a
“King of the reich”
Ο τραγουδιστής των QUEENSRYCHE, Todd La Torre, κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, ένα πολύ ωραίο σόλο άλμπουμ, με τίτλο “Rejoice in the suffering”, το οποίο παρουσίαζε ένα άλλο πρόσωπό του, που δεν ήταν απαραίτητα ίδιο με τη μουσική που παίζει με τους ‘RYCHE ή τους CRIMSON GLORY παλιότερα. Από τους πολύ καλούς δίσκους που ακούσαμε το πρώτο τετράμηνο του 2021, από έναν καλλιτέχνη που είναι παντρεμένος με Ελληνίδα, εξ ου και τα ελληνικά που ακούγονται στη συνέντευξη. Από κάτω, μετά το τέλος της μετάφρασης, μπορείτε να δείτε και το video της συνέντευξης και να διαπιστώσετε ότι εκτός από έναν χαρισματικό καλλιτέχνη, μιλάμε και για έναν πάρα πολύ ωραίο τύπο.
Αυτό που εκτίμησα πολύ στον δίσκο σου, είναι ότι δεν μοιάζει πολύ με QUEENSRYCHE ή CRIMSON GLORY. Μου είχες πει παλαιότερα, ότι δούλευες πολύ καιρό πάνω στο σόλο άλμπουμ σου, προφανώς όμως, η πανδημία σε βοήθησε να το τελειώσεις, έτσι;
Ναι, ήθελα να γράψω τραγούδια που με διασκεδάζουν, που είναι metal, τραγούδια που μου λείπουν και δεν ακούω σήμερα. Ο δίσκος αυτός είχε thrash, groove, επιθετικά φωνητικά, καθαρά φωνητικά, αρμονίες, τσιρίδες. Αν ακούσεις τον βασικό δίσκο, δηλαδή τα τραγούδια από το ένα μέχρι το δέκα, παρότι υπάρχει ποικιλία, δεν νιώθεις ότι κάποιο τραγούδι δεν ανήκει στο δίσκο, αλλά και δεν ξέρεις τι να περιμένει επειδή είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω, είναι τραγούδια που να μοιάζουν με τους QUEENSRYCHE. Θα ήταν ηλίθιο από πλευράς μου και ήθελα να κάνω πιο heavy μουσική από αυτή των QUEENSRYCHE.
Μιλώντας για το tracklisting του δίσκου, να υποθέσω ότι τα τρία bonus tracks, ονομάστηκαν έτσι, επειδή είναι διαφορετικά από το υπόλοιπο κλίμα του δίσκου. Το “Set it off” για παράδειγμα, έχει rap φωνητικά, το “One by one”, έχει brutal φωνητικά. Ήταν αυτός ο λόγος που τα ονομάσατε bonus tracks;
Ακριβώς (σ.σ. στα ελληνικά). Αρχικά σκεφτόμασταν να βάλουμε το “Fractured” για την Ιαπωνία, το “Set if off” για την Αμερική και το “One by one” για την Ευρώπη. Από ένα σημείο και μετά όμως, είπαμε ότι δεν είναι δίκαιο οι Ευρωπαίοι, πχ, να ψάχνουν το γιαπωνέζικο bonus κ.ο.κ. και είπαμε να βάλουμε τα δέκα τραγούδια του δίσκου συν τα υπόλοιπα τρία ως bonus για όλους, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να τα ακούσουν. Το “One by one” για παράδειγμα, δεν ταιριάζει με τον υπόλοιπο δίσκο αλλά έχει αυτά τα brutal φωνητικά (σ.σ. δείτε το video που τα κάνει στην πραγματικότητα), τα οποία ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι μπορώ να τα κάνω.
