Δέκατο άλμπουμ για τους TRIVIUM, ο Χριστός και η Παναγία δηλαδή. Πότε είχαμε 2003 που βγήκε το θεϊκό τους ντεμπούτο “Ember to inferno” και τους καλωσορίζαμε ως τη νέα μεγάλη ελπίδα του μεταλλικού ήχου (που στο επόμενο άλμπουμ –και καλύτερο της καριέρας τους- “Ascendancy” 2 χρόνια μετά, το εξέφρασε κι ο ίδιος ο Monte Conner της Roadrunner) και πότε πέρασαν τα χρόνια, φτάσαμε 2021 και κυκλοφόρησαν άλλα 8 άλμπουμ, ουδείς το κατάλαβε. Αυτό όμως που δεν κατάλαβε πραγματικά κανείς, είναι πως ο φέρελπις νεανίας των 17 τότε ετών –και ηγέτης της μπάντας- Matt Heafy, έφτασε τα 35 και πλησιάζει τα 36 παρακαλώ! Σοκαριστικό το πώς περνάει ο χρόνος σίγουρα, ωστόσο οι TRIVIUM μόνο τεμπέληδες δεν αποδείχτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, και αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο το 10ο άλμπουμ τους σε 18 χρόνια (πραγματικά ελάχιστες μπάντες δουλεύουν τόσο σκληρά) αλλά και το ότι έχουν υπάρξει απίστευτα ενεργοί συναυλιακά, καθώς μιλάμε για μπάντα που είναι θέμα χρόνου (ΟΚ ίσως και κορωνοϊού) το πότε θα φτάσουν σύντομα τις 2.000 συναυλίες στο ενεργητικό τους. Κρατηθείτε, διότι οι τύποι έχουν παίξει τριψήφιο αριθμό συναυλιών τουλάχιστον 8 χρονιές (γύρω στις 530 είχαν μεταξύ 2005-2007) και δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν το ταλέντο τους όποτε δίνεται ευκαιρία.
Το εν λόγω άλμπουμ, δηλαδή το “In the court of the dragon”, έχει ήδη προκαλέσει παγκόσμιο θαυμασμό με το σύνολο του και ουδόλως άδικα. Μιλάμε για ότι καλύτερο έχουν κάνει τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία (τοποθετώ σαν όριο το “In waves” το 2011), αν όχι αρκετά παραπάνω. Το άλμπουμ αυτό έχει φτάσει να αρέσει σε όσους για χρόνια τους πολεμούσαν και τους κέρναγαν λέζα. Μια παρένθεση εδώ, καθώς όταν έκαναν το μεγάλο μπαμ με το “Ascendancy” το 2005, και τι δεν ακούστηκε για το συγκρότημα, με τα βέλη κάθε πιουρίστα να βγαίνουν συνέχεια κι ατελείωτα από την εκάστοτε φαρέτρα. Οι TRIVIUM με κλειστά αυτιά και κυρίως ανοιχτά μυαλά και μάτια, δεν κατάλαβαν Χριστό και άφηναν το έργο τους να μιλάει ανά 2-2μιση χρόνια το πολύ με κάθε τους άλμπουμ. Μπορεί να μην τα κατάφερναν πάντα το ίδιο σούπερ, αλλά μπορούν και με πολύ μεγάλη ευκολία να ισχυριστούν ότι δεν έχουν ούτε μια μέτρια στιγμή. Κι αν μια στιγμή βρίσκω εγώ ότι δεν πέτυχε σαν σκέψη (διότι σαν εκτέλεση με το παικτικό τους επίπεδο είναι αδύνατον να μην πετύχει το οτιδήποτε), είναι το “Silence in the snow” του 2015, όπου είχαμε αποκλειστικά καθαρά φωνητικά. Και σε αυτό δεν έφταιγε ο Heafy που έχει ΦΩΝΑΡΑ.
