Μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ αυτή η ραγδαία ανερχόμενη, στο χώρο του underground, μπάντα. Το “Traveler” έκανε πάταγο και πολλοί μίλησαν για μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες περιπτώσεις πρωτεμφανιζόμενης μπάντας στο χώρο του NWOTHM. Ήμουν αυτός που για λογαριασμό του περιοδικού το άκουσα τότε και είχα διαπιστώσει πως υπήρχαν όλα τα εχέγγυα, ώστε να πετύχουν πολλά πράγματα στο μέλλον. Το μόνο που τους «κρατούσε» πίσω, κατά την γνώμη μου πάντα, ήταν η «ξερή» και «αδύναμη» παραγωγή και ένα-δύο τραγούδια που υστερούσαν σε σχέση με τα υπόλοιπα. Τώρα, καλούμαι σε μικρό χρονικό διάστημα να ακούσω και να παρουσιάσω τη δεύτερη δισκογραφική τους απόπειρα, πράγμα που από μόνο του δεν μου «κάθεται» καλά.
Πόση έμπνευση να έχεις πια για να κυκλοφορείς δεύτερο άλμπουμ, καπάκι από τις συναυλιακές σου υποχρεώσεις και πριν ακόμη «κρυώσει» το πρώτο; Τέτοια συμβάντα ζούσαμε στα 70s και στα 80s, όπου η έμπνευση χτυπούσε ταβάνι και υπήρχε ακόμη μέχρι και η παρθενογένεση στο παιχνίδι! Ύπουλη παγίδα αυτή στην οποία πάει να πέσει το group (σωστά, αφού είναι παγίδα, θα είναι και ύπουλη, πλεονασμός). Πραγματικά, με κάθε ακρόαση του “Termination shock”, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: το συγκρότημα βιάστηκε. Ναι, όλα είναι πολύ καλά δοσμένα. Ναι, το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Όπως και στον προηγούμενο δίσκο, έτσι και εδώ, οι κιθάρες των Ries και Schadlich είναι το «πρώτο βιολί» και αν πέρυσι ο Jean-Pierre Abboud διεκδικούσε το βραβείο του πιο βελτιωμένου τραγουδιστή, φέτος μάλλον το πήρε, με τις πολύ ωραίες ερμηνείες του. Όμως, σαν σύνολο, το “Termination shock” μου δίνει την εντύπωση πως «τρέχει σε κούρσα με το χρόνο», ώστε να κρατήσει «ζεστό» το κοινό. Σημαντικό του μειονέκτημα είναι πως το δεύτερο μισό δεν είναι τόσο δυνατό όσο το πρώτο (κάτι που ίσχυε και για τον προκάτοχό του… τυχαίο;) και πως λείπουν μικροί ύμνοι σαν το Starbreaker”, το “Street machine” και το “Behind the iron”, έστω και αν η τετράδα “Shaded mirror”, “Termination shock”, “Foreverman” και “Diary of a madman”, ισορροπεί κάπως την πλάστιγγα.
Συμπέρασμα: δίσκοι περίπου ισοδύναμοι το “Traveler” και το “Termination shock”. Εκεί που υστερεί το ένα, υπερτερεί το άλλο και τούμπαλιν. Γεγονός που από τη μία θα χαροποιήσει όλους όσους διασκέδασαν ιδιαίτερα με το πρώτο, αλλά όσους περίμεναν το βήμα παραπάνω στο δεύτερο, θα τους αφήσει με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Αν το πρώτο πήρε λοιπόν ένα 7.5/10, τότε και αυτό θα πάρει με τη σειρά του ένα σχετικά αντίστοιχο βαθμό. Περιμένω το επόμενο να καθυστερήσει σχετικά και να είναι αισθητά καλύτερο. Ως τότε, συγγνώμη, αλλά τον όποιον ενθουσιασμό δεν τον συμμερίζομαι στον απόλυτο βαθμό.
7/10
Δημήτρης Τσέλλος
