Οι TRIVIUM, από τα νηπιακά τους βήματα, υιοθετήθηκαν από την Roadrunner, που τους πίστεψε και τους έσπρωξε προς την παγκόσμια καταξίωση. Ο Matt Heafy γρήγορα έδειξε πως διψάει για εμπορική επιτυχία, όμως αποζητούσε την αποδοχή στο μουσικό χώρο και δεν σταμάτησε να πειραματίζεται σε κάθε νέα κυκλοφορία. Εν μέρει, η πρόοδος σήμανε και ποικιλία, διεύρηνση της απήχησής τους, αλλά δεν έλλειψαν και στραβοπατήματα, τα οποία τους στέρησαν μία σταδιακή άνοδο. Η περίοδος από το “The crusade” μέχρι και το “Silence in the snow”, είναι γεμάτη με ύμνους, χιτάκια, ασήκωτα groove, αλλά και πολλές αποτυχίες.
Μετά την σταθερότητα που έδειξαν στο “The sin and the sentence” του 2017, έρχονται με ένα ακόμα καλύτερο άλμπουμ φέτος, κάνοντάς μας να πιστεύουμε πως έχουν πλέον βρει το δρόμο τους. Δεν υπάρχει κάποια κοσμογονική αλλαγή στο ύφος τους, οπότε το κοινό που τους ακολουθεί πιστά, θα νιώσει άνετα με το “What the dead men say”. Αυτό που πέτυχαν, είναι να γράψουν περισσότερα τραγούδια που να συνδυάζουν την επιθετικότητά τους, με τα μεγάλα, μελωδικά ρεφρέν τους.
Τα πρώτα δείγματα που κυκλοφόρησαν από τον Φεβρουάριο μέχρι και την κυκλοφορία του δίσκου, είναι άκρως αντιπροσωπευτικά. Τόσο το ομώνυμο τραγούδι, με τα φανταστικά του riffs και το παίξιμο του Alex Bent στα τύμπανα, όσο και το “The catastrophist”, που μας θυμίζει πόσο επιτυχημένα οδήγησαν το κίνημα του metalcore τόσα χρόνια. Τέλος, το πιο βαρύ “Amongst the shadows and the stones”, δείχνει την επαφή με τις πιο σκληρές τους ρίζες και πραγματικά δουλεύει καλά.
Όλο το πακέτο είναι πετυχημένο στη νέα δουλειά που μας σέρβιραν οι TRIVIUM. Μπορεί να θεωρώ το “Bleed into me” αδύναμο, όσο ανθεμικό και αν προσπαθεί να είναι, όμως το υπόλοιπο άλμπουμ με αντάμειψε. Αν κάτι λείπει, θα έλεγα πως είναι μία πιο σφιχτή παραγωγή και αυτό ήταν ευθύνη του Josh Wilbur. Όταν θες να δώσεις μπουνιά σε κάποιον, η γροθιά σου πρέπει να είναι όσο σφιχτή γίνεται και ακούγοντας κομματάρες όπως το “Bending the arc to fear” και το “The ones we leave behind”, αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα θα ήταν με έναν ήχο πιο κοντά σε αυτόν των GOJIRA.
Μπορεί να έχει, μερικώς, παρέλθει η μόδα του metalcore, όμως οι TRIVIUM παραμένουν επίκαιροι, ίσως πιο ώριμοι από ποτέ και αποφασισμένοι να διατηρηθούν ανάμεσα σε ονόματα όπως οι FIVE FINGER DEATH PUNCH, AUGUST BURNS RED και BULLET FOR MY VALENTINE, με το να τσιμεντώνουν τον δικό τους ήχο. O Corey Baulieu με τον Matt Heafy έχουν γράψει μερικά από τα καλύτερά τους τραγούδια για αυτόν το δίσκο και μας ξεσκίζουν το σβέρκο.
8.5/10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
