Αύγουστος 2017. Οι Αθηναίοι εγκαταλείπουν άρον άρον το κλεινόν άστυ ενώ η χώρα σημειώνει νέο ιστορικό ρεκόρ προσέλευσης τουριστών από κάθε γωνιά του κόσμου με τα νησιά μας να έχουν ξανά τη μερίδα του λέοντος. Την ίδια στιγμή, σε κάποια συμπαθητική γωνιά ενός διαμερίσματος στα νότια προάστια, κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα του ένας αμετανόητος –αλλά και δύσμοιρος, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια της ιστορίας μας- συντάκτης ο οποίος απολαμβάνει τον φραπέ του ακούγοντας τα αγαπημένα του 80’s albums. Μέχρι τη στιγμή που ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος από τον υπολογιστή… «έχετε mail»! Ο αξιοσέβαστος αρχισυντάκτης μόλις είχε στείλει ένα νέο album για review και με την ελπίδα ότι θα είναι το καινούργιο JUDAS PRIEST (πριν καν το ακούσει ο Halford), ανοίγω και βλέπω ότι μου είχε στείλει το νέο άλμπουμ του…(drum rolling)…THOR!
Ω, Θεοί του Ολύμπου, που θα έλεγε και ο Κατής! Τι συμφορά με βρήκε καλοκαιριάτικο, σκέφτομαι, αλλά το καθήκον είναι καθήκον και έτσι ετοιμάζομαι για ακρόαση. Τα 50 περίπου λεπτά μου φάνηκαν σαν να κράτησαν όσο και η συλλεκτική έκδοση του Μπεν Χουρ με τις κομμένες σκηνές! Μιλάμε για εφιαλτικές καταστάσεις που μπορούν να παραλληλιστούν μονάχα με την αντίστοιχη ακροάση του “Lulu”! Για αρχή, ο Thor σου δίνει ξεκάθαρα την εντύπωση ότι παρανοεί ξεκάθαρα το διαχρονικό μήνυμα του rock n’ roll όπου θέλει οι ηχογραφήσεις να γίνονται με ένα take για να πιάνουμε την ενέργεια και την ορμή του συγκροτήματος. Ναι…απλώς, κάποιος πρέπει να του πει ότι για να το κάνεις αυτό, χρειάζεται και studio και παραγωγό. Γιατί, ακούγοντας το “Beyond the pain barrier” (χεχε), έχεις την αίσθηση ότι ο Καναδός Γίγας (του Κατς) ηχογράφησε σε ένα τετρακάναλο μέσα σε μία αποθήκη. Για να σκεφτείτε, τα demos των MANILLA ROAD ακούγονται σαν το “Black album”. Τα φωνητικά θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν…δεν υπήρχαν! Μονάχα έτσι! Δεν μπορώ να σκεφτώ καν πως θα μπορούσε να υπάρχει περαιτέρω βελτίωση πέραν της εξαφανίσεως τους!
Και το παράδοξο είναι ότι κάποιες σκόρπιες, καλές ιδέες υπάρχουν. Για παράδειγμα, το ομώνυμο κομμάτι θα μπορούσε να έχει ένα riff που σκέφτηκε ο Harris το 1990 στο μπάνιο αλλά το ξέχασε αμέσως μόλις βγήκε. Το “Phantom’s light” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το απόλυτο τζαμάρισμα του Alice Cooper με τους HAWKWIND υπό την επήρεια τεράστιας ποσότητας acid ενώ το “Galactic sun” θα έκανε περήφανο (ούτε καν) τον Rick Nielsen (CHEAP TRICK).
Kάποιοι άλλοι βρίσκονται, λοιπόν, στις παραλίες της Μυκόνου (ή έστω του Φλοίσβου) και εγώ υπομένω τα τελευταία δευτερόλεπτα αυτού του μαρτυρίου. Ας απολαύσω τον τελευταίο αγώνα του Ultimate Warrior με τον Hulk Hogan!
1 / 10
Σάκης Νίκας
