Είμαι σίγουρος ότι αν μας έλεγαν πριν από μερικά χρόνια ότι θα βλέπαμε στη χώρα μας τόσα πολλά και αξιόλογα hard rock συγκροτήματα θα ήμασταν το λιγότερο επιφυλακτικοί και δύσπιστοι. DARE, FM, Graham Bonnet Band, HARDLINE, THUNDER είναι μονάχα μερικά από τα σπουδαία ονόματα που μας έχουν επισκεφτεί τελευταία και δεν νομίζω ότι έχουμε κανένα παράπονο. Για μία ακόμη φορά όμως, έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα από ένα τέτοιο live. Θα τα πούμε παρακάτω όμως…
Τη συναυλία άνοιξαν οι KINGDRAGON που δείχνουν σημάδια έντονης επαναδραστηριοποίησης και δραστηριότητας. Με προσωρινό αντικαταστάτη πίσω από τα drums στη θέση του Γιώργου Παπάζογλου στη σύνθεσή τους, παρουσίασαν ένα πενηντάλεπτο set στα γνώριμα υψηλά επίπεδα απόδοσης αν και θα μπορούσε να λείπει το ολιγόλεπτο drum solo που έκοψε –κατά τη γνώμη μου- το ρυθμό της μπάντας. Ξανά ο Γιώργος Ασπιώτης ήταν άριστος πίσω από το μικρόφωνο ενώ ο Αναστάσης Φραγκόπουλος ήταν αψεγάδιαστος (όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα μέλη των KINGDRAGON). Τα “Burn it down”, “Victim of love” & “Man of yesterday” μέσα από το “Hide the sun” ήταν τα κομμάτια που ξεχώρισαν και νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα για ένα ακόμη studio άλμπουμ. Τι λέτε, παιδιά;
Στις 10:30 ακριβώς ανέβηκαν στη σκηνή οι TREAT πραγματοποιώντας το όνειρο αρκετών hard rock fans στη χώρα μας που δεν είχαν καταφέρει να δουν στο παρελθόν το σπουδαίο αυτό συγκρότημα. Με νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους οι TREAT απέδειξαν από τα πρώτα κιόλας λεπτά δύο βασικά πράγματα: το ότι έχουν τον αέρα μιας έμπειρης 80’s μπάντας και ότι έχουν επηρεάσει σύσσωμη τη νέα, σκανδιναβική hard rock σκηνή. Με κρυστάλλινο ήχο, με περίσσεια διάθεση και καταιγισμό hard rock ύμνων, οι TREAT δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να «κερδίσουν» τον κόσμο που τραγουδούσε με όλη του τη δύναμη όλα τα hits των Σουηδών. Προς τιμή τους οι TREAT έδωσαν βάση στη νέα τους δουλειά (“Tunguska”) παίζοντας (αν μέτρησα καλά) πέντε κομμάτια με τα “Best of enemies” & “Progenitors” να δένουν τέλεια με το υπόλοιπο, κλασικό set. Αυτονόητα ο απόλυτος χαμός έγινε στα “We own the night”, “Get you on the run”, “Party all over”, “Conspiracy” και στο “World of promises” που έκλεισε το live με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ήταν μία ακόμη φανταστική συναυλία ενώ θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ξανά ότι η διοργάνωση ήταν άψογη και το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο. Θα αναρωτηθεί, ενδεχομένως, κάποιος γιατί έκανα λόγο για «ανάμεικτα συναισθήματα» στην εισαγωγή του κειμένου…η απάντηση είναι απλή: η προσέλευση του κόσμου ήταν αποκαρδιωτική και δεν θα πρέπει να κόπηκαν πάνω από 130 εισιτήρια. Δεν είναι δυνατό να έχουμε μονίμως απαιτήσεις να έρχονται συγκροτήματα στη χώρα μας και το μόνο που να κάνουμε είναι να ποστάρουμε βιντεάκια στο facebook και να παίρνουμε like χωρίς να στηρίζουμε έμπρακτα τη σκηνή. Πως μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από τους διοργανωτές να επενδύουν χρήματα και να τους κρίνουμε πίσω από μία οθόνη ενός υπολογιστή όταν εμείς οι ίδιοι δεν στεκόμαστε αρωγοί στην προσπάθειά τους; Γιατί παραπονιόμαστε ότι έρχονται οι ίδιοι και ίδιοι; Αφού είναι αυτοί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που βγάζουν τα λεφτά της επένδυσης ενός διοργανωτή. Ναι, γνωρίζω ότι οι εποχές είναι δύσκολες και όλοι πρέπει να επιλέξουμε που θα πάμε αλλά εδώ μιλάμε για ένα συγκρότημα που ερχόταν για πρώτη φορά στη χώρα μας και έχει τη δική του ιστορία στο χώρο. Και μπορεί οι TREAT να μην είναι ούτε BON JOVI, ούτε EUROPE, ούτε DOKKEN διάολε αλλά αν δεν ήταν αυτοί δεν θα υπήρχαν H.E.A.T, ECLIPSE, CRAZY LIXX, WIG WAM που τόση επιτυχία έχουν κάνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ελπίζω να αλλάξει κάτι στο μέλλον αλλά δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος…
ΥΓ: Ο Robert Ernlund είναι μεγάλη μορφή!
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
