a
THUNDER – WHITESNAKE – JOURNEY (Wembley 02 Arena, 29 Μαΐου 2013)
Ποτέ όλα δεν είναι όπως δείχνουν. Το Νοέμβριο του 2012, είδα πρώτη φορά την συναυλιακή τριπλέτα, που θεωρούσα, ότι εν μέσω κρίσης και προβλημάτων, άξιζε την προσοχή μου. Αγοράζοντας λοιπόν δύο εισιτήρια και ενημερώνοντας την παρέα για το επικείμενο συμβάν, άρχισα τις ετοιμασίες, με υπενθύμιση στον κατάλογο κυρίως των THUNDER και JOURNEY.
Όσο περνούσε ο καιρός, η συναυλία και η μίνι περιοδεία διαφημιζόταν περισσότερο και η ανυπομονησία μεγάλωνε. Τελικά το απόγευμα της 29ης Μαΐου βρέθηκα στο μετρό του Λονδίνου μόνος, με το δεύτερο εισιτήριο στα χέρια του φίλου μου Γιώργου, που θα ερχόταν στη συναυλία αργότερα. Στο διπλανό στάδιο γινόταν ποδοσφαιρικός αγώνας κι έτσι οπαδοί του ποδοσφαίρου και φίλοι της μουσικής κινηθήκαμε προς τους χώρους διασκέδασης.
Πρώτη θετική έκπληξη, η ελάχιστη ουρά και πρώτη αρνητική έκπληξη το φτωχό merchandise με τους WHITESNAKE να πουλάνε από σαλιάρες μέχρι τρίχες από το κεφάλι του τραγουδιστή και τους υπόλοιπους μερικά μπλουζάκια και τα προσωπικά άλμπουμ του Neal Schon. Αφού πήρα ένα αναμνηστικό, προχώρησα προς το μπαρ, για νερό χωρίς καπάκι (μην αρχίσουμε να πετάμε μπουκάλια, από το τρελό ΑΟR κέφι) και στη συνέχεια στην αίθουσα. Το παραλληλόγραμμο κτίριο γεμάτο βοηθούς που σε πήγαιναν ευγενικά μέχρι την θέση σου, με ενθουσίασε. Γιγαντοοθόνες δίπλα στη σκηνή, βοηθούσαν τους οπαδούς, να μην διαλύσουν το σβέρκο τους σε υπερεκτάσεις και η θέση μου δίπλα στην κονσόλα ήχου, εξασφάλιζε τουλάχιστον καλή ακουστική.
Οι THUNDER ξεκίνησαν δυναμικά, το μεστό blues hard rock τους με το “Dirty love” και στο ήδη γεμάτο Wembley, αποθεώνονταν, συνεχίζοντας με το “Livin’ in the city” ενώ στις πρώτες εισαγωγικές νότες του “Low life in high places” απλά έδειξαν πόσο μεγάλο σχήμα είναι και πόσο αγαπητό. Πραγματικά υπήρχε μερίδα κόσμου που είχε έρθει μόνο γι’ αυτούς και τους δικαίωσαν με το παραπάνω. “Dirty love”, “River of pain”, “Backstreet symphony”, “Devil made me do it”, “Love walked in”, “I love you more than rock n’ roll”. Ο Danny Bowes δεν είναι ένας ακόμα καλός τραγουδιστής, αλλά η μεγαλύτερη φωνή στο χώρο και άξιος συνεχιστής της παράδοσης των Paul Rodgers, David Coverdale. Ο κόσμος συγκινητικός, έχει σηκωθεί όρθιος, τραγουδά, συμμετέχει σε κάθε τραγούδι και τους συμπεριφέρεται σνα να είναι δική τους η συναυλία. Μουσικά άψογοι, σφιχτοδεμένοι, δίχως την εμφάνιση των 90’s, με τα μαλλιά κοντά, θέματα υγείας αλλά και με την ζεστασιά του κλασικού, Βρετανικού hard rock. Με μια ισορροπημένη επιλογή από τον πλούσιο κατάλογό τους, έδειξαν ότι αποτελούν αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο εν ζωή hard rock σχήμα της Μ. Βρετανίας και το κοινό τους το αναγνώρισε με συμπεριφορά που δεν κέρδισαν οι επόμενοι καλλιτέχνες αν και μεγαλύτερα (θεωρητικά) ονόματα.
Δεν άφησα επίτηδες το υπόλοιπο τμήμα της περιγραφής της συναυλίας. Θα αναφέρω απλά ;oτι το τελευταίο live άλμπουμ τους, “Stage”, βασίστηκε σε αυτή την περιοδεία, για να πάρει έμπνευση και είναι ενδεικτικό, ενός σχήματος που επέστρεψε στοχευμένο στο να προσφέρει καλή μουσική όπως την εννοεί σε όσους την εκτιμούν. Με δύο παραγνωρισμένους κιθαρίστες, που θα έκαναν τον Kossoff να χαμογελά κι ένα λαρύγγι που τιμά την έννοια του τραγουδιστή με τρόπο που έχουμε ξεχάσει στο κύκλωμα, των διορθώσεων και των προηχογραφημένων. Οι THUNDER αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για όσους από εσάς νοσταλγείτε το ποιοτικό hard rock, με μια καλή δόση blues αλλά και ραδιοφωνικού ήχου, που θα παρουσιαστεί με μια εκνευριστική τελειότητα στη σκηνή. Ραντεβού στις 19 Μαΐου, για τη συναυλία της χρονιάς, μέχρι τους επόμενους Βρετανούς τον Νοέμβριο.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
