a
Δύο χρόνια μετά το καθόλα επιτυχημένο comeback τους, “Aegean sorrow”, οι Αθηναίοι melo-doom deathsters κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, “Threnos”, υπό τη στέγη της νέας τους δισκογραφικής εταιρείας, της Lifeforce Records.
Όπως είχα πει και για τον προηγούμενο δίσκο, περίμενα τη μπάντα να «υιοθετήσει» το νέο της ήχο, ο οποίος παρέπεμπε στη δεκαετία των 90s, ο οποίος της ταίριαζε γάντι, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα. Επειδή όμως είχαν αρκετές αλλαγές στο ύφος τους κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, πάντα θα υπήρχε μία ανησυχία ας το πούμε, αφού κατά την ταπεινή μου άποψη και ας με συγχωρέσουν, στα 00s δεν είχαν κυκλοφορήσει κάτι άξιο αναφοράς. Το “Threnos” λοιπόν, προς τέρψη όλων μας πιστεύω, συνεχίζει εκεί που τελείωσε ο προκάτοχός του. Lead-άτο, βαρύ και ασήκωτο melo-doom! Πάμε όμως να δούμε και τις συνθέσεις, γιατί ο ήχος από μόνος του δε μπορεί να μας πει και κάτι.
Ομολογώ, ότι στο πρώτο άκουσμα του δίσκου, δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο με την πρώτη ακρόαση του “Aegean sorrow”. Μετά όμως από 2-3 ακούσματα, ικανοποιήθηκα και χάρηκα ιδιαίτερα για αυτό που άκουγα. Απλά έπεσα στην παγίδα δύο χαρακτηριστικότατων τραγουδιών του προηγούμενου δίσκου, τoυ ομώνυμου και του “Erevos”, τα οποία λόγω των κολληματικών riffs τους, ήταν ακόμα στο μυαλό μου κα χαρακτήριζαν τον ήχο της μπάντας στις σκέψεις μου. Το καινούριο πόνημα της μπάντας, μπορεί να μην έχει τόσο catchy riffs όσο αυτά τα δύο κομμάτια, αλλά, αν μη τι άλλο, ο Άκης και ο Χρήστος έχουν κάνει και πάλι τρομερή δουλειά στις κιθάρες, αφού και αυτό το άλμπουμ το διέπουν μπόλικα μελωδικά leads. Οι ταχύτητες φυσικά είναι χαμηλές, με ελάχιστα mid tempo ξεσπάσματα σε στιγμές. Το βιολί, σε κομμάτια όπως το “Cosmic silence”, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου από το δίσκο, κλέβει την παράσταση. Τα φωνητικά του Στέφανου, το ίδιο στεντόρεια όσο πριν, αρκετά παραμορφωμένα, ακούγονται σαν αυτά πληγωμένου θηρίου. Πέρα από το “Cosmic silence”, από κοντά σε ποιότητα ακολουθούν τα “The song of sirens”, “Ουράνιο δέος” και φυσικά το “Ερινύες”, με τη φοβερή lead κιθάρα. Γενικά, τα τέσσερα πρώτα κομμάτια είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση, αφού βρίσκω τα τραγούδια από το “Μίσος” και μετά πιο απλοϊκά, χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι καλές συνθέσεις. Όπως και στο “Aegean sorrow”, έτσι και εδώ, την παραγωγή έχει κάνει ο πολύς Dan Swanö (EDGE OF SANITY, NIGHTINGALE), οπότε δε χρειάζεται καν να αναφερθούμε στη ποιότητα του αποτελέσματος.
Back to back λοιπόν για τους ON THORNS I LAY, οι οποίοι με βάση τον προηγούμενο δίσκο τους, κυκλοφόρησαν άλλη μία πολύ καλή δουλειά, δίνοντας πολύ βάρος στις lead κιθάρες. Με το “Threnos”, έχουν καταφέρει και πάλι να μας προσφέρουν απλόχερα ένα melo-doom δίσκο γεμάτο συναισθήματα, του οποίου τα riffs θα σιγομουρμουρίζετε ανεπαίσθητα για πολύ καιρό.
8/10
Γιώργος Δρογγίτης
