Φέτος το καλοκαίρι, είχαμε την χαρά να δούμε τους ΤΥΚΕΤΤΟ, στο Chania Rock Festival. Μια αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά τις αρχικές τους κυκλοφορείες που τόσο έχουμε αγαπήσει. Εκεί, μιλώντας με τον συμπαθέστατο μπασίστα τους, Chris Childs, που τόσα χρόνια θαυμάζουμε στους THUNDER, με είχε προϊδεάσει για ένα άλμπουμ πολυεπίπεδο, με φρέσκο ήχο, που όμως θα αρέσει στους φίλους της μπάντας. Σε γενικές γραμμές, είχε δίκιο, αλλά έπρεπε να περάσουν μερικοί μήνες για να ακούσω το “Reach” και να ηρεμήσω, αφού με ανησύχησαν οι πρώτες του εξομολογήσεις. Ευτυχώς τα ρεφραίν του άλμπουμ, είναι το καλύτερο φάρμακο!
Το ομώνυμο τραγούδι, αν αρέσκεστε στους (πρώην) Αμερικάνους (αφού και ο ήχος τους αλλοιώθηκε, αλλά και η σύνθεση της μπάντας) θα το έχετε ήδη ακούσει. Είναι αντιπροσωπευτικό πιστεύω της σημερινής κατάστασης των ΤΥΚΕΤΤΟ. Κάπως έτσι είναι και το πιο γρήγορο και αρκετά ευχάριστο “Big money” που ακολουθεί. Με ρεφραίν που σίγουρα φέρνει το ένδοξο παρελθόν στο μυαλό, το “Big money” ανάβει τα αίματα και αγκαλιάζει αυτούς που εξακολουθούν να ασχολούνται με την μπάντα από το ξεκίνημά της. Και η μπάντα από την πλευρά της τους αποχημιώνει με τραγούδια όπως το “Tearing down the sky” ή το “Remember my name” που όσο είναι κλασικό ΤΥΚΕΤΤΟ από την μια, άλλο τόσο το δείχνει το νέο τους πρόσωπο από την άλλη, με πιο μπροστά τις κιθάρες και πιο μελαγχολική παραγωγή.
Εξαιρετικό είναι και το “Kick like a mule” που θυμίζει πολύ τους MR. BIG, με γρήγορο ρυθμό, ανεβοκατεβάσματα σε μπάσο και κιθάρα, αλλά και τον αγέραστο Vaughn να το ευχαριστιέται. Ο Danny Vaughn, ας μην ξεχνάμε πως παρέμενε ενεργός μουσικά για πολλά χρόνια και η επαφή του με την σύγχρονη κατάσταση, φάνηκε στον ήχο του προηγούμενου “Dig in deep”. Σίγουρα και στο “Reach” υπάρχει αυτή η επαφή, κάτι που ενισχύεται με την συμμετοχή νέων μελών. Βλέπετε ο Brooke St. James έχει αποχωρήσει, ενώ ο αντικαταστάτης του, Chris Green, έχει το δικό του ύφος. Τα σόλο του είναι της μιας ανάσας, αλλά εύστοχα και μελωδικά.
Εκεί που μπαίνει ένα βαρύ ριφ, που δεν παραπέμπει καθόλου στον χαρακτήρα τους, όπως στο “The fastest man alive”, υπάρχει αρκετό σιρόπι στο ρεφραίν για να θυμηθούμε ποιούς ακούμε. Το ακουστικό “Letting go” είναι μια όμορφη στιγμή, ένα διάλειμμα ανάμεσα στα ηλεκτρικά μέρη, που δεν μπορεί παρά να μας ταξιδέψει στα προσωπικά άλμπουμ του Danny Vaughn. Όπως είδαμε και το καλοκαίρι, η φωνή του μαυρομάλλη, 55άχρονου πλέον, τραγουδιστή παραμένει σε εξαιρετική κατάσταση και σε τραγούδια όπως αυτό, λάμπει. Όταν τραγουδάει
“If I could scream any louder I would,
Be any prouder then I would,
Aim any higher, see any wider, scream any louder, then I would” στο “Scream”, καταλαβαίνεις πως το εννοεί. Παρεπιπτόντως το τραγούδι είναι έξω από τα νερά τους, αλλά καλλιτεχνικά μια υπέροχη στιγμή του άλμπουμ.
Στα 12 τραγούδια που θα απολαύσετε στο “Reach”, όπως καταλαβαίνετε από τα γραφόμενά μου, θα συνδέσετε το παρελθόν των ΤΥΚΕΤΤΟ, με τον Αμερικάνικο ήχο που είχαν στις αρχές των 90’s, με την σημερινή τους μορφή, που αν και πιο κιθαριστική, πιο σκληρή και ωμή σε σημεία, δεν θα σας ξενίσει καθόλου.
Πιστεύω πως το “Reach” είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ακούσουμε από την μπάντα σε αυτή την χρονική στιγμή. Με νέα σύνθεση, νέα πνοή, ήχο που ακροβατεί στο παρελθόν και το παρών, αλλά και διάθεση να ξεκινήσουν τον δεύτερο τόμο του βιβλίο των ΤΥΚΕΤΤΟ και το άλμπουμ αυτό να είναι το πρώτο κεφάλαιό του.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
