Ο Jim Matheos είναι ένας από τους πιο πολυπράγμονες και γενικά δημιουργικούς μουσικοσυνθέτες του ευρύτερου progressive χώρου, ένας εξαιρετικός και πολύπλευρος μουσικός που δεν επαναπαύεται και που ξεκάθαρα κατέχει μια μοναδική και ιδιαίτερη μουσική παλέτα. Όσοι τον ακολουθούν σε όλες τις δουλειές του, είτε με τους FATES WARNING, ARCH/MATHEOS ή τους OSI, θα γνωρίζετε μάλλον πως έχει ήδη κυκλοφορήσει έναν σόλο δίσκο ως TUESDAY THE SKY, ένα instrumental project, που κινείται σε ambient, electronica και post rock μονοπάτια με έμφαση στη ταξιδιάρικη κιθάρα, έναν ζεστό ήχο πολλών πτυχών και την σκοτεινή και μυστήρια ατμόσφαιρα. Το πρώτο άλμπουμ, “Drift”, κυκλοφόρησε το 2017 αφού ο Matheos συγκέντρωσε μερικά κομμάτια που δεν κόλλαγαν με τα βασικά του project και, αφού τα δούλεψε περαιτέρω, τα κυκλοφόρησε ως TUESDAY THE SKY. Ο δεύτερος δίσκος με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο “The blurred horizon” κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο του 2021, τέσσερα χρόνια μετά, και αποτελεί φυσική συνέχεια του ντεμπούτου.
Ο λόγος που αναφέρομαι στον τίτλο του άλμπουμ ως χαρακτηριστικός είναι επειδή η κιθάρα του Matheos, η πλατιά ηχητική παλέτα του και η πλούσια ατμόσφαιρα ακούγονται λες και όντως «ζωγραφίζουν» έναν ορίζοντα με θολές και σκούρες αποχρώσεις όπως μαρτυρά και το ιμπρεσιονιστικό εξώφυλλο. Η έμφαση εδώ είναι λοιπόν σε μια διάθεση με ποικίλες υφές και διάφορες εξάρσεις, χωρίς όμως ψηλές εντάσεις, ριφ ή μια επωδό, όπως λίγο-πολύ προστάζουν οι τάσεις που ο Matheos περίτεχνα αναμειγνύει. Όπως προανέφερα, είναι ένας ακόμα instrumental δίσκος, με εξαίρεση την κατακλείδα “Everything is free”, που είναι διασκευή στο singer/songwriter δίδυμο των Gillian Welch και David Rawlings. Τα φωνητικά εδώ έχει επιμεληθεί ο, επίσης prog τραγουδοποιός, Tim Bowness, δίπλα στον γίγαντα Gavin Harrison που παίζει τύμπανα σε πέντε από τα έντεκα κομμάτια, στο γενικά ήσυχο και υπόγειο ύφος που μας έχει μάθει με τους THE PINEAPPLE THIEF και που ταιριάζει γάντι εδώ.
Το ερώτημα τώρα είναι αν αξίζει να επενδύσει κανείς στο project και το “The blurred horizon”; Στη περίπτωση αυτή θα έλεγα πως απαιτεί υπομονή και καλή πίστη από τον υποψήφιο ακροατή, είτε μιλάμε για οπαδούς των FATES WARNING και του Matheos εν γένει. Ομολογώ πως μετά από περίπου αρκετές ακροάσεις, αν και βρήκα πολύ όμορφη και πραγματικά περίτεχνη την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που βγάζει στα 46 λεπτά ο δίσκος, δεν κατάφερα να πιαστώ από κάπου (με εξαίρεση το “Hypneurotic” που έχει περισσότερα γκάζια με ένα πιο δυνατό παρόν από τον Harrison), απολαμβάνοντας έτσι την κιθάρα του Matheos και τις ήσυχες δυναμικές του “The blurred horizon” περισσότερο σαν ένα soundtrack που παίζει στο background χωρίς να ενοχλεί και, σαν ένα απαλό και άνετο μουσικό χαλί. Ως τέτοιο όντως σε ταξιδεύει και ηρεμεί, που είναι και ένας από τους στόχους του Matheos που βρίσκει άνετα ένα πάτημα σε ambient/post/electronica μονοπάτια. Το τελικό αποτέλεσμα είναι σε φάσεις ίσως πολύ ήρεμο και με βάση τον ήχο, παρά τα ριφ, τις μελωδίες και μια ξεκάθαρη δομή. Γι’ αυτό που είναι λοιπόν, το “The blurred horizon” είναι σε φάσεις κάπως κουραστικό και βαρετό ακόμα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν είναι πραγματικά όμορφη και καλοδουλεμένη η μουσική του. Απλά, για να το νιώσει αυτό ο ακροατής θα χρειαστεί υπομονή και, πάνω απ όλα, μια ανάλογη και κατάλληλη διάθεση. Για στιγμές ηρεμίας και περίσκεψης πιστεύω πως είναι ένα ιδανικό soundtrack
7 / 10
Φίλιππος Φίλης
