Τα Χριστούγεννα δεν είναι και η πιο συνηθισμένη μέρα, για μια metal συναυλία. Οικογενειακά τραπέζια, μαζώξεις σε φίλους, η τάση και η θέληση για ξεκούραση και ραστώνη στο σπίτι, όλα αυτά που τέλος πάντων αλλάζουν και χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, δε βοηθούν σε καμία περίπτωση στη διεξαγωγή ενός metal live. Τουλάχιστον αυτός είναι ο κανόνας. Ξέρουμε όμως πολύ καλά, πως για κάθε κανόνα, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν.
Μιας τέτοιας εξαίρεσης γίναμε μάρτυρες όσοι βρεθήκαμε στο Κύτταρο, το βράδυ των Χριστουγέννων. Και βρεθήκαμε αρκετοί! Βλέπεις, τα ονόματα που μας κάλεσαν σε αυτό το ιδιότυπο party και το μέρος στο οποίο αυτό στήθηκε, αποτελούσαν εγγύηση από μόνα τους. Επιφανή μέλη της ελληνικής σκηνής, μια ιστορική, παγκοσμίου φήμης, «μεταλλική» προσωπικότητα, ο ιδανικός χώρος… ακόμη και η συνεχής, δυνατή βροχή δεν στάθηκε ικανή ώστε να μας αποτρέψει από το να πάμε σε κάτι που εξελίχθηκε σε μια από τις καλύτερες συναυλιακές βραδιές ολόκληρης της χρονιάς.
Οι ACHELOUS είναι γνωστό πως στο σανίδι, αποτελούν «λίρα εκατό». Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο, η μπάντα αυτή να μη δώσει ένα πραγματικά καλό show. Τούτη τη φορά όμως, ξεπέρασαν ΚΑΙ ΠΑΛΙ τους εαυτούς τους. Πώς γίνεται κάθε φορά να είναι καλύτεροι από την προηγούμενη, θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος, με την απάντηση να είναι απλούστατη: Οι ACHELOUS είναι ο ορισμός της καλοπροβαρισμένης και καλοδουλεμένης μηχανής. Και είναι γνωστό πως για όποιον δουλεύει σωστά και μεθοδικά, δεν υπάρχει «ταβάνι». Ή έστω, είναι τόσο ψηλά, που θα κάνει καιρό πολύ για να το φτάσει!
Μεγάλη ώθηση βέβαια παίρνουν από τους οπαδούς τους, που σε κάθε ευκαιρία δείχνουν υπέρμετρη αγάπη και στήριξη στο πρόσωπό τους. Οπαδοί που είναι δίπλα στο συγκρότημα από τα «γεννοφάσκια» του, οπαδοί που προστέθηκαν στην πορεία και οπαδοί που θα λογίζονται ως τέτοιοι, από τώρα και στο εξής. Σαν αυτούς που «άφησαν το θαύμα τους» με αυτό που έβλεπαν και δεν ήταν και λίγοι! Που δεν περίμεναν σε καμία των περιπτώσεων τέτοια ισοπεδωτική εμφάνιση. Πιθανότατα την καλύτερη, όσον αφορά τη δική μου γνώμη που τους ακολουθώ από την πρώτη μέρα και τους έχω δει άπειρες φορές, στη μέχρι τώρα πορεία τους!
Στο σύμπαν όπου οι σοβαρές, επικές εκφάνσεις του κλασσικού heavy, του doom και του power metal ενώνονται με την ελληνική παραδοσιακή μουσική και αφήνουν τον ακραίο ήχο να κάνει αισθητή την παρουσία του, οι ACHELOUS είναι οι αδιαφιλονίκητοι κυρίαρχοι. Κανείς άλλος δεν παίζει σαν αυτούς. Για να το πάω λίγο παρακάτω, οι τύποι στον τομέα “live” ΚΑΤΑΠΙΝΟΥΝ πολλούς από αυτούς που λογίζονται ως «ηγέτιδες δυνάμεις», «μεγάλες ελπίδες» και «ανατέλλοντες αστέρες» του χώρου, με μεγάλη ευκολία!