Αφού κάνεις ΚΑΙ brutal φωνητικά, λοιπόν, για ποιο death metal γκρουπ θα ήθελες να τραγουδήσεις; (γέλια)
Μου αρέσουν οι BEHEMOTH…
Το πρόβλημα είναι ότι ο Nergal είναι και ο ηγέτης τους, οπότε δεν μπορείς να του φας τη θέση…
Ξέρεις, του έστειλα μήνυμα να τραγουδήσει ένα μέρος αυτού του κομματιού!!! Δεν μου απάντησε ποτέ βέβαια, οπότε τα έκανα όλα μόνος μου. Σκέφτηκα όμως, ότι θα ήταν ωραίο να έκανε ένα σημείο με τα ακραία φωνητικά. Δεν πειράζει όμως, από τη στιγμή που μπορώ να το κάνω εγώ. Είναι μία άλλη πλευρά του εαυτού μου, που διασκεδάζω πολύ. Αυτό που μου αρέσει πολύ στους BEHEMOTH, είναι ότι παρά το γεγονός ότι έχουν ακραία φωνητικά, μπορώ να καταλάβω τους στίχους, την ίδια ώρα που σε γκρουπ όπως οι CANNIBAL CORPSE, για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω σχεδόν καμία λέξη. Πάρε τον Abbath για παράδειγμα, που παρά την πιο τσιριχτή φωνή του, καταλαβαίνεις τι λέει, όταν στους DEICIDE, ας πούμε, δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα απ’ όσα λένε οι στίχοι (σ.σ. δείτε το video. Τους κάνει όλους!!!). Όταν ηχογραφούσα αυτό το κομμάτι, λοιπόν, ήθελα και να μπορεί ο ακροατής να καταλαβαίνει τους στίχους, αλλά και να διατηρήσω ακραίο τον ήχο των φωνητικών μου.
Πες μου τώρα, σε παρακαλώ. Το “Rejoice in the suffering” είναι το άλμπουμ του Todd του ντράμερ ή του Todd του τραγουδιστή; Μου έχεις πει ότι είσαι ένας ντράμερ που του αρέσει να τραγουδάει. Βέβαια, την ίδια στιγμή, έχεις αντικαταστήσει και δύο θρύλους, τον Geoff Tate και τον Midnight… Ασχολίαστο!!!
(γελώντας) Είσαι ο πρώτος που μου κάνει αυτήν την ερώτηση. (σκέφτεται και απαντά) Θα έλεγα είναι το άλμπουμ του Todd του συνθέτη.
Στα χαρτιά μου, είχα σημειώσει ότι θα μου έλεγες «του Todd του καλλιτέχνη».
(γέλια) Αυτό είναι ακόμα καλύτερο. Θα κλέψω την απάντησή σου σε περίπτωση που με ρωτήσει και κάποιος άλλος αυτό!!!
Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για το “Apostasy”. Μου ακούγεται σαν τα τελευταία τραγούδια των QUEENSRYCHE, από μουσικής άποψης. Πες μου, αλήθεια. Υπάρχει κάποια φόρμουλα που δίνουν σε όσους περνούν από τους QUEENSRYCHE και τους λένε ότι πρέπει να τελειώνουν οι δίσκοι μ’ ένα μπαλαντοειδές κομμάτι που μας σκίζει τις καρδιές. Κάθε φορά που ακούω έναν δίσκο των QUEENSRYCHE, περιμένω υπομονετικά να τελειώσει, γιατί ξέρω, ότι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, το τελευταίο τραγούδι θα είναι το αγαπημένο μου. Σας βάζουν μικροτσίπ, σαν αυτά που λένε οι αντιεμβολιαστές, μόνο που σας περνάνε τη φόρμουλα να γράφετε τέτοια τραγούδια;
(αφού προσπαθεί να συνέλθει από τα γέλια) Όταν κάναμε το “Condition human”, τελευταίο τραγούδι ήταν το “Open road”. Στο “Verdict” ήταν το “Portrait”. Κοίτα λοιπόν τι συμβαίνει (σ.σ. πρέπει να δείτε ακριβώς την αντίδρασή του στο video). Είναι σαν να τελειώνει ένα πάρτι και γυρίζεις σπίτι κι έχει ησυχία. Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και το κλείνεις απαλά. Έτσι μου αρέσει να τελειώνουν οι δίσκοι. Μετά, θέλεις να τον ξαναβάλεις!!! Δεν θέλω να τελειώνει μ’ ένα δυνατό, heavy τραγούδι. Ποτέ δεν το σχεδιάζουμε αυτό, να ξέρεις, απλά όταν ακούς όλα τα κομμάτια, ξέρεις τελικά ποιο θα είναι τελευταίο. Το ίδιο συνέβη και στο “Rejoice in the suffering”.
