a
Εντάξει. Από εδώ και πέρα θα ψάχνω να βρω κάποιο metal μπουκάδικο να παίζω στοίχημα για κάθε νέο δίσκο του Timo Tolkki και ειδικά υπό το όνομα των TIMO TOLKKI’S AVALON! Να βγάζουμε ένα καλό χαρτζιλίκι ρε παιδάκι μου, γιατί είναι δύσκολες οι εποχές.
Το προαίσθημα για αυτόν το δίσκο πάντως, βγήκε πέρα για πέρα αληθινό, καθώς ο πάντα αγαπητός (ανεξαρτήτου κατάστασης) Timo, φρόντισε να κρατήσει αυτό το ιδιότυπο συνήθειο. Ποιό είναι αυτό; Να κυκλοφορεί έναν καλό (ή πολύ καλό) δίσκο, έναν κακό (θέλετε μέτριο; Γούστα) και μετά πάλι έναν καλό. Επομένως το επόμενο να το φοβάστε, γιατί εδώ είμαστε μια χαρά.
Για του λόγου το αληθές, το ντεμπούτο, “The land of new hope”, ήταν πολύ καλό, ενώ ο διάδοχός του, “Angels of the Apocalypse”, ήταν λίγο για κλάμα. Και ήρθε η σειρά του “Return to Eden”.
Για ακόμη μία φορά, ο πάλαι ποτέ ηγέτης των STRATOVARIUS και ένας από τους επιδραστικότερους κιθαρίστες και συνθέτες του Ευρωπαϊκού power metal, μάζεψε μία ομάδα εξαιρετικών τραγουδιστών για να ερμηνεύσουν το νέο του πόνημα. Αρχίζοντας με τις κυρίες και φυσικά με την λατρεμένη Anneke Van Giersbergen, η οποία όμως δεν είναι η μόνη, καθώς υπάρχει και η Mariangela Demurtas (TRISTANIA, ARDOURS). Στους άντρες συναντάμε τον πάντα αγαπητό Zak Stevens (CIRCLE II CIRCLE, SAVATAGE), το εξαιρετικό λαρύγγι του Todd Michael Hall (RIOT V) και τη μεγάλη έκπληξη που μετατράπηκε σε απογοήτευση τελικά (θα το δούμε πιο κάτω), τον Eduard Hovinga, που μας είχε «στοιχειώσει» εκεί στα 90s με τις δισκάρες των ELEGY και πραγματικά είχαμε χάσει τα ίχνη του μετά και το τελευταίο MOTHER OF SIN το 2010. Μια χαρά ομάδα, δε λέτε; Στο θέμα των μουσικών τώρα, ο Timo επιλέγει Ιταλία, καθώς όλο το team αποτελείται από Ιταλούς. Ο Aldo Lonobile (DEATH SS, SECRET SPHERE) στην κιθάρα αλλά και στην καρέκλα του παραγωγού, ο Andrea Buratto (SECRET SPHERE) στο μπάσο, ο Antonio Agate (ex- SECRET SPHERΕ) στα πλήκτρα και Giulio Capone (όχι SECRET SPHERE αυτός, αλλά ίσως προστασία) στα τύμπανα. Οπαδός των SECRET SPHERE; Οι Lonobile και Buratto πάντως συνεργάζονται και στο agency Truck Me Hard. Αυτά και ας πάμε στη μουσική.
Το άλμπουμ είναι καλό! Είπαμε. Αναμενόμενο, no bet και τα λοιπά. Απλά μας το επιβεβαίωσε. Symphonic power, heavy power, heavy rock σε στιγμές, melodic metal επίσης και γενικότερα ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε ο Timo. Μετά το απαραίτητο εισαγωγικό, το “Promises” (με τον Todd Michael Hall στα φωνητικά) μας πάει κατευθείαν στα 90s και τις ένδοξες εποχές του power metal και δείχνει τις διαθέσεις του δίσκου. Το “Return to Eden” (με Hall, Stevens και Muertas) groove-άρει, εξαράκι ωραίο, με επικό κουπλέ, ωραία γέφυρα, αλλά μας τα χαλάει λίγο στο ρεφρέν, όπου αν είχε ένα καλύτερο θα ήταν από τα πολύ δυνατά του δίσκου! Το “Hear my call” το παίρνει όλο πάνω του το κορίτσι μας, η Anneke και είναι από τα πολύ ωραία κομμάτια του δίσκου, αυτά τα mid tempo, groove-άτα μελωδικά που μας έχει συνηθίσει ο Timo με τις καλεσμένες του στα τελευταία του άλμπουμ. Ωραίο! Το “Now and forever” ανεβάζει ταχύτητες, ο Hall δίνει ρέστα και στο σύνολο έχουμε ένα πολύ ωραίο heavy/melodic power κομμάτι. Ο Zak Stevens αναλαμβάνει το “Miles away”, οι ταχύτητες πέφτουν πάλι, η ποιότητα όμως παραμένει σταθερή όπως στο προηγούμενο, σε ένα heavy rock κομμάτι με ωραίο ρεφρέν και εδώ. Το “Limits” όμως μας τα χαλάει. Εις διπλούν. Πρώτα επειδή ο Hovinga δεν είναι αυτό που περιμέναμε (όσοι τέλος πάντως περιμέναμε) και δεύτερον επειδή όπως μπαίνει σε ταξιδεύει σε εποχές “Speed of light”, αλλά στην πορεία σε χάνει. Δεν του πήγε το κομμάτι; Πάντως δεν είναι στις καλές στιγμές του δίσκου. Όπως και το επόμενο, το “We are the ones” που έχει έναν κάπως πιο popish χαρακτήρα και παρά τις προσπάθειες της Anneke δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα, που άντε να το πεις απλά ΟΚ. Αντιθέτως, η μπαλάντα “Godsend” (Demurtas) είναι πολύ καλή. Για να έρθει η δεύτερη συμμετοχή του Hovinga, στο “Give me hope”, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι στα παλιά AVANTASIA επίσης, όμως στο τέλος δε σου αφήνει κάτι. Το “Wasted dreams” από την άλλη, είναι ένα ωραίο melodic power κομμάτι με τον Stevens να μας τα εξηγεί ωραία. Για το τέλος, έχουμε το “Guiding star”, πάλι με την Demurtas στα φωνητικά. Ένα power metal κομμάτι, από αυτά που έχει για πρωινό ο Timo, που όμως είναι απλά ΟΚ.
Το “Return to Eden” είναι ένας καλός δίσκος Timo Tolkki. Το είπαμε από την αρχή, ήταν το δίκαιο και έγινε πράξη, σύμφωνα με την πορεία που έχει τα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερος βέβαια, καθώς κάποια τραγούδια ίσως δε βγήκαν όπως τα υπολόγιζε ή απλά είναι κατώτερα από τα υπόλοιπα. Όπως και να έχει όμως, είναι μια χαρά δίσκος και δεδομένης της κατάστασης του ανθρώπου τα τελευταία χρόνια, είναι παραπάνω και από μια χαρά. Στην τελική πόσα europower άλμπουμ ακούμε και είναι καλά τελευταία; Ωραίος ο Timo εδώ! Ας ελπίσουμε να σπάσει την παράδοση στο επόμενο και να μην έχουμε κλάμματα πάλι. Welcome back!
7/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
