Αγαπημένη φωνή ο Tony Mills. Πως να μην είναι άλλωστε, όταν έχει χαρίσει το λαρύγγι του σε έναν δίσκο σαν το “Excess all areas” των SHY. O τραγουδιστής επιστρέφει στα μουσικά δρώμενα δύο χρόνια μετά το μέτριο “Street of chance”. Προφανώς και δεν έχω την απαίτηση να ακούσω κάτι ισάξιο με το παρελθόν του αλλά η αλήθεια είναι πως μέσα μου ήλπιζα σε έναν καλό δίσκο από την μεριά του τραγουδιστή.
Είναι όμως το “Beyond the law” ένα τέτοιο άλμπουμ; Θεωρώ πως ναι. Και το κάνει εμφανέστατα από το πρώτο τραγούδι. Το “The westside” είναι ιδανικό opener για έναν τέτοιο δίσκο. Σε mid tempo ρυθμούς, ανεβαστικό, με ωραίες μελωδικές στη φωνή, με riff στιβαρό. Ομώνυμο τραγούδι και τα πλήκτρα δίνουν ρυθμό σε συνάρτηση με ένα εξαιρετικό riff για να έρθει το rhythm section που σε κάνει μέρος του τραγουδιού. Τρομερό refrain, συνδέει το χθες με το σήμερα, σε μία πολύ όμορφη σύνθεση! Το “Running guns” που ακολουθεί μας γυρνάει πίσω στην ένδοξη δεκαετία και εμένα προσωπικά μου έφερε στο μυαλό το “Back on the streets” του John Norum. Ο Tony Mills κάνει επίδειξη των φωνητικών δυνατοτήτων του, οδηγώντας το τραγούδι σε ένα άκρως συναισθηματικό refrain, από αυτά που γουστάρουν με τρέλα οι οπαδοί αυτής της μουσικής! Σε μία ιστορία που εξελίσσεται στην Αμερική του 1930, δεν θα μπορούσε να λείπει το “F.B.I.”. Τραγούδι σε up tempo ρυθμούς, γρήγορο, με πολλά φωνητικά που δίνουν όμορφο τόνο στο τραγούδι. «Αλητεία» από αυτές που μας θυμίζουν τι διαπραγματεύεται αυτή η μουσική, ότι πρέπει για party. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τι γίνεται! Η “Black Sedan” «παρκάρει» την αφεντιά της σαν επόμενο τραγούδι του δίσκου και την κοιτάμε/ακούμε με θαυμασμό! Καλοπαιγμένο hard rock, ότι πρέπει για καλοκαιρινές εξορμήσεις με το αυτοκίνητο! Το “We sold your city” που ακολουθεί ίσως είναι η πρώτη μέτρια στιγμή του δίσκου. Δεν είναι κακό τραγούδι, δεν έχει όμως αυτό το «κάτι» που θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου ή το πόδι σου στο ρυθμό του. Στο ίδιο μήκος κύματος και το επόμενο τραγούδι που ακούει στο όνομα “Crackin’ Foxy”. Mid tempo και αυτό, δε συγκινεί ιδιαίτερα τον ακροατή. Σαν τραγούδι θα μπορούσε και να λείπει αν θέλετε την άποψή μου. Το “Bonnie’s farewell” είναι μία μπαλάντα που από την πρώτη στιγμή εντυπωσιάζει καθώς γίνεται πολύ όμορφη χρήση σαξόφωνου. Όμορφη σύνθεση και μέχρι εκεί. Το “Code of silence” ακολουθεί σε ποιότητα το δεύτερο μισό του δίσκου. Μέτριο, μετριότατο για να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας. Τίποτα το ιδιαίτερο, θα μπορούσε και αυτό να λείπει από το track listing του δίσκου. Το άλμπουμ «κλείνει» με το “Gunfire”. Γρήγορο τραγούδι, ξεκινάει με ένα πολύ όμορφο lead στις κιθάρες και ανεβάζει σιγά σιγά την ένταση στα couple του. Γυρνάει σε mid tempo ρυθμό στο refrain του και δίνει στο άλμπουμ το ιδανικό φινάλε!
Και πάμε στο διά ταύτα. Ο δίσκος στο πρώτο μισό «σκοτώνει»! Καταπληκτικά παιγμένο hard rock, σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές, συναισθηματικό, αλήτικο και είναι όπως πρέπει να είναι ένα τέτοιο άλμπουμ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν περίμενα αυτήν την καθίζηση στο δεύτερο μισό. Είναι σαν να στέρεψε από ιδέες και απλά έγραψε τραγούδια για να συμπληρώσει τον δίσκο. Θεωρώ πως αν είχε 8 τραγούδια θα ήταν ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Από την άλλη, όταν στην εποχή μας είμαστε ευχαριστημένοι όταν σε ένα δίσκο ακούμε και πέντε καλά τραγούδια, θα δώσω ένα μπράβο στον Tony Mills για αυτά τα έξι κομμάτια που κάνουν τη διαφορά. Ο δίσκος είναι καλός, σαφώς ανώτερος από τον προηγούμενο, αλλά και δίσκος που δεν θα τον ακούσει κάποιος πάνω από 10 φορές. Με αυτά και με αυτά ο βαθμός είναι ο παρακάτω.
6,5 / 10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
