TORCHE: Lighting the torch of heaviness!

Οι συμπαθέστατοι TORCHE από το Miami της Florida πρόκειται να επισκεφτούν την χώρα μας για τέταρτη φορά και θεωρήσαμε σωστό να ρίξουμε λίγο παραπάνω φως σε ένα από τα βαρύτερα, συνεπέστερα και κατά την προσωπική μας άποψη, εγκληματικότερα αδικημένα συγκροτήματα που έχουν δράσει την τελευταία 15ετία στη σκληρή μουσική γενικότερα. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2004 από τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Steve Brooks,των FLOOR και CAVITY (πλέον CAVITY A.D.), δύο από τα πλέον ιστορικά συγκροτήματα του doom/sludge ήχου. Στο πλάι του ήταν ο συνοδοιπόρος του στα συγκροτήματα αυτά, κιθαρίστας Juan Montoya, που μεταξύ άλλων έπαιξε στους ED MATUS’ STRUGGLE, PANDABITE, MONSTRO και πιο πρόσφατα στους KILLER BE KILLED. Στο μπάσο επιστρατεύτηκε ο Jonathan Nunez των SHITSTORM, ADORE MINDIA, TYRANNY OF SHAW και ο ντράμερ Rick Smith (CAVEMAN CULT, CAVITY A.D., FIELD, HOUSE OF LIGHTNING, SHITSTORM,MANKAGO N.T., TUNE FOR BEARS TO DANCE TO, TYRANNY OF SHAW), με έντονο… grindcore (!) παρελθόν και το μόνο μέλος που έχει παραμείνει δίπλα στο Brooks μέχρι σήμερα. Η μουσική τους χαρακτηριζόταν από τον ήχο που άνθιζε εκείνη την εποχή και παρέπεμπε στο τρίπτυχο MASTODON / BARONESS / KYLESA, ωστόσο ξεκάθαρα οι TORCHE είχαν κάτι το πολύ πιο άμεσο, καλύτερο τραγουδιστή και μικρότερες και πιο ουσιώδεις συνθέσεις.

Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ανεξάρτητο demo το 2005, ενώ στις 8 Μαρτίου κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο ομότιτλο άλμπουμ τους με διάρκεια… “Reign in blood” περίπου (29:40), μέσω της Robotic Empire). O ευκολοάκουστος ήχος τους, άρχισε να φέρνει οπαδούς στο πλευρό τους, ενώ η μπάντα από πολύ νωρίς έδειξε πόσο έντονη συναυλιακή δραστηριότητα θα είχε. Ξανά από την Robotic Empire (στην Αμερική) και την Rock  Action Records (στην Ευρώπη), κυκλοφόρησαν  το ΕΡ “In return” στις 18 Σεπτεμβρίου του 2007, ενώ όπως κάθε μπάντα της εποχής και του ήχου που σεβόταν τον εαυτό της, το εξώφυλλο τους φιλοτέχνησε ο John Dyer Baizley των BARONESS. Οι TORCHE άρχισαν να γίνονται αντικείμενο λατρείας και ο Aaron Turner των ISIS τους υπέγραψε στην εταιρεία του, Hydra Head Records. Εκεί στην πρώτη τους απόπειρα για τη νέα τους εταιρεία, κυκλοφόρησαν στις 8 Απριλίου του 2008 το πλέον γνωστό τους άλμπουμ, “Meanderthal”, σε παραγωγή του «πολύ» Kurt Ballou. To φαινόμενο TORCHE πλέον άνοιξε τα φτερά του και άρχισε να παίζει παντού στον κόσμο, με αποτέλεσμα ο υποφαινόμενος αρχικά να τους δει στο Hellfest του 2009 και δύο εβδομάδες μετά, στο Rockwave Festival στη Μαλακάσα πλάι σε SLIPKNOT, DOWN, MASTODON και KYLESA, σε εκπληκτική εμφάνιση και τις δύο φορές.

Είχαν μάλιστα προλάβει να κυκλοφορήσουν άλλο ένα ΕΡ (“Healer”/”Across the shields”) στις 13 Μαρτίου του 2009, συν τα demo του “Meanderthal” σε περιορισμένη κασέτα (200 αντίτυπα) από την Rotting Chapel Propaganda! Mετά την επίσκεψη τους στη χώρα μας και χωρίς να σηκώσουν κεφάλι, κυκλοφόρησαν μαζί με τους τιτάνες BORIS το ιστορικό split “Chapter ahead being fake” μέσω της Daymare Recordings! Ήταν και η πρώτη κυκλοφορία τους σαν τρίο, καθώς ο Juan Montoya είχε αποτελέσει παρελθόν. Την επόμενη χρονιά, κι ενώ προγραμμάτιζαν το τρίτο άλμπουμ τους, τελικά κυκλοφόρησαν το ΕΡ “Songs for singles” (τι τρολιάρηδες…) (21 Σεπτεμβρίου 2010). Το σκεπτικό ήταν να ηχογραφήσουν διαφορετικά από το ύφος του “Meanderthal” κομμάτια, αλλά επειδή δεν περίμεναν (ποτέ δεν το έκαναν μεταξύ μας), τελικά τα έβγαλαν σαν ΕΡ. Το επόμενο βήμα ήταν το πιο κρίσιμο, καθώς έπρεπε να φανεί αν το “Meanderthal” σαν άλμπουμ ήταν πυροτέχνημα ή θα είχε συνέχεια. Οι TORCHE φυσικά ούτε που ίδρωσαν, και κυκλοφόρησαν ένα ακόμα πιο εύθυμο σε ήχο δίσκο, ονόματι “Harmonicraft”, στις 24 Απριλίου του 2012, μέσω της Volcom Entertainment. Μιλάμε για δίσκο όπου το εξώφυλλο απεικονίζει ιπτάμενα τερατάκια να… ξερνάνε ουράνια τόξα! Πρωτοφανής άγνοια κινδύνου και στ@ρχιδίστικη λογική. Φοβερό άλμπουμ που τους άνοιξε ακόμα περισσότερες πόρτες.