Επομένως για την απόδοση κάθε μέλους ξεχωριστά, κάθε λόγος είναι περιττός, γιατί απλά θα αποδειχτεί φτωχός. Όλοι ήσαν ΑΨΟΓΟΙ. Και σε ένα σετ κατάλληλα σχεδιασμένο για την περίσταση, χωρίς φυσικά τα υπόλοιπα τραγούδια να μένουν πίσω, το ψυχρό, προερχόμενο απευθείας από τη Βαλχάλα έπος “Northern winds”, το death metal-άδικο “The Oath”, το oriental διαμάντι “Istar (Blood red sea)”, το πολεμικό “Blood”, το Θεσσαλικό “Savage king” και ο USPM κολοσσός “Into the shadows”, έμελλε να είναι οι νικητές.
“War creation, domination”!
Τρεις λέξεις από το “Northern winds”, που περιγράφουν ΑΠΟΛΥΤΑ τους ACHELOUS. Δημιούργημα του Πολέμου, ήδη Κυρίαρχοι στα πεδία των μαχών. Περιμένω από τώρα την επόμενη συναυλία τους.
Το φετινό “Tower of High Sorcery”, είναι δισκάρα, να το ξαναπούμε κι αυτό.
SETLIST: 1. Dragon wings 2. Macedon 3. Northern winds 4. The Oath 5. Istar (Blood red sea) 6. Blood 7. Fortress of sorrow 8. Savage king 9. Gaugamela 10. Into the shadows 11. Flames of war
Οι επίσημοι οικοδεσπότες της βραδιάς, ήταν οι TRIUMPHER. Με ένα “Spirit Invictus” να έχει σκορπίσει ενθουσιασμό, να βρίσκεται σε πάμπολλες λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς ως άξιος συνεχιστής/διάδοχος του σαρωτικού “Storming the walls” και με τις φωνές που τους θέλουν το νέο, μεγάλο όνομα του επικού metal να πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο! Έτσι, η θέληση των TRIUMPHER να δικαιολογήσουν τα παραπάνω, μετετράπη σε τεράστιο πάθος, το οποίο με την σειρά του έγινε λύσσα πραγματική, κάνοντάς τους να φαντάζουν θεριά ανήμερα και πεινασμένα!
Το live της παρουσίασης του “Spirit Invictus”, θα ήταν συνάμα και η πρώτη, επί ελληνικού εδάφους, εμφάνιση του καινούργιου line up του group. Άλλος ένας λόγος που αδημονούσαμε για αυτήν την συναυλία, πέραν του ότι έχοντας δει σε άλλες φάσεις τους TRIUMPHER, ξέραμε από πρώτο χέρι πως «δε χαρίζουν κάστανα»! Η εισαγωγή “Overture to Elysion” έφτιαξε το «κλίμα», «έστρωσε το χαλάκι» και το οργισμένο “Arrival of the Avenger” καταφθάνει για να πάρει τα πρώτα… σκαλπ!
Προχωρώντας σε μια κίνηση που ομολογουμένως δε βλέπουμε συχνά, οι Αθηναίοι extreme epic metallers χώρισαν το set τους σε δυο μέρη: Στο πρώτο, αφοσιώθηκαν στο “Spirit Invictus”, που ήταν έτσι κι αλλιώς το τιμώμενο άλμπουμ της βραδιάς. Δυστυχώς δεν παίχτηκε το θεϊκό “Hall of a thousand storms”, ακούσαμε όμως όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Οι εντυπώσεις των εκτελέσεων; Παραπάνω από θετικές. Το “Athena” είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ παιάνας, φίλε μου. Για να βγάλεις τέτοια επικούρα, πρέπει να ρέει υγρό ατσάλι στο αίμα σου, τέλος. Το “Spirit Invictus” επί σκηνής γίνεται δυο φορές πιο ορμητικό και μανιασμένο, ενώ τα “Alexander” και “Shores of Marathon” που στον δίσκο τα λες περίπου black metal, σε συναυλιακές συνθήκες γίνονται μαύρα, κατάμαυρα…
Η πρώτη παύση, ήρθε όταν ο Σάκης Τόλης εμφανίστηκε για να τραγουδήσει, μαζί με τη μπάντα, έναν δικό του ύμνο, το “King of a Stellar War”. Εξαιρετική εκτέλεση και απόδοση, με έναν Τόλη να το διασκεδάζει περισσότερο και από τους ιδίους τους TRIUMPHER! H συνέχεια ανήκε στο “Storming the walls”. Εδώ η μπάντα διάλεξε τις πιο «άμεσες» συνθέσεις της και έπραξε σωστά. “The Thunderer” και ”I wake the dragon” θα ψηφίσω εδώ, ζητώντας συγγνώμη από το εξίσου αγαπημένο μου “The blazing circle”, που πάντα θα καθηλώνει με τον σκοτεινό λυρισμό του.