Για την ακρίβεια είναι ο μόνος που έχει ΤΟΣΟ καλά καθαρά και κάφρικα μαζί), αλλά έλειπε αυτή η ένταση που χαρακτηρίζει το υλικό του από τις αρχές της προ-προηγούμενης δεκαετίας. Οι TRIVIUM κάπου έδειχναν χαμένοι εκεί και όσο καλύτερα κι αν ήταν αρχικά το “The sin and the sentence” (2017) και το περυσινό “What the dead men say”, κάτι έδειχνε να λείπει από τη χρυσή δεκαετία 2003-2013 που ήταν στα ντουζένια τους. Αυτή την αβεβαιότητα και κενό ήρθε να διώξει άμεσα το τελευταίο τους άλμπουμ, το οποίο πλέον μπαίνει σε συζητήσεις δίπλα στο “In waves”, το “Shogun” (με πολλούς να αναφέρουν ότι είναι απόλυτα πετυχημένη μίξη των δυο), ακόμα και του “Ascendancy”! Έχει όμως πολύ ψωμί η ιστορία, καθώς οι TRIVIUM θεωρούνται πλέον στο απόγειο της καριέρας τους από πολύ κόσμο και ότι έβγαλαν το δίσκο της ζωής τους. Αν τώρα συνυπολογίσετε όλα τα παραπάνω, καταλαβαίνετε για τι εύρος αποδοχής έχει προκαλέσει το “In the court of the dragon” στην σύντομη ως τώρα παρουσία του. Και να ξεκαθαρίσουμε και κάτι το οποίο αρκετοί άρχισαν να καταλαβαίνουν σταδιακά και πλέον έχουν γίνει περισσότεροι από ποτέ, με περιθώριο αύξησης του όλου ποσοστό. Οι TRIVIUM δεν έχουν πλέον καμία σχέση με το πάλαι ποτέ metalcore κύμα.
Αντίθετα η πορεία τους καθώς και η παιδεία και εύρος γνώσεων και γούστου όλων τους –και δη του Heafy- με κάνει περήφανα και άφοβα να αναφέρω ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το συγκρότημα παίζει απενοχοποιημένο κλασσικό μέταλλο. ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΛΑΡΑ κοινώς, μοντέρνα σε ήχο προφανώς και αισθητική, αλλά όλοι ξέρετε ότι οι βάσεις της πορείας τους και κύριες επιρροές τους είναι στον κλασικό ήχο (και όχι μόνο). Το προαίσθημα ότι κάτι πολύ καλό έρχεται ήταν άμεσο στο φοβερό βίντεο του ομότιτλου κομματιού του δίσκου. Κομμάτι που έρχεται μετά την –εκ Ihsahn (ex-EMPEROR) χείρα βοηθείας- εισαγωγή “X” (για να δείξουμε ότι φτάσαμε και το 10ο άλμπουμ) και σε μπάζει βίαια και πειθήνια στο κλίμα της διαβολεμένης έμπνευσης που είχαν στην δημιουργία. Τέρμα τσιτωμένο ξεκίνημα με ουρλιαχτό από πλευράς Heafy, όλοι στις επάλξεις πάνω στο όργανο τους ο καθένας και η επίθεση ξεκινάει από πολύ νωρίς. Τώρα το πώς παίζουν πάλι ΕΤΣΙ και αφήνουν ότι έχουν κάνει πίσω, είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς ομαδικά και σε κάθε περίπτωση, «λιώσιμο» στην εξάσκηση του καθενός ατομικά. Αυτά που κάνει ας πούμε στα τύμπανα ο Alex Bent, δεν γίνονται απλά και μόνο με το όποιο έμφυτο ταλέντο μπορεί να υπάρχει. Ο τύπος ξεκωλιάστηκε στην εξάσκηση.
Οι άλλοι δυο συνοδοιπόροι του Heafy, δηλαδή ο Corey Beaulieu στις κιθάρες και ο Paolo Gregoletto στο μπάσο, που μετράνε αισίως 16 χρόνια και 9 άλμπουμ στο πλάϊ του (μόνο στο “Ember to inferno” δεν έχουν παίξει όλοι μαζί), λειτουργούν σαν απροσπέλαστο σύνολο, και προετοιμάζουν το έδαφος για τον αρχηγό της μπάντας να κάνει τα δικά του. Αυτή τη φορά όμως, πέρα από το στοιχειώδες επίπεδο που πάντα είχανε, έχουμε ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΑ-ΡΕΣ! Με κεφαλαία γράμματα. Τι να πω για το ΕΠΟΣ “Sword over Damocles”, όπου πράγματι η Δαμόκλειος Σπάθη της έμπνευσης παίρνει τα κεφάλια των άπιστων, ή το εκ των έτερων βίντεο κλιπ “Feast of fire”, τα οποία σχηματίζουν ένα από τα καλύτερα δίδυμα κομματιών τα πολλά τελευταία χρόνια. Ρεφρενάρες, γκρούβα, επιθετικότητα, μελωδία, ριφφάρες, σολάρες, γκαρίλες, μαλακά σημεία, έχουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Κι αν νομίζεις ότι πας να πάρεις ανάσα κι έρχεται το “A crisis of revelation” να τέμνει το παρελθόν τους με το παρόν, όπου και κλείνει άτυπα η πρώτη πλευρά του δίσκου, το τι γίνεται στο δεύτερο μισό δεν λέγεται. Τρία κομμάτια άνω των 7’ σε διάρκεια δεσπόζουν στη δεύτερη πλευρά, με το “The shadow of the abattoir” να είναι από τα πλέον συγκινητικά κομμάτια, τι αρχή, τι μέση, τι τέλος!