Να ξέρεις ότι θα σε έκραζα αν δεν ήταν αυτό το τραγούδι στο τέλος. Χαχαχαχα. Πες μου, σε παρακαλώ τώρα, μιας και ξεκίνησες να τραγουδάς επαγγελματικά πριν μερικά χρόνια, ποια στοιχεία της φωνής σου θα ήθελες να καλλιεργήσεις περισσότερο; Τι σε ιντριγκάρει πιο πολύ να δοκιμάζεις;
Μου λείπουν τα ψιλά φωνητικά. Όταν ήμουν στους CRIMSON GLORY, τα ψιλά μου φωνητικά ήταν πραγματικά καλά. Αν με βάλεις να τραγουδήσω τώρα το “Painted skies”, θα το ερμηνεύσω καλύτερα απ’ όταν ήμουν στους CRIMSON GLORY αλλά…
…πες μου αν μπορείς να πεις το “Mayday”!!!
Όχι, το “Mayday”, δεν μπορώ να το τραγουδήσω τώρα (γέλια). Όταν ήμουν στους CRIMSON GLORY, μπορούσα να τα τραγουδήσω, αλλά από την στιγμή που μπήκα στους QUEENSRYCHE, υπάρχουν ομοιότητες, αλλά και μία διαφορετική προσέγγιση στα φωνητικά, που δεν υπάρχει αυτή η «συνήθεια» στις φωνητικές μου χορδές, που μου επέτρεπε να τραγουδώ ψιλά. Αυτό λοιπόν θέλω να δουλέψω περισσότερο. Θα πρέπει να πάω στο στούντιο, να ξαναβάλω τα τραγούδια των CRIMSON GLORY και να προσπαθήσω να βρω πως θα τα ξαναερμηνεύσω όσο εύκολα το έκανε παλιά.
Συνεργάστηκες στο δίσκο με τον Craig Blackwell, τον παλιό σου φίλο και αποφασίσατε ότι οι δυο σας θα είστε ο πυρήνας του γκρουπ. Εσύ θα παίζει ντραμς και θα τραγουδάς κι εκείνος θα παίζει κιθάρα και μπάσο. Σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να φτιάξεις μία κανονική μπάντα, που θα μπορεί να παίζει και συναυλίες πχ, ή να φωνάξεις κάποιους πιο γνωστούς guest, όπως των Nergal, για παράδειγμα, που μου είπες πριν;
Όχι, επειδή δεν ήθελα να καλέσω διάσημους ανθρώπους για να έχω δυνατά ονόματα στο δίσκο και να δώσουν αναγνωρισιμότητα στο άλμπουμ. Αυτό αποπροσανατολίζει από το γεγονός ότι είναι ο σόλο δίσκος μου. Ο δίσκος αυτός, ήθελα να είναι μία επιστροφή στις δικές μου ρίζες, όταν είχα πρωτομπεί στο συγκρότημα του Craig, τους BLACKWELL, όταν ήμουν 14 χρονών. Από τότε είμαστε πολύ καλοί φίλοι, έχουμε παίξει μαζί, έχουμε γράψει πάρα πολλά τραγούδια, αλλά ποτέ δεν ηχογραφήσαμε έναν κανονικό δίσκο παρέα. Στον δίσκο αυτόν, λοιπόν, είμαι εγώ και ο καλύτερός μου φίλος, που προσπαθούμε να κάνουμε αυτά που θέλαμε να κάνουμε όταν ήμασταν 20 χρονών. Πλέον έχω ένα μεγαλύτεροι κοινό και μπορούμε να το κάνουμε σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ότι τότε. Έπιασα τον Craig και του είπε ότι τον θέλω στο δίσκο μου. Δεν με ενδιαφέρει ότι δεν τον γνωρίζει κανείς. Εμένα μου αρκεί ότι είναι πολύ ωραίος τύπος και γράφει τα τραγούδια που μου αρέσουν. Μιλάμε την ίδια γλώσσα και κανείς δεν θα μπορούσε να γράψει αυτόν το δίσκο με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο όπως ο Craig. Αν ήταν κάποιος άλλος, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Είμαι πολύ φίλος, για παράδειγμα, με τον Gus G. Μου είχε πει όταν αν ήθελα κάποιο σόλο ή οτιδήποτε άλλο, να του το πω, επειδή είμαστε φίλοι. Ο Gus είναι ένας ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ κιθαρίστας και αν δουλεύαμε μαζί το αποτέλεσμα θα ήταν πάρα πολύ καλό, αλλά δεν θα ήταν ΑΥΤΟΣ ο δίσκος που ακούς τώρα. Θα ήταν καταπληκτικός, μ’ έναν άλλο τρόπο. Στο “Rejoice in the suffering”, φέρνω τον καλύτερό μου φίλο να κάνουμε πραγματικότητα αυτά που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν έφηβοι. Φιλότιμο (σ.σ. το είπε στα ελληνικά).
