a
Το “Through different eyes” είναι μία καινούργια στήλη, όπου δύο συντάκτες καλούνται να μιλήσουν για κλασικούς, «διφορούμενους» δίσκους. Για δίσκους που βγήκαν πριν χρόνια και δίχασαν τον κόσμο. Άλλοι τους γούσταραν κι άλλοι όχι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σ’ αυτή τη στήλη. Ένας συντάκτης καλείται να μιλήσει με θετικά λόγια κι ένας άλλος με πιο αρνητικά. Αυτή τη φορά, θα μιλήσουμε για το “Believe in nothing” των PARADISE LOST, ένα δίσκο που δίχασε πάρα πολύ τους οπαδούς τους. Ο Ντίνος Γανίτης μιλάει «υπέρ» του δίσκου και ο Φανούρης Εξηνταβελόνης «κατά».
Οι PARADISE LOST μου αρέσουν, ποτέ δε το έκρυψα. Είναι μία από τις ελάχιστες “αμαρτωλές αγάπες” που έχω και απέχουν πάρα μα πάρα πολύ από τον ήχο που ακούω. Έλα μου όμως που ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που άκουσα πίσω στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’90; To “Draconian times” ήταν το άλμπουμ που με έμπασε στο κόλπο. Και από εκείνο το σημείο χαρακτήρισα τον εαυτό μου οπαδό τους. Μου αρέσει η δισκογραφία τους μέχρι και το “Symbol of life” χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Και γι’ αυτό στέκομαι σε αυτό το άρθρο. Για να γράψω τα υπέρ ενός άλμπουμ σαν το “Believe in nothing”.
Το “Believe in nothing” μου άρεσε από τότε, πόσο μάλλον τώρα που έχω “κατεβάσει ταχύτητες” όσον αφορά το πόσο heavy θέλω να ακούγεται η κιθάρα στη μουσική που απολαμβάνω. Έχοντας κυκλοφορήσει αρχικά το “One second” και εν συνεχεία το “Host”, οι LOST άκουσαν πολύ κράξιμο. Για κάποιους δίκαια, για κάποιους άλλους άδικα. Τάσσομαι υπέρ των δεύτερων, καθώς είχαν αποδείξει πως από δίσκο σε δίσκο ποτέ μέχρι και τότε δεν έπαιζαν το ίδιο πράγμα. Το “Believe in nothing” είναι στην ουσία μία πιο χλιαρή έκδοση του “One second” και μία πιο δυναμική έκδοση του “Host”. Είναι δυνατόν να με χαλάει κάτι τέτοιο σε προσωπικό επίπεδο; Ούτε για αστείο. Και μόνο που έχω τη δυνατότητα να ακούσω δύο άλμπουμ σε ένα είναι κάτι που το γουστάρω πάρα πολύ. Μου αρέσουν πολύ τραγούδια όπως το “Fader” για παράδειγμα. Έχουν αυτό που μου αρέσει να ακούω. Είναι θελκτικά στο αυτί μου. Ήρεμα, χωρίς βαβούρα, χαλάρα! Τραγούδια όπως το “Divided”, το “Never again” που είναι το πιο “Host” τραγούδι του δίσκου. Μου αρέσει αυτή η απλότητα που έχει σαν δίσκος. Που στη δίνει από την αρχή με ένα καταπληκτικό τραγούδι όπως είναι το “I am nothing”. Για να μην αναφερθώ σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι PARADISE LOST και βρίσκεται εδώ μέσα. Φυσικά και αναφέρομαι στο “World pretending”. ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ τραγούδι, ακόμα βρίσκει χώρο σε κάθε λογής best of που φτιάχνω αν θέλω να ταξιδέψω ακούγοντας το συγκρότημα σε όλη του την καριέρα.
Το “Believe in nothing” είναι πολύ καλό άλμπουμ για όλους του λόγους που ανέφερα. Γιατί το έζησα και το αγόρασα λίγο μετά αφότου βγήκε. Γιατί ακόμα μου κρατάει συντροφιά και γιατί το προτιμώ από το “Shades of God” ή το “Gothic” στην κατάσταση που είμαι και με τον τρόπο που ακούω πλέον μουσική, χωρίς βέβαια να λέω πως τα δύο προαναφερθέντα άλμπουμ δεν μου είναι αγαπημένα. Είπαμε, οι PARADISE LOST είναι η “αμαρτωλή μου αγάπη”.
