απ’ όλη την συναισθηματική και κινηματογραφική, θα λέγαμε, δράση του post rock, δεν πιστεύω όμως ότι αποτελεί κάποιο highlight στην ιστορία του σχήματος, παρότι τους επανακαθόρισε στο είδος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι TWDY, είναι μεγάλοι μάστορες στο “build-up” (για να χρησιμοποιήσουμε και ποδοσφαιρικούς όρους) της έντασης στις συνθέσεις, απλά νομίζω ότι το ηχητικό ταξίδι στο οποίο πορευόμαστε με το γκρουπ, δεν είναι τόσο δραστικό. Σπουδαιότερη στιγμή, είναι το “Go away closer”, το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, που είναι μία στιβαρή δήλωση, που μας δείχνει ότι το γκρουπ προσπαθεί να επεκτείνει την καλλιτεχνική του έκφραση, κάτι το οποίο είναι και το πιο αισιόδοξο για το άλμπουμ συνολικά. Και από τον δίσκο αυτόν, κρατάω ότι δεν πρόκειται για την εκ νέου ανακάλυψη του (post rock) τροχού, αλλά είναι μία κίνηση προς την εξέλιξη του ήχου του συγκροτήματος, που γίνεται με τρόπο φιλόδοξο.
“The new others part two” (2018)
Όπως εύκολα καταλαβαίνουμε, οι δύο αυτοί δίσκοι, προφανέστατα ήταν να κυκλοφορήσουν μαζί, αλλά οι επιταγές της μουσικής βιομηχανίας το απέτρεψαν. Οι TWDY, λοιπόν, τα έβγαλαν με λίγους μήνες διαφορά, αφού ο αρχικός στόχος ήταν να ακουστούν ως μία ολότητα. Η μετάβαση από τον πρώτο στο δεύτερο μέρος, μπορεί να είναι ανεπαίσθητη φαινομενικά, το τελικό αποτέλεσμα όμως, είναι αισθητά βελτιωμένο σε τούτο εδώ το άλμπουμ, σε σημείο που όχι μόνο σώζει το προηγούμενο «στραβοπάτημα», αλλά μπορεί και να σταθεί άνετα και ως αυτόνομη προσπάθεια.
Εδώ υπάρχει η επιστροφή των μεγάλων σε διάρκεια επών, που είχαν λείψει στο πρώτο μέρος, με πρώτο και καλύτερο το “Clubs”, που μας ταξιδεύει σε ambient τοπία, έχοντας όμως και κιθαριστικές εκρήξεις, μα και ηλεκτρονικά στοιχεία, που δείχνουν για μία ακόμη φορά τη διάθεση του γκρουπ για πειραματισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και fillers, όπως τα “Sound of your death” και “Jesse Ray”, η βελτίωση όμως είναι αξιοπρόσεχτη και το “The new others part two”, αποτελεί αρκετά σημαντικό γρανάζι της δισκογραφίας τους.
“Vespertine” (2020)
Ειλικρινά, έχουμε δει κι αν έχουμε δει διάφορα concept στο χώρο της ευρύτερης rock μουσικής, αυτό εδώ όμως, δεν γνωρίζω αν έχει προηγούμενο. Το “Vespertine” είναι σίγουρα μία παρέκκλιση από τον τυπικό post rock ήχο και «σχεδιάστηκε» ως soundtrack για μία high-end (όπως λένε και οι ίδιοι) εμπειρία δείπνου στο ομώνυμο εστιατόριο, που έχει πάρει βραβείο Michelin. Το concept είναι πολύ φιλόδοξο, αφού σκοπεύει να βάλει τους πελάτες σε μία πολυεπίπεδη αισθητηριακή εμπειρία, παρέχοντας ένα μουσικό ταξίδι στην αρχιτεκτονική του εστιατορίου!
Το άλμπουμ πιάνει την ουσία αυτού του οράματος και πραγματικά νιώθω ότι δημιουργεί μία ενδιαφέρουσα όσο και μοναδική ακουστική εμπειρία. Άλλωστε, αν κανείς δει τους τίτλους των κομματιών, θα παρατηρήσει ότι είναι “Building”, “Kitchen” (που παρεμπιπτόντως είναι και το καλύτερο του δίσκου), “Rooftop”, “Garden” κτλ! Ιδιαίτερη μνεία, θα πρέπει να γίνει στο 21 λεπτών closing track του άλμπουμ, το “Garden”, που θεωρώ ότι περικλείει και ολόκληρη τη λογική του “Vespertine” και δείχνει τη μαεστρία που έχουν οι TWDY στο να δημιουργούν ατμόσφαιρα που να εξάπτει τη φαντασία. Φαινομενικά, είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι ακούει μία νότα, αλλά το νόημά του δεν είναι αυτό. Είναι ένα soundtrack που βελτιώνει το περιβάλλον μέσα στο οποίο το ακούμε, με απαλούς ήχους που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το τέλειο background για να δειπνήσουμε σ’ ένα παρόμοιο εστιατόριο. Από την άλλη, θα ήταν άδικο να λέγαμε ότι είναι απλά restaurant music. Μπορεί να έχει ξεφύγει από τα στενά όρια του post rock, φανερώνει όμως την τάση του συγκροτήματος να επεκτείνει τους ορίζοντές του και να προσθέσει βάθος στο περιβάλλον που θα ακούσει ο καθένας μας αυτό το άλμπουμ. Νομίζω ότι είναι μία love or hate φάση, οπότε δεν θα αδικούσα οποιονδήποτε το βρίσκει ρηχό…
Σάκης Φράγκος