Οπότε λοιπόν, περιμένουμε ο δεύτερος σόλο δίσκος σου, να είναι με τον Gus.
(τρελά γέλια) Θα τον πάρω τηλέφωνο να δω αν μπορεί να συνεισφέρει. Είναι καλός μου φίλος και φανταστικός κιθαρίστας.
Ο μόνος άνθρωπος που έχει σχέση με τους QUEENSRYCHE (πέρα από σένα) στο δίσκο σου, είναι ο Zeuss, που έκανε μίξη και mastering στο “Rejoice in the suffering”. Για ποιον λόγο τον χρησιμοποίησες κι έστω κι έτσι συνδέεις το σόλο άλμπουμ σου με τους ‘RYCHE;
Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι: Ο πρώτος, ότι είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου! Ο δεύτερος, ότι είναι ένας παραγωγός που θα κάνει το βήμα παραπάνω. Εγώ κι ο Craig ήμασταν οι παραγωγοί και αν δίναμε το υλικό μας σε κάποιον άλλο, θα έκανε μίξη και mastering, θα μας τα επέστρεφε πίσω και όλα καλά. Ο Zeuss, μου έλεγε: «σ’ αυτό το σημείο, πιστεύω ότι γι’ αυτόν και αυτόν το λόγο πρέπει να κρατήσεις τη φωνή σου λίγο παραπάνω» κι επειδή είναι φίλος μου κι εμπιστεύομαι την άποψή του, πήγαινα στο στούντιο κι έκανα αυτό που μου έλεγε. Επίσης, έχουμε μία πάρα πολύ καλή επικοινωνία, που μπορεί να πει ο ένας στον άλλον ότι θέλει και να είμαστε καλά μεταξύ μας, χωρίς να φοβόμαστε ότι μπορεί να παρεξηγηθούμε. Εγώ τον πλήρωσα κανονικότατα, για να αναλάβει τη μίξη και το mastering, εκείνος όμως, πάντα, όπου έβρισκε κάποιο σημείο ή σημεία που θεωρούσε ότι έπρεπε να φτιαχτούν διαφορετικά, πάντα μου το έλεγε.
Το παίξιμό σου στα τύμπανα είναι διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε στο “The verdict” των QUEENSRYCHE. Βέβαια, εκεί, έπαιζες με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να μην διαφοροποιηθείς από το παίξιμο του Scott Rockenfield. Κοιτάζοντας τα πράγματα τώρα, θεωρείς ότι θα μπορούσες τελικά να παίξεις διαφορετικά στο “The verdict”;
Ίσως να έκανα κάποια πράγματα διαφορετικά, αλλά όχι πάρα πολλά. Όταν ακούω τον Michael Wilton και τους υπόλοιπους να παίζουν, νομίζω ότι η μουσική που παράγουν «φωνάζει» για ένα στυλ παιξίματος ντραμς σαν αυτό των QUEENSRYCHE. Ξέρω ότι υπάρχουν σημεία που δεν θα τα έπαιζε με τίποτα μ’ αυτόν τον τρόπο ο Scott Rockenfield, αλλά και πάρα πολλά άλλα, που αν έλεγες στον κόσμο που τα ακούει, ότι παίζει ο Scott, θα το πίστευε σίγουρα. (σ.σ. δείτε στο video πως εξηγεί φωνητικά τις αλλαγές που θα έκανε…)
Οι QUEENSRYCHE, είναι ένα σχήμα που τα τελευταία χρόνια αυτό που του λείπει λιγότερο, είναι το δράμα (σ.σ. τον πιάνουν τα γέλια). Είχαμε τα σκηνικά με τον Geoff Tate, μετά είχαμε τον Scott Rockenfield. Πως βλέπεις το γεγονός ότι εμφανίστηκε μετά από 3-4 χρόνια, απειλώντας όλους εσάς, τους υπόλοιπους, ότι θα προβεί σε αποκαλύψεις που δεν θα θέλαμε να μάθουμε;
Ο Scott μας είχε ζητήσει μία άδεια έξι μηνών επειδή έγινε πατέρας και του τη δώσαμε με πολύ μεγάλη χαρά. Πέρασαν οι έξι μήνες και μάθαμε ότι θα έπαιρνε άδεια και για τον υπόλοιπο χρόνο. Ποτέ όμως δεν επέστρεψε. Δεν έχω ιδέα που είναι και τι κάνει. Ελπίζω να είναι καλά. Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω, παρά ότι οι πράξεις μιλάνε πιο δυνατά από τις λέξεις.