Ντίνος Γανίτης
“Believe in nothing”. Ακολούθησε το πιο παράξενο, πιο ιδιαίτερο, πιο διαφορετικό, πιο μακριά από τον χαρακτηριστικό τους ήχο άλμπουμ, το “Host”. Την κυκλοφορία του όμως, ακολούθησε μεγάλη απογοήτευση. Απογοήτευση κυρίως από την μεριά των πιο σκληροπυρηνικών οπαδών τους, αυτών που δεν ήθελαν να αντιληφθούν, που δεν αντελήφθησαν την ανάγκη των PARADISE LOST να μην μένουν ποτέ στάσιμοι, να πειραματίζονται, να αλλάζουν την κατεύθυνση τους κατά το δοκούν.
Ποιοι ήταν όμως οι λόγοι που το άλμπουμ έγινε σημείο αρνητικής αναφοράς για τους Βρετανούς, σε σημείο μάλιστα που ενώ ο προκάτοχός του σε βάθος χρόνου βρήκε δικαίωση ακόμα και από ακροατές που δεν θα περίμενε κανείς να βρει, ενώ το “Believe in nothing” φιγουράρει στον πάτο των προτιμήσεων των φίλων του σχήματος;
Με δεδομένη την ανάγκη των LOST να μεταβάλλονται συνεχώς, πολύς κόσμος είχε πιστέψει ότι η περίοδος του “Host” δεν ήταν παρά μια φάση, η οποία καλώς ή κακώς συνέβη. Από τον διάδοχό του λοιπόν, περίμεναν κάποια στροφή προς το ένδοξο παρελθόν. Μια στροφή ίσως όχι στο “Icon” αλλά τουλάχιστον στο “One second”. Τουλάχιστον από άποψη ήχου. Παράλληλα, αυτόματα αποκλείστηκαν όλοι όσοι με το ζόρι άντεχαν το “Draconian times”, αυτοί όμως ούτως ή άλλως δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθούν σοβαρά με τέτοιου ύφους άλμπουμ.
Το “Believe in nothing” φυσικά δεν είχε καμία σχέση με αυτό, με αποτέλεσμα να αποκλείει αυτόματα από τους πιθανούς «αρέσκοντες», όλους αυτούς που περίμεναν μια επιστροφή στα παλιά, για την οποία όμως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα.
Έφταιγαν όμως μόνο οι οπαδοί; Ήταν καλό το άλμπουμ, αλλά δεν μπόρεσε να το καταλάβει ή να του δώσει τις ευκαιρίες που έπρεπε το κοινό;
Δυστυχώς, όχι… το άλμπουμ γράφτηκε σε μια περίεργη περίοδο για τους PARADISE LOST. Το ίδιο το συγκρότημα, δεν ήταν έτοιμο να κυκλοφορήσει ουσιαστικά μια καινούργια δουλειά. Πάθη κατέκλυζαν τα μέλη του συγκροτήματος, με τον ίδιο τον Greg Mackintosh να αναφέρει στον γράφοντα ότι αφενός αντιπαθεί αυτόν τον δίσκο, αφετέρου, δεν έχει αναμνήσεις που να συνδέονται με την περίοδο της ηχογράφησής του.
Τραγούδια σχετικά ανέμπνευστα, μουσικά και στιχουργικά, μια κατεύθυνση απροσδιόριστη, χωρίς σαφή ταυτότητα και χωρίς να αποπνέει στο ελάχιστο την ατμόσφαιρα για την οποία η παρέα από το Halifax έγινε διάσημη και γέννησε μια ολόκληρη σχολή. Στην ίδια κατάσταση βρισκόταν και ο Nick Holmes, πράγμα που έκανε την κατάσταση ακόμα δυσκολότερη.
Ήταν η αρχή του τέλους, ή αρχή της επιστροφής των σπουδαίων PARADISE LOST; Η ιστορία ευτυχώς έδειξε το δεύτερο. Το δημιουργικό τέλμα στο οποίο είχε πέσει όμως η πεντάδα, ήταν προφανέστατη και αυτό ήταν τελικά ο ουσιαστικός λόγος αποτυχίας του δίσκου.
Η επαναμιξαρισμένη έκδοση του άλμπουμ, προσπάθησε να σώσει κάπως την κατάσταση, προσφέροντας βαρύτητα και όγκο στα τραγούδια, στοιχεία που στερούνταν η αρχική του έκδοση. Για τον γράφοντα, δεν υπάρχει κακός PARADISE LOST δίσκος, υπάρχει όμως κάποιος σίγουρα λιγότερο καλός. Και αυτός είναι μάλλον το “Believe in nothing”. Ελπίζοντας να μην χρειαστεί να χάσει ποτέ αυτές του τις «δάφνες»!
Φανούρης Εξηνταβελόνης