Οι TORCHE έμοιαζαν ασταμάτητοι και με νέο κιθαρίστα τον Andrew Elstner ήταν και πάλι κουαρτέτο. Για πρώτη φορά το συγκρότημα χρειάστηκε ξεκούραση και έτσι το επόμενο βήμα ονόματι “Restarter” κυκλοφόρησε στις 17 Φεβρουαρίου του 2015, και τους έφερε δύο φορές από την Ελλάδα μέσα σε ένα χρόνο, με το συγκρότημα και πάλι να χαζεύει το κοινό του. Ακόμα πιο ώριμοι και ακόμα πιο άμεσοι, οι TORCHE ακούγονταν ανανεωμένοι και ξεκούραστοι και βάλανε πλώρη για ακόμα περισσότερες συναυλίες γύρω από την υδρόγειο, μεγαλώνοντας το όνομα τους ακόμα περισσότερο. Ακόμα μεγαλύτερο ήταν όμως το κενό μέχρι να έρθει το περυσινό “Admission” το καλοκαίρι, όντας ένα από τα πιο όμορφα άλμπουμ που ακούσαμε μέσα στο 2019. Χρειάστηκε να περάσουν 4μιση χρόνια και να κυκλοφορήσει (όπως και ο προκάτοχος του) από την Relapse Records, μια φύσει ακραία εταιρεία, η οποία ωστόσο μυρίστηκε την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά και τους υπέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες. Με τον Andrew Elstner να αποτελεί παρελθόν λόγω «διαφοράς απόψεων» όπως τέθηκε, οι κιθάρες ηχογραφήθηκαν από τους Brooks/Nunez και χρέη μπασίστα ανέλαβε ο Εric Hernandez. Ο ίδιος ο Elstner τόνιζε ότι δεν ήταν επιλογή του να φύγει και ότι δεν είχε καταλάβει ότι η θέση του στο συγκρότημα ήταν αναλώσιμη.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι TORCHE έχουν εξελιχθεί σε συναυλιακή υπερδύναμη, καθώς μέσα στα 15 χρόνια που είναι ενεργοί, έχουν φτάσει τετραψήφιο και βάλε αριθμό συναυλιών! Μάλιστα έχουν περιοδεύσει κατά καιρούς με κορυφαία συγκροτήματα του βεληνεκούς των MOGWAI, ISIS, PELICAN, CLUTCH, BLACK COBRA, BARONESS, JESU, THE SWORD, COHEED AND CAMBRIA, STINKING LIZAVETA, HARVEY MILK, BORIS, HIGH ON FIRE. Όλοι εκ των παραπάνω έχουν εξάρει το πόσο φοβερή μπάντα είναι οι TORCHE, οι οποίοι λες κι έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, δημιουργούν φιλίες και δεσμούς που κρατάνε καλά μέχρι σήμερα. Παρότι ο ίδιος ο Brooks πρώτος τονίζει ότι δεν τους θεωρεί αμιγώς μεταλλική μπάντα, το μεταλλικό κοινό τους έχει αγκαλιάσει πάρα πολύ και μοιραία με την πάροδο των ετών, οι TORCHE έχουν θυσιάσει λίγο τη συχνότητα των κυκλοφοριών τους προς τέρψη των οπαδών τους επί σκηνής. Από τις πλέον συνεπείς και σκληρά εργατικές μπάντες, έχουν τον τρόπο να γίνονται κολλητικοί και άμεσοι, με το υλικό των 5 δίσκων τους να μην ξεπερνάει συνολικά τις 3 ώρες ακρόασης (!) και να αφομοιώνεται πολύ εύκολα. Το Ελληνικό κοινό έχει την ευκαιρία να δει ένα συγκρότημα που τα δίνει όλα στο σανίδι μέχρι τέλους και με τις συνθήκες που βιώνουμε λόγω και του κορονοϊού, δεν ξέρουμε αν και πόσο συχνά θα έχουμε πλέον την ευκαιρία μελλοντικά να έχουμε τέτοια συχνότητα επισκέψεων μέχρι να κατακαθίσει η σκόνη…
Άγγελος Κατσούρας