Έστω ότι μπαίνατε αύριο στο στούντιο για να γράψετε δίσκο με τους QUEENSRYCHE. Ποιος θα ήταν ο ντράμερ; Εσύ, ο Casey Grillo ή ο Scott Rockenfield;
Ο Casey αξίζει να είναι ο ντράμερ μας σ’ αυτόν το δίσκο και σε ότι αφορά τη δημιουργική του διαδικασία, είναι ήδη ενεργός, εμφανίζεται και συμμετέχει. Όταν φτάσουμε στις ηχογραφήσεις, κι εκεί πιστεύω ότι πρέπει να παίζει ο Casey Grillo.Το έχει κερδίσει με το να είναι αφοσιωμένος σε καθημερινή βάση με τους QUEENSRYCHE εδώ και τέσσερα χρόνια. Επίσης, έρχεται να παίξει και τις συναυλίες. Τελεία. Όταν λοιπόν με ρωτήσεις «ποιος είναι ο ντράμερ;» θα σου απαντήσω «αυτός που εμφανίζεται».
Ποιο είναι το τωρινό status των QUEENSRYCHE; Σκέφτεστε να κυκλοφορήσετε κι εσείς κάποιο live άλμπουμ, όπως πολλοί συνάδελφοί σου;
Έχουμε άπειρο υλικό από τις περιοδείες μας τα 2 τελευταία χρόνια, σε πολυκάναλο. Αυτό που κάνουμε με τους QUEENSRYCHE, είναι να συγκεντρώνουμε τα τραγούδια σε διαφορετικούς σκληρούς δίσκους. Σκεφτόμαστε να επιλέξει το κάθε μέλος από ίδιο αριθμό κομματιών και να ψάξει να βρει μέσα από όλες τις ηχογραφήσεις, την καλύτερη εκτέλεση.
Σκέφτεστε για studio άλμπουμ;
Γράφουμε νέο υλικό τώρα. Ο Michael Wilton θα έρθει εδώ στις αρχές Μαρτίου και ο Zeuss το ίδιο, ο Casey μένει στην Tampa, που είναι μισή ώρα δρόμος, οπότε θα έρθει και αυτός. Ελπίζω να τελειώσουμε τις ηχογραφήσεις φέτος και ο δίσκος να είναι έτοιμος στις αρχές του 2022, επειδή δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τις περιοδείες και δεν θέλουμε να καθόμαστε πάνω στον δίσκο για πάντα. Αυτή είναι η ιδέα που επεξεργαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Να βγάλουμε νέο δίσκο στις αρχές της επόμενης χρονιάς και να περιοδεύσουμε.
Πριν κλείσουμε, στείλε ένα μήνυμα στους Έλληνες οπαδούς.
Πολύ ωραία. Πρώτα απ’ όλα, ήταν πολύ ωραίο που μπορέσαμε να φέρουμε τους QUEENSRYCHE πίσω στην Ελλάδα. Αγαπώ τους Έλληνες, αγαπώ το πάθος και τον ενθουσιασμό τους για τη μουσική. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία κι ευχαριστούμε για την υποστήριξη. Ελπίζω να αγοράσετε το νέο μου άλμπουμ και να το μοιραστείτε με τους φίλους σας και όταν μπορούμε να περιοδεύσουμε εκ νέου, να έρθουμε ξανά, επειδή η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου (σ.σ. ο Todd είναι παντρεμένος με Ελληνίδα).
Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη κι εύχομαι τα καλύτερα για το δίσκο.
Εγώ ευχαριστώ κι εκτιμώ τον χρόνο σου και θα τα πούμε πολύ σύντομα σε προσωπικό επίπεδο.
Σάκης Φράγκος
Live photos by Petros Karalis