Και κάπου ενδιάμεσα στο χαμό μέσα του, ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και τέρμα MACHINE HEAD σημείο βγαλμένο θαρρείς από τις ημέρες του “The blackening”. Υμνικός σχεδόν ο Heafy στο κομμάτι αυτό, αλλά δεν μένει εκεί. Σε πείθει ότι αυτό που θα βάλει στο κεφάλι του θα το εκπληρώσει, καλή ώρα με το “No way back just through”. Στακάτο, ρυθμικό του κερατά, Θεέ μου μιλάμε για κομμάτια που πρέπει να ακουστούν ζωντανά και να μη μείνει τίποτα όρθιο. Και η αντίθεση με το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι το μικρότερο του δίσκου και να ακολουθείται από το αντίστοιχα μεγαλύτερο, δηλαδή το “Fall into your hands” με αθάνατη ρεφρενάρα και σεμινάριο παιξίματος όλων και απλώματος δομής, μόνο τυχαία δεν είναι. Το “From dawn to decadence” φτιάχνει επίσης ένα νέο δίδυμο αντίθεσης, καθώς είναι το επόμενο μικρότερο κομμάτι όπου ακολουθεί ένα τελευταίο ξέσπασμα, πριν η μεγαλοσύνη του “The phalanx” (τρίτο βίντεο του δίσκου) που κλείνει το άλμπουμ, έρχεται και πραγματικά… περνάει φάλαγγα εχθρούς, αμφισβητίες και κάθε λογής αρνητές της κλάσης των TRIVIUM. Ασύλληπτο κλείσιμο δίσκο, με τον Heafy να μπαίνει στα παπούτσια του James Hetfield ερμηνευτικά με την τονικότητα των λέξεων και τη φωνητική μελωδία, καθότι ο έρωτας τους για τους METALLICA δεν κρύβεται όσο και να θέλουν.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ξεπατίκωμα της καλύτερης μπάντας στο σύμπαν όπως έγινε στο “The crusade” το 2006 (μήνυση θέλανε κανονικά), αλλά φόρος τιμής που φιλτράρεται μέσα από τον ήχο των TRIVIUM. O Heafy είναι σε τερατώδη κατάσταση σε όλο το δίσκο. Φωνητικά πάντα, καθώς δείχνει να περνάει την πιο ώριμη φάση της καριέρας του, διότι πώς να κάνω λόγο για παίξιμο όταν έχει αποδείξει την αξία του και παίζει πράγματα που άλλοι δε θα ονειρευόντουσαν ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΤΟΥ. Έτσι οι οπαδοί των TRIVIUM έχουν πάθει αμόκ, αυτοί που τους έφτυναν τώρα τους γλείφουν, η πέραση τους σε ετερόκλητο κοινό είναι μεγαλύτερη από ποτέ, και εγώ χαίρομαι διπλά και γιατί ο δίσκος είναι τέτοιος που μου δίνει χώρο και δημιουργικότητα στο να γράψω όσα σκέφτομαι, αλλά και γιατί στη σκέψη ότι κάτι τρουόκαυλοι εκεί έξω ήδη κυκλοφορούν με ισχυρές δόσεις Betadine από το τσούξιμο, με γεμίζει οργασμό. Οργασμικό άλμπουμ το “In the court of the dragon” ρε παιδί μου, χαρά του μεταλλά χωρίς παρωπίδες, του μουσικόφιλου γενικότερα, δείχνει που μπορεί να φτάσει μια μπάντα ναι μεν mainstream αλλά που ποτέ δεν εφησύχασε και μάλλον τους δίνει ζωή για άλλες δυο δεκαετίες στον ίδιο ρυθμό.
Για πολύ κόσμο που ξέρω και από πολλά άρθρα που έχω διαβάσει, είναι το άλμπουμ της χρονιάς.
Υ.Γ.: Αν ΜΙΑ φορά πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα, η πιο μεγάλη ώρα είναι ΤΩΡΑ. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο αν παίξουν τις νέες κομματάρες σε συνδυασμό με το παλιό υλικό.
9 / 10, απόλυτα δίκαια (ελπίζω να μη με μουτζώνω σε χρόνια ότι ήταν λίγο).
Άγγελος Κατσούρας
