a
Από την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του Danny Bowes, μετατράπηκα σε οπαδός των Βρετανών rockers. Από νωρίς ερωτεύτηκα το ανεβασμένο, αισιόδοξο και συχνά χορευτικό τους ύφος, που οφείλει πολλά στην Αμερικάνικη σκηνή. Από τον καιρό που άρχισα να εμβαθύνω στο παίξιμο του Luke Morley, ένοιωσα τον αγνό σύνδεσμο που έχουν με το παραδοσιακό hard rock της Ηνωμένου Βασιλείου.
Η πορεία τους, δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα, παρόλο που ξεκίνησαν με δύο απανωτά άλμπουμ που τους έδωσαν προβολή κι εμπορική επιτυχία, οι αναποδιές ήταν πολλές και στενομυαλιά τους, δεν βοήθησε για να κρατηθούν στην μουσική επικαιρότητα. Αυτή η στενομυαλιά τους όμως, μας έχει προσφέρει όμορφες δουλειές, ενώ είναι πλέον στην πέμπτη δεκαετία κυκλοφοριών, με το ντεμπούτο τους το ηχογραφημένο το 1989 (κυκλοφορία του 1990).
Το “Dopamine” έρχεται ασυνήθιστα γρήγορα, μετά το προηγούμενο “All the right noises”, κάτι για το οποίο μπορούμε να ευχαριστήσουμε την καραντίνα που ώθησε την δημιουργικότητά τους. Αυτή ακριβώς η δημιουργικότητα, είναι ευδιάκριτη στο νέο τους άλμπουμ, που από την μια συντηρεί τα γνωστά χαρακτηριστικά τους κι από την άλλη παρουσιάζει την μεγάλη ποικιλία στο ρεπερτόριό τους.
Η αδρεναλίνη που διακατέχει το εναρκτήριο “The western sky”, του δίνει δικαιωματικά την θέση στην αρχή για να μας ξεσηκώσει! Είναι οι THUNDER που τόσο καλά γνωρίζουμε, όσο καλοί όσο και οποιοδήποτε είναι το αγαπημένο σας τραγούδι τους. Εύκολα διακρίνει μια μελωδία στην κιθάρα του Morley, σαγηνευτική όσο και το ρεφραίν του, βγαλμένη από την Αμερικάνικη ενδοχώρα. Από κοντά και το σκληρό “Black” με στοιχεία που φέρνουν ακόμα και THE WHITE STRIPES. To “No smoke without fire” είναι δυναμίτης, που κάνει μπαμ στο κλείσιμο του δίσκου και φανερώνει μια διαφορετική κατεύθυνση, κάπως περιπετειώδη για τα μέτρα του Morley.
Αισίως το 14ο άλμπουμ των THUNDER, οπότε αναμφίβολα βρίσκουμε γνώριμα μέρη. “The dead city” “The thing I want” “Wonder days” Οι στροφές του “One day we’ll be free again”, η ανεμελιά του “Dancing in the sunshine” και η AC/DC ευθύτητα του “Across the nation” είναι αυτό το οποίο τόσο εθιστικά μας σερβίρουν εδώ και τόσα χρόνια οι THUNDER. Τόσο διαχρονικό rock, όσο και ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας.
Παράλληλα όμως, έχουμε εξαιρετική ποικιλία, ήχων και ύφους. Τα 16 τραγούδια του “Dopamine” τους το επιτρέπουν άλλωστε. Από ακορντεόν στο Παριζιάνικο “Just a grifter”, στο pop-rock “I don’t believe the world” με την αναρχική σχεδόν στάση του. Οι ίδιοι δηλώνουν πως τα τραγούδια γράφτηκαν μέσα στα χρόνια της καραντίνας, που από την μια επέφεραν πολλές αντιδράσεις προς τις κυβερνήσεις που λάμβαναν μέτρα, αλλά από την άλλη οδήγησαν τον κόσμο στον ναρκισσισμό και την περιστασιακή ευτυχία που μας δίνουν τα κοινωνικά δίκτυα.
Οι THUNDER κουβαλάνε μια αυτοπεποίθηση, λόγω εμπειρίας, λόγω χαρακτήρα και σίγουρα διότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Ακούστε το συναίσθημα που αναβλύζει στο “Unravelling” ή το “Big pink supermoon” με τον τζαζ χαρακτήρα του και πείτε μου μετά πόσοι σύγχρονοι καλλιτέχνες συμπεριλαμβάνουν τέτοιες συνθέσεις στο ίδιο άλμπουμ; Αυτοί, είτε φανερώνουν τις επιρροές τους από Bowie, είτε από THE WHO, από τους STONES μέχρι Elton John, δίνοντας έτσι μεγάλο εύρος και βάθος. Κάτι που συνειδητά γίνεται από το “Wonder days” κι έπειτα, κάτι που απέφευγαν να κάνουν τόσο έντονα στο παρελθόν. Με αυτά κι αυτά, το “Dopamine” είναι το πρώτο διπλό άλμπουμ των THUNDER και για όλους εμάς που τους ακολουθούμε πιστά, φαντάζει να είναι από τα καλύτερά τους. Τόσο η φαντασία του Luke Morley σε συνθέσεις, αλλά και στους ήχους, όσο και η πιστή ομάδα του, που σαν μια γροθιά σκίζει τον ουρανό. Βέβαια δυο γραμμές ξεχωριστά αξίζουν και στον Danny Bowes. Ο τύπος, έχει βαλθεί να καταρρίψει τους νόμους της μουσικής, που λένε πως η φωνή φθείρεται με την ηλικία. Ιδιαίτερα όταν καπνίζεις. Στα 62 του πλέον, με λαρύγγι που θα ζήλευαν πολλοί τραγουδιστές στα 50 τους (τρέμε JBJ).
Το Wikipedia λέει «έχει δειχθεί ότι το σύστημα της ντοπαμίνης ενεργοποιείται σε στιγμές απόλαυσης και καλής διάθεσης» και κάπως έτσι το “Dopamine” έρχεται για να ενεργοποιήσει στιγμές απόλαυσης κάθε φορά που το ακούμε.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