Δεύτερη παύση… Η θρυλική μορφή του Abaddon, του original drummer των μυθικών VENOM, εμφανίζεται με ένα σχεδόν άδειο μπουκάλι bourbon στο χέρι και ύφος θριαμβευτή. Προσφώνηση από τον frontman Mars Triumph και… “Welcome to Hell”, σε μια εκτέλεση που συνδύαζε την τεχνική αρτιότητα των TRIUMPHER, με τη μοχθηρία των αυθεντικών VENOM. Το ίδιο θα ισχυριστώ και για το “Black metal” που ακολούθησε, με τον Σάκη να πιάνει ξανά μικρόφωνο και τον κόσμο από κάτω να ξεδίνει με τη ψυχή του! Ζήσαμε μεγάλες, ιστορικές στιγμές για τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, όσο κι αυτό ακούγεται υπερβολικό! Στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη ναι μεν του κόσμου, αλλά κυρίως των TRIUMPHER και ACHELOUS, που μοιράστηκαν τον ίδιο χώρο με δυο αγαπημένους τους μουσικούς.
Όσο για το “Blood of my enemies”, αυτό δεν υπήρχε στο αρχικό πλάνο. Μπήκε εμβόλιμα και καλώς μπήκε, μιας και αποτέλεσε άλλη μια στιγμή που η συναυλία έπιασε “peak”! Πολλοί έχουμε ενθουσιαστεί που οι TRIUMPHER συνεχίζουν την παράδοση και κληρονομιά των MANOWAR, κάποιοι άλλοι, ευτυχώς ελάχιστοι, δεν το βλέπουν αυτό με καλό μάτι. Δεν θα ασχοληθώ με το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, θα πω όμως πως διόλου τυχαία, άνθρωπος των MANOWAR, βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό και σίγουρα, ποτέ, κανείς, δεν πάει κάπου για να δει κάτι αν δεν του αρέσει! Έτσι λέει η λογική… Το τέλος αυτής της συναυλίας – γιορτής ήρθε με το “Triumpher”, το οποίο «έριξε την αυλαία», για πρώτη και σίγουρα όχι για τελευταία φορά. Βρήκαμε το απόλυτο κομμάτι για φινάλε.
SETLIST: 1. Overture to Elysion/Arrival of the Avenger 2. Athena 3. Spirit Invictus 4. Alexander 5. Shores of Marathon 6. King of a Stellar War (ROTTING CHRIST) 7. The Thunderer 8. Storming the walls 9. Mediterranean wrath 10. I wake the dragon 11. The blazing circle 12. Welcome to Hell (VENOM) 13. Black metal (VENOM) 14. Blood of my enemies (MANOWAR) 15. Triumpher
Συμπεράσματα:
Για τους ACHELOUS τα είπαμε, οι άνθρωποι είναι πια σε κατάσταση εκπληκτική. Όποιον της σειράς τους και να βρουν μπροστά τους, κάνουν πλάκα μαζί του, τρώει τρία τόπια στο ημίχρονο. Όσον αφορά τους «νέους» TRIUMPHER, αν και ήδη είναι σε απείρως καλύτερη φάση από πλείστες μπάντες της κατηγορίας τους, εντούτοις έχουν όλα τα φόντα να βελτιωθούν τόσο, που να γίνουν φόβητρο. Να λέει ο άλλος «που να πάω να παίξω μαζί τους, θα με ισοπεδώσουν». Δε θέλουν πολύ, κάποιες λεπτομέρειες να δουλέψουν στην… προπόνηση και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Κάτι μου λέει πως θα το πετύχουν, λίαν συντόμως.
Το 2024 έκλεισε με υπέροχο τρόπο. Ας είναι το 2025 ακόμη καλύτερο.
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά, με υγεία, σε όλους και όλες!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
