Μία από τις αγαπημένες μου νέες μπάντες τα τελευταία χρόνια, όπως ίσως έχουν καταλάβει όσοι μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν τα κείμενα μου και σίγουρα οι δύσμοιροι φίλοι και συνάδελφοι εδώ στο ROCK HARD που τους έχω ζαλίσει, είναι οι NECRYTIS. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση οι NECRYTIS είναι αυτή τη στιγμή μαζί με τους WITHERFALL ό,τι πιο φρέσκο μπορεί να προσφέρει το U.S. heavy/power σήμερα. Ιθύνων νους πίσω από τους NECRYTIS είναι ο βιρτουόζος κιθαρίστας Toby Knapp, πιο γνωστός σε κάποιους ως ηγέτης των θρυλικών ONWARD που κυκλοφόρησαν τέσσερις υπέροχους δίσκους μεχρι να διαλυθούν οριστικά.
Αυτές τις ημέρες ο Toby Knapp αποδεικνύεται πολυάσχολος καθώς ασχολείται με τις επανακυκλοφορίες των ONWARD, το τρίτο άλμπουμ των NECRYTIS είναι προ των πυλών (NAI!) και κυκλοφορεί το έβδομο, παρακαλώ, προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο “Blizzard archer” με το οποίο ασχολούμαστε σήμερα εδώ.
Για κάποιο λόγο, πάντα θεωρούσα τη διαδικασία σύνθεσης κομματιών για ένα instrumental δίσκο πιο δύσκολη από αυτήν που απαιτείται για έναν με φωνητικά. Κακά τα ψέματα, ένα instrumental άλμπουμ πρέπει, πέρα από την αναμφισβήτητη ικανότητα του μουσικού να περιέχει και συνθέσεις που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του ακροατή αλλιώς ο δίσκος κινδυνεύει να χαρακτηριστεί βαρετός. Θυμηθείτε κάπου εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 80 τα παιδιά της μεγάλης του Mike Varney σχολής αλλά και όλους τους υπόλοιπους βιρτουόζους που έλαμψαν, και συνεχίζουν να λάμπουν ακόμα. Κανείς δεν αμφισβήτησε για παράδειγμα ότι ο Joe Satriani δεν είναι παιχταράς. Πέραν όμως των οργίων που κάνει με την κιθάρα, θα γνώριζε επιτυχία το “Surfing with the alien” αν δεν είχε μέσα και τις κομματάρες που έχει; Το πιθανότερο είναι να έχετε αρνητική απάντηση στο ερώτημα μου οπότε μάλλον καταλαβαίνετε το σκεπτικό μου.
Ο δίσκος αποτελείται από οκτώ συνθέσεις και διαρκεί περίπου 33 λεπτά, αρκετά ικανοποιητική διάρκεια για ένα instrumental δίσκο. Για να είμαι ειλικρινής ήμουν πολύ περίεργος να ακούσω τα μουσικά μονοπάτια του Knapp καθώς, ενώ είμαι απόλυτα ενήμερος όσον αφορά τις δουλειές του με τους ONWARD και τους NECRYTIS, δεν είχα μέχρι τώρα καμία επαφή με τις προσωπικές δουλειές του, με εξαίρεση ίσως κάποια αποσπάσματα από το πρώτο του solo άλμπουμ, το “Guitar distortion” του 1993. Εδώ μην περιμένετε να ακούσετε power metal όπως στους NECRYTIS (και ποιος ο λόγος άλλωστε) αλλά μεστές, μελωδικές heavy συνθεσεις που, αν είστε φίλοι των instrumental άλμπουμ δεν είναι δυνατόν να μην λατρέψετε. Όπως προανέφερα είναι σημαντικό για ένα instrumental άλμπουμ να μην είναι βαρετό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο δεν βαρέθηκα την ακρόαση του “Blizzard archer” αλλά το άκουσα αρκετές φορές συνεχόμενα καθώς είχα την αίσθηση ότι κάθε ακρόαση θα μου προσφέρει κάτι καινούργιο. Σαν κιθαρίστας, για όσους δεν τον έχουν ακούσει, ο Knapp δεν παίζεται! Φανταστείτε, πολύ απλοποιημένα, μια νεότερη έκδοση του Joe Satriani, που μάλλον πρέπει να αποτελεί και το ίνδαλμα του. Ο τύπος πραγματικά μιλάει στην κιθάρα και είμαι σίγουρος ότι πιο γνωστά ονόματα του χώρου αν τον ακούσουν θα κοκκινήσουν από ντροπή. Όσον αφορά τις συνθέσεις τώρα, χωρίς όπως είπα να έχω κάποια επαφή με τις προηγούμενες δουλειές του, ομολογώ ότι το τελικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε πολύ. Δυναμικές και ταυτόχρονα μελωδικές συνθέσεις, ταξιδιάρικες θα τις χαρακτήριζα, ενδεχομένως ιδανικές για οδήγηση σε ανοιχτό δρόμο αλλά και όχι μόνο. Σημαντικό το γεγονός ότι κάθε κομμάτι έχει την δική του ταυτότητα, πάντα με το κιθαριστικό παίξιμο του Knapp να λάμπει εκτυφλωτικό. Ακούστε για παράδειγμα κομμάτια όπως το καθηλωτικό ομώνυμο, το φανταστικό εναρκτήριο “All hands planted” ή τα δυναμικά “Cold warrior” και “Astral gateways” και αφεθείτε στη μελωδία του “The eye of providence” να σας ταξιδέψει. Τα κομμάτια που ανέφερα είναι ενδεικτικά καθώς και στα υπολοιπα τέσσερα η φαντασία και το ταλέντο απλά περισσεύουν. Γενικά ο δίσκος ξυπνάει ευχάριστες αναμνήσεις καθώς σαν ατμόσφαιρα θυμίζει όλα εκείνα τα κιθαριστικά άλμπουμ που ακούγαμε πιτσιρίκια και μέναμε (και ακόμα μένουμε) με το στόμα ανοιχτό.
Εκτιμώ ότι το “Blizzard archer” είναι ένα πολύ αξιόλογο κιθαριστικό άλμπουμ από έναν φοβερά υποτιμημένο μουσικό που επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Μια ποιοτικότατη δουλειά που θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους των instrumental δίσκων ενώ παράλληλα αποτελεί καιιδανικό ορεκτικό εν αναμονή του νέου άλμπουμ των NECRYTIS.
8/10
Θοδωρής Κλώνης
