TODD LA TORRE – “Rejoice in the suffering” (RatPak Records)

Είναι η πολλοστή φορά που το γράφω, με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, αλλά θεωρώ ότι ο Todd La Torre είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες που κυκλοφορούν εκεί έξω τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για έναν «ντράμερ που τυχαίνει να τραγουδά καλά», όπως λέει ο ίδιος με περισσή ταπεινοφροσύνη, ο οποίος όμως έχει καταφέρει να αντικαταστήσει ΑΞΙΑ δύο θρύλους όπως ο Midnight στους CRIMSON GLORY και ο Geoff Tate στους QUEENSRYCHE. Δεν το λες και λίγο για έναν ντράμερ!!!

Και αν στους QUEENSRYCHE έδωσε ένεση ζωής, το ζητούμενο τώρα, στο πρώτο σόλο άλμπουμ του, με τίτλο “Rejoice in the suffering”, ήταν κατά πόσο θα μπορούσε να βγάλει κάτι που να μπορεί να σταθεί αυτόνομα, χωρίς τα «δεκανίκια» της μπάντας που τραγουδά και τη βοήθεια των υπολοίπων μελών και του οργανισμού ολόκληρου. Επίσης, είχε την ευκαιρία να μας (απο)δείξει, πόσο καλός τραγουδοποιός είναι. Όλη αυτή η διαδικασία είναι πολύ tricky, ιδιαίτερα όταν βγαίνεις από το comfort zone (σε συγχωρείτε για τα αγγλικά, αλλά έτσι τα λέγαμε και στο χωριό μου) του κανονικού σου συγκροτήματος, της καθημερινής σου δουλειάς.

Για να φτάσουμε στο ζουμί της υπόθεσης, ξεκινάμε με κάτι που με κερδίζει από τα αποδυτήρια. Συνοδοιπόρος του στο “Rejoice in the suffering”, είναι ο παιδικός του φίλος, Craig Blackwell, που παίζει κιθάρες και μπάσο στο άλμπουμ. Γιατί κερδίζει από τα αποδυτήρια; Επειδή πολύ απλά, παρότι είναι τραγουδιστής στους QUEENSRYCHE και σε θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσε να είχε όποιον μουσικό ήθελε, εκείνος πήγε στον τύπο που έπαιξαν για πρώτη φορά μουσική στο συγκρότημά του, τους BLACKWELL, 30 χρόνια πριν και ακολούθησε το δύσκολο δρόμο, χωρίς φανταχτερά ονόματα στην ετικέτα του CD. Δύσκολο, ρισκαδόρικο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει πανηγυρικά.

Θέλετε κι άλλο ρίσκο; Το συνολικό αποτέλεσμα δεν θυμίζει παρά ελάχιστα τους QUEENCRYCHE, πόσο μάλλον τους CRIMSON GLORY. Δεν πατάει ούτε στο κοινό του γκρουπ του, αλλά προσπαθεί να κάνει κάτι που διαφέρει κι έχει λόγο ύπαρξης, διότι προφανώς οτιδήποτε άλλο, θα πήγαινε στον επόμενο στούντιο δίσκο των ‘RYCHE. Να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τι ακούμε στο “Rejoice in the suffering”; Μοντέρνο heavy metal, που λοξοκοιτάζει και το παρελθόν, με τον La Torre να δοκιμάζει πολλά και διαφορετικά στυλ φωνητικών. Ας πούμε, το “Dogmata” που ανοίγει το δίσκο, θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιοδήποτε άλμπουμ των ACCEPT από την εποχή του “Blood of the nations” και μετά. Το “Pretenders”, σε δίσκο των FIGHT ή της σόλο καριέρας του Rob Halford. Το ‘Darkened majesty”, λοξοκοιτάζει στους METAL CHURCH, το “Vanguards of the dawn wall” τους OVERKILL, το “Vexed” είναι μία κατηγορία μόνο του, το “Critical cynic” είναι η NEVERMORE στιγμή του δίσκου, το “Crossroads to insanity” έχει τις πιο πολλές ‘RYCHE αναφορές, αλλά και το “Apology”, που είναι ένα τραγούδι που κλείνει την «κανονική» version του δίσκου και είναι όπως ΚΑΘΕ τραγούδι των QUEENSRYCHE που κλείνει τους δίσκους τους. Τόσο μεγάλο, τόσο σπουδαίο. Από εκεί και πέρα υπάρχουν τρία bonus tracks, που προφανώς ονομάστηκαν έτσι, διότι είναι λίγο διαφορετικά από το κλίμα του δίσκου, εκεί όμως ο La Torre, του δίνει και καταλαβαίνει, αφού στο “Set it off”, έχουμε rap φωνητικά, ενώ στο ‘One by one”, κάνει brutal και μάλιστα τα κάνει και καλά (θα δείτε σε λίγες μέρες και στη συνέντευξη που κάναμε, να κάνει brutal φωνητικά με εντυπωσιακό τρόπο).

Το τεστ του προσωπικού άλμπουμ, το πέρασε με χαρακτηριστική ευκολία ο Todd La Torre, αφού έβαλε δύσκολα στον εαυτό του και οποιοδήποτε εμπόδιο, το υπερπήδησε. Πλέον, έχει μπει στο πάνθεον των σπουδαίων καλλιτεχνών, παρότι εμφανίστηκε στο προσκήνιο σε μεγαλύτερη –αναλογικά- ηλικία απ’ όσο συμβαίνει συνήθως, είτε ως ντράμερ αλλά κυρίως ως τραγουδιστής όμως, δείχνει ότι ανήκει στην ελίτ. Και πλέον φανερώνει και τις συνθετικές του ικανότητες, οπότε μπορούμε να περιμένουμε ακόμα περισσότερα από εκείνον στο μέλλον. Από μένα, είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ.

8,5 / 10

Σάκης Φράγκος