a
Όσα δισκογραφικά κενά και να μεσολαβήσουν, όσες σκιές και να πέσουν, η μουσική ύλη των TUBER παραμένει αστείρευτη, ανεξάντλητη αλλά και τόσο μοναδική. Καταφέρνει συγχρόνως να προελαύνει, να επεκτείνεται και να αναπλάθεται, κυρίως επειδή το συγκρότημα έχει την απαιτούμενη διαύγεια να διατηρεί τις κεραίες του ορθάνοιχτες, εγκλωβίζοντας τα πάσης λογής ερεθίσματα και μετουσιώνοντας τα σε μια παρέλαση ηχοκυμάτων γεμάτη μυστήριο, εκπλήξεις και συχνά αναπάντεχα συναισθήματα.
Ο παραπάνω κανόνας δεν αλλάζει ούτε στο “Joyful science”. Αυτή την φορά βέβαια δεν παθαίνουν ολοκληρωτικά RUSSIAN CIRCLES, όπως στο “Out of the blue” που προηγήθηκε, ούτε αφήνουν τις διαφορικές εξισώσεις του “Desert overcrowded” να κουβαλήσουν το κάρο με προορισμό το άγνωστο. Αντιθέτως, προτάσσουν τους κινηματογραφικούς νευρώνες τους και θεμελιώνουν ένα soundtrack νυχτερινής περιπλάνησης, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει ένα καρουζέλ ήχων, που στροβιλίζεται σε ρυθμούς παραζάλης γύρω από έναν noir ρομαντισμό και μια ανάλαφρη μελαγχολία. Τα 35 λεπτά της διάρκειας της μπορεί να μοιάζουν λίγα εκ πρώτης ακροάσεως, το μοτίβο του δίσκου όμως κάθε άλλο παρά εγκλωβίζεται σε μια ατέρμονη λακωνικότητα (αν όντως μπορεί να νοηθεί τέτοια στην μουσική). Οι μελωδίες βγαίνουν πιο μπροστά από ποτέ, έχοντας τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο και δίνοντας έναν άκρως ταξιδιάρικο τόνο, ειδικά σε άσματα σαν το “Chain of signs”.
Αν υπάρχει κάτι που γιγαντώνει ακόμα περισσότερο τον συγκεκριμένο τόνο καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου, αυτό δεν είναι άλλο από το synth(wave)-ικό ρυθμικό χαλί που χαρίζει την απαραίτητη αρμονία στα σημεία που πρέπει. Στρώνεται και κάνει κυρίαρχη την παρουσία του κιόλας από την πανέμορφη έναρξη με το ομώνυμο κομμάτι ενώ προσφέρει το απαραίτητο σκαλοπάτι για να ξεδιπλωθούν τα riffs του “No cure for life” που καταλήγουν σε ένα δυναμικό lead λίγο πριν το τέλος του. Χτυπάει δε κόκκινο στο καθηλωτικό “Eau rouge” που τολμώ να πω, πως είναι ένα από τα καλύτερα και πιο σφιχτοδεμένα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα στην καριέρα της. Συνοδεύει επίσης άριστα το blues ένστικτο που ανακαλύπτουν ότι κρύβουν μέσα τους στο ξεδίπλωμα του “Burning Florence”.
Δεν ξέρω αν οι TUBER επέλεξαν, εν τέλει, να λαξεύσουν το μουσικό είδωλο του “Joyful science” αντλώντας έμπνευση από την «Χαρούμενη Επιστήμη» του Friedrich Nietzsche, που χρησιμοποιεί την ευθυμία μετά από μια μακρά αποχή καθώς και την αγαλλίαση της επιστροφής της δύναμης, ως κεντρικό νόημα και συναίσθημα της. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ξαναπετυχαίνουν διάνα με ένα άλμπουμ που, εκτός από ανθολόγιο ευφροσύνης και παιχνιδιάρικης τρυφερότητας, αποτελεί πιστή αντανάκλαση του ταλέντου, της ωριμότητας και της οξυδέρκειας τους. Συνδυαστικά στοιχεία που ομολογουμένως βρίσκονται σε τραγική έλλειψη σε μια σκηνή, υπεργεμάτη από μια λούπα επαναλαμβανόμενων ήχων και ιδεών.
8 / 10
Πάνος Δρόλιας
