Τα λεβεντόπαιδα από την Αγγλία έχουν βαλθεί σώνει και καλά να αναστήσουν το κίνημα που τους ανέδειξε (τι εννοείς ποιο κίνημα;) μετά από 38 χρόνια. Πρώτα ήταν οι TYGERS OF PAN TANG πριν από δύο χρόνια, μετά οι DIAMOND HEAD, φέτος οι TRESPASS. Ο Mark Sutcliffe βρήκε άλλους τρεις συνοδοιπόρους και έτσι μετά από πάρα πολλά χρόνια επανέρχεται δισκογραφικά στο μουσικό χάρτη.
Η αλήθεια είναι πως σε κάτι τέτοιες κυκλοφορίες κρατάω μικρό καλάθι όσο και αν μου αρέσουν οι μπάντες. Αλλά από την άλλη σαν οπαδός του N.W.O.B.H.M. δε γίνεται να το προσπεράσω. Το οφείλω στην αγαπημένη μου Αγγλία. Ο δίσκος είναι καλός. Πολύ καλός και ξεπερνάει τις προσδοκίες που είχα πριν ακούσω το πρώτο κομμάτι που ακούει στο ν τίτλο “Momentum”. Και αν αυτό το πρώτο τραγούδι είναι κάπως «παγωμένο», τα “Be brave”, “Beowulf and Grendel”, “Dragons in the Mist”, “Mighty love”, “The green man”, “Prometheus” και “Weed” ανεβάζουν το δίσκο κατακόρυφα! Το πρώτο έχει καταπληκτικές δισολίες, το δεύτερο φλερτάρει με το επικό, το τρίτο θυμίζει πολύ τους METALLICA στα mid tempo (Ποιος αντιγράφει ποιον αλήθεια;), το τέταρτο ξεκινάει με ονειρεμένη μελωδία, το πέμπτο έχει το απαιτούμενο groove και είναι η τέλεια ισορροπία του χθες με το σήμερα, το έκτο είναι σκέτη αλητεία βγαλμένο κατευθείαν από τη λατρεμένη δεκαετία ενώ το τελευταίο είναι τόσο heavy όσο πρέπει για να σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου και να κάνεις air drumming. Από εκεί και πέρα υπάρχουν ακόμα τρία τραγούδια, τα “Music of the waves” μπαλάντα και όχι κάτι το ιδιαίτερο, το ομότιτλο που ενώ έχει όλα τα στοιχεία να εξελιχθεί σε υπέρτατο κομμάτι στα δικά μου αυτιά κάπου χωλαίνει χωρίς να είναι απαραίτητα κακό και το “Little Star” που καλό θα ήταν να μην υπήρχε στο δίσκο καθώς είναι με διαφορά η χειρότερη στιγμή του.
Το αποτέλεσμα μετά από πολλές ακροάσεις είναι πως το άλμπουμ είναι ανέλπιστα καλό. Το χαμόγελο έχει μείνει στο πρόσωπό μου καθώς μια μπάντα μετά από 27 χρόνια είναι πάλι εδώ και μάλιστα με έναν εξαιρετικό δίσκο. Οι οπαδοί της μπάντας σίγουρα θα χαρούν, οι πιο έξω από το κίνημα θα γουστάρουν με το heavy της υπόθεσης ενώ οι εντελώς εξωτερικοί αν ακούσουν κάποιο κομμάτι ίσως να μπουν στη διαδικασία να ρωτήσουν ποιο είναι το συγκρότημα. Και αυτό για μένα είναι το μεγάλο κέρδος του άλμπουμ. Let’s go England!
8/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
